Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

 Ciało fizyczne
   Grube ciało jest zbiorem milionów komórek. Każda z nich przypomina baterię przez którą przepływa prąd życia pobudzony przez Atmę. Tak jak elektryczność powstaje dzięki obracaniu magnesu, podobnie ładuje się grube ciało leżące głową na północ, a nogami na południe. Kiedy jest zwrócone w przeciwnym kierunku, baterie życia rozładowują się. To tłumaczy stary hinduski  zwyczaj spania z głową na północ. Lecz kiedy zbliża się śmierć i wiadomo, że człowiek niedługo umrze, przenosi się jego ciało z łóżka na podłogę i układa się je głową na południe, ze względu na to, że skurcze śmierci są boleśniejsze od skurczy porodowych. To pokazuje mądrość starożytnych Hindusów, studiujących procesy życiowe w sposób naukowy.

   Ciało fizyczne jest złożone z ciał stałych, cieczy i gazów w różnorodnych połączeniach. Natomiast na ciało eteryczne składają się cztery rodzaje eteru o różnym stopniu gęstości. Ponieważ są eterami fizycznymi, więc ciało subtelne stanowi część ciała fizycznego i jest w rzeczywistości ciałem energetycznym, obdarzającym życiem grube ciało fizyczne. Procesy życiowe zależne są od siedmiu ośrodków energetycznych czyli czakr w ciele, nazywanych też splotem nerwowym. W rzeczywistości siedem ośrodków energii w ciele eterycznym aktywnie absorbuje energię słoneczną i dostarcza siłę życiową czakrom w ciele fizycznym. Jak już wspomniano, ciało eteryczne automatycznie się oczyszcza. Oto wspomniane ośrodki energetyczne: czakra podstawy (muladhara), czakra sakralna (swadhiszthana), czakra splotu słonecznego (manipura), czakra serca (anahata), czakra gardła (wiśuddha), czakra trzeciego oka (adźńa) i czakra korony (sahasrara).

Prana, siła życiowa

  Ponieważ prana jest siłą życiową biegnącą wzdłuż nerwów, to ciało eteryczne jest nośnikiem dla prany, potrzebnej do pracy ego na planie fizycznym. Śmierć stanowi rezultat oddzielenia się ciała eterycznego od ciała fizycznego, chociaż w niektórych niezwykłych wypadkach następuje częściowe odłączenie się tych dwóch ciał podczas życia na ziemi. Wywołuje to wielkie napięcia nerwowe, komplikuje przebieg procesu życiowego i czyni go trudnym. Śmierć pojawia się wraz z całkowitym oddzieleniem. Nazywamy to ciało „eterycznym sobowtórem”, ponieważ jest dokładną kopią ciała fizycznego. Mówi się, że ciało eteryczne po oddzieleniu się od ciała fizycznego, będącego jego odpowiednikiem, przez 36 godzin krąży nad nim jak chmura.
   Wspomniałem już o mądrości starożytnych Hindusów. Głównym powodem kremowania przez nich zwłok jest przyniesienie ulgi umysłowi funkcjonującemu w ciele eterycznym. Po kremacji zwłok ciało eteryczne przestaje nad nimi krążyć i rozpada się tak samo jak ciało fizyczne. Składający się na nie eter miesza się z eterem fizycznym.

Ciało astralne (ciało emocjonalne)

