Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

Tylko oddanie obdarza najwyższym dobrem;
Tylko oddanie niszczy chorobę cyklicznych narodzin i śmierci;
Tylko oddanie zapewnia rozpoznanie boskości;
Tylko oddanie prowadzi do wyzwolenia.

Ucieleśnienia miłości!

      Tylko przez oddanie człowiek osiąga najwyższą prawdę. Jedynie poprzez oddanie człowiek może uwolnić się od choroby cyklicznych narodzin i śmierci. Poprzez oddanie człowiek dąży do urzeczywistnienia Boga. Tylko poprzez oddanie osiąga wyzwolenie.
      Uznając bhakti (oddanie) za najważniejszy cel życia, mieszkańcy Bharatu (Indii) od najdawniejszych czasów podążali ścieżką oddania. Termin bhakti (oddanie) był interpretowany na wiele sposobów. Słowo bhakti pochodzi od rdzenia „bhaj”. Śankara[1] głosił: „bhaja sevayam (służba to oddanie)”. Komu służysz? Jaka jest właściwa służba? Służba Bogu jest prawdziwą służbą.
      Wiweka Chudamani[2] wyjaśnia znaczenie bhakti w inny sposób: „swaswaruupa dharshanam bhakti”, co znaczy, rozpoznanie własnej prawdziwej jaźni to bhakti.
      Narada[3], który był wielkim propagatorem oddania, zdefiniował bhakti jako nieustanny przepływ oddania wynikający z rozpamiętywania imienia Pana.
      Oznajmił także, że osoba wypełniona paramabhakti (najwyższym oddaniem) jest w stanie ekstazy, zapomina o ciele i jest całkowicie zanurzona w miłości do Boga. Oznacza to, że prawdziwe oddanie polega na nieświadomości ciała i całkowitym zatopieniu się w miłości do Boga.
Radha i bhakti
      Ramanuja[4], który był przedstawicielem filozofii Visishtadhvaitha, wywodził znaczenie bhakti od imienia Radha i zinterpretował je jako ciągły przepływ miłości do Boga. Słowo „Radha” składa się z czterech głosek: Ra, a, dh i a. Jeśli czytasz słowo zaczynając od Ra, masz Radhę. Zaczynając od a, otrzymasz słowo adhara (podstawa). Zaczynając od dh, masz dhara (ciągły przepływ). Zaczynając od drugiego a, otrzymasz słowo aradha (uwielbienie). Tak więc Radha oznaczała dla Ramanuji ciągłe wielbienie Boga.
      Vallabhaeharya[5] podał inną interpretację oddania. Dokonał rozróżnienia pomiędzy ciągłym przepływem oddania i oddaniem spadającym kroplami. Kiedy serce bhakty (wielbiciela) jest całkowicie wypełnione miłością do Boga, bezustannie intonuje imię Boga. Ten stan umysłu bhakty został opisany w następujący sposób: „Sarvadha Sarvakaleshu Sarvathra Harichinthanam (Nieustanne myślenie o Bogu zawsze i wszędzie)”.

Prawdziwe oddanie to traktowanie Boga jako przyjaciela

      Madhvacharya[6] opisał prawdziwe oddanie jako traktowanie Boga jako jedynego niezawodnego przyjaciela. Wszyscy inni mogą być przyjaciółmi przez jakiś czas, a później stać się wrogami. W ten sposób wszyscy światowi przyjaciele mogą kiedyś stać się wrogami. Bóg jest jedynym prawdziwym przyjacielem. Madhvacharya zdefiniował prawdziwe oddanie jako manifestację miłości do Boga, uważając Go za największego przyjaciela.
      Wedy głoszą prawdę wykraczającą poza wszystkie te interpretacje. Wielokrotnie nawiązują do dwóch słów: nithyam i swagatha. Nithyam to to, co pozostaje niezmienne przez wszystkie czasy. Zostało to również opisane jako Prawda, która pozostaje taka sama we wszystkich trzech wymiarach czasu: przeszłym, teraźniejszym i przyszłym. Swagatha odnosi się do tej rozświetlającej mocy, która pozostając sama, rozprzestrzenia dookoła swój blask.
      Przykładem tego jest słońce, które jako jeden niezmienny byt rozprzestrzenia swoje światło dookoła. Trwałość słońca wskazuje na atrybut nithya, a rozproszenie światła to jakość swagatha. Obie te jakości są zakorzenione w jednym bycie. Pisma święte określają tę cechę jako swarupa-swabhava (połączenie formy i jakości).
      Słońce spełnia dwie funkcje: jedna to emitowanie światła, druga przekazywanie ciepła. Podobnie Atma ma dwie cechy. Jedna to prabhava (blask), a druga rozprzestrzenianie światła dookoła. Przykładem jest lampa w twoim domu. Lampa jest jedna, ale jej światło oświetla cały dom.
      Tak samo atma (duch) jest jedna, jest wieczna i niezmienna. Smrithi[7] opisują to jako: sathyam, dźńanam, anantham Brahma (Najwyższa Jaźń jest prawdą, mądrością i nieskończonością). Naturą Jaźni jest rozprzestrzenianie wszędzie dźńany (duchowej mądrości).
      Smrithi głoszą, że Jaźń ma formę anu (atomu). Oznacza to, że we wszechświecie nie ma niczego bez atomów. Wszystkie obiekty materialne składają się z atomów. Pisma te oznajmiają, że Bóg jest wszechobecny jako anuswarupa (mikrokosmos). Jest On obecny również jako makrokosmos.

