Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

    „Nigdy nie zapomnę tego spojrzenia. Było mocne i przenikliwe. Potem złagodniało. Dzieliła nas odległość 15, 18 metrów. Czułem, że doskonale mnie zna, chociaż widziałem Go po raz pierwszy. Miałem wrażenie, że mówi do mnie: ‘Och! Więc w końcu przyszedłeś!’. Nawet teraz, kiedy myślę o tym, czuję na plecach ciarki”, wspomina pan Pratim Banerdżi, absolwent Instytutu Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai, który podjął naukę w Prasanthi Nilayam w 2003 r., zaczynając od X klasy Wyższej Szkoły Średniej. Po dziewięciu latach studiowania u lotosowych stóp Pana, został w 2012 r. wybrany do prestiżowej służby administracyjnej w firmie Tata.

Przyciąganie Prasanthi

    Pratim uczęszczał początkowo do Scindia School w Gwaliorze w stanie Madhya Pradesh. „Przeżyłem tam wspaniałe chwile, jednak po siedmioletnim okresie, zapragnąłem zmiany. Moja babcia często wspominała, że studenci w Puttaparthi ‘jaśnieją blaskiem’ i są ‘imponująco zdyscyplinowani’”. Babcia Pratima jest wybitną tancerką, to pani Amala Szankar, żona pandita Udaj Szankara[1], któremu rząd przyznał order Padma Wibhuszan, plasujący się na drugim miejscu w hierarchii odznaczeń cywilnych. Jego wkład w rozwój nowoczesnego tańca indyjskiego stał się już legendarny.

    „Moja babcia ma wyrafinowany smak, dostrzega piękno i pochwala dyscyplinę. Ale to nie ona przyprowadziła mnie do Swamiego. Pamiętam fotografię Baby, którą kolega przynosił do świetlicy w akademiku. Zastanawiałem się wtedy, czy to ta sama Osoba, o której mi opowiadała”.

    „Po raz pierwszy zobaczyła Swamiego w 2000 r., podczas obchodów Jego siedemdziesiątych piątych urodzin. Wywarł na niej tak niezatarte wrażenie, że w następnym roku przywiozła do aśramu Baby w Bangalore mojego tatę. Ukończyłem właśnie dziesiątą klasę, a on się martwił o moją przyszłość. Dlatego z drżeniem serca napisał list do Bhagawana, prosząc, żeby przyjął jego modlitwę. Wyznał w nim: ‘Swami, jestem zmęczony. Jestem naprawdę zmęczony. Zaopiekuj się, proszę, moim synem i córką’. Moja siostra ukończyła dwunastą klasę i złożyła podanie o przyjęcie do koledżu Baby w Anantapur”.

    „Kiedy teraz myślę o tym wszystkim, czuję, że uległem czyimś wpływom. Bo jeśli nie, to skąd się wzięło to niewytłumaczalne i nieodparte pragnienie opuszczenia Scindia School, mimo że nawet dyrektor odwodził mnie od tego pomysłu. Wbrew swoim zwyczajom zaproponował mi udział w programie międzynarodowej wymiany studentów. Rozmawiał z rodzicami o moim wielkim potencjale i tłumaczył im, że zmiana szkoły na tym etapie jest niedorzecznością i może zahamować mój rozwój”.

    „Moi rodzice do niczego mnie nie zmuszali. To ja chciałem zmienić szkołę. Zachodził we mnie jakiś proces. Sam nie rozumiałem, dlaczego rezygnuję z tak dobrej placówki edukacyjnej. Ta sprawa przygnębiała także moich przyjaciół. Mówili, że jestem głupcem. Za chwilę mieliśmy wstąpić do koledżu. Był to okres miłego spędzania czasu i radości. Ja jednak dokonałem wyboru i miałem się przenieść do zwykłej szkoły w niewielkim miasteczku na południu Indii. Pragnęli, żebym zmienił zdanie. Nie zrobiłem tego. Czułem, że postępuję właściwie. Kiedy dzisiaj zastanawiam się nad tą sprawą, znajduję tylko jedno wytłumaczenie: Swami oddziaływał na mnie na Swój niepowtarzalny sposób, przyciągając mnie ku pięknemu przeznaczeniu”.

     Tak więc latem 2003 r. Pratim znalazł się w Brindawanie, żeby po raz pierwszy ujrzeć Babę i wziąć udział w egzaminie wstępnym w Puttaparthi. Mały aśram nie wywarł na nim korzystnego wrażenia. Pomyślał: „Co to jest? Ten człowiek ma tak wielu wielbicieli, a wszystkim na co się zdobyli było wzniesienie tymczasowego baldachimu na potrzeby darszanów. Czy nie mógł zażądać czegoś lepszego?”. 

