Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

numer 28 - lipiec-sierpień 2005

Wiadomości z Prasanthi Nilayam 

27 czerwca 2005 - Swami przybył na darszan popołudniowy około 15:40. Spędził cały wieczór w pokoju interview.

29 czerwca 2005 - rano Swami przybył w porze porannego bhadżanu około 8:55. Siedział przez pełne 50 minut słuchając cudownych bhadżanów. 

29 czerwca 2005 - wieczorem Swami przybył o 15:30 i zajął miejsce na podium. Po chwili jakaś kobieta po żeńskiej stronie zrobiła małe zamieszanie krzycząc głośno do Swamiego. Bhagawan poprosił osoby z personelu, aby przesunęły Jego fotel na żeńską stronę. Następnie polecił, aby wieziono Go na fotelu na kółkach wzdłuż linii darszanowej.

1 lipca 2005 - W piątek rano Swami przybył podczas bhadżanów i objechał wokół Sai Kulwant Holl - ekstra runda - ku zachwytowi wielbicieli. Wieczorem, po przybyciu do Sai Kulwant na darszan, Swami poprosił, aby samochód podjechał od frontu podwyższenia. Następnie znowu wsiadł do auta i wyjechał z holu, aby zrobić rundę na zewnątrz aśramu, na wsi. Eskorta nie mogła Go dogonić i kiedy samochód Swamiego dojechał do bramy Ganeszy, został otoczony przez wielbicieli wyciągających szyje, aby otrzymać darszan.                                                                    Deepak Arjandas Bharwani

Z Prashanthi Bulletin tłum. J.R.

2 lipca 2005 - Z okazji trwającego 80-tego roku Awatara zaplanowano liczne programy, które są wykonywane w Boskiej obecności. Ten rok poprzedza także 20 rocznicę istnienia Szkoły Organizacji Biznesu (School of Business Management, Accounting and Finance) działającej przy Instytucie Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai. Aby uczcić tę okazję wszyscy wychowankowie Szkoły Biznesu, poczynając od 1986 roku, planują przybyć do Prasanthi Nilayam w dniach 20 i 21 sierpnia, by zbiorowo ofiarować swoją wdzięczność Bhagawanowi. 21 sierpnia to dzień rocznicy zainaugurowania Szkoły Biznesu, dlatego wybrano go na uroczystość.

Tego ranka siedzieli oni na stopniach obok podium modląc się do Bhagawana, aby pobłogosławił spotkanie.

Bhagawan przyjmował listy od tak wielu. Ponieważ dał znak jednemu studentowi, wielu z nich utworzyło kolejkę. Niezwykle cierpliwie aspekt Kochającej Matki w Bhagawanie przyjmował każdy list, otwierał kopertę, wyjmował list, rozwijał go i zaczynał czytać! Cały czas student klęczał przed Bhagawanem, patrząc wprost w Jego twarz! Cóż za wspaniała i jedyna w swoim rodzaju okazja - modlić się do Boga i być tuż obok patrząc na Niego w chwili, gdy odpowiada na modlitwę! Następnie Bhagawan dawał studentowi odpowiedzi z życzliwym klepnięciem w plecy albo dodającym otuchy uściśnięciem ręki. Zebrani wokół pozostali studenci nie posiadali się z radości.

3 lipca 2005 - Tego ranka w niedzielę zostaliśmy usadowieni w Mandirze około 7:30. Bhagawan pojawił się około 8:00. Studentów - absolwentów posadzono naprzeciw uczniów. Kiedy wtoczył się samochód, Swami spojrzał na nich i na Kartę, ale nic nie powiedział. Samochód ruszył dalej i dotarł do podium. Przez ostatnie dwa dni przejeżdżał przez portyk. Zamiast zatrzymać się przy przejściu Bhagawan prosił Śri Padmanabhana, aby wjeżdżał na podwyższenie. To dla niego prawdziwe wyzwanie. Jednakże z chirurgiczną precyzją manewrował samochodem wzdłuż rampy i parkował go na podwyższeniu. Następnie wysuwał się z auta fotel Swamiego, który umieszcza się pośrodku podium. Dzisiaj, jak tylko Swami usiadł na podium, zauważyliśmy szczególną rzecz. W ciągu ostatnich dni Swami używał lewej ręki bardzo często, natomiast miał trudności w poruszaniu prawą. Jednakże tego ranka poruszał także prawą ręką i to bardzo często. Otwierał listy i nawet trzymał chusteczkę. Poruszał nią także w charakterystyczny sposób, wykonując koliste ruchy. Byliśmy z tego powodu bardzo szczęśliwi. Po jakimś czasie około 8:45 Swami wezwał jednego z nauczycieli Wed i dał mu pewne instrukcje. Wyraził życzenie, aby tłumaczono znaczenie wedyjskich wersetów. Poproszono brata Sudhindrana, aby wziął na siebie to zadanie. Wybrano mantrę Narajanopaniszad. Intonująca grupa śpiewała jedną linię, a Sudhindran tłumaczył ją dodając objaśnienia, tam gdzie było to konieczne. Bhagawan pełen entuzjazmu słuchał tłumaczenia. Kiedy padło słowo Waikuntam, Swami zapytał jakie jest jego znaczenie. Brat Sudhindran przełożył to słowo jako ‘ten, który przenika wszystko’. Kiedy została zaśpiewana i przetłumaczona cała mantra, Swami zawołał brata Sudhindrana do przodu. Patrzyliśmy jak podchodzi, a w tym czasie ręka Swamiego wykonała nagły ruch i ukazał się piękny, złoty naszyjnik. Nie był to łańcuch, jaki zwykle materializuje, ale dekoracyjny i szeroki naszyjnik, ozdobiony licznymi wzorami. Bhagawan wręczył naszyjnik bratu Sudhindranowi i przez jakiś czas mówił do niego i do prof. Anila Kumara. Zastanawialiśmy się co Swami mówi. Z głębi Swojej miłości Swami poprosił Sudhindrana, aby powtórzył Jego słowa zgromadzonym ludziom. Ten wziął mikrofon i powiedział: „Złoty naszyjnik, który Swami zmaterializował ma w sobie moc mantry Narajana. Siła mantry jest w naszyjniku.” Dalej brat Sudhindran kontynuował: „Wszystkie bidżakszara (podstawowe litery) tej mantry są potencjalnie obecne w tym artefakcie. Są w nim zawarte aspekt Puruszy (dźńiana - mądrość) i Prakriti (daja - współczucie). Naszyjnik ten reprezentuje Miłość Matki (Sai) i Ojca (Baba).” Później Bhagawan znowu mówił do nich przez chwilę i znowu polecił przekazać swoje przesłanie nam: „Ta mantra jest kwintesencją wszystkich świętych pism. Prowadzą one ludzkość do Boskości. Ta Mantra jest śpiewana na chwałę Pana - naszej Matki i Ojca. Ale na ostatecznym poziomie nie ma ani Ojca ani Matki. Istnieje tylko Najwyższa Jedność (Supreme One).” Dla wszystkich wielbicieli cały ten epizod był dosłownie jak Mantropadeszam[1]. Sadguru usiadł na podium z nami wszystkimi u stóp i dawał nam inicjację w Narajanopaniszad z wszystkimi jego niuansami i mocami.

