Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

Trzy minuty spóźnienia
John Hislop

    Kiedy dr V. K. Gokak zakończył swą triumfalną podróż jako ambasador Bhagawana w Ośrodkach Sathya Sai w Ameryce, jego kalifornijska gospodyni, Elsie Cowan, zaplanowała jego lot powrotny do Indii na 7 października 1974 r. o godzinie 8:30. Ale po raz pierwszy w swoim życiu dr Gokak się spóźnił i samolot odleciał bez tego wybitnego pasażera z Indii.
   Jak to możliwe? Czy Baba nie mógł opóźnić samolotu o trzy minuty? A może nie mógł nakłonić Hislopa, kierowcy samochodu wiozącego droktora Gokaka, aby nieco przyspieszył i zyskał kilka minut na dojazd do lotniska? Albo, z drugiej strony, czy to możliwe, że Baba postawił kierowcy przeszkody, aby dr Gokak się spóźnił?
    Niektórzy powiedzieliby, że spóźnienie na samolot to po prostu przypadek. Ale co to jest przypadek i dlaczego się zdarza?
    Pan Hislop sprzeciwił się propozycji pani Cowan, aby opuścić Santa Ana o 5:30 rano, twierdząc, że jest zdecydowanie za wcześnie na krótką, 56-kilometrową przejażdżkę. I rzeczywiście, powinno być mnóstwo czasu, aby dotrzeć na lotnisko. Chociaż Hislop i dr Gokak trochę zaspali, pani Cowan i pani Hislop wstały wcześnie, przygotowały kawę i śniadanie, które skończyli o szóstej.
    Podróż zaczęła się pomyślnie i przez pierwsze piętnaście minut samochód jechał szybko i bez problemów. Ale wtedy zaczęły się kłopoty. Zrobiły się pierwsze korki na drodze. Autostrada zamieniła się w ogromny parking, wypełniony samochodami podjeżdżającymi co jakiś czas po kilkadziesiąt centymetrów. Mijały minuty, później pół godziny, a samochód poczynił niewielkie postępy. Za każdym razem, gdy pasażerowie spoglądali na zegarki, ich zdenerwowanie rosło. Kierowca zganił sam siebie za niezastosowanie się do rady pani Cowan, aby wyruszyć o 5:30. Choć pasażerowie byli uprzejmi, łatwo było zauważyć, że myślą tak samo.
    Powolne tempo stało się nie do zniesienia i kierowca zdecydował się zjechać z ośmiopasmowej autostrady i zaryzykować w nieznanych bocznych uliczkach. Cóż za ulga, gdy zjechaliśmy z autostrady. Pierwsza boczna uliczka była prawie pusta, a nastroje pasażerów rosły wraz ze wzrostem prędkości samochodu. Nagle wydawało się, że dotrzemy na lotnisko na czas.
    Jednak wkrótce po westchnieniu z ulgą pojawiła się nowa, niewyobrażalna przeszkoda. Po pierwsze, pojazdy poruszające się po drogach spowolniły naszą jazdę. A dodatkowo same niebiosa ruszyły, aby przeszkodzić w poruszaniu się po drodze. Południowa Kalifornia to pustynia – sucha, bardzo sucha. Od września do października to pora pożarów suchych krzaków. Jednak pomimo pory roku nagle zaczął padać deszcz, nie tylko deszcz - ale ulewa z grzmotami i błyskawicami. Drogi szybko stały się niebezpiecznie śliskie i możliwość szybkiej jazdy została natychmiast wykluczona.
    Mimo to samochód przynajmniej jechał – ale nie na długo. Teraz dotarliśmy do centrum miasta z sygnalizacją świetlną. Kolejno na każdym skrzyżowaniu trafialiśmy na czerwone światło stopu. Kolejne skrzyżowanie i kolejne światło stopu. Na każdych światłach traciliśmy dwie minuty, a do odlotu samolotu pozostało jeszcze wiele kilometrów i zaledwie dwadzieścia minut.
    Do tej pory nawet spokojny dr Gokak nalegał: „Szybciej! Szybciej!”. A pani Cowan błagała: „Włącz światła awaryjne, zapłacę karę, jeśli zatrzyma cię policjant”. Piąty pasażer, delegat z Hawajów, ostrzegł: „Rozmowa z policjantem potrwa dłużej niż zmiana świateł”. Jednak kierowca, lekceważąc ostrożność, wcisnął pedał gazu i przez ostatnie kilka kilometrów jego zachowanie z pewnością nie było wzorcem dla przestrzegających prawa obywateli.
    W końcu dotarli na lotnisko. Dr Gokak i Hislop zostawili parkowanie innym, zabrali swoje bagaże i pobiegli. Strażnik przy drzwiach zewnętrznych powiedział: „Stop. Nie możecie już wejść”. Kontroler biletowy jednak krzyknął zachęcająco: „Biegnijcie! Może wam się uda, chociaż w to wątpię”.
Gdy tylko rampa znalazła się w zasięgu wzroku, krzyknęli: „Czekajcie na nas! Jesteśmy tutaj". Ale urzędnicy przy bramce wejściowej pokręcili głowami: „Za późno. Samolot oddalił się trzy minuty temu”.
    Cóż to było za rozczarowanie. Dr Gokak zwrócił się do punktu informacyjnego i zapytał o godzinę następnego lotu. Razem z Hislopem udali się do poczekalni dla pasażerów, aby poczekać na przybycie pozostałych uczestników wyprawy.
    W tym momencie podbiegł mężczyzna i nieco zdyszany z pośpiechu powiedział: „Och, doktorze Gokak, jest pan tutaj. Dzięki Bogu, że złapałem pana, zanim wszedł pan do samolotu. Mam list do Baby i modliłem się do Niego, abym pomógł mi zdążyć na lotnisko i dać panu list. Baba mi pomógł. Na autostradzie był straszny korek, ale Baba musiał utorować drogę, bo dotarłem do pana na czas”.
     Dr Gokak i Hislop spojrzeli na siebie, po czym wybuchnęli śmiechem. Dr Gokak powiedział: „No cóż, oto powód, dla którego spóźniliśmy się na samolot. Oto jest człowiek za to odpowiedzialny”.
    Nowo przybyły wielbiciel zaczął zadawać pytania. W tym czasie pozostali trzej członkowie grupy przybyli po zaparkowaniu samochodu i usłyszeli tę historię. Jedna z osób powiedziała: „Czego Baba nie zrobi, aby zadowolić wielbiciela”. A ktoś inny odpowiedział: „Tak, Baba zrobi wszystko dla wielbiciela, nawet do tego stopnia, że spowoduje opóźnienie innych wielbicieli”. Ta uwaga wywołała kolejną salwę śmiechu. Następnie wszyscy udali się do kawiarni na śniadanie i spędzili bardzo mile ten czas, rozmawiając o chwale Sai Baby i Jego lilach. O dziesiątej następny samolot był gotowy do odlotu i życzyłem dr. Gokakowi spokojnego lotu w podróży powrotnej do odległych Indii.

źródło: Sanathana Sarathi, styczeń 1975  - tłum. E.GG.