     Pratim przyjechał z „królewskiejˮ szkoły i był przyzwyczajony do bogactwa. Uznał to miejsce za dziwne. Jednak w chwili, gdy Swami pojawił się w niewielkich drzwiach po prawej stronie podwyższenia, wszystko uległo zmianie. Przenikliwe spojrzenie Bhagawana, opisane na początku artykułu, przyciągnęło Pratima do Jego lotosowych stóp. I chociaż Swami był oddalony o kilkanaście metrów, to skoncentrował wzrok na Pratimie. „Nie chodziło tylko o wszechwiedzące spojrzenie Swamiego. Wszystko wokół było niezwykłe”, opowiada Pratim. „Obok mnie znajdowało się niepełnosprawne dziecko, które na widok Swamiego przestało płakać. Atmosfera była napełniona szczególnym rodzajem ciszy i spokoju. Nigdy przedtem nie doświadczyłem czegoś podobnego. Coś spontanicznie poruszyło się we mnie i zanurzyłem się głęboko w sobie. Przez kilka następnych dni rozmyślałem o tym najdziwniejszym doświadczeniu mojego życia.

Modlitwa czyni cuda

    Potem Pratim pojechał do Puttaparthi i wziął udział w teście do XI klasy. Jego mama czekała niecierpliwie przed salą egzaminacyjną. Wyszedł z niej z zasmuconą twarzą i powiedział: „Przepraszam mamo, nie powiodło mi się. Nie sądzę, żebym zdał. Test z chemii był szczególnie trudny. Wracajmy”. Jego mama zdziwiła się. Pratim należał do grupy najinteligentniejszych uczniów w szkole i doskonale radził sobie z testami.

   „Pamiętam ten fatalny dzień. Tym, co najbardziej mnie zabolało, więcej niż cokolwiek innego, był obraz chwili, w której stanę przed przyjaciółmi. Nieustannie mi powtarzali, żebym nie przyjeżdżał tutaj, lecz ja pozostałem nieugięty. A teraz się okazało, że nie poradziłem sobie z egzaminem wstępnym do ‘łatwej’ szkoły na południu Indii. Nie mogłem znieść myśli, że będą się ze mnie śmiali. To było upokarzające i sprawiło, że cierpiałem. Czułem się zagubiony”. 

    „Mama była najsilniejszą podporą mojego życia. Tego wieczoru przytuliła mnie do siebie i powiedziała: „Nie martw się. Po prostu módl się do Baby. Jestem pewna, że pomoże ci z testem”. Nawet nie wiedziałem jak się modlić. Dała mi radę: „Naprzykrzaj Mu się. Naprzykrzaj Mu się tak bardzo, że nie pozostanie Mu nic innego jak ostatecznie ustąpić i powiedzieć: ‘Okay! Dostałeś się. A teraz daj mi spokój’”.

    „Zrobiłem to tego samego dnia, gdy przyszliśmy do mandiru na bhadżany. Swami był w Brindawanie. Kilku wielbicielom pozwolono jednak usiąść w sali modlitewnej w Puttaparthi, chociaż w takiej sytuacji tym przywilejem cieszyli się tylko studenci. Nie podłączono mikrofonów. Mama dostała miejsce z przodu. Modliła się z całego serca: ‘Swami, zaopiekuj się, proszę, moim synem. Jeśli uda mu się wejść dzisiaj do sali modlitewnej, potraktuję to jako znak, że go przyjąłeś’. Nie uwierzycie! Byłem ostatnią osobą, która weszła do środka”.

    „Tego dnia intensywnie się modliłem: ‘Swami, daj mi tę szansę, ponieważ nie wiem, jak w innym wypadku stanę przed przyjaciółmi’. Byłem szczery. Błagałem Go jak dziecko, żeby przyjął mnie do Swojej szkoły, ponieważ byłem przerażony myślą o czekających mnie zniewagach. Po bhadżanach wróciliśmy do szkoły sprawdzić wyniki. I wiecie co? Zdałem test pisemny! To było niewiarygodne!”.

    „Potem odbyła się rozmowa. Po kilku pytaniach ogólnych jeden z egzaminatorów zwrócił się do mnie: ‘Wspomniałeś, że śpiewasz. Czy możesz zaśpiewać coś dla nas? Odważyłem się zaśpiewać jedyną znaną mi pieśń do Boga, bhadżan Miry, którego nauczyłem się na potrzeby konkursu. Byłem szczerze zdziwiony swoim głosem. Nie słyszałem go od dwóch lat. Aż do ósmej klasy miałem słodki chłopięcy głos – lecz wtedy zaczął się załamywać. Czułem się z tym okropnie. Przez całe miesiące nie próbowałem nawet niczego zanucić. Ale głos, który tamtego dnia wydobyłem z siebie, przyjemnie mnie zaskoczył”.

