Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

      To wzruszająca historia biednego muzułmańskiego chłopca, który stracił ojca, gdy miał dwa lata. On i jego matka byli w szponach biedy. To wpłynęło na jego wychowanie. Sąsiedzi wysłali go do szkoły głównie po to, by chronić swoje dzieci.
     Aby opłacić czesne, musiał pracować do północy w pobliskim kinie, co sprowadziło go na złą drogę. Jednak dzięki swojej niezwykłej pamięci mógł zapewnić sobie pierwszą lokatę aż do dziesiątej klasy. Jego biegłość w sanskrycie pomogła mu zdobyć bardzo potrzebne stypendium finansowe i ostatecznie został absolwentem z wyróżnieniem, zdał końcowe egzaminy z wynikiem pozytywnym i został profesorem.
    Jego pragnienie bycia cnotliwym i poszukiwanie Guru przywiodły go do Bhagawana Sri Sathya Sai Baby. Dostał upragniony Padanamaskar i jedno głębokie spojrzenie Bhagawana w jego oczy, co cudownie go przemieniło.
Dzięki opatrzności ktoś zasugerował mu, aby ubiegał się o posadę profesora wizytującego w college'u Sai Baby w Puttaparthi i złożył podanie. Jego podanie, jedno z wielu tysięcy, zostało osobiście wybrane przez samego Bhagawana i w ten sposób otrzymał nominację.
     Oprócz długiego wywiadu z Bhagawanem Babą z 1990 roku, który autor opisuje na łamach tej książki, jest o wiele więcej niewiarygodnych, ale prawdziwych wydarzeń z życia autora. Pochodzenie społeczne i religijne nie stanowi przeszkody dla prawdziwego wielbiciela w zdobyciu łaski Bhagawana.
Rozdzia2
W stronę Sathya Sai Baby
      Wzrosło moje pragnienie, by dowiedzieć się więcej o Sai Babie i Puttaparthi. W tym celu spotkałem kilku wielbicieli, którzy dali mi książki napisane o Babie. Odmówiłem książek, ponieważ teraz czułem, że nie zadowolę się informacjami z drugiej ręki, nawet gdyby były interesujące. Chcę osobiście doświadczyć „Prawdy”. Ale jak mam teraz znaleźć na to czas? Moja praktyka prawnicza i praca dydaktyczna na dwóch uczelniach sprawiały, że nie miałem czasu na żadne inne zajęcia. Co mam powiedzieć moim ortodoksyjnym członkom rodziny islamskiej? Miałem czworo małych dzieci. Członkowie mojej rodziny i wszyscy przyjaciele byli przeciw Sai Babie. Po wielu przemyśleniach utrzymałem pracę na pełen etat w Sangli College i zrezygnowałem z honorowej pracy w Kolhapur College, dzięki czemu byłem wolny w soboty i niedziele.
       To było w 1977 roku. Nie pamiętam dokładnych dat. W czwartek i piątek wziąłem urlop okolicznościowy, przekazałem niezbędne instrukcje do mojego biura, powiedziałem rodzinie, że muszę odwiedzić przyjaciela, i pojechałem pociągiem do Bangalore przez Miraj. Z Bangalore pojechałem autobusem i dotarłem do Puttaparthi o 13:30 na drugi dzień. Baba wymknął mi się tylko podczas mojej pierwszej wizyty! Kiedy pytałem w aśramie o Niego, powiedziano mi, że Baba jest w Swoim drugim aśramie w Whitefield w Bangalore. Wróciłem na przystanek autobusowy w Puttaparthi, pojechałem autobusem do Bangalore, docierając tam wieczorem. Następnego dnia, w sobotę, wczesnym rankiem pojechałem do Whitefield (bardzo krótka podróż). Kiedy wszedłem do aśramu w sandałach, zatrzymał mnie wolontariusz (członek Seva Dal) i poprosił, abym zostawił sandały w wyznaczonym miejscu na obuwie, które wskazał. Zgodziłem się i wróciłem. Następnie ochotnik wskazał palcem na dużą liczbę mężczyzn siedzących w grupie i powiedział: „Sai Ram”. Kiedy tam poszedłem i usiadłem z przodu, inny ochotnik powiedział: „Sai Ram” i wskazał palcem do tyłu. Przesunąłem się do tyłu i usiadłem. Byłem zły na siebie. Czy mając do tej pory chaotyczne i nieuporządkowane życie, mogę dostosować się do tej surowej dyscypliny? Dźwięki bhadżanów dobiegały z oddali w pobliżu figury Kryszny. Nie mogłem pojąć żadnego słowa ani jego znaczenia. Moja uwaga była gdzie indziej. Co ja tu, do diabła, robię, po zadaniu sobie trudu przyjścia i siedzenia w nieznanym tłumie? Ogarnęło mnie lekkie poczucie winy i skruchy.