   Astral oznacza światło. Ciało astralne jest ciałem świetlistym, otaczającym ciało eteryczne i przenikającym zarówno je jak i ciało fizyczne.  Ciało fizyczne wyraża świadomość człowieka w stanie jawy oraz jego ograniczoną wiedzę. Podobnie, bez ciała fizycznego na planie astralnym, człowiek manifestuje swoją wiedzę w takim stopniu, w jakim jego ciało astralne jest zdolne przyjąć. Granica wyrażania wiedzy i mocy poprzez te dwa ciała rozszerza się, gdy dążymy do doskonałości. Świadomość, nawet na planie fizycznym, przebywa w ciele astralnym, nazywanym również ciałem emocjonalnym lub pragnieniowym. 
    Podczas snu i znieczulenia ogólnego ciało astralne oddziela się od ciała fizycznego, co prowadzi do zaniku świadomości. Po śmierci, gdy rozpada się ciało fizyczne, człowiek pracuje poprzez plan astralny, otaczający i przenikający świat fizyczny.  
    Przebywając w ciele fizycznym człowiek postrzega jedynie obiekty fizyczne i pozostaje nieświadomy istnienia zarówno ciała astralnego jak i planu astralnego. Jego nierozwinięte ciało astralne ma postać bezkształtnej masy przypominającej chmurę lub mgłę. Lecz ci, którzy pozostają na ścieżce duchowości i dzięki łasce Pana wyraźnie widzą ciało astralne, rozumieją jak wspaniale rozwinęło się ono pod wpływem boskiej mocy i stało się z wyglądu dokładną repliką ciała fizycznego. Otrzymawszy instrukcję wychodzenia z ciała fizycznego, człowiek wnika do ciała astralnego i wykorzystuje je jako instrument świadomości działającej na planie astralnym. To uwalnia go z więzienia materii. Potem przekracza przestrzeń i czas, mogąc w jednej chwili dotrzeć do każdego miejsca we wszechświecie. Ciało astralne porusza się szybciej niż myśl. U nierozwiniętego człowieka pozostaje ono podczas snu w pobliżu ciała fizycznego. U człowieka rozwiniętego udaje się tam gdzie chce i wykonuje pożyteczną pracę na planie astralnym. Jednak człowiek, do którego należy, może nie być świadomy jego (ciała astralnego) miejsca pobytu dopóki połączenia między fizycznym i astralnym ciałem nie będą w pełni rozwinięte i uporządkowane poprzez praktykę mistyczną łączącą czakry czyli ośrodki energetyczne tych dwóch ciał. Kiedy ów proces dobiegnie końca, człowiek przez całą dobę przebywa w stanie czuwania, ponieważ cały czas jest świadomy. Ponieważ mózg fizyczny jest połączony z ciałem astralnym, człowiek może oglądać każde miejsce i podróżować do niego w ciele astralnym używając woli. Prowadzi to do atrybutu wszechobecności. Jeszcze bardziej rozwinięty człowiek może nawet materializować każde miejsce i dowolną ilość miejsc.
   Kiedy wzrok astralny jest rozwinięty, człowiek staje się jasnowidzem. Wzrok astralny może widzieć każdą częścią ciała, z tyłu, z przodu, z dołu i z góry, ponieważ ciało astralne nie posiada oczu. Nazywa się Śiw-netri – trzecim okiem. 

Aura

   Barwa ciała astralnego zmienia się w zależności od stanu umysłu i myśli człowieka. Umysł zatem, jest głównym czynnikiem wpływającym na jego czystość, ponieważ na bardzo delikatną materię astralną wpływają myśli płynącym z wewnątrz i zewnątrz.  
   Jeśli ktoś śnił, a potem się obudził, to uświadamia sobie, iż to o czym myślał, że jest rzeczywiste było jedynie snem. Podobnie reagujemy na widok świata astralnego – życie fizyczne wydaje się snem. Świat astralny jest kilkakrotnie większy od świata fizycznego, ponieważ nie ma w nim ciał materialnych, a jedynie dusze pracujące w ciałach astralnych. Dlatego też prawdziwe życie z jego bezkresnymi alejami otwiera się przed nami dopiero wtedy, gdy mamy rozwiniętą świadomość astralną, a cała egzystencja fizyczna jest wtedy porównywalna do snu. Na planie astralnym wznosimy się z poziomu niskich, grubszych subplanów na poziom planów subtelnych. Różnica pomiędzy jednym a drugim subplanem to tylko rozwój świadomości i podatność na wyższe i bardziej wyrafinowane wibracje.