3 lipca 2005 - wieczorem. Tego popołudnia Bhagawan pojawił się o 15:30. Była to ostatnia szansa dla byłych studentów, aby przedstawić swoje prośby. Oczywiście będąc w Purnaczandrze posłali Kartę, którą Bhagawan pobłogosławił, lecz nic nie może zastąpić osobistego kontaktu ze Swamim. Właśnie nadjechał, posuwając się wolno, samochód Swamiego. Ku ich radości tego wieczora szyby w samochodzie były opuszczone, ponieważ Swami brał także listy od wielbicieli, była zatem pewna szansa na bezpośredni kontakt. Ich modlitwy zostały wysłuchane. Wszyscy studenci przyklękli i dosłownie wbili wzrok w otwarte okno samochodu. Samochód zatrzymał się. Chłopcy pokazali Swamiemu Kartę. Swami patrzył na nią, słuchał ich modlitw i w końcu powiedział: czala santoszam - bardzo szczęśliwy. Samochód ruszył do przodu, minął portyk i wjechał na podwyższenie, jak obecnie jest to praktykowane. Swami dłuższą chwilę siedział na podium. Około 16:00 zaczął wzywać chłopców z listami. Spędził trochę czasu z każdym z nich odpowiadając na pytania i dając czasem pełne miłości rady. Po pewnym czasie dał sygnał chłopcom, którzy tego dnia mieli urodziny. Ustawili się oni w rzędy i jeden po drugim otrzymywali błogosławieństwo. Korzystając z szansy, dwóch absolwentów reprezentujących Institut Alumni Group także dołączyło do kolejki urodzinowych chłopców. O 16:35 studentom, wielbicielom i personelowi rozdano prasadam. Bhadżany zaczęły się o 16:45. O 17:15 Swami przyjął arathi i odjechał do Swojej kwatery.

4 lipca 2005 - Dzieci z Sai Spiritual Education (duchowa edukacji Sai) z USA (region X) przedstawiły spektakl taneczny pt. „The Only Element” (Jedyny Element), który pokazywał w jaki sposób dawanie i dzielenie się sprowadza wielką radość i miłość do ludzkich serc. Sztuka mówiła o tym, że człowiek może mieć pokój, przyjaźń, szczęście i spełnienie w życiu, kiedy ustanowi harmonię z pięcioma żywiołami natury: ziemią, wodą, ogniem, powietrzem i eterem, przez rozsiewanie swojej miłości, która tworzy podłoże tych pięciu elementów i jest w istocie tym jedynym elementem. Przedstawienie zakończyło się tańcem pt. „Wizja Kosmicznej Formy”. Później grupa wielbicieli z USA poprowadziła śpiew bhadżanów.

5 lipca 2005 - rankiem. Studentów z kampusu zaskoczyła niespodzianka. Około 9:40 nadjechał Bhagawan. Dojechał aż do koledżu muzycznego. Nikt nie spodziewał się tam Swamiego o tej porze, dlatego samochód zatrzymał się na kilka sekund i zanim ktokolwiek mógł zareagować, ruszył z powrotem do Mandiru. Jego lile są tak cudowne.

     Wieczorem o 3:30 był darszan. Swami cały czas siedział na zewnątrz. Wspaniale było widzieć Bhagawana, jak od czasu do czasu śpiewa ze studentami i zachęca ich do śpiewania z życiem, rytmicznym ruchem głowy.

Następnego dnia (6 lipca 2005) darszan przebiegał w ten sam sposób. Swami spędzał długie godziny siedząc na zewnątrz, na widoku wielbicieli, dając wszystkim cenną sposobność cieszenia się Swoją boską postacią. Swami siedział cały czas w absolutnym spokoju, w oczywisty sposób patrząc w pustkę i to dało nam przebłysk tego, czym jest Bóg. Jest niezmiennym, wiecznym świadkiem. Doświadczyliśmy tego w tamtych dniach, kiedy Bhagawan siedział na zewnątrz Mandiru podczas darszanów.

     Pewnego wieczoru Swami wszedł do hollu bhadżanowego i spędził tam jakiś czas rozmawiając ze śpiewakami i innymi osobami siedzącymi z przodu. Mówił im o życiu Panchali (Draupadi). W czasie rozmowy zmaterializował duży medalion z kolorowym portretem Pana Ramy w typowej postawie, trzymającego łuk i strzały. Druga strona lśniła złotem. Bhagawan dał ten święty medalion jednemu z członków grona seniorów.

9 lipca 2005 - dziekan Szkoły Organizacji Biznesu prof. U.S. Rao usiadł z przodu w darszanowych rzędach, aby modlić się do Bhagawana o błogosławieństwo dla Warsztatów Menedżerskich, które zaczynały się w Instytucie 11 lipca (temat: sektor służebny w Indiach). Swami zawołał go i pobłogosławił Warsztaty.