      Nigdzie nie było widać Baby, a ja nie miałam pojęcia, jak uzyskać darszan. Zauważyłem, że wszyscy mężczyźni raz po raz odwracali głowy w lewo, gdzie jest brama. Niecierpliwiłem się i zapytałem ochotnika w białym ubraniu i z pomarańczową chustą: „Czy Baba na pewno udzieli darśanu?”. Jego spojrzenie sprawiło, że zamarłam, a jednak odważyłam się zapytać: „Kiedy On przyjdzie?” Z jego odpowiedzi: „Tylko On wie”, zrozumiałem, że nikt nie jest w stanie przewidzieć dokładnego czasu. Ach! Mój Boże! Nabrałam ochoty na papierosa. Ale nie wyszedłem, ponieważ nie można było zająć tego samego miejsca po powrocie. Potem obserwowałem twarze innych siedzących wokół mnie. Oh! Wyglądali na bardzo zrelaksowanych i spokojnych. Ich uwaga skupiła się na bramie. Jak oni mogą siedzieć tak spokojnie nawet podczas śpiewania bhadźanów? Co to za nabożeństwo?
      Nagle usłyszałem: „Cicho, bądź cicho”, „Och! Baba” i „Och! Swami!”; wszyscy patrzyli w stronę bramy. Widziałem Babę, jak wychodził z bramy, rozmawiał z kimś i szedł w kierunku grup siedzących w uporządkowany sposób. Idąc, lewą ręką lekko podniósł Swoją szatę, aby nie zaplątała się w Jego stopy, a czasami prawą dłonią przesuwał po włosach z tyłu głowy. Szło za Nim kilku wolontariuszy. Patrząc ogólnie na grupy, mówił: „Halo! Jak się masz? Dobrze?” Kiedy Baba przechodził między grupami, panie i panowie w pierwszych rzędach (siedzieli w osobnych grupach po obu stronach) kłaniali się przechodzącemu Babie. Następnie Baba pochylał się nad kilkoma i kładł rękę na ich głowach. Przyjmował listy od niektórych i ignorował listy od innych. Potem mogłem zobaczyć Babę siedzącego na czerwonym wyściełanym fotelu w pobliżu figury Kryszny i przez chwilę słuchającego bhadźanów. Gdy wstał, odprawiono arati. Idąc między pobliskimi grupami, wyszedł przez bramę do swojej kwatery. Zapytałem osobę siedzącą obok mnie: „Dlaczego Baba nie przyszedł na naszą stronę?” Odpowiedział: „Kogo mamy pytać?” Wtedy nie zrozumiałem właściwie jego odpowiedzi i miałem w głowie wiele takich pytań, co mnie rozczarowało i przygnębiło. Czy to jest ten dużo mówiony darszan, na który trzeba poświęcić tyle czasu, energii i pieniędzy? Jakie korzyści odniosłem i co osiągnąłem? Straciłem pracę w Kolhapur College!
Kiedy tłumy się rozproszyły, ja również wyszedłem z aśramu. Dopiero po wypaleniu dwóch papierosów, jednego po drugim, poczułem się lepiej. Zapytałem o jakąś restaurację i skierowano mnie do stołówki Sai Baby, gdzie zjadłem idli i vada. Wyszedłem i znów zapaliłem papierosa. Kantyna zapełniała się paniami i dżentelmenami. Wszyscy mieli na czole święty popiół (wibhuti). Zaskakujące było to, że wszyscy zdawali się być pogrążeni w jakiejś niezrównanej radości i ekstazie. Oh! Co to jest takiego wspaniałego? Wróciłem. Tylko taki mały czyn Baby może mieć tak cudowny skutek! Co takiego zrobiłem, że nie odczuwałem tej radości i tej ekstazy jak inni? W rzeczywistości musiałem wypalić trzy papierosy, aby przezwyciężyć uczucie zmęczenia!
      Postanowiłem wrócić do domu i nigdy więcej tu nie przyjeżdżać.
Do domu dotarłem w poniedziałek, zupełnie wyczerpany i zmęczony. Okłamałem rodzinę, podając imię przyjaciela, którego, jak powiedziałem, odwiedziłem. Wewnątrz mnie żałowałem, że wydałem około 400  rupii na tę wizytę w Puttaparthi. Wieczorem poszedłem do klubu Gymkhana, którego byłem prezesem. Tam kilku przyjaciół pytało mnie: „Gdzie byłeś przez ostatnie pięć dni?” Odpowiedziałem: „W piekle”. Potem postępowałem według tej samej starej, monotonnej codziennej rutyny, którą bardzo chciałem zmienić. Po mniej więcej tygodniu, kiedy byłem wolny i siedziałem sam, w mojej głowie pojawiły się następujące myśli: „Takie duże zgromadzenie w Whitefield. Czy można ich wszystkich oszukać? A może wszyscy są głupcami? Ludzie chodzą nawet na targi i pielgrzymują. Co dostają? Ale taki blask satysfakcji i radości widziałem na twarzach ludzi w kantynie Whitefield! Czy to może być fałsz? Byli tam nawet obcokrajowcy i wszyscy chodzili boso. Nie, ich zadowolenie było z pewnością stuprocentową prawdą. Ale Baba nic nie robił. Tylko ludzie kłaniali się ze złożonymi dłońmi. W takim razie kto stworzył to szczęście? I jak? Jakie mogą być środki komunikacji? Jaka może być metoda kontaktu? A może wszyscy byli zaślepieni? Czy znaleźli miraż, w którym chwilowo ugasili pragnienie? Nawet jeśli tak, to jak to się stało, że ja byłem obojętny i nic do mnie nie dotarło?" itp.
