Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

Kliknięcie aparatu fotograficznego

Boski Dyskurs Śri Sathya Sai Baby wygłoszony z okazji obchodów Jego Urodzin w dniu 23. listopada 1960 w Prasanthi Nilayam

    To, co Kuppa Bairagi Shasthri powiedział o brahma dźidźńasie (pragnieniu zdobycia wiedzy o najwyższej duszy) i atmie (duszy), było bardzo uczone i bardzo przydatne, szczególnie dla sadhaków, którzy osiągnęli pewien poziom dyscypliny i wiedzy. Wiem jednak, że większość z tego do was nie trafiła. Moim zadaniem jest dać wam to, czego teraz potrzebujecie, w formie, która jest zarówno słodka jak i strawna. Ideę atmy, o której mówił Kuppa Bairagi Shasthri, trudno jest pojąć mimo wszystkich przytoczonych przez niego wyjątków z komentarzy do upaniszad.

    Złoto we wszystkich klejnotach jest podstawą i istotą, bez względu na to, jak wiele form i kształtów mają klejnoty. Stanie się jakimś szczególnym klejnotem oznacza utratę tej uniwersalnej natury, a raczej jej ograniczenie. Stracić nazwę i formę złota i stać się klejnotem to czuć się oddzielonym, zapomnieć o jedności wszystkich. Atma nie zmienia się; nikt nie może jej zmienić. Jej natura jest ukryta pod różnymi zasłonami ignorancji, takimi jak te, o usuniecie których Tjagaradźa prosił Pana Wenkateśę w słynnej pieśni Tera tijaga rada (telugu: Zasłonę usunąć zechciej).

     Te zasłony są znane jako umysł, intelekt itp. Klejnot musi wiedzieć, że nie jest, nie był i nie będzie ani owalny, kwadratowy, płaski, okrągły, ani naszyjnikiem, pierścionkiem czy bransoletką na rękę bądź stopę. Musi tęsknić za poznaniem swojej prawdziwej natury i uświadomieniem sobie podstawowej prawdy kryjącej się za nierzeczywistym wyglądem. Gdy znów staje się złotem, a raczej gdy przestaje myśleć o sobie jako o czymś innym niż złocie, można powiedzieć, że osiągnął błogość.

Miłość musi zaczynać się od wielkiej tęsknoty za światłem

    Tylko z racji tego, że zamieszkaliście w tym ciele, nie możecie nazywać ciała „ja”. Siedząc tutaj, w tej sali, nie nazywacie sali „ja”. Wiecie, że jesteście czymś oddzielonym i że jesteście tu tylko tymczasowo. Gdy jedziecie tongą (konnym powozem), nie mówicie, że tonga to wy, nieprawdaż? Po dotarciu do domu, wychodząc z tongi, nie zabieracie jej do środka. Tak samo musicie porzucić to ciało, kiedy dotrzecie do „domu”.

    „Ja” w was to w rzeczywistości sama Paramatma (najwyższa istota). Małe „ja” to maleńka fala, która przez chwilę igra z wiatrem nad głębokimi wodami morza. Fala sprawia wrażenie oddzielnej od lazurowego i ponadczasowego oceanu. Ale to tylko pozory, to wytwór dwóch idei – nazwy i formy. Wyzbądźcie się tych dwóch idei, a fala zniknie w morzu; doznacie przebłysku jej rzeczywistości i poznacie prawdę.

    Paramatma objawia swoją chwałę w człowieku jako prema (miłość). Prema występuje w różnych formach: przypisuje się ją do bogactw, rodziców, dzieci, życiowych partnerów i przyjaciół. Wszystko to są iskry tego samego płomienia, a miłość uniwersalna jest jej najwyższym wyrazem. Premy nie można rozwinąć przez czytanie książek i uczenie się ich na pamięć. Ona musi zacząć się od wielkiej tęsknoty za światłem, nieznośnego pragnienia ucieczki z ciemności i zobaczenia światła. Wyraża to modlitwa Tamaso ma dźjotir gamaja (z ciemności prowadź mnie do światła). Sama tęsknota sprowadzi to światło. Miłość będzie rosła sama z siebie i poprzez swoją powolną i nieuniknioną alchemię przemieni was w złoto.

     Prahlada był rakszasą (demonem), ale mimo to prema (miłość) go wyzwoliła. Dźataju był ptakiem, Dhruwa tylko małym dzieckiem, pasterze Brindawanu byli niewykształconymi chłopcami – wszyscy oni dzięki tej alchemii jaśnieli wspaniałością premy (miłości) i znali jej źródło.