Dharmee i dharma

      Anusvaruupa (mikroesencja) Boga jest nazywana Dharmee. Dharmee jest obecna we wszystkich obiektach stworzenia, ale żaden z nich nie jest obecny w Dharmee. Wszystkie obiekty we wszechświecie wydają się być różne od siebie, ale boska zasada we wszystkich z nich jest jedna i ta sama. Ta boska zasada, która manifestuje jedność leżącą u podstaw wszystkich obiektów, nazywana jest Dharmee. Oznacza to, że Dharmee jest tym, co jednoczy wszystkie pozornie różnorodne obiekty. Dharma (natura) natomiast ukazuje zróżnicowanie w rożnych przejawionych formach. Podstawową zasadą, która ujawnia jedność wszystkich obiektów, jest Dharmee. Dharmee jest opisana przez Wedy jako muladhara padhartham – substancja leżąca u podstaw wszystkich rzeczy. Ta pierwotna substancja jest podstawą wszystkiego innego. Dzisiaj znaczenie Dharmee jest zapomniane. Zapomniano również, że ta Dharmee jest wszechprzenikająca.
      Ponieważ wszechobecna Dharmee (Boskość) jest obecna we wszystkich obiektach jako subtelny atom, człowiek jest uważany za dharma-swarupę, ucieleśnienie dharmy (prawości). Po co człowiek otrzymał ciało? Po co istnieje? Święte pisma mówią: „Shareram adhyam khalu dharma sadhanam (ciało jest podstawowym narzędziem do urzeczywistnienia prawości)”. Ciało zostało dane człowiekowi, aby praktykował dharmę.
Dzisiaj ludzie mają tendencję do zapominania o celu, dla którego przyszli na świat. Ignorują swoje obowiązki. Gonią za bezsensownymi zachciankami. Dlatego nie są w stanie zrozumieć swojej prawdziwej natury.
Rola świąt
      Aby ludzie zrozumieli swoją prawdziwą boską naturę, ustanowiono święta. Dzisiaj jest święto Vaikuntha Ekadashi[8]. Czym jest Vaikuntha? Siedziba Pana jest opisywana na różne sposoby jako Vaikuntha Kailasa, Swarga itd. Wszystkie te nazwy są zmyślone.
      Czym jest siedziba Boga? Pan powiedział Naradzie: „Mieszkam wszędzie tam, gdzie moi wielbiciele śpiewają moją chwałę”. Pan mieszka w sercach wielbicieli. To jest Jego główna siedziba. Wszystkie inne miejsca to tylko „filie”. Każda wiadomość skierowana do Boskiego Mieszkańca serca z pewnością dotrze do Boga. Vaikuntha jako siedziba Boga oznacza miejsce, które jest niezmienne. Wiele rzeczy może się zmienić w człowieku, ale jego serce jest niezmienne. Co oznacza Ekadhashi? Nie należy tego uważać za jakieś szczególne miejsce lub czas. Forma Ekadhasha Rudhra składa się z pięciu organów percepcji, pięciu organów działania i umysłu. Rudhra jest mieszkańcem ludzkiego ciała, które jest pełne licznych mocy. Ludzie zapominają dzisiaj o swoim potencjale i o Boskości, która mieszka w sercu.
    Dni Nowego Roku przychodzą i odchodzą. Jaki z nich pożytek? Samvathsara (rok) jest jednym z imion Pana. Każda chwila jest nowa. Po co czekać cały rok, aby dokonać w sobie zmiany? Dopóki jesteś uwikłany w światowe obchody Nowego Roku, Vaikuntha Ekadashi i tym podobnych, Bóg będzie ci umykał. Możesz urzeczywistnić Boga tylko wtedy, gdy zapomnisz o zjawiskowym świecie i świadomości ciała.