       Po mniej więcej miesiącu w piątek przypadało święto, więc były to trzy kolejne wolne dni. Jak spędzić te trzy dni? Wcześniej nigdy nie miałem takiego pytania. Właściwie brakowało mi czasu na moje zajęcia. W środę wieczorem czułem się samotny i ponury, a mój umysł przepełniał jakiś bolesny żal. Ciągnęła mnie jakaś nieznana mi atrakcja. Wahałem się. Czy mam pojechać jeszcze raz zobaczyć się z Sai Babą? Co wyniosłem z wizyty u Niego miesiąc temu? Jeśli pojadę jeszcze raz, czy będzie to samo wyczerpanie daremnymi wysiłkami? Ostatnim razem nie widziałem Puttaparthi w całości. Czy Baba jest w Whitefield czy w Puttaparthi? W takim stanie umysłu poszedłem do swojego biura i zatelefonowałem do pana Narayana Rao, zawiadowcy stacji kolejowej w Miraj, wielbiciela Sai Baby i zapytał go, czy Baba jest w Whitefield czy w Puttaparthi. Kiedy potwierdził, że Baba jest w Whitefield, poczułem się rozczarowany, ponieważ chciałem odwiedzić Puttaparthi, kiedy Baba tam będzie. Przyszła mi do głowy druga myśl - jechać teraz do Whitefield albo nie jechać wcale. W końcu podjąłem decyzję, że muszę jechać do Bangalore. Co może się zdarzyć? Najwyżej historia się powtórzy. Na pewno będzie to lepsze niż utonięcie w wirze tzw. „zabawy” w niedzielnym klubie Gymkhana. Ta myśl przyszła mi do głowy po raz pierwszy. Pomimo pokuty za moje niedzielne „zabawy” w klubie, te złe nawyki pociągały mnie raz za razem.
      W czwartek rano powiedziałem żonie: „Wyjeżdżam na cztery dni”. Zapytała: „Znowu tak szybko. I gdzie?” Odpowiedziałem: „Do moich przyjaciół”. Moja żona miała wątpliwości. Wcześniej, ilekroć byłem poza domem bez wcześniejszego poinformowania jej, jej niewinne zrozumienie było takie, że zatrzymałem się w jakiejś ważnej pracy i jej wrażenie było zawsze słuszne. Ale nigdy nie zależało mi na jej zrozumieniu ani nie traktowałem jej poważnie. Moja doktryna zawsze brzmiała: „Dokończ pracę, którą wykonujesz, dobrą lub złą, bez strachu, nie martwiąc się o jej wyniki”. Zmiana tego nastawienia jest dla mnie niemożliwa. Z biegiem czasu  styl i sposób mojej pracy zmieniały się i modyfikowały radykalnie. Jednak moja wrodzona natura od urodzenia pozostała taka sama. Nigdy nie pozwalałem sobie na luźne rozmowy ani zwodnicze życie. Jedną z rzeczy, z których jestem dumny, jest to, że teraz nie było żadnej kurtyny między moim wewnętrznym i zewnętrznym życiem.
       W czwartek po południu wyjechałem do Bangalore i zatrzymałem się w tym samym domu. Ponieważ pociąg dotarł późno do Bangalore, nie mogłem pójść na poranny darszan. Na wieczorny darszan dotarłem się do aśramu dość wcześnie o 15:00. Siadłem po stronie mężczyzn naprzeciw figury Kryszny, gdzie zwykle Sai Baba przechodził i siadał na Swoim fotelu. Wielbicieli przybywało powoli i plac się zapełniał. Rozpoczęły się bhadźany.