Sanskara będzie liczyć się w chwili śmierci

    Kiedy już podejmiecie recytację imienia Pana, które jest samą słodyczą, obudzi to całą ukrytą w was słodycz. Gdy zakosztujecie tej radości, bez tej pożywki nie będziecie mogli żyć ani przez chwilę. Stanie się tak samo niezbędna jak dla płuc powietrze. Słuchając niektórych opowieści z puran (tekstów mitologicznych), możecie pomyśleć, że wystarczy, aby imię Pana zostało wspomniane, choćby niedbale, w ostatniej chwili życia! Trudno jednak przypomnieć sobie to imię, jeśli nie ćwiczyło się tego od lat. Imię Boga utonie w zalewie emocji i myśli, które ogarną was w ostatniej chwili, chyba że od teraz nauczycie się w każdej sytuacji wynosić je na szczyt świadomości.

Żył kiedyś sklepikarz, którego zainspirowała opowieść o Adźamili. Postanowił sprawić, że przypomni sobie imię Boga przy ostatnim tchnieniu dzięki sprytnemu zabiegowi. Uznał, że gdy będzie umierał, będzie musiał wezwać synów po imieniu, więc nadał im imiona różnych awatarów (boskich inkarnacji). W końcu nadeszła ta chwila i, zgodnie z planem, jednego po drugim wezwał wszystkich swoich synów. Ponieważ było ich sześciu, wzywał Pana sześć razy. Synowie przyszli i stanęli wokół jego łóżka. Gdy się im przyglądał, tuż przed śmiercią do głowy przyszła mu myśl: „Och! Wszyscy tu przyszli, a kto teraz zajmuje się sklepem?”. Widzicie, jego sklep przez całe życie był jego oddechem, więc nie mógł przestawić myślenia na Boga. Niezależnie od waszego życzenia ostatecznie będzie się liczyła sanskara (wiedza umysłu).

Bez wiary nie jest możliwy żaden postęp

    Zapewnić sobie obecności imienia Pana na języku w ostatnich chwilach jest niemałym osiągnięciem. Wymaga to wieloletniej praktyki, opar-tej na głęboko zakorzenionej wierze. Potrzeba silnego charakteru, bez nienawiści i złośliwości, gdyż myśl o Bogu nie może przetrwać w atmosferze pychy i chciwości.

     Skąd mielibyście wiedzieć, która chwila jest ostatnia? Jama, bóg śmierci, nie powiadamia o swoim przybyciu, aby was zabrać. On jest jak człowiek z aparatem fotograficznym robiący zdjęcia – nie ostrzega: „Uwaga! Klikam”. Jeśli chcecie, aby wasz portret wisiał na ścianach nieba, musi być atrakcyjny. Wasza postawa, poza, uśmiech muszą być ładne, prawda? Dlatego na kliknięcie najlepiej być gotowym w dzień i w nocy, z imieniem zawsze tańczącym na języku i zawsze promienną chwałą w umyśle. Wtedy każde zdjęcie będzie udane.

     Najpotrzebniejsze jest pielęgnowanie moralności, lęku przed grzechem i lęku przed złem. Jak poznać, czy czyn lub myśl jest grzeszna lub zła? Trzeba oprzeć się na śastrach i głosie wewnętrznym. Bez wiary postęp nie jest możliwy, nawet w świecie materialnym. Nauka uważa pratjakszę (bezpośrednio postrzegalne) za ostateczny dowód. Ale jak dalece można ufać pratjakszy? Szanujecie kogoś nie ze względu na jego strój czy fryzurę, które są pratjakszą, ale ze względu na jego charakter i osiągnięcia, które są parokszą (niedostrzegalne).

     Teraz cierpicie, gdyż wszystkie wasze przywiązania dotyczą prakriti (natury) i cała wajragja (nieprzywiązanie) jest ukierunkowana na Puruszę, czyli Boga! To trzeba odwrócić! Musicie rozwijać brak przywiązania do natury, a przywiązanie do Pana.

Cała radość pochodzi z aspektu Boga z formą

     Przypomina mi się teraz historia Śankary Bhatty. Był on wielkim sadhaką, który tak bardzo oddawał się dźapie (powtarzanie imienia Boga) i dhjanie (medytacja), że w końcu została z niego tylko skóra i kości. Wielbił boginię Saraswati (boginię mądrości), która jest kluczem do drzwi mukti (wyzwolenia). Gdy bogini Lakszmi (bogini dostatku) zobaczyła jego godne pożałowania położenie, ogarnęła ją wielka litość. Zbeształa Saraswati za to, że odmówiła jej czcicielowi nawet zwykłych radości życia i sama ukryła się w jego dziurawej chacie, aby wylewać na niego łaskę. Lakszmi zaproponowała Śankarze obfitość i dobrobyt, sławę i szczęście. Drwiła przy tym z Saraswati, że ta zaniedbuje obdarowywanie pociechą i radością swojego nieszczęsnego sługę. Ale Śankara Bhatta był głuchy na jej pokusy. Powiedział grzecznie, ale stanowczo: „Nie, Saraswati pobłogosławiła mnie najcenniejszym bogactwem, darem wiedzy, który mnie wyzwala. Nie pragnę twojej łaski. Odejdź, proszę”.

