Czystość jest Oświeceniem
Relacja z 11. Światowej Konferencji
Międzynarodowej Organizacji Śri Sathya Sai 19-24 listopada 2025 w Sai Prema Nilayam w
Riverside w Kalifornii
z okazji 100. rocznicy zstąpienia Awatara na ziemię
Miałam zaszczyt uczestniczyć w
11. Światowej Konferencji członków Organizacji Śri Sathya Sai Baby w
Kalifornii, w pięknym miejscu nazwanym Sai Prema Nilayam.Swami mówił: „Zanieście Moje przesłanie w każdy zakątek świata”. Zgodnie z tym przesłaniem po raz drugi Światowa Konferencja Organizacji Sai odbyła się poza Indiami. Pierwszy raz odbyła się 31 października 1983 roku w Rzymie.
Sai Prema Nilayam w Riverside w Kalifornii to centrum Międzynarodowej Organizacji Śri Sathya Sai, założone dzięki wysiłkom wielbicieli, aby służyło jako ośrodek działalności duchowej, edukacyjnej i służebnej. Powstanie tego miejsca to historia przekształcenia dawnej posiadłości Mormonów, Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, w ośrodek promieniujący duchową energią. Został zakupiony 20 października 2021 roku, w rocznicę Deklaracji Awatara. Ta „Siedziba Boskiej Miłości Sai” obecnie organizuje różnorodne programy duchowe, edukacyjne i służebne. Jest świadectwem siły jedności oddanych wielbicieli Sai. Obecnie 4 hektary ziemi wokół świątyni należą do Organizacji Sathya Sai.
Na czas konferencji postawiono ogromne, namioty służące jako stołówki – osobne dla kobiet i dla mężczyzn. Inne namioty były przeznaczone na aktywności dla dzieci, młodzieży oraz na warsztaty.
Uczestnicy, którzy przybyli z odległych stron świata byli zakwaterowani w pobliskich hotelach, oferujących przystępne ceny. Między hotelami a świątynią kursowały minibusy i dowoziły uczestników konferencji w obie strony. Uczestnicy nie ponosili żadnych opłat za komunikację, smaczne posiłki oraz koszty organizacyjne. Gdy zapytałam organizatorów o finansowanie tego przedsięwzięcia, odpowiedzieli, że wszystkie koszty pokryli miejscowi wielbiciele Sai.
Dekoracje ze świeżych kwiatów na ołtarzu, czystość w budynku i na zewnątrz oraz przepiękne ogrody wprawiały nas w zachwyt. Na konferencję przybyło 1200 delegatów z ponad 55 krajów. Każdy z nas spotkał się z niezwykłą gościnnością i troską o nasze wygody.
Wszystkie wystąpienia mówców były poprzedzane filmem z fragmentami dyskursów Sathya Sai. Na rozległej nawie świątyni zainstalowano ogromne monitory, aby zapewnić lepszą widoczność. W bardzo bogatym programie obchodów setnej rocznicy zstąpienia Awatara na ziemię znalazły się wystąpienia wielu mówców, procesje, koncerty, panele, debaty, warsztaty oraz przedstawienia dzieci i młodzieży. W wystąpieniach dominowały radość, szczęście i poczucie doniosłości chwili.
W pierwszym dniu obchodów, 19 listopada, tak jak zawsze w Puttaparthi, świętowano Dzień Kobiet. Całodzienny program był poświęcony wyłącznie kobietom. W ciągu tego dnia odbyły się m.in. poranne modlitwy, w tym pochwalna pieśń na powitanie wschodu słońca Suprabhatam (śpiewana każdego dnia) intonowana przez solistkę, ceremonia otwarcia konferencji poprzez zapalenie dwóch lamp oliwnych, a także przemówienia kobiet. Tematami wystąpień były: „Błogosławieni czystego serca – albowiem oni Boga oglądać będą” (pani Mataji Vrajaprana), „Od ja do my i od my do Niego – dążenie ku Jego Lotosowym Stopom” (pani Shruthi Vijayakumar). Na zakończenie dnia przemawiała pani Jenny Monson, należąca do Międzynarodowej Organizacji Sri Sathya Sai (SSSIO) od 1986 roku, czyli od roku, w którym po raz pierwszy przybyła do Swamiego. Obecnie pełni funkcję prezydenta Strefy 3 (Australia i Fidżi), a wcześniej była krajowym prezydentem Organizacji Sai w Australii.
