Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

Śpiewanie imienia Pana
Boski dyskurs Śri Sathya Sai Baby wygłoszony w Bombaju w Dharmakshetrze, dnia 26.01.1982 r.

   Obecna epoka, często negatywnie oceniana jako kali-juga (wiek kłótni), jest w istocie wiekiem, w którym najłatwiej można osiągnąć wyzwolenie. Jest o tym mowa w każdym świętym piśmie. Według tych pism można się wyzwolić poprzez sadhanę (praktykę) nama sankirtany –śpiewanie chwały Pana, oraz słuchanie śpiewanego imienia. Spośród dziewięciu stopni oddania śrawanam (słuchanie śpiewanego imienia) i kirtanam (śpiewanie imienia) są wymieniane jako najlepsze. Kirtanam jest śpiewaniem imion, które wyrażają chwałę Pana, a sankirtanam znaczy „śpiewanie imion w sposób ciągły, głośno, bez przerwy i bez wahania”. O ile kirtana może być wykonywana przez jedną osobę i sprzyja jej duchowemu rozwojowi, o tyle sankirtanam jest wykonywany przez grupę ludzi. Może pomóc w procesie wyzwalania nie tylko członkom grupy, ale będzie także dobroczynny dla tych, co słuchają, a nawet dla osób spoza kręgu słuchaczy; cały świat korzysta z wibracji.
Na ogół wyróżnia się cztery rodzaje sankirtanam. Są to:
(1) guna sankirtanam,
(2) lila sankirtanam,
(3) bhawa sankirtanam,
(4) nama sankirtanam.
Przyjrzyjmy się im bliżej.

Oznaki słabości wielbicieli

   Celem guna sankirtanam jest opisywanie i sławienie gun, czyli atrybutów i cech Boga, w celu wywyższenia Go i zdobycia Jego łaski. Ale Bóg jest gunatita (wykraczający poza guny), jest ponad sattwą, radźasem i tamasem – w istocie jest pozbawiony atrybutów. Dlatego przypisywanie Mu cech obniża Jego chwałę. One istnieją w wyobraźni wielbiciela, a wychwalanie Boga jako posiadającego je może dać wielbicielowi jedynie chwilową satysfakcję.
Drugi rodzaj to lila sankirtanam. Całe stworzenie przedstawia lilę (grę) Boga. Jego utrzymanie (sthiti) i rozpad (laja) są także lilą Boga. Jak można opisać różnorodne lile Boga? One przybierają rozmaite formy. Jako lilę możecie sobie wyobrazić znikanie wszechświata! Jego sankalpa (wola) jest wszechpotężna. Cokolwiek się dzieje, dobre czy złe, jest lilą Boga! Dopóki nie wykształci się w sobie postawy spokoju wobec dobra i zła, nie można twierdzić, że się zrozumiało Boga. Dzisiejsi sadhakowie (duchowi aspiranci) są szczęśliwi, gdy dzieje się coś dobrego, a kiedy dzieje się coś złego, mają przeciwne myśli. Skoro całe stworzenie jest kosmiczną lilą Boga, wyróżnienie kilku i śpiewanie o tych nielicznych ujawnia jedynie ograniczone postrzeganie.
   Trzecim rodzajem śpiewania jest bhawa sankirtanam. Wielbiciele przywiązani do tej ścieżki adoracji przyjmują którąś z sześciu specjalnych bhaw – uczuć, postaw lub relacji z Bogiem – i w ten sposób próbują osiągnąć spełnienie. Trzeba powiedzieć, że wszystkie te bhawy są niewystarczające i opierają się na ograniczonej koncepcji Boga.
(1) Śanta bhawa oznacza, że wielbiciel spokojnie (śanta) i z radością znosi wszystko, co mu się przydarza, jako pochodzące z Jego łaski. W Mahabharacie Bhiszma został przedstawiony jako najdoskonalszy przykład tego typu. On z własnej woli odsunął chwilę swojej śmierci, aby zyskać zasługi z porzucenia ciała w błogosławiony dzień! Wierzył, że półrocze uttarajana jest bardziej święte i że śmierć przed przejściem słońca przez zwrotnik Koziorożca (czyli przed początkiem uttarajany) zaowocuje złą przyszłością. Skoro Bóg jest zarówno czasem jak i poza czasem, kimże jest człowiek, by dzielić czas na dobry i zły? Szczęście i nieszczęście czekające na kogoś nie może zależeć od czasu śmierci. Wiara w to jest oznaką słabości wielbiciela Boga.