Nie ma nic tak wspaniałego i tak wzniosłego jak Pan, w którym znajdziecie schronienie. Wzywajcie Go dowolnym imieniem lub mówcie o Nim jako o bezimiennym. On jest zarówno sakara, jak i nirakara (z formą i bez formy).  Ocean przybiera formę naczynia, które zawiera jego część. Kiedy tak się dzieje, bezkształtny przybiera formę; absolut zostaje zredukowany do szczegółu. Sami stwierdzacie jednak, że cała radość pochodzi z aspektu Boga z formą. Ten bez formy nie przynosi radości ani smutku – wykracza poza wszelką dwoistość.

     Klejnoty niosą radość, ale nie samo złoto. Możecie doświadczać imienia, możecie przyswoić sobie formę; możecie wziąć je do serca, rozmyślać o nich i napełnić się radością, którą wywołują. Dlatego Dźajadewa, Gauranga, Ramakryszna i inni pragnęli pozostać mrówkami i kosztować cukru, zamiast stać się samym cukrem.

     Imię jest jak ziarno wszczepione w wasze serce. Gdy pada na nie deszcz Jego łaski, wyrasta na piękne drzewo. Wszystkie drzewa, które wyrastają z imion Pana, są równie piękne i darzące cieniem. Gdy używacie Krisznanamy (imienia Kriszny), wizja, którą otrzymujecie, i forma, którą przywołujecie, są wizją Kriszny; gdy używacie Ramanamy, pojawia się postać Ramy.

Nie pozwólcie, aby umysłem targały wątpliwości

    Święty Lilaśuka miał imię Kriszny wyryte na dobrze zoranym polu swego serca, dlatego Pan pojawił się przed nim z pawim piórem, fletem i czarującym psotnym uśmiechem. Pan w mgnieniu oka spełnia wasze najskrytsze aspiracje, jeśli są wystarczająco przekonujące. Nie powinniście jednak pozwalać, aby waszym umysłem targały wątpliwości lub rozczarowania. Zostawcie wszystko Jemu i bądźcie spokojni. Człowiek bez wiary miota się w życiu, jak na morzu statek bez steru i kotwicy podczas sztormu. Bhakta znosi wzloty i upadki życia, zachowując równowagę umysłu.

    Czasami mówicie, że można odnieść wrażenie, że wielbiciel prowadzi życie pełne trudów i smutków, natomiast człowiek, który nie kłania się przed siłą wyższą, jest beztroski i żyje w dostatku. Ale to całkowicie błędne pojmowanie. Bhakta równo płynie przez życie; ma wewnętrzny spokój i źródło radości, które go podtrzymuje.

    Bairagi Shasthri powiedział, że jest to dla was pomyślny dzień, ponieważ są to moje Urodziny. Ale powiadam wam, ja mam wiele takich urodzin. Pomyślny dzień dla was to dzień, w którym wasz umysł jest oczyszczony, a nie dzień, w którym ja przybrałem tę ludzką postać. Ja jestem zawsze nowy i zawsze starożytny, zawsze nutana (nowoczesny) i zawsze sanatana (odwieczny). Zawsze przychodzę po to, by ożywić dharmę, by zadbać o ludzi, zapewnić im warunki sprzyjające postępowi. Niektórzy wątpiący mogą pytać: „Czy Paramatma może przybrać ludzką postać?”. Cóż, człowiek może czerpać anandę tylko z ludzkiej postaci. Pouczenia, inspiracje, oświecenie możemy otrzymywać tylko za pośrednictwem ludzkiego języka i ludzkiej rozmowy.

    Bóg ulega waszej woli i dźwiga wasze brzemię!

    Nigdy nie będę zmuszał was do przyjęcia określonego imienia lub formy Pana jako waszego isztam (ulubionej formy). Pan ma milion imion i milion form. Chce, aby gdy recytujecie Jego imiona lub kontemplujecie formy, jedno z nich wzbudziło w was wiarę i przywiązanie. Dlatego ludzie mają listę 1008 imion, których używają do oddawania czci. Bhakta może zbliżyć się do Pana, gdy powtarza dowolne imię, bez względu na to, jak rozproszony lub nieuważny może być podczas wyliczania reszty imion. Podobnie jak chłód zamraża wodę, nieodparta tęsknota serca utrwala nirakarę w kształcie i z atrybutami, za którymi bhakta tęskni. Jad bhaware tad bhawati – jak czujecie, tak się dzieje. On ulega waszej woli; On dźwiga wasze brzemię – pod warunkiem, że Mu zaufacie.

    Dlatego działajcie, czujcie i mówcie tak, aby dostępować iha saukhjam, para saukhjam i kajwalja saukhjam (radości tutaj, radości w przyszłości, radości wiecznej). Wszystkim wam błogosławię, abyście w tych staraniach odnosili więcej sukcesów.

– Śri Sathya Sai Baba

Prasanthi Nilayam, Obchody Urodzin, 1960-11-23

 - tłum. K.M.B.