      Po jakimś czasie Baba wszedł, podszedł prosto do pierwszego rzędu, w którym siedziałem, stanął przede mną i nie patrząc na mnie wziął listy od tych, którzy siedzieli za mną. Automatycznie złożyłem obie ręce u Jego stóp i kłaniając się, położyłem czoło na Jego stopach. Wszystko to stało się pod wpływem nagłego impulsu. Po tym Pada Namaskar wróciłem do pozycji siedzącej i spojrzałem w górę. W tym samym momencie Baba również spojrzał na mnie i było to tak, jakby potężne światło pochodni w ciemności błysnęło w moich oczach. Moja głowa została odrzucona do tyłu przez nagłe uderzenie, a prąd elektryczny przeszedł przez moje ciało. Moje oczy były oślepione i zamknięte na chwilę, a kiedy je otworzyłem, zobaczyłem Babę siedzącego na Swoim fotelu. Potem Baba już nigdy nie patrzył w naszą stronę i odszedł, kiedy arati się skończyło.
     Wyszedłem, włożyłem sandały, miałem wrażenie, że nie stoję na ziemi. Prawie się unosiłem, poszedłem do stołówki. Stało się coś niezwykłego i moja głowa była lekka bez żadnych innych myśli. Piłem herbatę, nie zwracając uwagi na jej smak. Nawet nie paląc papierosa wsiadłem do autobusu z Whitefield do Bangalore i dotarłem do swojego miejsca zakwaterowania. Postanowiłem, że następnego dnia rano pójdę na darszan, zapaliłem papierosa i poszedłem spać. Spałem bardzo spokojnie. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek spał tak spokojnie.
     Następnego dnia wcześnie rano dotarłem do aśramu Sai Baby w Whitefield i usiadłem niedaleko Jego fotela. Zaczęły się bhadżany i po raz pierwszy słuchałem uważnie. Ogarnęło mnie dobre samopoczucie, takie jak chory człowiek, który został właśnie wyleczony z choroby. Ponieważ nawet po pewnym czasie nie było śladu Baby, słyszeliśmy szepty: „Baba idzie czy nie?”. Bhadżany się skończyły, a wielbiciele zaczęli się rozchodzić. Zapytałem wolontariusza: „Czy dziś rano nie ma darszanu?”. Ochotnik odpowiedział: „Swami właśnie wyjechał do Prasanthi Nilayam w Puttaparthi”. Byłem zdezorientowany i nie podobał mi się ten wyjątkowy sposób odejścia bez uprzedzenia wielbicieli. Oh! Dlaczego nie może ogłosić Swojego programu z jednodniowym wyprzedzeniem. Nawet śpiewacy intonujący bhadźany dowiedzieli się o Jego wyjeździe do Puttaparthi, kiedy wielbiciele zaczęli szeptać!
     Wierni wybiegli. Ci, którzy mieli własne pojazdy lub wynajęte, byli już w drodze do Puttaparthi. To było dla mnie coś nowego. Nie podobał mi się ten styl Sai Baby i do dziś mam takie samo zdanie. Byłem też trochę zły. Oh! Dlaczego jestem zły i na kogo? Podczas mojej ostatniej wizyty nie mogłem się doczekać powrotu do Kolhapur. Dlaczego dzisiaj jestem smutny i przygnębiony nagłym wyjazdem Baby do Puttaparthi? Jedyną różnicą między moją pierwszą a drugą wizytą było spojrzenie Baby na mnie, tym razem w moje oczy. Czy taki drobny incydent może mieć na mnie tak duży wpływ? To prawda, że mi się to przytrafiło, w przeciwnym razie dlaczego miałbym być taki smutny? Już sama myśl, że osoba (mężczyzna lub kobieta), której nigdy nie znałem, odchodzi po spojrzeniu na mnie, zasmucała mnie! Czy spowoduje to agonię separacji? Oh! Teraz już wiedziałem – zdecydowanie zakochałem się w Sai Babie od pierwszego wejrzenia! Czy to jednostronna miłość? Kto kogo kocha – ja kocham Sai Babę czy Sai Baba kocha mnie? Nie mogłem znaleźć jednoznacznej odpowiedzi. Tylko jedno było prawdą – JA, TA MEERA, OSZALAŁEM NA PUNKCIE SAI BABY, HARI.
       Nawet po dokładnym rozważeniu, że od poniedziałku muszę wypełniać swoje obowiązki w Kolegium Prawa w Sangli, zdecydowałem się je opuścić. Dotarłem do Puttaparthi nocą. Chociaż w aśramie Sai Baby było dostępne zakwaterowanie, ponieważ nie znałem procedury uzyskania takiego zakwaterowania, zatrzymałem się w domu na zewnątrz aśramu. Zjadłem południowoindyjską kolację z ryżem curry, wypaliłem dwa papierosy i poszedłem spać.