    „Kiedy skończyłem śpiewać, jeden z egzaminujących powiedział: ‘Tak, zdałeś’. Hura! Oto magiczny sposób działania Swamiego. W Swojej bezkresnej dobroci zapewnił mi miejsce u Swoich lotosowych stóp. To bezsprzecznie On wzbudził we mnie myśl o porzuceniu Scindia School, postawił mnie przed wyzwaniami i pilnował każdego mojego kroku, dopóki nie pokonałem przeszkód. Był to początek dziewięciu boskich lat w moim życiu. Kulminacją był rok 2011. Otrzymałem błogosławieństwo przebywania przy Awatarze podczas Jego najważniejszej, ostatniej fazy pobytu na Ziemi”. 

Od braku pewności siebie do poczucia komfortu

    Dzięki modlitwom rodziców i jego gorącym prośbom, rozmowa decydująca o przyjęciu do Wyższej Szkoły Średniej Śri Sathya Sai przebiegła gładko. Pratim wiedział, że się dostał. Zdradziła mu to komisja egzaminacyjna. Poczuł ulgę, lecz co dziwne, zaczął się martwić o swoją przyszłość. Przypatrując się temu miejscu, napełnionemu pogodą ducha i dyscypliną, zastanawiał się: „Czy będę umiał się dostosować? Czy nie poczuję się odmieńcem? Wszystko tutaj pogrążone jest w takim spokoju. Czy będę spędzał czas jedynie na modlitwach i medytacjach? A co z moim życiem i marzeniami? Czy będę kiedykolwiek grać? Czy zostanę mnichem?”. Jego niepokój wzrastał z każdą mijającą godziną.

    Pratim zaczął rozpytywać otaczających go ludzi, czy w Puttaparthi są jakieś obiekty sportowe. Ktoś odpowiedział: „Co masz na myśli mówiąc ‘jakieś’ obiekty sportowe’? W 1997r. na tutejszym stadionie rozegrano międzynarodowy mecz krykieta”. „To naprawdę coś”, podsumował Pratim. „Są tu więc godne uwagi obiekty sportowe”.

„Czy bhadżany były dla ciebie czymś nowym i czy cię nudziły?”.

„Nie. Nigdy nie myślałem o nich jak o bhadżanach. Dla mnie była to dobra muzyka”, mówi z serdecznym uśmiechem. „Wtedy ponownie zacząłem śpiewać, po niemal dwóch latach przerwy. Bhadżany mnie urzekły. Nie znałem tekstów, ale szybko się uczyłem. A melodie po prostu przez cały dzień grały w moim umyśle”.

    Powoli przyzwyczajał się do bhadżanów i do zdyscyplinowanego stylu życia w akademiku.

    „Mój ojciec martwił się, czy dostosuję się do prostej egzystencji w akademiku”, wyjaśnia dalej. „W Scindia School byłem przyzwyczajony, że obsługują nas kelnerzy, podają nam posiłki na elegancko udekorowanych stołach, używamy wykwintnych sztućców, a służący dbają o czystość naszych pokoi i ubrań. Tutaj musieliśmy robić to sami. Wiele rzeczy było dla mnie nowych”. „Wydawałoby się, że dostosowanie się do tych wszystkich zmian będzie trudne, ale Swami niewątpliwie pracował we mnie. Podsumowując, były tam wspaniałe obiekty sportowe i dużo muzyki – nie miałem wolnej chwili i nigdy się nie nudziłem”.

Pierwsze spojrzenie i natychmiastowy kontakt

    Tego lata Bhagawan po raz pierwszy doznał złamania i kiedy nauczyciele z Prasanthi udali się do Niego po błogosławieństwo tuż przed rozpoczęciem roku szkolnego, powiedział im, że wróci dziewiątego. Spodziewaliśmy się Go dziewiątego czerwca, ponieważ Bhagawan przeważnie wtedy wracał do Puttaparthi. Pan dotrzymał słowa. Wrócił dziewiątego, ale miesiąc później – dziewiątego lipca 2003 r.