  Zazwyczaj, człowiek w ciele astralnym przechodzi na plan astralny po opuszczeniu fizycznego ciała. Czas potrzebny mu na przeniesienie się z planu fizycznego na plan astralny i jego poziomy, zależy od jego rozwoju duchowego. Wysoko rozwinięta dusza po prostu tam przechodzi, natomiast duszom nisko rozwiniętym może to zająć całe wieki. Pobyt na każdym poziomie jest proporcjonalny do ilości grubszej lub subtelniejszej materii astralnej w ciele. Dzięki oczyszczaniu i wzniosłym myślom pobyt na niższych poziomach może być bardzo krótki. Zwykłemu człowiekowi utrata ciała fizycznego nie robi dużej różnicy, ponieważ jego umysł i poziom intelektualny wpływają na ciało astralne. Smutek przyjaciół i rodziny wzbudza w jego ciele astralnym wibracje sprawiając mu wielki ból i cierpienie, podczas gdy wzniosłe myśli przynoszą mu pocieszenie i radość. Kiedy wyczerpie się materia astralna, a ciało staje się coraz mniejsze poprzez rozpad materii astralnej, pobyt na planie astralnym dobiegnie końca i przejdzie ono na plan mentalny. Zatem, umierając na planie astralnym, porzucamy zniszczone ciało astralne, które miesza się z materią tego planu, tak samo jak ciało fizyczne odrzucone w chwili śmierci fizycznej miesza się z materią fizyczną.
   Powiedziano już wcześniej, że ludzka istota dobrze rozwinięta duchowo może zachować pełną świadomość na planie astralnym, po czym wyzwala się i przestaje być więźniem ciała fizycznego. Takie osoby nazywamy adeptami. Zwykle posługują się oni ciałem mentalnym jako nośnikiem i przechodzą na plan astralny. Pozwala to na przechodzenie z planu mentalnego do astralnego i z powrotem, co jest bardzo korzystne. Osoba rozwinięta psychicznie, może nie być rozwinięta duchowo, lecz może posiadać wrodzone moce psychiczne. Chociaż na planie astralnym może mieć pełną świadomość, to niektóre jej wizje ulegają zniekształceniu. Są ludzie, którzy rozwinęli świadomość astralną lecz w złym celu. Parają się oni czarną magią i wyrządzają innym zło. Są oni przeciwieństwem adeptów pragnących czynić wyłącznie dobro. Ci pierwsi to egoistyczni poszukiwacze jaźni, którzy w swoim późniejszym życiu zostaną poddani wielkim torturom, zadawanym im przez niższy umysł.
   Człowiek, który wie jak pracować w ciele astralnym, widzi wszystko na wylot, ponieważ jego wzrok przenika ciała stałe. Może czytać zamkniętą książkę, a nawet myśli innych osób. Dostrzega wszystkie wibracje eteryczne i może nawet je tworzyć. Tym samym kontroluje siły metafizyczne i może tworzyć eteryczne prądy. Poprzez wytwarzanie współczujących wibracji na planie astralnym, nie ma ograniczeń dla osiągnięć człowieka, poprzez kontrolę mocy. Jak twierdzą wyznawcy islamu i chrześcijanie, nawet ten świat został zbudowany przez wibracje szabadu, świętego słowa. Moc płynąca z powtarzania mantry również opiera się na współczulnych wibracjach. Nawet zjawisko rozpadu może być wywołane przez szybkie wibracje i ciało może zostać zredukowane do stanu eterycznego. Odwrotny proces jest także możliwy – adept może zmaterializować ciało astralne lub eteryczne, a nawet myśl, uzyskując odpowiednią materię z otaczającego eteru. Te dwa ciała są ze sobą tak powiązane, że jeśli zmaterializowane ciało zostanie zranione podczas pracy gdziekolwiek, to podobny znak powstanie na ciele fizycznym. Siłę grawitacji można pokonać, a nawet odwrócić, a wtedy człowiek ustawiając siły elektromagnetyczne zgodnie ze swoją wolą, może latać w powietrzu lub chodzić po wodzie.