11 lipca 2005 Ten ranek był niezapomniany dla wszystkich studentów i personelu Instytutu. Sesja modlitewna właśnie się zaczęła i studenci zarządzania byli gotowi do warsztatów. Zaczęto czytać Wedy, kiedy na ulicy powstał nagły ruch. Samochód Swamiego zbliżył się do Instytutu i po chwili zaparkował w pobliżu wejścia do audytorium. Wizyta Bhagawana była niespodzianką dla studentów i personelu. Wkrótce studentów pochłonęły prace związane z przygotowaniem fotela dla Swamiego, planem publicznych wystąpień itd. Chwilę później przybyli mówcy, którzy mieli wystąpić na warsztatach i zajęli swoje miejsca. Bhagawan siedział w samochodzie czekając pełne 40 minut, aż zakończą się przygotowania. Kiedy miłosierny Pan postanawia okazać Swoją Łaskę, jest ona rzeczywiście szczodra. Prorektor ofiarował Bhagawanowi różę. Swami wkroczył do audytorium, usiadł w fotelu w samym środku, z przodu podium, zwrócony twarzą do pierwszego rzędu foteli. Powiódł wzrokiem po wszystkich zgromadzonych i dał znak, aby zaczęto śpiewać Wedy. Następnie Swami poprosił, aby prorektor przemówił do zebranych. Ten wygłosił krótką mowę, w której podsumował różne inicjatywy podejmowane przez Instytut od czerwca 2005r. Następnie Bhagawan poprosił młodych artystów, aby zaczęli muzyczną prezentację. W ciągu kilku minut grupa znalazła się na scenie. Chłopcy zaśpiewali kirtany Thjagaradży, Pibare Rama Rasam i inne klasyczne pieśni. Około 9:30 Swami poprosił, aby zaśpiewali Rama Katha. Teraz muzyczna prezentacja osiągnęła swoje apogeum. Swami bardzo włączał się w muzykowanie. O 10:00 Rama Katha dobiegła końca. Swami był bardzo uszczęśliwiony. Dwóch wiodących śpiewaków Śri Om Prasad i Sai Kriszna podbiegło po błogosławieństwo, a Swami dał im wiele rad dotyczących śpiewania. W trakcie rozmowy nagle Bhagawan poruszył koliście prawą ręką i zmaterializował złoty pierścień dla Sai Kriszny. Spotkało się to z dużym aplauzem zebranych. Wkrótce rozdano poczęstunek - prasadam pobłogosławiony przez Swamiego i ofiarowano Mu arathi. Potem Swami wrócił samochodem do Mandiru.

    Wieczorem Bhagawan przybył na darszan około 15:00, zrobił pełną rundę wokół holu darszanowego i zatrzymał się w pobliżu pokoju interview. Zaczęto z wigorem śpiewać Wedy. O 16:10 Swami wezwał nauczycieli Wed. Podeszli prof. Anil Kumar i Śri Weda Narajana. Bhagawan mówił do nich jakiś czas a następnie zmaterializował piękny, złoty łańcuch dla Śri Weda Narajana i nałożył mu go na szyję. W holu powstał głośny aplauz. O 16:20 rozdano prasadam, później Swami miał sesję ze śpiewakami. Prosił ich, aby śpiewali, sugerował co mogą poprawić, podpowiadał właściwy sposób śpiewania itd. O 17:15 Bhagawan udał się do Swojej kwatery. Bhadżany zakończyły się o 17:30 ofiarowaniem arathi.

Z  www.srisathyasai.org  tłum. J.R.

18 lipca 2005 - w Prasanthi Nilayam obchodzono święto Aszadi Ekadasi. Grupy wielbicieli Sai z Organizacji służebnej ze stanu Maharasztra i Goa przedstawiły dwa programy - jeden poranny i drugi popołudniowy. Sai Kulwant Hall został z tej okazji pięknie przystrojony. Na tyłach podium umieszczono podobiznę Pana Witthala[2] razem z jego ukochanym wielbicielem Tukaramem. Centralną część placu zajmowały stanowiska dla kamerzystów, reflektorów i obsługi sprzętu. Swami przybył na plac o 9:00. Wielbiciele z Maharasztry przywitali Swamiego z Purnakumbham (naczyniem ofiarnym). Równocześnie śpiewacy z tego stanu zaprezentowali pieśń na powitanie. Od strony wejścia Gopuram przybyła procesja Warkarich[3]. Dochodząc do centralnego miejsca w holu, ofiarowali oni Swamiemu girlandę z tulsi (liści bazylii). Potem wykonali pełen wigoru taniec z towarzyszącymi mu pieśniami oddania (Witthal Witthal Dżei Dżei Witthal a także Dżei, Dżei Ram Kriszna Hari), ubrani w swoje tradycyjnyjne stroje (czerwone turbany, różowe bluzy i żółte spodnie). Po tańcu Warkarich dzieci z Balwikas i młodzież z Organizacji Sai z Maharasztry i Goa zaprezentowali program pt. „Bóg - jedyny Przyjaciel”. Była to historia aktora filmowego, który osiągnął szczyt kariery i tym sposobem zyskał przyjaciół. Kiedy jeden z filmów poniósł klęskę wszyscy przyjaciele opuścili go i wtedy zrozumiał, że jedynym przyjacielem jest Bóg. Kiedy podążał ścieżką wiary, wiedział, że jedynym wykonawcą jest Bóg i sukces jaki wcześniej odniósł był jedynie zasługą Boga, który dał mu inspirację. Historii tej towarzyszyły pieśni i słodka muzyka. Przedstawienie zakończono odśpiewaniem bhadżanu Witthal i rozdaniem prasadamu. Poranny program zakończył się o 11:05.

     Po południu dzieci Balwikas i młodzi z Organizacji służebnej Sai ze stanu Maharasztra i Goa (okręg Nagpur) przedstawili balet zatytułowany Kriszna Uddhawa, obrazujący historię miłości i przyjaźni między Kriszną i Jego najdroższym przyjacielem Uddhawą. Przedstawienie to nawiązywało do treści porannego spektaklu „Bóg - jedynym przyjacielem”. Najbardziej poruszające fragmenty spektaklu o Krisznie dotyczyły epizodu uniesienia góry Gowardhana przez Krisznę. Po zakończeniu przedstawienia pierwszy bhadżan zaśpiewali wielbiciele z Maharasztry a następny studenci Swamiego. O 18:00 zakończono spotkanie ofiarując Swamiemu arathi.

