Medytujący (dhyani)
uważa, że urzeczywistnienie atmicznej
błogości jest ważne, ale równie ważnym celem jest wspieranie dobrobytu świata.
Aby osiągnąć ten cel, należy opanować pewne skłonności ciała, języka i umysłu.
Są one zwykle znane jako „dziesięć grzechów głównych”: trzy dotyczą ciała,
cztery języka i trzy umysłu.
Do grzechów ciała zalicza się: szkodzenie życiu,
cudzołóstwo i kradzież. Grzechy języka to: niepotrzebna ekscytacja, okrutna
mowa, obmawianie i kłamstwa. Skłonności umysłu: chciwość, zazdrość i zaprzeczanie
istnieniu Boga. Osoba, która pragnie podążać ścieżką medytacji, musi
dołożyć wszelkich starań, aby tych dziesięciu wrogów nawet się nie zbliżyło.
Należy ich bezwzględnie unikać. Osoba ta potrzebuje skłonności, które pomogą w
postępie, a nie tych, które go spowalniają. Należy mówić i postępować wyłącznie
dobrze (shubha), gdyż tylko dobro
niesie pomyślność (mangala), a to, co
pomyślne jest Śiwą. Dobro jest narzędziem, które umożliwia połączenie się z
Śiwą.
