Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

     „Termin samadhi jest zazwyczaj utożsamiany z chwilową utratą świadomości, a nawet więcej, chwilowym podwyższeniem świadomości. Należy oceniać ten stan na podstawie wpływu, jaki wywiera na osobę i jej stosunek do siebie i innych. Samadhi łączy w sobie sama (równość) i dhi (inteligencję), to znaczy: inteligencję pojmującą fundamentalną równość każdej istoty. Nie tylko wszelkie poczucie odmienności i rozróżnienia zniknie, ale nawet takie pojęcia, jak ciepło i zimno, smutek i radość, dobro i zło, stają się bez  znaczenia. Kiedy człowiek osiągnie ten stan, Pan automatycznie rodzi się w jego świadomości”.

     „Samadhi jest często źle rozumiane. Jest swobodnie błędnie stosowane. Wszelkiego rodzaju emocjonalne wzburzenia, ataki histerii, załamania nerwowe, napady neurotyczne są obecnie wychwalane i wywyższane jako „samadhi”. Zapamiętaj to słowo! Mówi ono sama dhi, to znaczy zrównoważony, niewzruszony umysł; to znaczy rozróżniająca reakcja spokoju w obliczu gorąca i zimna, żalu i radości, bólu i przyjemności, odrzucenia lub aprobaty. Ten, kto osiągnął ten etap lub zdał sobie sprawę, że jest Jednym, bez drugiego, by bać się lub faworyzować, nienawidzić lub kochać, wysławiać lub wyszydzać. Tam, gdzie jest Jeden, jak może powstać nawet myśl? To jest samadhi, byt, świadomość i błogość”.

      „Nikt nie szuka smutku; wszyscy szukają tylko radości. Ale ci, którzy wiedzą, że smutek jest przerwą między dwiema radościami, a radość przerwą między dwoma smutkami, będą dążyć do osiągnięcia stanu, w którym nie będą poruszeni ani przez gwałtowną, ani przyjazną burzę. Ten etap równowagi jest najbardziej pożądany. To jest to, co nazywa się nirwaną, gdy umysł jest w doskonałej równowadze, nietknięty przez ciosy losu, dobre czy złe. Wie bowiem, że nie ma prawa osądzać, czy to, co się dzieje, jest dobre czy złe, korzystne czy szkodliwe”.

    „Wikszepa (krnąbrność) i samadhi są bardzo ważne i są cechami umysłu, ale nie atmy”.

     „Samadhi oznacza skupienie umysłu, wolnego od wszelkich impulsów i poruszeń, na Panu lub na własnej rzeczywistości. Oznacza stan, w którym człowiek przebywa w swojej prawdziwej naturze. Samadhi jest doświadczana wtedy, gdy jest się wolnym od wszelkiej dwoistości. Umysł będzie nieporuszony żadnymi dwoistymi doświadczeniami, będzie lśnił jak płomień w bezwietrznym pokoju – niewzruszony, nieporuszony (nis-chala)”.

    „Dhjana (medytacja) jest siódmym w serii kroków, prowadzących do ósmego, samadhi czyli opanowanie umysłu. Jeśli nie zapewnisz sobie silnego oparcia przy sześciu poprzednich krokach, będziesz się cofał, bez względu na to, ile lat będziesz trzymał się dhjany. Pierwszym krokiem jest kontrola zmysłów. Drugim jest kontrola emocji i impulsów. Trzecim jest osiągnięcie równowagi. Następnym jest regulacja oddechu i ruchów życiodajnych powietrza. Piątym jest zapobieganie zewnętrznym wpływom, które mogłyby wpłynąć na umysł. Następnym jest skupienie uwagi na własnym postępie. A potem dochodzimy do prawdziwej dhjany, czyli medytacji nad swoją prawdziwą rzeczywistością, która z łatwością prowadzi do jej urzeczywistnienia w samadhi. Bez wstępnych szczebli tej drabiny, nie możesz wskoczyć bezpośrednio na siódmy, a potem przeskoczyć na ósmy szczebel”.

     „Tylko wtedy, gdy kontrolujesz umysł, możesz kontrolować pranę (energię fizyczną) czyli siły witalne. Tylko wtedy, gdy kontrolujesz siły witalne, możesz kontrolować umysł. Nie można robić jednego bez robienia drugiego. Robiąc obie te rzeczy jednocześnie, możesz skierować umysł do wewnątrz i kontrolować pranę. W ten sposób możesz kontrolować ciało, w którym jest życie i doświadczać stanu umysłu zwanego samadhi”.