Relacja sługa-pan

(2) Sakhja bhakti to oddanie Bogu jako bliskiemu przyjacielowi (sakha). Ardźuna jest cytowany jako ten, który został wyzwolony dzięki tego typu relacji. Jednak Ardźuna był przeważnie zagubiony w ludzkich aspektach przyjaźni i pokrewieństwa, często oddalając się od poddania Bogu. Osiągnął bliskość z Panem tak łatwo, że nie zdawał sobie sprawy ze znaczenia bliskości, która została mu dana. Byli takimi przyjaciółmi, że Ardźuna zwracał się do Kriszny poufale, używając słowa „szwagier”. Wskazywało to jedynie na ludzkie pokrewieństwo; więc Kriszna potwierdził tę relację i usprawiedliwił ten wyraz zażyłości, kiedy doprowadził do małżeństwa Ardźuny ze swoją siostrą Subhadhrą! Tak więc nawet postawa sakhja nie może być w pełni satysfakcjonująca.
(3) Dasja bhakti to nazwa następnego typu oddania. Podkreśla postawę sługi (dasa) wobec pana. Hanuman jest klasycznym przykładem bhakty ucieleśniającego ten rodzaj oddania. Przez cały czas służył Ramie. Choć zamknięty w postaci małpy, opanował sześćdziesiąt cztery gałęzie nauki i znaczenie czterech Wed; potrafił wyrecytować sześć śastr (traktatów). Fizycznie, psychicznie i duchowo był nadzwyczajnym bohaterem. Niemniej służył Ramie bez śladu ego w myślach, słowach i czynach ‒ osiągnął czystość we wszystkich trzech działaniach.
Jednak dasja bhakti Hanumana nie była wolna od wad. Jego cała służba była niezłomna dla Boga jako Ramy. Nie był przywiązany do Boga jako Kriszny ani noszącego jakiekolwiek inne imię. Wedy głoszą, że Bóg ma tysiąc imion i może przybierać tysiąc form. Wierność Hanumana ograniczała się tylko do jednego imienia i jednej formy. Zatem dasja bhakti prowadzi do częściowej wizji uniwersalnego Absolutu.
(4) W watsalja bhakti, czwartym rodzaju oddania, sadhaka przyjmuje relację matki z dzieckiem (watsa). Przykładem dla duchowego aspiranta jest Jaśoda i jej uwielbienie dla (przybranego) dziecka Kriszny. Rozpoznała tylko tę jedną relację, chociaż inni wychwalali Krisznę jako Madhurapuri-niwasę (tego, który mieszka w mieście Madhura) i czcili Go jako gopihridaja-wasę (tego, który mieszka w sercach gopik, opiekunek krów). Gdy Uddhawa przybył z Madhury, Jaśoda zapytała o swojego Gopalę (Krisznę). „Nie znam Kriszny, który mieszka w Madhurze bądź w sercach gopik. Pytam cię o moje dziecko, Gopalę” – upierała się. Zatem watsalja bhakti również prowadzi do adoracji jednej postaci Boga.