19 lipca 2005 - Tego dnia rankiem nastąpiło poświęcenie budynku za blokami Nord 3 i 4 przeznaczonego na działalność Easwaramma Women's Welfare Trust (Fundacji na rzecz kobiet im. Iśwarammy). Utworzono tę fundację rok wcześniej, z okazji dziesiątej rocznicy obchodów dnia kobiet w Prasanthi Nilayam. Obecnie pod jej patronatem otwarto dwa programy: „Matka i Dziecko” oraz „Program wzajemnej pomocy im. Iśwarammy”. (Fundacja na Rzecz Dobrobytu Kobiet im. Iśwaramy)

    Na zakończenie Parveen Sultana zaśpiewała wspaniałe badżany kompozycji Miry: Nada Nandan Giridhari i Sakhiri Mein Giridhar Ke Ranga Rati. Swami pobłogosławił artystki i rozdał im sari. Program, który rozpoczęto o 16:10 zakończył się o 17:45 odśpiewaniem arathi.

19 - 20 lipca 2005 - rozpoczęła się pierwsza dwudniowa konferencja wydawców książek i czasopism poświęconych Sathya Sai. Przybyło na nią 170 delegatów z 51 krajów świata. Konferencja odbywała się w sali nad kantyną pendżabską rano od 10:00 do 11:30 i wieczorem od 19:30 do 21:00. Mowę powitalną wygłosił przewodniczący Organizacji Sathya Sai na cały świat dr Michael Goldstein z USA. Przedstawił pozostałych mówców: dr Ganeshana Venkataramana, prof. Anila Kumara, Roberta Bozzaniego, Enrico Barbieri, dr Ricardo Paradę, K.S. Rajana - z fundacji Sri Sathya Sai Books and Publication Trust, G.L. Ananda - wydawcę angielskiej wersji Sanathana Sarathi, miesięcznika wydawanego w Prasanthi Nilayam od 16 lutego 1958 roku. O rodzajach literatury Sai mówił dr Narendranath Reddy a o internetowych publikacjach dr David Gries. Na zakończenie dwudniowej konferencji dr Art-ong Jumsai wspomniał o podręcznikach do programu Wychowania w Wartościach Ludzkich. Podczas konferencji odpowiadano na pytania delegatów, które były spisywane na kartkach i podawane do stołu prezydialnego. W dniu 20 lipca delegaci na tę konferencję siedzieli na placu darszanowym, w pobliżu Mandiru, a dr Michael Goldstein rozmawiał ze Swamim. (Relacja z tej konferencji)

20 lipca 2005 - po południu na placu darszanowym ustawiła się orkiestra symfoniczna złożona z ponad 60-ciu muzyków pochodzących z 20-tu krajów, ubranych w tradycyjne, wieczorowe, biało-czarne stroje. Przybyli tu, by z okazji święta Guru Purnima dać koncert w boskiej obecności Sathya Sai. Zagrano utwory takich kompozytorów jak: W.A. Mozart, Ludwig van Beethoven, Rossini, A. Dvorak i J. Jimenez. Po zakończeniu koncertu Swami zmaterializował naszyjnik dla dyrygenta i sam osobiści założył mu go na szyję.

21 lipca 2005 - Święto Guru Purnima. Uroczystość rozpoczęła o 7:35 grupa studentów śpiewając Wedy na powitanie Swamiego. Przed dyskursem, który zwykle z tej okazji wygłasza Swami, przemawiało czterech mówców. Jako pierwszy mówił Śri V. Srinivasan - przewodniczący Organizacji służebnej Śri Sathya Sai w Indiach. Tłumaczył znaczenie święta Guru Purnima i doradzał, aby praktykować trzy najważniejsze nauki Sathya Sai: wiarę w Boga, służenie ludzkości i powtarzanie imienia Boga (Namasmarana), co przynosi Jego miłość i łaskę. Swami zmaterializował dla niego złoty sygnet. Następnym mówcą był dr Ganeshan Ventakaraman - prorektor Sri Sathya Sai Institute of Higher Learning. Wyjaśnił on różnicę między pojęciami Guru i Sadguru. Guru zdejmuje zasłonę ignorancji, która zakrywa rzeczywistość człowieka, a Sadguru tworzy pragnienie mądrości u swoich wielbicieli. Dr Ventakaraman życzył wszystkim doświadczania boskiej miłości, która jest wolna od egoizmu. Powiedział, że tam, gdzie widzimy miłość, tam jest Bóg, ponieważ Bóg jest bezinteresowną miłością. Następny mówca Śri R. Satish - student ostatniego roku kursu MBA, opowiadał o swoich prywatnych doświadczeniach i na zakończenie nawoływał, by z okazji święta Guru Purnima poddać się lotosowym stopom Baby. Ostatni mówca Śri Anil Vinayak Gokak - prorektor Sri Sathya Sai Institute of Higher Learning - powiedział, że prawdziwy Guru jest wewnętrznie przebudzony i jego umysł świeci jak księżyc w pełni. Zadaniem Guru nie jest tylko udzielanie informacji, ale transformacja ucznia przez oświecenie jego umysłu. Po zakończeniu przemówień swój dyskurs na stojąco wygłosił Śri Sathya Sai Baba. Powiedział m.in.:

„Dlatego ludzie, gdy zbliża się ich koniec, zaczynają recytować boskie imiona, takie jak Rama, Kriszna, Gowinda. Jak to pokazał Markandeja[4], szczerymi modlitwami wielbiciele mogą zmienić wolę Boga. Pojęcie 'niemożliwe' nie ma zastosowania w odniesieniu do spraw związanych z Boskością. Bóg może dokonać wszystkiego. Jeśli poddacie się Mu całkowicie, może On unieważnić skutki waszych czynów i obdarzyć was swoją łaską. Nie należy popadać w przygnębienie na myśl, że jest się związanym przez karma phalę[5]. Bóg może wymazać waszą karma phalę, jeśli wasze modlitwy będą szczere. (…)

Ucieleśnienia miłości!