Trzy narzędzia aktywności człowieka

      Skieruj miłość, która wzrasta w tobie, ku Bogu i poświęć Mu swoje ciało. To jest prawdziwy znak oddania. Człowiek posiada umysł, mowę i ciało, które nazywane są thrikaranas – trzy narzędzia aktywności człowieka. Kiedy wszystkie trzy są używane do świętych celów, człowiek staje się uświęcony.
      Każda istota ludzka musi rozwijać duchowość, niezależnie od swoich przekonań. Poddanie się jest potrzebne wszystkim. Tylko duchowość może oczyścić serce i umysł człowieka. Drugim wymogiem jest moralność, która pomaga oczyścić vak (mowę). Trzecim jest dharmikam. Wszystkie prawe uczynki dokonane ciałem lub rękami uświęcają człowieka. To poprzez duchowość, moralność i prawość te trzy instrumenty działania zostają oczyszczone.
Tylko ten, kto osiągnął tę potrójną czystość, może urzeczywistnić Boskość. Jeśli którykolwiek z tych instrumentów jest nieczysty, urzeczywistnienie jest niemożliwe.
      Aby zrozumieć Boskość, człowiek musi zrozumieć subtelną zasadę atomu, która przenika cały kosmos. Trudność w zrozumieniu Boskości została rozpoznana przez Gopiki, które oświadczyły: „Jak możemy cię poznać, o Kriszno! Jesteś najsubtelniejszy spośród subtelnych i większy od największych spośród 8 400 000 gatunków w kosmosie”.

Trzy ozdoby, które należy pielęgnować

      Z wiarą w wszechobecność Boga człowiek powinien angażować się w dobre uczynki, pielęgnować dobre myśli i poświęcać swoje życie dobrym praktykom. Jego słowa powinny być słowami prawdy. Ozdoby, które powinien pielęgnować, to prawda w mowie, dobroczynność dla rąk i słuchanie świętych nauk dla uszu.
    Rozwijaj wiarę w swoją boskość. Wtedy odkupisz swoje życie. Podążaj za swoim sumieniem. Oczyść swoje serce.
     Nie możesz urzeczywistnić Boskości, zanurzając się w doczesnych sprawach. Istnieją dwa rodzaje wiedzy: dharmee-bhutha dźńana i dharma-bhutha dźńana. Dharmee-bhutha dźńana to wiedza związana z formami. Dharma-bhutha dźńana jest związana z nazwami. Nie ma zasadniczej różnicy między tymi dwoma rodzajami wiedzy, ponieważ nazwa i forma są ze sobą powiązane. Powinniście zrozumieć tę prawdę. Świadomość, która jaśnieje we wszystkich istotach, jest formą i naturą Boskości. Tę jedność formy i nazwy należy właściwie zrozumieć, ponieważ ma to zewnętrzne i wewnętrzne znaczenie. Musisz zrozumieć wewnętrzne znaczenie. Na przykład, mikrofon, który stoi na stole. Stół jest podstawą. Stół stoi na ziemi. Ziemia jest dla niego podstawą, a stół jest podtrzymywany przez ziemię. Podstawa nazywa się adhara, a obiekt podtrzymywany przez podstawę nazywa się adheya. Dzisiaj ludzie mają tendencję do zapominania o adharze (podstawie) i myślą tylko o adheyi (obiekcie podtrzymywanym).