Brak całkowitej świadomości Boga

(5) Następny rodzaj oddania nazywa się anuraga bhakti. Gopiki z Brindawanu są najlepszymi przykładami praktykujących tę ścieżkę. Wielu nieuczciwych, uprzedzonych i wypaczonych ludzi nie uznaje czystości i wartości tej ścieżki. Wielu błędnie interpretuje ich anuragę (miłość), zgodnie z własnym nastawieniem i podąża niewłaściwymi ścieżkami. Ograniczone umysły i wąskie horyzonty mogą zrujnować życie własne i innych, niczym szkodniki niszczące plony. Gopiki miały podwójne uczucie zarówno kochających, jak i kochanych. Ten dualizm jest spowodowany niewiedzą. Umysł rodzi dualizm upodobań i uprzedzeń. Dźanma (narodziny) są przyczyną karmy (czynów). Karma powoduje smutek i radość, dualistyczne reakcje.
(6) Madhura bhakti jest ostatnią ścieżką wielbienia, a Radha jest wyjątkowym jej przykładem. W chwili, gdy wymawiano imię Kriszny, zatracała się w nieopisanej błogości. Ale nawet to słodkie (madhu) oddanie wiąże się z dualizmem. Zatem bhawa sankirtanam w swoich różnych formach nie zapewnia pełnej świadomości Boga.
   Rozważmy czwarty rodzaj śpiewania – nama sankirtanam. Śpiewanie imion (nama) może zapewnić pełne szczęście wszystkim ludziom, w każdym miejscu i w każdym czasie. Nie ma nic wspanialszego i bardziej satysfakcjonującego. Imiona Rama, Hari, Hara, Sai, Baba, Kriszna – wszystkie składające się z dwóch sylab – pochodzą od słowa prema (miłość), które jest esencją i rdzeniem atmy. Prema musi pobudzać nasze myśli, przenikać nasze słowa i wspierać nasze działania. Słowo nama ma ogromne znaczenie numerologiczne.      Numerologicznie „na” jest równe 0, „a” to 2, zaś „ma” – 5. W sumie jest to 7, co wskazuje, że aby nama sankirtanam było w pełni skuteczne trzeba siedmiu elementów: śruti, laji, ragi, tali, bhawy, premy i sanhity (tonacji, tempa, melodii, rytmu, miłości i ciągłości). Mamy siedem nut, siedem swar (tonów w recytacji), siedmiu riszich (mędrców), siedem dni tygodnia znanych jako święta saptaha. Sankirtanam należy wykonywać z naciskiem na ton, melodię, wyczucie czasu, nastawienie, przywiązanie oraz osiągnięcie najwyższego dobra. To nie jest śpiewanie dla samego śpiewania. Melodia musi wypływać z serca, z prawdziwej miłości, która jest tak żarliwa, że sama jest tapasem (usuwa przeszkody na drodze do Boga). Sankirtanam wykonywane przez takich sadhaków z pewnością wyzwoli jednostkę i przemieni społeczność oraz świat.
   Premaswarupy (ucieleśnienia miłości)! Nawet jeśli nie jesteście w stanie wykonywać dhjany ani dźapy (medytacji ani powtarzania imienia), zajmijcie się śpiewaniem imienia Boga – bez lęku i z wiarą.  - tłum. K.B.

Słowa Anila Kumara:

   „Kiedy Swami na ciebie patrzy, przenosisz się do innego świata. Kiedy Swami do ciebie mówi, jesteś na szczycie świata. Kiedy na Niego patrzysz, czujesz radość. On nie musi z tobą rozmawiać, nie musi cię dotykać. Jeśli spojrzysz na Niego, zaczniesz się naturalnie przemieniać. To są Boskie wibracje.
   Baba powiedział, że wystarczy jedno Jego spojrzenie, aby dokonać transformacji. Milczenie Boskiego Mistrza jest elokwencją, jest przesłaniem. Milczenie Boskiego Mistrza powoduje niewiarygodną przemianę. Swami może siedzieć w milczeniu, ale transformacja zachodzi wewnątrz ciebie, a ty tego nie zauważasz. Na tym polega wielkość Boskiego Mistrza”.

                                                                        – prof. Anil Kumar

– tłum. E.GG.