Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

     Leonardo Gutter bardzo pragnął odwiedzić Swamiego, ale uważał, że jest to niemożliwe, gdyż jego sytuacja finansowa mu na to nie pozwala. Wygłosił kilka wykładów na temat Swamiego w Ekwadorze. Na niektóre z nich uczęszczał Teodoro Christo, były ambasador Ekwadoru w Argentynie. Któregoś dnia ambasador zaprosił Guttera na kolację i wyraził chęć udania się do Indii i zobaczenia Swamiego. Poprosił także Guttera, aby mu towarzyszył, zapewniając, że pokryje wszystkie jego wydatki. Gutter uznał tę okazję za łaskę Swamiego. Leonardo przybył do Prashanthi Nilayam wraz z Christo we wrześniu 1982 roku. Po dotarciu do Bengaluru, Christo zwierzył się Gutterowi, że ma raka języka i że operacja nie przyniosła żadnej poprawy. Miał nadzieję, że Swami go wyleczy. W pierwszej chwili Gutter pomyślał, że Swami skarci go za przyprowadzenie Christo.
     Obaj uczestniczyli w bhadżanach rano i wieczorem. Dziewiątego dnia miało miejsce niewiarygodne zdarzenie. Gdy zakończyły się bhadżany, ambasador pogrążył się w ekstatycznej radości. Później powiedział Gutterowi: „Tuż przed arathi Swami podszedł do mnie i poprosił, abym otworzył usta, a następnie włożył palce do moich ust i usunął kilka kawałków tkanki dotkniętych nowotworem. Teraz nic mnie nie boli”. Leonardo był bardzo zdumiony, ponieważ przez cały czas siedział obok Christo i nie widział jak Swami to zrobił. Oboje zaraz po powrocie do Argentyny udali się do chirurga, który wcześniej operował Christo. Po przeprowadzeniu wszystkich badań lekarz był zdumiony, gdyż nie było już śladów raka. Teodoro Christo wydrukował dziesięć tysięcy ulotek opisujących cud i rozesłał je po całej Argentynie.
   W 1987 roku Leonardo Gutter został wybrany koordynatorem Organizacji Satya Sai w regionie Ameryki Łacińskiej. Jeszcze w tym samym roku Leonardo przeżył kolejne wspaniałe doświadczenie, kiedy wraz  grupą wielbicieli z Argentyny odwiedził Prasanthi Nilayam. Podczas audiencji Swami zasugerował grupie, aby założyła dom dla bezdomnych dzieci. Swami wyjaśnił, że muszą zaopiekować się dziećmi pozbawionymi środków do życia, włączając w to mieszkanie, wyżywienie, odzież, edukację i dyscyplinę, a także że muszą dopilnować, aby te dzieci wyrosły na odpowiedzialnych obywateli. Kiedy grupa wyraziła swoje obawy co do ich finansowych możliwości zapewnienia dzieciom tych wszystkich potrzeb, wówczas Swami dodał im odwagi, mówiąc: „Zacznijcie od razu, a sukces przyjdzie sam”.
   Dał im też wiele wskazówek dotyczących efektywnego prowadzenia „domu”: „Rozpocznijcie uprawę warzyw i drzew owocowych, a wasza sytuacja finansowa się poprawi”.
    Gdy grupa wróciła do Argentyny, założyła dom dla bezdomnych dzieci. Zaczęto kopać teren pod przydomowy ogródek. Nagle podczas kopania rozległ się głośny metaliczny dźwięk. W ziemi znaleziono skrzynkę zawierającą 13 kilogramów złota. Grupa Guttera zachowała się jak należało i poinformowała lokalne władze o skarbie.
   Rozstrzygnięcie sprawy do kogo należy skarb powierzono Sądowi. W orzeczeniu Sąd stwierdził, że ponieważ nie ustalono innych właścicieli, złoto powinno należeć do „Domu dla Bezdomnych”,  gdyż tam go wykopano. Oczywiście, grupa wielbicieli Guttera była przekonana, że to wszystko stało się dzięki niezgłębionej łasce Bhagawana Baby, więc kiedy Leonardo podczas swojej następnej wizyty w Prashanthi Nilayam poinformował o złotym skarbie, Swami powiedział: „Byłem i Jestem świadomy waszej sytuacji finansowej. Dlatego umieściłem w dole ten skarb. Takie prawo, które przyznaje, że skarb należy do tego, kto go znajdzie, jest stosowane tylko w waszym kraju. Udzieliłem wam pomocy zgodnie z prawem waszego kraju”.                                              

– tłum. E.GG.