    Możecie podejmować dowolną liczbę praktyk duchowych, ale nigdy nie zapominajcie Imienia Boga — ani na chwilę. Tylko wówczas będziecie chronieni. Nigdy nie róbcie niczego, co odwodzi was od Boga. Wszystko możecie osiągnąć poprzez modlitwę. Nie musicie modlić się na głos, wystarczy modlić się w myślach. Niektórzy ludzie błędnie mniemają, że Bóg nie przyjdzie im na ratunek, jeśli nie pomodlą się na głos. Bóg mieszka w waszych sercach. Wysłuchuje waszych modlitw. Jeśli aspirujecie do Jego łaski, musicie nieustannie o Nim rozmyślać. Doczesne trudności przychodzą i odchodzą. Nie należy przykładać do nich zbyt wielkiej wagi. Niemniej, wszelkie trudności można pokonać poprzez modlitwę. Tylko łaska Boga jest prawdziwa i wieczna. Należy dążyć do jej osiągnięcia.

(…) Niedawno zdarzył się niezwykły wypadek. Subramaniam z Larsen & Toubro i główny inżynier Kondal Rao pojechali do regionu Wschodniego Godawari i Zachodniego Godawari w związku z pracami Projektu Zaopatrzenia w Wodę. Gdy w pewnym leśnym obszarze prowadzili rozpoznanie, natknęli się na wrogo nastawionych naksalitów [tubylców]. Naksalici pytali: „Kim jesteście? Po co tu przyszliście? Kto was przysłał? Jak śmiecie wchodzić na nasz obszar bez pozwolenia?” Oni odpowiedzieli: „Przyszliśmy dla waszego dobra. Ponieważ w tym rejonie brakuje wody, Bhagawan Śri Sathya Sai Baba posłał nas, by przygotować grunt do zaopatrzenia w pitną wodę.” Usłyszawszy to naksaliciDarśan Swamiego. Prace związane z Projektem Zaopatrzenia w Wodę okręgów Wschodniego i Zachodniego Godawari są na ukończeniu. Nakreśliliśmy już także plany projektu zaopatrzenia w wodę okręgu Krishna. Podejmuję i realizuję te projekty z własnej woli, bez niczyjego proszenia. Woda jest wszystkim niezbędna do przeżycia. Podtrzymuje ona życie. Czy może być wyższa służba nad zapewnienie potrzebującym pitnej wody? Jest ona źródłem życia. Nie oczekuję od was żadnych rytuałów czy oddawania czci. Czynię to z miłości do was. Obecnie projekt zaopatrzenia w wodę pitną Śri Sathya Sai obejmuje okręgi Wschodniego i Zachodniego Godawari oraz Krishna. Ludność tych okręgów jest niezmiernie szczęśliwa. Nie ma większej przysługi niż zapewnienie wody pitnej. To właśnie robiłem i robię. Nie musicie o to prosić. Daję to z własnej woli. Dotąd żaden rząd ani nikt inny nie podjął się zapewnienia pitnej wody dla okręgu Krishna. Tylko Sai zapewnia wszystkim wodę. Zawsze podejmuję tego rodzaju humanitarne projekty. Nie angażuję się w żadne inne prace. Woda jest niezbędna dla ludzkiego życia. Dlatego jestem gotów zapewnić wodę wszystkim. Wielbiciele powinni modlić się o wodę do picia dla wszystkich. Módlcie się o dobro wszystkich. Modlitwa jest dziś najważniejsza. Być może martwicie się, że Swami nie może chodzić. Lecz pamiętajcie zawsze, że Swami nie jest tym ciałem. Zawsze jestem szczęśliwy i zdrowy. Nie módlcie się do Boga o spełnienie waszych pragnień. Módlcie się o dobro wszystkich. Kiedy upadłem ludzie Wschodniego i Zachodniego Godawari przyjechali i prosili: „Swami, chcemy tylko Twojego zdrowia, nie wody.” Odpowiedziałem im: „Wasze dobro jest Moim dobrem.” Sprowadzają dla Mnie helikopter prosząc, abym odwiedził okręgi Wschodniego i Zachodniego Godawari. Już wkrótce udam się z wizytą do tych okręgów. najpierw osłupieli, a potem radowali się. Oznajmili: „Żyjemy w lasach i dlatego nie wiedzieliśmy o tych wspaniałych działaniach służebnych, które podjął Swami.” Zaprowadzili inżynierów do miejsc, gdzie należy położyć rury wodociągowe i zainstalować krany. Wszyscy oni przyjeżdżają tutaj po

     Przemyślcie i delektujcie się tymi chwilami błogości, jakie tu przeżyliście. Odprawiajcie namasmaranę.”

Fragmenty dyskursu z   www.srisathyasai.org w tłumaczeniu KMB

Bhagawan zakończył swój dyskurs o 10:00, po czym śpiewano bhadżany i rozdawano prasadam. 
      Po południu o 16:30 studenci zaprezentowali historię Ramy pt. Rama Katha, która rozpoczęła się piękną muzyką. Dwaj studenci odgrywali role Lawy i Kuszy a inni śpiewali pieśni oddania. Na zakończenie spektaklu o 18:00 odśpiewano arathi.                        z   www.srisathyasai.org  tłum. J.R.

Rabin David Zeller z Izraela, znany śpiewak, nauczyciel, pisarz, pionier żydowskiej medytacji i duchowości. Jego duchowe nauczanie uznają poza wyznawcami żydowskiej religii chrześcijanie, sufi, taoiści i buddyści. Od 1975 roku był profesorem Instytutu Psychologii Transpersonalnej.

 Jego pisma i przemówienia zebrano w siedem woluminów. Maulana Wahiduddin Khan - przedstawiciel islamu z Delhi, działacz na rzecz pokoju, w 1970 roku utworzył centrum islamu w New Delhi. Napisał i wydał ponad 200 publikacji, w tym komentarze do Koranu po angielsku i arabsku oraz encyklopedię Koranu.