       Około piątej rano obudziły mnie dźwięki „AUM”. Ponieważ w domu było cicho, zastanawiałem się, skąd dochodzi dźwięk. Wstałam z łóżka i nie zawracając sobie głowy poranną kąpielą, skierowałam się w stronę dźwięków wydobywających się z wnętrza aśramu. Widziałem wiele kobiet i mężczyzn stojących w dwóch oddzielnych rzędach i innych wychodzących z mandiru i przyłączających się do nich. Wszyscy zaczęli śpiewać bhadżany i powoli szli dookoła mandiru. Dowiedziałem się później, że nazywa się to „Nagar Sankeertan” i odbywa się każdego dnia wczesnym rankiem. Wcześniej, o uświęconej, porannej godzinie „Brahma Muhurt”, zgromadzenie wielbicieli siedzących wewnątrz mandiru śpiewa dwadzieścia jeden razy dźwięk „Aum”.
Po obejrzeniu wyżej wymienionych wydarzeń wróciłem do swojej kwatery, umyłem się, wypiłem herbatę w tej samej restauracji za bramą aśramu (do dziś lubię herbatę w tym miejscu), zapaliłem papierosa, kupiłem czekoladę i kawałek więzłem do ust, a potem wszedłem do aśramu na darszan. Oh! Co ja robię? Dlaczego po raz pierwszy w życiu staram się ukryć zapach papierosów wydobywający się z ust? Od dzieciństwa, nawet w szkole czy na studiach, nie przejmowałem się tym. To pierwszy raz, kiedy czuję się trochę winny. Proszę wszystkich wielbicieli Sai, aby nauczyli się obserwować nawet takie drobne wydarzenia w swoim życiu. Będą wiedzieć, że ten Sai jest jak potężny magnes – kiedy już pójdziesz i przyjmiesz Jego darszan, jesteś do Niego na stałe przywiązany! To nie znaczy, że zmieniłeś się z dnia na dzień. Ale jest pewne, że Boskie Promienie Lampy Sai zaczęły oświetlać twoje serce i powoli się rozprzestrzeniać. Te promienie krok po kroku usuwają z nas ciemność. Czy nie zgodzicie się ze mną, że jest to największy cud Sai, który ma miejsce w dzisiejszym chaotycznym świecie?
      Wiele osób siedziało na ziemi w przypadkowy sposób, niektórych z nich, zwłaszcza obcokrajowców, widziałem w Whitefield. Oh! Czy będzie darszan? W sali (sąsiadującej ze świątynią), którą widziałem z zewnątrz wczesnym rankiem, wyszło dwóch wolontariuszy, posadziło wszystkich w rzędach, wręczyło ponumerowane żetony z worka, po jednym pierwszej osobie siedzącej w każdym rzędzie. Według numerów seryjnych, jedna po drugiej osoby w każdym rzędzie były wysyłane do sali darszanowej. Nasz rząd dostał ostatni numer, a ja mogłem siedzieć tylko daleko z tyłu, pod ścianą. Poniżej znajduje się tekst mojej rozmowy z wielbicielem siedzącym obok mnie.
Ja: „Skąd Baba przychodzi, aby udzielać darszanu?”
Wielbiciel zrozumiał, że jestem nowicjuszem i zwrócił moją uwagę na drzwi po prawej stronie mandiru.
Ja: „Kim są ci, którzy siedzą na werandzie obok drzwi?”
On: „Oni są VIP-ami. Bliscy wielbiciele i przyjaciele Baby”.
Ja: „Jak oni tam się dostają?”
On: „Bezpośrednio od bramy wejściowej. Wolontariusze dobrze ich znają i jak ktoś jest nowy, to ma przepustkę podpisaną przez Kutumbę Rao”.
Słysząc to, zadałem sobie pytanie: „Skąd ta różnica? Dlaczego traktuje się tu niektórych jako VIP-ów? Czy to nie jest stronniczość? Dlaczego nie traktować wszystkich równo? I dlaczego wśród VIP-ów nie ma pań?”
     W tym momencie zauważyłem grupy uczniów wraz z nauczycielami wychodzące szybko z bramy frontowej i zajmujące miejsca siedzące na posadzce w uporządkowany sposób, jeden za drugim, w rzędach, na werandzie i w jej pobliżu. Uczniowie trzymali w rękach książki.
Ja: „Kim są ci chłopcy?”
On: „Są uczniami szkół podstawowych i średnich Baby”.
Ja: „Czy w szkołach Baby nie ma uczennic?”
On: „Szkoły i koledże dla dziewcząt są oddzielne i mają inną rutynę. Znajdują się w Anantapur. Baba nadal nie popiera koedukacji”.
    Rozpoczął się bhadżany, ale nie widziałem śpiewaków. Potem zobaczyłem szereg wielbicieli płci męskiej wchodzących do Mandiru przez drzwi po lewej stronie, pod przewodnictwem wolontariuszy. Kilku wróciło, być może sala była pełna, i usiedli za nami.
Ja: „Dlaczego ci wielbiciele weszli do mandiru właśnie w tym czasie, przed darśanem?”
On: „Później Baba udaje się do mandiru i udziela darszanu tym, którzy tam są zgromadzeni”.