W dniu Święta Kobiet odbyły się dwa koncerty. Na ołtarzu ustawiono duże portrety Matki Boskiej i Iśwarammy. W godzinach przedpołudniowych delektowaliśmy się wspaniałym głosem Evelyn Kanepi z Estonii, która śpiewała m.in. Ave Marija. Przypadkowo, kamera była ustawiona tak, że pokazywała Evelyn na tle Matki Boskiej. Wieczorem wysłuchaliśmy koncertu chóru Sarwa Dharma pod kierownictwem Marii Quoos. Członkowie chóru pochodzą z Polski, a także z Litwy, Łotwy i Estonii.
20 listopada odbyła się uroczysta ceremonia umieszczenia flag wielu państw świata na ołtarzu. Flagi niesione były przez delegatów krajów spoza USA i tuż przed ołtarzem wstawiane do specjalnych stojaków. Prowadzący tę ceremonię kolejno wyczytywali nazwy państw, a na monitorach pojawiała się flaga wraz z nazwą kraju.
Następnie powitalne przemówienie wygłosił dr Narendranath Reddy – przewodniczący Międzynarodowej Organizacji Sathya Sai. Tego dnia mówcami byli również Leonardo Gutter z Argentyny i dr Suresh Govind z Malezji (członkowie zarządu Organizacji Sathya Sai). Krótko na temat potęgi wizualizacji mówiła pani dr Madhuri Manohar. W tym dniu miały też miejsce opowiadania o osobistych transformacjach, warsztaty, panele oraz gry.
21 listopada rano przedstawiciele różnych religii prowadzili dialog na temat czystości. Moderatorami i uczestnikami byli:
– Swami Mahayogananda (z klasztoru Ramakrishny w kanionie Trabuco w Kalifornii),
– Imam Mahmoud Harmoush (dyrektor Centrum Islamskiego w Riverside w Kalifornii),
– ojciec Alvaro Palacios (ksiądz z kościoła katolickiego w Riverside),
– Rabbi Guershon Kwasniewski (przewodniczący Światowej Unii Judaizmu Postępowego),
– Swami Sarvadevananda (przywódca duchowy Vedanta Society of Southern California),
– Venerable Hui Ze (z Międzynarodowego Stowarzyszenia Światła Buddy).
Mówcami tego dnia byli: pan Miguel Montes z Meksyku („Drugie narodziny: podróż wiary i rodziny”) oraz dr Sunder Iyer – nauczyciel jogi („Życie ze Śri Sathya Sai Babą – lekcje czystości”).
Tego dnia wysłuchaliśmy również dwóch koncertów. Pierwszy prezentował muzykę z indyjskiego stanu Karnataka w wykonaniu zespołu pod dyrygenturą pani Anuradha Sridhar. Wieczorem po raz drugi zaszczycił nas swoimi pieśniami chór Sarwa Dharma pod przewodnictwem Marii Quoos.
22 Listopada mogliśmy cieszyć się debatą na temat: „Najskuteczniejsza droga do boskości: służba, oddanie czy wiedza?”. Debatę prowadził: pan Lakshman Mantha (aktywny członek skrzydła młodych dorosłych Organizacji Sai). W debacie uczestniczyło siedem osób. Tego dnia mówcami byli również pan dr Suresh Govind i pan Sriram Sankar („Złoty Wiek – posiano, by przebudzić”).
Wczesnym wieczorem wysłuchaliśmy publicznej rozmowy „z serca do serca” między dr. Narendranathem Reddym i dr. Sureshem Govindem. Następnie odbyły się występy dzieci i młodzieży ze skrzydła Młodych Dorosłych Organizacji Sai.
W dniu urodzin Śri Sathya Sai 23 listopada o 6 rano odbyły się jak zwykle uroczyste modlitwy, Suprabatham, procesja wokół świątyni, a następnie druga procesja z palankinem[1], w którym umieszczono portret Sai Baby. Wszystkie procesje odbywały się przy śpiewie pieśni chwalących Boga. Dekoracja ołtarza została wzbogacona o jeszcze większą ilość świeżych kwiatów. Na scenie pojawiła się huśtawka dla Swamiego oraz duże zdjęcie przedstawiające Go podczas czytania listów. Obok ustawiono dużą „skrzynkę pocztową”, do której wyznaczone osoby wrzucały nasze listy.
Przez cały dzień na ołtarzu wystawiony był złoty lingam, który poprzez usta zmaterializował Swami. Lingam jest w posiadaniu dr. Reddy’ego, który codziennie odprawia nabożeństwo obmywania go wodą. Woda ta ma właściwości uzdrawiające i jest rozdawana i wysyłana chorym osobom.
Rano, po wysłuchaniu fragmentu dyskursu Sathya Sai, uroczyście powitał nas dr Narendranath Reddy (poniżej tłumaczenie jego przemówienia). Młodzi dorośli zaprezentowali swoje utwory muzyczne pt. „Czystość jest oświeceniem”. Następnie przemawiali – pani Aparna i pan Aravind Balasubramanya.