Uzdrawianie

   Podobnie, możemy uzdrawiać doprowadzając do harmonii ciało fizyczne jakiejś osoby, poprzez pracę współczujących sił, przez wytworzenie wibracji w ciele chorego. W ten sposób otwierają się ogromne możliwości, a kontrola natury  przez adepta stanowi początek.  

Ciało mentalne

   Składa się z dwóch części: (1) z niższego ciała mentalnego otaczającego ciało astralne i przenikającego trzy wspomniane już ciała – fizyczne, astralne i eteryczne, (2) z wyższego umysłu czyli prawdziwego ciała mentalnego, które czasami błędnie określamy mianem ciała przyczynowego (mahakaran śarirą). Otacza ono niższe ciało mentalne polem szerokim na kilkanaście centymetrów oraz przenika wszystkie inne pola.

Różnica pomiędzy poziomami leży w gęstości myśli i wibracji składających się na ciało. Stają się one coraz bardziej rozrzedzone, tak że wyższe ciało mentalne prawie już nie istnieje z powodu swojej subtelności. Jest ono nośnikiem świadomości na planie buddhi, ale pracuje także poprzez ciało astralne i fizyczne, odpowiadając za pochodzenie naszych myśli na jawie. W zwykłym człowieku nie jest ono w pełni rozwinięte i nie funkcjonuje na własnym planie. Wraz z ciałem astralnym tworzy aurę ciała, która rozszerza się wraz z rozwojem tego ciała.
  Jaźń manifestuje się w ciele mentalnym jako intelekt. Dzięki praktyce mistycznej to ciało jest dobrze zorganizowane i określone, chociaż nie jest repliką ciała fizycznego, jak ma to miejsce w przypadku ciała astralnego – staje się jajowate. Może przybrać każdą formę i dowolnie się rozszerzać, przykrywając nawet cały wszechświat. Pozostaje niewidzialne dla wzroku  astralnego, ale widziany jest przez tych, których mentalny wzrok został otwarty. Kiedy otwiera się wzrok astralny, świadomość fizyczna wydaje się snem. Natomiast kiedy otwiera się wzrok mentalny, świadomość astralna przypomina przejawiony, pomnożony stokrotnie świat. Zatem świadomość ogromnie się rozszerza. Ciało umysłowe staje się świadome wszystkiego, bez udziału organów pięciu zmysłów. Na tym planie nie są wypowiadane słowa, a myśli dzięki wibracjom przekazywane są przez obrazy lub formy myślowe. Ciało umysłowe rozwija się jedynie dzięki ćwiczeniom umysłu – poprzez praktykowanie prawdy (satjam), wiary (śraddhy), czystości myśli, słów i uczynków (rity), jogi i samorealizacji (mahatattwy). Zastępuje to grubsze cząstki coraz subtelniejszymi wibracjami, dopóki ciało umysłowe nie stanie się doskonałym nośnikiem do działania świadomości. Chociaż świadomość astralną można uzyskać dzięki własnym wysiłkom, to świadomość mentalną można posiąść jedynie wtedy, gdy Bóg osobiście wskaże drogę adeptowi duchowemu, a on, dzięki praktyce mistycznej, nauczy się pracować w ciele mentalnym z taką samą łatwością jak w ciele fizycznym. O wiele lepiej jest pracować w ciele astralnym, kiedy cofamy się do niego z ciała mentalnego, niż kiedy wkraczamy tam bezpośrednio z ciała fizycznego. W tym ostatnim przypadku czujemy się raczej oszukani, zdezorientowani a nawet przerażeni. Ale mając świadomość osadzoną w pojeździe ciała mentalnego, czujemy się zawsze jak w niebie, doskonale wolni, choć nie uwolnieni z koła narodzin i śmierci.

Ciało przyczynowe

  Zostało ono tak nazywane, ponieważ zawierają się w nim wszystkie przyczyny i przenosi cechy (samskary) człowieka zebrane w minionych inkarnacjach. Tam są przechowywane na wieczność jego dobre i złe uczynki. Jeśli osoba robi postępy na ścieżce duchowej, rozwija się ona z wcielenia na wcielenie.
   Ciało przyczynowe nie okrywa ciała fizycznego jak inne ciała subtelne, zatem nie powinno być omawiane w tym rozdziale. Zostało jednak tu włączone, ponieważ jest ciałem przyczynowym, maleńkim nasieniem utworzonym na szczycie ciała mentalnego, pionowo nad wierzchołkiem głowy w odległości około 38 cm. Łączy wszystkie ciała subtelne, unosząc je pionowo w górę jako poziome pierścienie łącząc je z czterema powłokami ciała fizycznego i umieszcza je na szczycie osi centralnej. Jest to ciało, które musi urodzić się wcześniej czy później, po pobycie na innych planach lub natychmiast po śmierci fizycznej, w zależności od rozwoju człowieka.
   Składa się z delikatnej, bezbarwnej cienkiej powłoki subtelnej materii, jest nicią atmy, sutaratmą. Wyznacza poziom jednostki w procesie ewolucyjnym. Jaźń otoczona połączoną materią ciał subtelnych w ogólności i ciałem mentalnym w szczególności, tworzy ciało przyczynowe (nasienne), gotowe do inkarnacji i rodzi się z łona kobiety. Rodzice zapewniają mu jedynie ciało fizyczne o określonych cechach, podczas gdy wszystkie wrodzone właściwości, takie jak intelekt i rozwój duchowy, zależą od nieśmiertelnego ciała przyczynowego jednostki, trwającego przez wieczność, aż nie ma już narodzin i śmierci, a duch zostaje uwolniony po ukończeniu procesu ewolucyjnego.
Oczyszczanie powłok 
1. Ciało fizyczne (annamaja koszę) oczyszcza satwiczny, czysty pokarm (swadhjaja) dostarczany poprzez zmysły – usta, język, uszy, oczy i nos oraz bhadżany i satsangi. 
2. Ciało witalne (pranamaja kosza) oczyszcza kontrola oddechu, przestrzeganie zasad moralnych (jamy i nijamy) oraz śpiewanie na chwałę Boga.
3.  Ciało mentalne (manomaja kosza) oczyszcza medytacja, miłość do Boga, bezinteresowne służenie społeczeństwu, uświęcone myśli, samopoznanie (swadhja) i bhadżany.
4. Powłokę intelektualną (widźnanamaja koszę) oczyszcza wiara w Boga (śradha), kosmiczna wibracja (rita), cztery ścieżki jogi, prawda, najwyższa zasada czyli mahatattwa: Tat twam Asi oraz bhadżany.
Powłoka błogości (anandamaja kosza) jest to indywidualna dusza nazywana Atmą, Sat-Ćit-Ąnandą, mająca postać iskry, która powstała z uniwersalnej Sat-Ćit-Anandy, nazywanej Paramatmą, Nadduszą.   - tłum. J.C.