Hasłem przewodnim konferencji była: ‘Religia Miłości’. Konferencja rozpoczęła się o 8:35 przybyciem Bhagawana. W przemówieniu wprowadzającym dr Michael Goldstein powiedział, że bezinteresowna miłość reprezentuje Boga i że celem wszystkich religii jest zaprowadzenie ludzkości z powrotem do Boga i przywrócenie jej boskiego dziedzictwa. Następnie przedstawiony został przewodniczący islamskiego centrum z Delhi Maulana Wahiduddin Khan. Odnosząc się do Prasanthi Nilayam jako międzynarodowego miasta pokoju, duchowości, miłości i harmonii stwierdził on, że Indie jawią się jako kraj duchowości, tak jak widział je Swami Wiwekananda. „Tutaj, marzenia Swamiego Wiwekanandy spełniły się”- powiedział. Wspomniał, że islam jest religią miłości, pokoju i harmonii i nawoływał do praktykowania tych wartości. Maulana reprezentował islam na międzynarodowej konferencji ‘Islam i Pokój’. Za swoje osiągnięcia w umacnianiu pokoju między narodami w 2002 roku zdobył prestiżową, międzynarodową nagrodę Demiurga[7] Pokoju. Następnym mówcą był dr Ahangamage Tudor Ariyaratne - laureat nagrody pokoju im. Mahatmy Gandhiego. Dr Ahangamage mówił o naukach Buddy. Stwierdził, że miłość i życzliwość do wszystkich istot rozpalają w sercu człowieka pewną boską siłę, która może połączyć go z Bogiem.

23 lipca 2005 - Podczas popołudniowego darszanu dzieci z grup Balwikas z rejonów Assam, Manipur i północno-wschodnich stanów Indii przedstawiły epizody z dzieciństwa Pana Kriszny. Przedstawienie otworzyła rozmowa między ojcem a synem na temat bogatej kultury Assamu, jego słynnych świątyń i świętej rzeki Brahmaputry. Program ukazywał również świętego Śankaradewę (1449-1568), poetę i reformatora, który przyniósł duchowe przebudzenie w Assamie i wiedzę na temat Wed i Upaniszad.

24 lipca 2005 - Na porannym darszanie Swami rozdał 64 maszyny do szycia i 20 mechanicznych żaren 84-em kobietom. (Maszyny do szycia otrzymało 51 kobiet z okolic Anantapur, 11 z Puttaparthi, jedna z Cheyedu i jedna z Hindupur). Dla 30 kobiet z Anantapur przeprowadzono kurs kroju i szycia. Pani Bhoodevi ze wsi Enumulapalii została zaraz zatrudniona w sklepie Shanty, by zarabiać na swoje utrzymanie. Służby Seva Dal Sri Sathya Sai Institute of Higher Learning zajmowały się transportem urządzeń spod Mandiru do domów kobiet. Akcję zorganizowały studentki i personel z Anantapur ze z okazji obchodów 80-tych urodzin Sathya Sai Baby. Potem nastąpiło wspaniałe przedstawienie. Podczas śpiewania bhadżanów, Swami osobiście doglądał rozdawania prasadamu na placu darszanowym. Do Swojej kwatery powrócił o godzinie 10:00.

Początek sierpnia 2005 - W Sri Sathya Sai Institute of Higher Learning w Puttaparthi odbyła się konferencja dotycząca nauk ekonomicznych. Swami osobiście odwiedzał obradujących gości.

 Tuż przed figurą Ganeszy ustawiono rzeźbę bogini Lakszmi, udekorowaną girlandami kwiatów. Podczas uroczystości Bhagawan siedząc w pchanym przez studenta fotelu przemieszczał się pośród modlących się kobiet pięknie przyodzianych w złotych sari. Ogłoszono, że wszystkie panie, które odprawiały pudżę, są zaproszone do kantyny hinduskiej na bezpłatny lunch jako prasadam, a wieczorem odbędzie się koncert znanej solistki - Nityashree Mahadevan.

15 sierpnia 2005 - 58-ma rocznica zwycięstwa Hindusów nad angielskim okupantem. Odnieśli je pod przewodnictwem Mahatmy Gandhiego bez użycia przemocy kierując się zasadą ahimsy, czyli niekrzywdzenia. Popołudniowy darszan rozpoczął się bardzo uroczyście. Przybył były przewodniczący Organizacji Sathya Sai Indulal Shah. Swami poprosił go na interview do świątyni razem z liczną grupą studentów poprzebieranych w historyczne stroje i mundury z czasów okupacji brytyjskiej. Jeden ze studentów był przebrany za Mahatmę Gandhiego. Później odbyło się przedstawienie obrazujące walkę Hindusów o niepodległość. Na zakończenie wszyscy powstali i odśpiewali hymn Indii.

17-18 sierpnia 2005 - Międzynarodowa konferencja „Education in the 21^st century: education to Educare” (Edukacja w XXI wieku: od Edukacji do Educare) pod patronatem Sri Sathya Sai Institute of Higher Learning. Zaproszono wielu delegatów z całego świata - nauczycieli i pracowników administracyjnych szkolnictwa. Uroczysta inauguracja nastąpiła rankiem 17 sierpnia w Sai Kulwant Hall. Swami przybył na plac o 8:00 w czasie intonowania Wed. Prorektor Uniwersytetu Sathya Sai - Anil V. Gokak powitał zebranych delegatów i czcigodnego sędziego M.N. Venkatachaliaha - honorowego gościa konferencji. Jest on dobrze znaną osobistością w indyjskich kręgach sądowych i przewodniczącym National Human Rights Commission (Krajowej Komisji Praw Człowieka) i Constitution Review Committee (Komisji Przestrzegania Konstytucji). Sędzia M.N. Venkatachaliah wygłosił inauguracyjne przemówienie, w którym wspomniał m.in. o problemach współczesnego społeczeństwa i przedstawił historyczną perspektywę ewolucji społeczności ludzkiej w minionych trzech wiekach. Powiedział, że najważniejsze problemy współczesnego świata to brak etyki w nauce i dehumanizacja zasobów energii. Ludzie wierzą, że natura stworzona jest po to, aby ją podbijać, co jest podstawowym błędem, ponieważ człowiek jest częścią natury. Nie chodzi o to, że nauka i technika nie są dobrodziejstwem człowieka. Wiedza, bogactwa i energia nie są złem samym w sobie, ale człowiek używa ich w złym celu. Sędzia zażartował: If you think edication is expensive, try ignorance! (Jeśli myślisz, że edukacja jest kosztowna, spróbuj ignorancji!) Zaznaczył, że konferencja ta odbywa się we właściwym czasie i miejscu w Prasanthi Nilayam, gdzie ma miejsce największy eksperyment w miłości, służbie i współczuciu. Na zakończenie sędzia powiedział, że w obecności tak świętej osoby jak Bhagawan, najlepiej jest zachować ciszę doceniając i chłonąc Jego nauki. Następnie Swami wygłosił dyskurs, w którym jasno nakreślił rolę świeckiej i duchowej wiedzy. Powiedział m.in.: Rezultatem Edukacji jest Charakter. Bez pielęgnowania miłości i pokory, bez poszanowania przyrody nie ma edukacji. Świadomość samego siebie jest prawdziwą edukacją. Jest tylko jedna Boskość, nie dwie. Wszyscy mówią o sobie ‘ja’, ale to ‘ja’ jest wszechobecną Atmą. Jeśli chcemy osiągnąć boskość, najpierw musimy praktykować lekcje jedności i czystości. Medytacja (dhjana) może być osiągnięta przez jedność pięciu zmysłów i czystość, przez pielęgnowanie miłości. Trzeba zrozumieć podstawową jedność całego stworzenia i rozwijać miłość do wszystkich. Już samo to, nagrodzi was życiem w radości i błogości. Bhagawan zakończył dyskurs bhadżanem Prema Muditha… Po darszanie delegaci konferencji zebrali się w budynku administracyjnym Uniwersytetu, by kontynuować obrady.