Ja: „Większość wielbicieli siedzi tutaj na zewnątrz oczekując na darszan. Dlaczego kilku miałoby iść do mandiru na darszan?”
On: „Oni są zainteresowani śpiewaniem bhadżanów razem z solistami, którzy już są w środku. Ważniejsze jest to, że Baba wchodzi do środka, siada na fotelu tuż przed zgromadzeniem śpiewaków i słucha. Mają też możliwość zobaczenia Baby obierającego arati, zanim pójdzie do sąsiedniego pokoju, gdzie udziela interview. W ten sposób wielbiciele ci mają przedłużony darszan”.
    Nie widziałem żadnej kobiety wchodzącej do mandiru tak jak w muzułmańskim meczecie. Czy kobiety nie mają wstępu do mandiru? Jeśli tak jest, nie powinno mnie tu być nawet przez minutę! Na moje pytanie bhakta wyjaśnił: „Przeciwnie, w Mandirze jest więcej kobiet niż mężczyzn. Czy nie słyszysz głosów kobiet śpiewających bhadżany? Kobiety wchodzą do Mandiru drugą stronę, której stąd nie widać”. Słysząc to, bardzo mi ulżyło.
      Nie podobają mi się niektóre zwyczaje, które są przyjęte i praktykowane. Muzułmankom nie wolno przebywać w meczetach i nie wolno im tam wykonywać namazu. Kiedy muzułmanie krytykują Hindusów za nietykalność, czy takie traktowanie kobiet wśród muzułmanów nie jest również rodzajem tej samej nietykalnej? Koran i Hadis to dwie główne księgi islamu. Koran jest mową Boga. Hadis to zwyczaje i tradycje, które przyszły później i przybrały imię Mohammeda Paigambera. W Koranie nie ma niesprawiedliwości wobec kobiet.
    Następnie Baba podszedł do studentów i przez ponad dziesięć minut rozmawiał z nimi. Każdy inteligentny bhakta, widząc to wydarzenie, zrozumie, jak Baba swoim postępowaniem od dzieciństwa, przez ostatnie sześćdziesiąt lat, jest przykładam przysłowia „Dzieci są kwiatami Boga”. Nie mogłem powstrzymać łez radości, gdy byłem świadkiem tej wzruszającej sceny. Przy jednym dziecku Baba zachowywał się jak kochająca matka, klepiąc dziecko ręką. To wydarzenie było warte zobaczenia. Nawet dzisiaj, ilekroć wspominam to zdarzenie, wzruszam się bardzo. Ale dlaczego nie zdarza się to wszystkim wielbicielom? Po wielu latach czuję, że znalazłem odpowiedź na to pytanie. Obecnie jestem zdania, że większość wielbicieli jest tak pogrążona we własnych sprawach, że nie jest w stanie docenić i zauważyć tak delikatnych posunięć Sai Baby. Będąc zawsze skupionymi na sobie i myśląc o własnym życiu, nawet jeśli patrzą na takie wydarzenia, nie mogą zobaczyć i doświadczyć miłości Sai Baby. Po prostu podnoszą ręce i składają dłonie. Dlaczego nie mogą zapomnieć o swojej materialnej egzystencji i zanurzyć się głęboko w miłości Sai Baby? Czy jest jakieś inne znaczenie poddania się? Kiedy śmierć jest jak zero (soonyata) i myślisz, że stapiasz się z zerem (nicością lub soonyata), umierając, dlaczego nie możesz poddać się Sai i połączyć się, żyjąc? Rozumiem znaczenie „samadhi” jako „to jest Jego królestwo” (Adi) i „Tylko On jest tam, a nie ja” (Sama) – tj. „On jest mną, a ja jestem Nim”. (Adwajta).
     Następnie Baba podszedł do pań, a potem wrócił do panów. Był dość daleko ode mnie; ponieważ moje oczy były wilgotne, nie mogłem Go widzieć ostro. W jednym miejscu Baba pochylił się trochę i dał coś w dłonie wielbicieli. Z informacji mojego sąsiada zrozumiałem, że Baba zmaterializował wibhuti i je rozdał. Przyjmował listy od niektórych wielbicieli, a od innych nie. Następnie udał się w stronę bramy, gdzie na wózkach inwalidzkich siedziało kilku chorych. Spodziewałem się, że Sai Baba z nimi porozmawia. Nie, tylko na nich spojrzał, wrócił i udał się na werandę. Powody widocznego braku zainteresowania Baby tymi chorymi osobami na wózkach inwalidzkich nie są dla mnie jeszcze jasne. Potem zobaczyłem kilku wielbicieli wśród panów, pań i cudzoziemców, którzy wstali z miejsca. Zostali wezwani przez Babę na rozmowę.