     „Jakie są korzyści z zdyscyplinowanego myślenia i postępowania? Na początku reguły i zasady są proste. Z czasem pozwalają człowiekowi być świadomym regionów poza zasięgiem zmysłów. Później człowiek może podróżować poza granice umysłu, a nawet poza najdalsze krańce tego, co jest osiągalne przez wszystkie moce zamknięte w ludzkim ciele. Ostatecznie człowiek uświadamia sobie i doświadcza prawdy, że jest Tym, który przenika wszystko, czyli cały wszechświat. Człowiek jest wypełniony błogością, gdy jest utwierdzony w tej wierze i w tej świadomości”.

    „Jaki jest sens obciążania się pragnieniami, jeśli nie ma się odpowiednich kwalifikacji, aby je spełnić? Madhuranath poprosił kiedyś Ramakrishnę o szansę na cieszenie się nirwikalpa samadhi[2], o którym słyszał. Chociaż Ramakrishna się sprzeciwił, ponieważ Madhuranath nie miał kwalifikacji i nie był przygotowany do tego, w końcu ulegając prośbie zgodził się i sprawił, że stracił przytomność na trzy dni. Biedak zaprotestował i poprosił o zakończenie tego doświadczenia. Było ono zbyt ciężkie dla jego słabych ramion”.

     „Samadhi to stan, w którym dhjana (medytacja) osiąga spełnienie. W tym stanie jednostka wznosi się ponad świat względnej rzeczywistości, subiektywną tożsamość siebie, a nawet ponad samą aktywność, w którą jest zaangażowana (medytację). Samadhi nie jest stanem nieświadomości, nie oznacza też podskakiwania w emocjonalnym podnieceniu. Samo słowo samadhi wskazuje na jego znaczenie. Sama to równowaga, dhi to inteligencja. Samadhi to stan intelektualnej równowagi, w którym jednostka przekracza świat dualności i doświadcza błogości boskiej komunii”.

     „Kiedy osoba zaangażowana w dhjanę (medytację), zapomina zarówno o sobie, jak i o tym, że medytuje, wtedy osiąga stan samadhi. To znaczy, kiedy stapia się z tym, nad czym medytuje, wchodzi w stan zwany samadhi. Dhjana spełnia się i znajduje zwieńczenie w samadhi. Dhjana dążąc do celu, wymaga wysiłku, ale samadhi przychodzi bez wysiłku”.

     „Dla kogoś, kto pragnie osiągnąć boskie wyżyny najwyższej istoty, karma i mądrość są jak dwa skrzydła ptaka. Wielu dźńanich (poszukiwaczy mądrości) powstrzymuje swoje działania, myśląc, że osiągnęli najwyższy stan. W stanie nirwikalpa samadhi rzeczywiście nie da się niczego robić – można to opisać jako naturalny stan wajragji (oderwania). Ale niektórzy ludzie pełni dumy ze swojej wiedzy, odrzucają wszelką aktywność. Ten rodzaj wajragji wynika z lenistwa, tamasu i jest wynikiem próżności. Ten stan pseudooderwania zrodzony z lenistwa, nigdy nie może być przypisany mądrości”.

    „W rzeczywistości, mądrzy nigdy nie powstrzymują się od działania, aby dać przykład innym. Jeśli mądrzy nie będą działać, nie będzie nikogo, kto poprowadzi ignorantów” – uważał Kriszna”.

    „Bycie nieświadomym, bycie w stanie podświadomości lub nadświadomości nie jest byciem w samadhi. Należy zrozumieć, że tylko wtedy, gdy ktoś pozostaje w swoim naturalnym stanie, a jednocześnie cieszy się błogością samadhi, można powiedzieć, że jest w stanie prawdziwego samadhi”.

    „Głęboki sen jest często porównywany do samadhi, ponieważ zmysły, umysł, intelekt są w nim nieobecne; tylko ego jest zanurzone w sobie. Jest w błogości, ale nie jest świadome tej błogości, bo tylko przebudzenie daje tę wiedzę. Tak więc to, co może zapewnić urzeczywistnienie, to świadomość stanu przebudzenia i błogość stanu snu. Skoncentruj się na punkcie, w którym te dwa stany się spotykają: to jest moment zwycięstwa”.