W południe ponownie zaśpiewała Evelyn Kanepi z Estonii. Po południu przemawiał pan Satyajit Salian na temat: „Życie ze Śri Sathya Sai – wcieleniem boskiej miłości”.
Po południu wszyscy uczestnicy zebrali się na zewnątrz świątyni, na alei i przyległym parkingu, aby pozować do wspólnych zdjęć i filmu. Dron przelatywał nad naszymi głowami z różnych kierunków i filmował zgromadzone tłumy. W pewnym momencie nad naszymi głowami przeleciały duże ptaki, które przypominały mi te żyjące w Prasanthi Nilayam.
Wieczorem odbyło się uroczyste ofiarowanie i pokrojenie dwóch tortów, które później serwowano podczas kolacji. Ozdobą wieczoru był koncert instrumentalny pt. „Szepty z nieskończoności”. Solistą zespołu był pan U. Rajesh, powszechnie znany jako Mandolin Rajesh, indyjski mandolinista, członek grupy muzycznej z Karnataki, producent muzyczny i kompozytor. Towarzyszyły mu cztery inne instrumenty, takie jak wina i trzy rodzaje bębenków.
Ostatniego dnia, 24 listopada, mówcami byli panowie Leonardo Gutter, Aravind Balasubramanya oraz Satyajit Salian. O 12:30 odbyło się uroczyste zakończenie konferencji.
W czasie trwania konferencji rozdawałam, a czasem również naklejałam na samochody bezpłatne nalepki z hasłami Sai Baby, takimi jak „Love All, Serve All”, „Help Ever, Hurt Never” i innymi cytatami, a także konturowy portret Swamiego. W sumie udało mi się rozdać 350 naklejek.
Podczas trwania konferencji towarzyszyła nam słoneczna pogoda oraz atmosfera radości, braterstwa i jedności. Wszyscy byli bardzo szczęśliwi, że mogli brać udział w tak uroczystych obchodach setnej rocznicy przyjścia na ziemię Awatara Śri Sathya Sai.
W trakcie konferencji doświadczyłam kilka niespodziewanych zdarzeń.
Kiedy dotarłam do swojego hotelu, pierwszą osobą, która czekała na mnie w drzwiach, była moja dawno nie widziana przyjaciółka Eugenia. Po rozpakowaniu się, kiedy zeszłam na dół do lobby hotelu spotkałam drugą bliską mi przyjaciółkę Marię Quoos.
Niedawno, ktoś podarował mi płytę CD z piosenkami niemieckich wielbicieli Sai do słów Phillis Krystal. Zabrałam ją na konferencję z nadzieją, że może spotkam kogoś z Niemiec. Kiedy poszłam na pierwszy posiłek, usiadłam obok wielbicielki z Niemiec, która kiedyś była koordynatorką Organizacji Sai skrzydła duchowego i zajmowała się muzyką. Dałam jej tę płytę. Była szczęśliwa z tego podarunku.
W przerwie między prezentacjami wywołał mnie z sali wolontariusz. Wskazał mi pobliską salę, w której znajdował się marmurowy posąg Śirdi Baby. Zebrane wokół osoby kolejno odprawiały rytuał arati przed posągiem. Podano mi płonącą oliwną lampkę z rączką i podstawką, na której leżały płatki świeżych róż. W trakcie zataczania powoli kręgów lampką, podstawka nagle odpadła, uderzyła o marmurową podłogę i z głośnym brzękiem potoczyła się po sali. Płatki róż rozsypały się. Poczułam jak nasz Mistrz woła do mnie „Obudź się”.
Kiedy kręcono film dronem zauważyłam nad moją głową pszczołę, która w łapkach trzymała małe źdźbło trawy. Być może Swami mówił do mnie: „Pracujesz jak ta pszczółka”.
Wiele wydarzeń podczas konferencji wzruszało mnie do łez. Czuło się obecność Sathya Sai. Gorąco polecam wszystkim udział w podobnych wydarzeniach związanych z aktywnością Organizacji Sathya Sai.
–
E.GG. Tłumaczenia niektórych
wystąpień ze Światowej Konferencji Organizacji Sai w Sai Prema Nilayam
w Kalifornii są w przygotowaniu i będą opublikowane w następnym numerze naszego
kwartalnika w 2026 roku.
[1] Palankin – kryte, przypominające skrzynię siedzenie lub powóz,
często zamknięty, osadzony na długich drągach i noszony przez ludzi lub
zwierzęta. Jest to rodzaj lektyki używanej jako środek transportu.