     Po Arati wielbiciele rozeszli się. Była godzina 9:30. Wypiłem herbatę, zapaliłem papierosa w tej samej restauracji, wróciłem do aśramu i spacerowałem po okolicy. Przeczytałem tego dnia przesłanie Sai Baby zapisane na czarnej tablicy, zobaczyłem biuro zakwaterowania i stoisko z książkami. Kupiłem kilka angielsko-języcznych książek. Następnie wróciłem do kwatery, położyłem się i zapaliłem papierosa.
     Dopiero wtedy przypomniałem sobie Koledż w Sangli i moje tam obowiązki, ale zdecydowałem się zostać jeszcze na jeden darszan wieczorem i wyjechać do Sangli następnego dnia rano. Oh! Ku mojemu zaskoczeniu przyszło mi wtedy do głowy, że w obecności Sai Baby zapomniałem o swoich problemach i występnych pragnieniach, które mnie dręczyły. Baba został moim Guru i tak to się stało, że moje problemy nie pojawiały się w mojej głowie? Dlaczego o nic Go nie prosiłem lub przynajmniej nie powiedziałem Mu w myślach? Dlaczego stałem się małomówny i zapomniałem o sobie? Czy cokolwiek się do tej pory wydarzyło, jest słuszne i dobre dla mnie? Kim jestem, żeby mówić lub pytać? Baba jest wszechwiedzący – wie wszystko. Pozwoliłem sobie poczekać i zobaczyć, czy wieczorem wydarzy się coś nowego.
     Wieczór był taki sam. Przedłużyłem swój pobyt o kolejne dwa dni, ale nic nowego się nie wydarzyło. Jednak nie zawiodłem się! Byłem pewien, że chociaż nie otrzymałem niczego na zewnątrz, otrzymałem coś bardzo głębokiego wewnętrznie. Wychodząc, modliłem się tylko w myślach: „Baba, daj mi szansę przyjeżdżać na Twoje darszany, nawet z ostatniego rzędu. Nie chcę niczego innego. Udowodnię Ci, że bardzo się zmieniłem i zreformowałem siebie”.
     W czwartek rano wróciłem do Kolhapur. Nie przyniosłem wibhuti ani fotografii Sai Baby, ponieważ nie pociągały mnie one. Kochałem moją podróż i utrzymywałem ją w tajemnicy. Niektóre książki w języku angielskim, które kupiłem w aśramie, leżały na dnie mojej walizki.
     Po moim przyjeździe członkowie mojej rodziny pogrążyli się w ponurym milczeniu przez jeden lub dwa dni, a ja byłem przygnębiony. Byłem do tego przyzwyczajony i będąc winnym, znosiłem to cierpliwie. Przy takich okazjach nigdy nie stawałem się wściekły i zły na nikogo. Będąc najstarszym i zarabiającym członkiem rodziny, nigdy nie wykorzystywałem tej pozycji, aby krzyczeć lub besztać innych członków rodziny za jakiekolwiek błędy z ich strony. Powinienem im wyjaśnić ich niezrozumienie mnie, ale tego nie zrobiłem. Bałem się, że ktoś może mi się sprzeciwić, czego nie zniosę. Poza tym w takich okolicznościach mądrze jest ukrywać swoje szczęście. Po dotarciu do mojego biura znalazłem list z college'u. Była to krótka notatka: „Byłeś nieobecny na uczelni bez uprzedniego powiadomienia. Spowodowało to niedogodności dla studentów, a także wpłynęło na rutynę innych profesorów. Twoje dni urlopów są prawie wyczerpane. Odtąd, proszę, nie unikaj swoich obowiązków na uczelni. Złóż też pisemne usprawiedliwienie swojej nieobecności w zeszłym tygodniu, od poniedziałku do środy” itp. Teraz, z perspektywy czasu, myślę, że władze Koledżu nie popełniły błędu, pisząc do mnie taki list i że nie powinienem był tracić panowania nad sobą. Ale w tamtych czasach byłem bardzo zły na takie sytuacje bez starannego zastanowienia się nad prawdziwą przyczyną.
     Wyciągnąłem notatnik biurowy i napisałem odpowiedź. W skrócie napisałem: „Pojechałem do Puttaparthi w stanie Andra Pradesh, aby dostać darszan Śri Sathya Sai Baby. Odtąd zamierzam jeździć na Jego darszany co miesiąc, na cztery dni. Będę wyjeżdżać po środowych wykładach i wracać w poniedziałek rano. Te dwa dni, czwartek i piątek, możecie potraktować jako urlop bezpłatny. Nie mam nic przeciwko, nawet jeśli uznacie to za przerwę w mojej pracy. Możecie mi nie płacić i nie dawać żadnego wynagrodzenia itp. Zapewniam jednak, że dzięki dodatkowym zajęciom uzupełnię program studiów w terminie i nie sprawię studentom żadnych niedogodności. Jeśli nie zgadzacie się z moimi wyżej wymienionymi żądaniami, rezygnuję z mojej pracy w Koledżu”.