Z boskim wsparciem można osiągnąć wszystko

      Ucieleśnienia Miłości! Nowy Rok przychodzi regularnie, rok po roku, ale czy macie jakieś nowe myśli? Nie pozbywacie się starych, błędnych idei. Należy je porzucić, ustępując miejsca nowym, świętym i wzniosłym myślom. Jaki sens ma świętowanie Nowego Roku, jeśli nie zmieniacie swojego starego sposobu myślenia i zachowania? Właściwie wykorzystujcie czas, który jest zarówno cenny, jak i święty. Nie oddawajcie się bezsensownym plotkom. Rozwijajcie dobre cechy, takie jak współczucie, miłość i życzliwość. Obserwujcie siebie i korygujcie się samodyscypliną. Dzięki prostej metodzie możecie kontrolować swój błądzący umysł lub gniew. Ponadto, zaufajcie Bogu.
      Dzięki boskiej mocy, która was wspiera, nie ma niczego, czego nie możecie osiągnąć. Karna[9] i Rawana[10] to przykłady potężnych ludzi, którzy zostali zniszczeni, ponieważ nie mieli za sobą boskiej mocy. Pandawowie[11] zostali uratowani dzięki swojej wierze w Boga i ich jedności. Wydarzenia na świecie pokazują, jak niektóre rodziny prosperowały dzięki jedności, a inne cierpiały z powodu podziałów w rodzinie.
      Obecnie naród potrzebuje jedności ponad wszystko. To poprzez wiarę w Boga można umacniać jedność. Spójrzcie na różnorodność ludzi w tej sali, różne religie, które wyznają, różne narodowości, do których należą. Wszyscy są zjednoczeni we wspólnym oddaniu Swamiemu. Dzięki temu jednemu uczuciu wiary w Boskość można osiągnąć jedność. To brak tej wiary jest przyczyną podziału.
      Wszyscy jesteście ucieleśnieniami Boskości, miłości i pokoju. Jesteście Boskością w ludzkiej postaci. Rozwijajcie to przekonanie. Zanurzcie się w boskiej miłości. Ofiarujcie tę miłość Bogu. W ten sposób będziecie kochać wszystkich. Tylko wtedy, gdy rozwiniecie tę zasadę miłości, zrozumiecie znaczenie takich świąt. Stańcie w obronie swojej wiary w Boga, tak jak stajecie w obronie swojego ojca lub matki.
      Służcie społeczeństwu, bez którego nie możecie istnieć. Wasze dobro jest związane z dobrobytem społeczeństwa. Rozwijajcie poczucie jedności ze wszystkimi, kochając wszystkich jako członków jednej boskiej rodziny.
      Jeśli zrobisz jeden krok w Moją stronę, Ja zrobię sto kroków w twoją.

– tłum. Katarzyna Bielecka

 
[1] Adi Śankara – indyjski mędrzec z VIII wieku naszej ery, filozof i nauczyciel adwaitawedanty, systemu filozoficznego opartego na jedności stworzenia i Stwórcy.
[2] Wiweka Chudamani – traktat filozoficzny w ramach tradycji hinduizmu adwaitawedanta, tradycyjnie przypisywany Adi Shankarze.
[3] Narada – odnoszący się do wielu różnych osób, pojawia się w wielu legendach hinduskich jako mędrzec-bóstwo, słynący w tradycjach hinduistycznych jako wędrowny muzyk i gawędziarz, który przekazywał nowiny i oświecającą mądrość.
[4] Ramanuja – (1017–1137) indyjski filozof hinduistyczny, guru i reformator społeczny.
[5] Vallabhaeharya – (1478–1530), filozof i indyjski święty wisznuicki.
[6] Madhvacharya – (1199–1278 lub 1238–1317) indyjski filozof, teolog i główny zwolennik szkoły Dwaity (dualizmu) wedanty
[7] Smrithi – zbiór świętych tekstów hinduizmu nie należące do Wed, ale związane z tradycją wedyjską. Należą do nich m.in. eposy i Purany.
[8] Vaikuntha Ekadashi – hinduskie święto, obchodzone głównie przez Vaishnawów, obchodzone 11. dnia księżycowego przybywającego księżycowego dwu-tygodniowego słonecznego miesiąca Dhanu. Przypada między 16 grudnia a 13 stycznia w kalendarzu gregoriańskim.
[9] Karna – jest jedną z najpopularniejszych i najbardziej złożonych postaci w Mahabharacie.
[10] Rawana – król-demon wyspy Lanka i główny antagonista w hinduskimo eposie Ramajana.
[11] Pandawowie – pięciu legendarnych braci: Judhiśtira, Bhima, Ardźuna, Nakula i Sahadewa, którzy są głównymi postaciami hinduskiego eposu Mahabharata.