Na popołudniowym darszanie dwóch studentów podsumowało dotychczasowy program konferencji. Następnie studenci seniorzy zaprezentowali sztukę: „Jest tylko jedna kasta - kasta ludzkości; jest tylko jedna religia - religia Miłości”. Opisywała ona źródło, nauczanie i wierzenia wszystkich najważniejszych religii na świecie i to, jak każda z nich była zaplanowana przez Boga dla wywyższenie człowieka odpowiednio do specyfiki czasów i okoliczności. Sztuka porównała wszystkie religie do różnokolorowych świec, które dają to samo światło, ale mają różne opakowania, a sprzedawcy każdego rodzaju świec zachwalają, że tylko jego świece są najlepszego gatunku. Podobnie wygląda dziś na świecie wśród wyznawców różnych religii.

     Następnego dnia po bhadżanach delegaci konferencji udali się na obrady, które prowadził Sri Venu Srinivasan - prezes i dyrektor zarządzający firmą TVS Motors Ltd. Po południu wszyscy zebrali się na placu darszanowym. Prorektor Sri Sathya Sai Institute of Higher Learning. A.V. Gokak przedstawił kierownika Kampusu w Brindawanie, pana Sanjay Sahni, który powitał honorowego gościa konferencji panią Kumud Bansal - sekretarza rządu Indii do spraw edukacji podstawowej i średniej. Następnie przemówił były student Sri Sanjay Mahalingam - pracownik naukowy z Wydziału Zarządzania Instytutu, który zacytował fragment listu otwartego nadesłanego przez weterana drugiej wojny światowej ‘do nauczycieli świata’. Autor listu był świadkiem niewyobrażalnie strasznych rzeczy dokonanych przez inżynierów, lekarzy, pielęgniarki podczas jego pobytu w obozie koncentracyjnym. Ci ludzie szkoleni w pomaganiu byli teraz zaangażowani w bezlitosne zabijanie. Zaapelował do nauczycieli, by kształtowali uczniów na prawdziwe istoty ludzkie. Następne przemówienie wygłosił Jagadish Chandra - prowadzący badania fizyczne i bio-optyczne. Mówił na temat Wartości Ludzkich, które są filarami gmachu samopoznania. Później były prorektor S.V. Giri przedstawił unikalny system edukacji, który nazwany został przez Bhagawana Educare. Następnie pani Kumud Bansal - sekretarz rządu Indii do spraw podstawowej edukacji stwierdziła, że wszystkie szkoły i uczelnie założone przez Sathya Sai zapewniają swoim wychowankom naukę opartą na najwyższych zasadach moralnych. Podsumowania konferencji dokonał prorektor A.V. Gokak.

Przez wiele lat Baba miał w zwyczaju raz w tygodniu odwiedzać uniwersytet i dawać wykłady na temat zarządzania, podczas których naukę zarządzania management traktował jako Man Management (Ludzkie Zarządzanie) czyli traktowanie człowieka jako podmiotu biznesu. Koncepcja ta przyjęła się obecnie w biznesowym sposobie myślenia, ale Bhagawan przyjmował takie podejście jako klucz do sukcesu już dziesięć lat temu.

       Wieczorem słowo wstępne wygłosił prorektor A.V. Gokak. Później przemawiali dwaj absolwenci. Byli studenci zorganizowali dystrybucję zestawów narzędzi i ubrań roboczych dla 80-ciu młodych praktykantów w zawodach: elektryka, stolarza i hydraulika, z okolicznych wsi wokół Prasanthi Nilayam. Mężczyźni ci, nie mogli podjąć pracy z powodu braku narzędzi. Swami podarował im nie tylko komplet przyrządów, ale prawo do życia w godności.

      Później rozpoczęto panelową dyskusję na temat: Man Management - Relevance of Values in the Business World (Ludzkie Zarządzanie - Stosowanie Wartości w Świecie Biznesu). Pierwszy mówca, Sri Karthik Shenoi (poniżej) zaznaczył, że najważniejszy jest cel duchowy a nie materialny. Stres w pracy przychodzi wtedy, gdy dominują egoistyczne interesy. Kiedy podążamy za naukami Sathya Sai przedkładamy interes ogółu nad indywidualny i wtedy stres nie może nas dosięgać. Inny mówca stwierdził, że należy postępować w myśl zasady: 100% zaangażowania i 0% przywiązań.

21 sierpnia 2005 - Na porannym darszanie, po wstępnym przemówieniu, absolwent a obecnie pracownik naukowy School of Business Management, Accounting and Finance, Subash Subramaniam przedstawił dwoje mówców. Pierwszy z nich, Amar Vivek - adwokat z High Court of Punjab and Haryana, pracował w wielu wolnych od opłat projektach pomocy wsi, Sri Sathya Sai Grameen Jagruthi - pomocy dla szpitali, szkół i ośrodków przysposobienia zawodowego w wielu rejonach wiejskich.