     „Aby zrozumieć stan samadhi, ostatnia linijka wersetu w Bhadża Gowindam mówi, że musisz rozwinąć to, co jest znane jako mahawadhanam. Nie spiesz się. Nie trać cierpliwości. Nie miej chwiejnego umysłu. Pamiętaj, że powinieneś mieć nieporuszony umysł, jeśli chcesz osiągnąć stan samadhi”.

    „Kiedy osoba znajduje się w stanie samadhi, nie ma nic wspólnego ze światem, chociaż porusza się w świecie. Chociaż wydaje się ona być częścią społeczeństwa, to ono nie ma na nią wpływu. Umysł takiej osoby jest zawsze pochłonięty tym, co można nazwać atma driszti (jednością z atmą)”.

     „Osiągnięcie samadhi nie wiąże się z upadkiem, drżeniem kończyn ani utratą przytomności. Nie jest to dramatyczny trans. Jest to cecha umysłu, którą się rozwinęło, aby obserwować wszystkie zdarzenia i osoby bez przywiązania czy niechęci. Ten poziom świadomości człowieka nazywany jest również nirwikalpa, to znaczy pozbawiony wikalpa, reakcji. Osoba, która opanowała wikalpę, jest wolna od potrzeb, pragnień i pożądań”.

     „Samadhi jest dwojakiego rodzaju: sawikalpa i nirwikalpa. W sawikalpie wciąż istnienie thriputi, czyli trójpodział na poznającego, proces poznania i przedmiot poznania. Kiedy uświadomimy sobie, że poznający jest Brahmanem, sam akt poznania jest Brahmanem, a to ca ma być poznane jest również Brahmanem. Wtedy nie ma już wikalpy, czyli rozróżniania czy działania. To właśnie jest nirwikalpa samadhi”.

    „Nirwikalpa oznacza zatrzymanie aktywności wszystkich zmysłów i przejęcie nad nimi pełnej kontroli. Wtedy świadomość nie gubi się w ciele ani w żadnej jego części, ale jest całkowicie oddana temu wyższemu czyli transcendentalnemu stanowi”.

    „Owocem całej sadhany (duchowej praktyki) jest utwierdzenie człowieka w doskonałej równowadze niezmąconej świadomości (nirwikalpa samadhi), a ananda (błogość), która go wypełnia, jest nie do opisania. Jest jak ambrozja, nektar nieśmiertelności. Nirwikalpa oznacza stan świadomości pozbawiony myśli. Ten stan można osiągnąć poprzez odpowiednią sadhanę. Ma on dwojaką naturę: całkowitą niedualność w bezpośrednim doświadczeniu oraz stan niedualności, gdy kończy się dualna myśl. Pierwsza natura zabiera człowieka poza trójjednię poznającego, poznawanego i poznania i jest on świadomy tylko kosmicznej inteligencji czyli Brahmana. Drugi etap zostaje osiągnięty, gdy wszystkie atrybuty przypisywane Bogu i człowiekowi łączą się w Jednym, który obejmuje kosmos i całą jego zawartość”.

    „Po doświadczeniu sarwam brahmathmakam, to znaczy po uświadomieniu sobie, że wszystko zasadniczo i całkowicie jest Brahmanem, życie nie może trwać dłużej niż 21 dni. Taka osoba nie jest już w mithjaloka, czyli w tym względnym świecie, więc nie może mieć żadnego pragnienia ani aktywności. Nawet jedzenie i picie stają się bez znaczenia”.

     „Brahmam jest poza zasięgiem intelektu; jest dostępny tylko dla tych, którzy porzucą intelekt jako bezużyteczne narzędzie. Bezpośrednie doświadczenie jest jedynym sposobem dotarcia, dowodem i rezultatem. Ostateczny stan brahma-dźniana (wiedza o uniwersalnym absolucie) jest końcem wszelkich dociekań i poszukiwań. Rzeczywista realizacja, sakszathkara, jest jej owocem. Najwyższy stan osiąga się w samadhi, wyciszeniu wszelkich poruszeń na wszystkich poziomach świadomości...”.