      Później dowiedziałem się, że ten list był przetrzymywany przed spotkaniem LMC. – Wielu z nich nie wierzyło w to, że „ja i Śri Sathya Sai Baba”. Bbyliśmy w centrum dyskusji i ktoś wykrzyknął: „Och! Obaj płyną na tej samej łodzi!”. Kilku nowo powołanych członków zasugerowało moje odwołanie. Ale starsi profesorowie znali moją reputację wśród studentów i jeden z nich powiedział: „Jeśli usuniemy profesora Korbu, studenci rozpoczną strajk i będziemy musieli zamknąć uczelnię. On jest naszą jedyną Gwiazdą, która świeci nad wszystkimi trzydzieścioma przedmiotami, które są nauczane na naszej uczelni. Dlaczego mamy się przejmować jego życiem prywatnym? Studenci przychodzą na tę uczelnię tylko po to, by uczestniczyć w jego wykładach. Co do innych, musimy prawie zmuszać studentów do uczęszczania na wykłady, itp.” Wtedy kierownictwo postanowiło w wyjątkowym przypadku zezwolić mi na kontynuowanie pracy. Dyrektor wezwał mnie do swojego gabinetu i opowiedział mi o wszystkim powyżej. Poprosił mnie również o bezzwłoczne podpisanie listy obecności za dni nieobecności i dodał, że „takich rzeczy” nie można podawać na piśmie!
      Potem pojawiła się przeciwko mnie szeptana kampania. Powiedziano mi, że jestem beznadziejnym przypadkiem i dlatego muszę udawać się po pomoc do Śri Sathya Sai Baby w Andhra Pradesh. Ta hańba dosięgła klubu Gymkhana, którego byłem prezesem, klubu Rotary, a także mojego domu. Miało to też dobrą stronę – zaczęli mnie odwiedzać nieśmiali, starsi wyznawcy Baby, mieszkający w Sangli i Miraj. Niektórzy z nich opowiadali o swoich doświadczeniach, a my rozmawialiśmy o życiu i naukach Sai Baby. Zacząłem też odwiedzać wielbicieli Sai Baby w Kolhapur. Krótko mówiąc, poznałem tutaj wielu wielbicieli i wszyscy zbliżyliśmy się do siebie. W Klubie Gymkhana i Klubie Rotary nie było wielkiego odzewu, ponieważ wielu członków miało negatywne, krytyczne opinie na temat Sai Baby. Posunęli się nawet do tego, że podali mój przykład jako dowód na to, że „Baba jest oszustem, a nie Bogiem. Jak ktoś, kto zbliża do siebie tak zgniłą, zepsutą kreaturę jak Korbu, może być awatarem? Do tego czasu nie przywiązywałem wagi do tak negatywnej krytyki. Ale tym razem z dumą zrezygnowałem z członkostwa w Klubie Gymkhana i Klubie Rotary.  
    Wtedy zdarzył się drugi, większy cud. W domu, chociaż nikt nie zgadzał się ze mną co do mojego oddania Sai Babie, to jednak mój zwykły styl życia powoli zmieniał się na lepsze, a atmosfera zadowolenia rozprzestrzeniała się w moim domu. Członkowie mojej rodziny zauważyli, że głowa rodziny powoli i zdecydowanie ulega uczłowieczeniu. Było to prawie jak zmartwychwstanie. Stali się szczęśliwi i ja też byłem zadowolony. Ofiarowałem to wszystko lotosowym stopom Sai Baby. Zacząłem otwarcie odwiedzać Puttaparthi; oczywiście siedziałem w ostatnim rzędzie na darszanie. Tak było do 1981 roku. Powoli zagoiły się niektóre rany wytrzymałości. Inne rany wciąż tam były, ale zagojone. Podróże odbywały się w harmonijny sposób. W ciągu tych pierwszych pięciu lat Baba ani razu nie spojrzał na mnie ani nie pozwolił mi na Pada Namaskar. Mimo tego byłem zadowolony!
      „Zawsze lepiej jest zbliżyć się do Boga w celu zaspokojenia potrzeb, niż płaszczyć się przed ludźmi, którzy sami są narzędziami w rękach Boga. Na Swój cichy sposób Bóg przemienia umysły i zwraca je ku praktyce duchowej (sadhanie) i udanej duchowej pielgrzymce. Nie może pozwolić, aby Jego dzieci zgubiły drogę i cierpiały w dżungli. Kiedy zbliżasz się do Boga i szukasz Jego pomocy i przewodnictwa, robisz pierwszy krok, aby się zbawić. Następnie jesteś prowadzony do zaakceptowania Jego woli jako własnej. W ten sposób osiągasz śanti (pokój).”

- Śri Sathya Sai Baba

tłum. E.GG.

Sai Sathya Sakha – Sai prawdziwy Przyjaciel - część 2