     Jako następny przemawiał Ashok Sundaresan - członek młodzieżowej Organizacji służebnej Śri Sathya Sai ze stanu Tamil Nadu. Powiedział, że bycie studentem Swamiego to przywilej, sposobność i również wielka odpowiedzialność. Na zakończenie programu odbył się koncert w wykonaniu absolwentów.

      Wieczorem absolwenci zaprezentowali sztukę Karishje Waczana, Tawa, co znaczy Command, and I shall obey! (Rozkaz i posłuszeństwo). Historia ta opowiadała o dwóch absolwentach, którzy spotkali się z trudnościami i rozczarowaniami, kiedy musieli stawić czoła nieetycznemu zarządzaniu w firmie i walczyć o dobro społeczeństwa. Była to opowieść o etycznych dylematach, które napotykają menedżerowie we współczesnych przedsiębiorstwach i jak powinni walczyć z nierównością i dbać o czyste sumienie.

      Po zakończeniu przestawienia Bhagawan pozował do zdjęć i pobłogosławił stronę internetową Instytutu. Oto jej adres: www.sssihl.org . Spotkanie zakończyło się odśpiewaniem arathi.

26 sierpnia 2005 - podczas dwóch sesji bhadżanowych śpiewano wyłącznie pieśni do Kriszny. Na wieczornym darszanie w Sai Kulwant Hall wisiały już kolorowe flagi, chińskie lampiony i kwiaty a służby Seva Dal rozdawały prasadam (ciastka palgoa). Prof. Anil Kumar ogłosił, że następnego dnia z okazji święta Kriszny o 8:30 odbędzie się uroczysty darszan.

Na zewnątrz oczekiwała na wejście na plac darszanowy słonica Sai Baby - Gita i Jego krowy i cielaczki z Gokulam w Puttaparthi. Swami dawał darszan na ulicach aśramu przez pół godziny. Później muzykująca grupa wkroczyła do Sai Kulwant Hall. Studenci Swamiego ubrani w czerwone dhoti intonowali Wedy a później bhadżany do Kriszny. Wprowadzono słonicę Gitę, która była ubrana w jedwabny, czerwony strój. Co kilka sekund unosiła trąbę i wołała swojego Sai Babę. Krowy i cielaki również były przybrane w jedwabne, czerwono-niebieskie stroje. Wkrótce na werandę nadjechał Swami. Gita ponownie uniosła trąbę i wydała powitalne dźwięki. Swami siedział około pół godziny w Swoim fotelu. Podeszli do Niego dwaj chłopcy - jeden ubrany jak Kriszna, drugi jak Balarama. Baba rozmawiał z nimi przez pięć minut. 

    Studenci zaczęli rozdawać prasadam. Do podium podprowadzono słonicę, gdzie z rąk Sathya Sai bardzo szczęśliwa jadła jabłka. Później wyprowadzono wszystkie zwierzęta do ich zagród. Do pokoju interview został poproszony ważny gość - szejk Nahyan ze Środkowego Wschodu, członek rodziny królewskiej z Dubaju, w tradycyjnym arabskim stroju, który przybył w asyście dziesięcioosobowej świty VIP-ów (ważnych osobistości). Nahyan dzierży tekę Ministra Edukacji Zjednoczonych Emiratów Arabskich (UAE). Pełni również funkcję rektora Zayed University[9]. Wśród gości zaproszonych na interview przez Babę byli również: Sunil Mittal - dyrektor zarządu Bharti Group, jego żona i dwóch synów. Audiencja trwała 45 minut. Później Baba wsiadł do toyoty i odjechał do Swojej kwatery.

      Po południu Swami wieziony przez Padmanaghana nadjechał jak zwykle o 15:30 w swojej pomarańczowej szacie. Samochód zaparkowany został na werandzie a Baba siedział w środku przy zasuniętych szybach przez pół godziny. Wezwał do siebie prorektora Gokaka i dawał mu instrukcje. Później Swami zasiadł pośrodku werandy a Gokak ogłosił, że przemawiać będą dwaj studenci Swamiego - były i obecny. Jako pierwszy opowiedział swoje doświadczenia ze Swamim dr Sainath - wykładowca na wydziale fizyki. Wspomniał o podróży ze Swamim do Kodaikanal. Kiedy autobus został szczelnie wypełniony bagażami i osobami gotowymi do podróży, Swami zapytał czy jest tam miejsce dla Niego. Sainath i jego przyjaciele odpowiedzieli, że przygotują odpowiednie siedzenie dla Swego Nauczyciela. Na to Baba odpowiedział: „Ja nie potrzebuję miejsca dla materialnych rzeczy. Dlaczego nie mówicie, że wy to ja. Chcę mieć miejsce w waszych sercach.” Na zakończenie przemówienia Sainath opowiedział anegdotę, która dotyczyła Samuela Sandweissa - słynnego psychiatry z USA. Kiedy zakończył on pisanie książki, chciał nadać jej tytuł ‘Man is God’ (Człowiek jest Bogiem). Wiele osób było temu przeciwnych. Sandweiss zabrał książkę do Indii, by uzyskać błogosławieństwo Baby. Swami rozwiązał ten problem. W nagłówku napisał ‘With Love’ (z miłością) a pod spodem był dotychczasowy tytuł ‘Man is God’. Oponenci porzucili swoje wątpliwości, że człowiek jest bogiem. Musi tylko okazywać swoją Boską Miłość.

Później przemawiał Bro Sesha Shah, student drugiego roku School of Business Management. Mówił o podstawowych cechach Kriszny i Sathya Sai. Wspominał incydenty z życia Kriszny i Swamiego. Na zakończenie studenci śpiewali pieśni do Kriszny i rozdawano prasadam. O godzinie 17:50 Swami udał się do Swojej kwatery. Nie było dyskursu z okazji tego święta.

Z www.srisathyasai.org  tłum. J.R. i E.G.

powrót do spisu treści numeru 28 - lipiec-sierpień 2005