    „Aż do tamtej chwili bhadżany śpiewaliśmy w akademiku”, ciągnął Pratim. „Kiedy kolega z klasy wskazywał mi różne miejsca w mandirze i tłumaczył: „Tutaj śpiewa się bhadżany… tutaj Swami udziela interview… tutaj siadają VIP-y… Swami wchodzi tamtymi drzwiami…”, zaskoczył nas przyjazd samochodu Swamiego!”.

    „Kiedy spojrzałem w tamtą stronę, zobaczyłem w aucie pomarańczową szatę. Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje – po prostu rozpłakałem się i nie byłem w stanie tego kontrolować. Nie umiem tego wyjaśnić! Kolega pomyślał, że jestem zasmucony z powodu niedawnej operacji Sai Baby. Próbował mnie pocieszyć: ‘W porządku. Swami wyzdrowieje’. Ale to nie był powód moich łez”. „Prawdę mówiąc, nie wiedziałem dlaczego płaczę. Coś działo się we mnie. Przypuszczam, że Jego spojrzenie dotknęło samej istoty mojej duszy, w sposób jakiego nie znałem. To było to. Pękły tamy i nastąpiła prawdziwa powódź. To było krępujące, wszyscy na mnie patrzyli, a ja nie wiedziałem jak powstrzymać łzy. Na szczęście po chwili minęło.

    Teraz czułem się bardzo lekki, spokojny. Miałem wrażenie, że łzy zmyły minione lata. Czułem się odnowiony. Miałem tylko jedno pragnienie, żeby więcej doświadczać Bhagawana i bardziej zbliżyć się do Niego”.

Lekcje życia w Prasanthi Nilayam

    Widząc biegłość Pratima w sportach, koledzy z klasy stwierdzili: „Pratim, każdego roku Swami wręcza nagrody zwycięzcom zawodów sportowych. Masz na to wielkie szanse. Jeśli się postarasz, dostaniesz nagrodę bezpośrednio z Jego rąk”.

   Dla Pratima była to wystarczająca motywacja. „Każdego wieczoru pędziłem z mandiru do akademika, szybko się przebierałem i szedłem na trening”, wspomina. Nie byłem śpiewakiem, nie znałem bhadżanów Sai i nie potrafiłem śpiewać Wed. Sport był jedyną drogą zbliżenia się do Pana. Przez jakieś dwa, trzy miesiące ćwiczyłem naprawdę ciężko. Opłaciło się. „Na zawodach lekkoatletycznych wygrałem cztery z pięciu konkurencji. Chciałem skakać wzwyż, ale trener zasugerował pchnięcie kulą”.

    „Skorzystałem z tej rady. Nie miałem jednak czasu się przygotować. Nigdy przedtem nie próbowałem tej konkurencji. Kula była ciężka wykonana z metalu. Mimo to w dniu zawodów wziąłem ją do ręki, uniosłem wysoko głowę, skoncentrowałem wzrok na gigantycznym posągu Hanumana i modląc się żarliwie cisnąłem ją z całej siły. Nie uwierzycie – pobiłem rekord szkoły!”.

     „Potem nadeszła ostatnia konkurencja, moja ulubiona, skok w dal, która zawsze przynosiła mi nagrodę. Aktualnie odniosłem już cztery zwycięstwa i zgodnie z zasadą zostałem szkolnym mistrzem lekkoatletyki. Jednak w głowie miałem tylko jedną myśl – chciałem ustanowić nowy rekord, zostać wyjątkowym zawodnikiem, tym, który pokona wszystkich przeciwników i uniesie wysoko w górę puchar zwycięzcy we wszystkich pięciu konkurencjach. Przygotowałem się do skoku. Nie próbowałem nawet wyobrażać sobie pochlebstw, jakimi obsypią mnie koledzy w klasie za to fantastyczne osiągniecie”.

    „Wywołano moje nazwisko. Z całkowitą pewnością wykonałem pierwszy skok. Sfaulowałem. Niemożliwe! Jak mogło do tego dojść? ῾Nie ważne, zrobię to teraz’, powiedziałem sobie i skoczyłem ponownie. Kolejny faul! Czułem ogromną konsternację. To nie byłem ja! Miałem w zapasie jeszcze jedno podejście. ‘Tym razem mi się uda!’, dodałem sobie odwagi i skoczyłem. Faul! Po raz trzeci! Zostałem zdyskwalifikowany. Nie wiedziałem, co się ze mną stało”.

    „To był wielki szok. Nie zdobyłem nagrody w konkurencji, co do której miałem największą pewność. Coś nie zagrało. Gdzieś się potknąłem. Zacząłem nad tym rozmyślać. Robiąc przegląd zawodów, które odbyły się w kilku minionych dniach, odkryłem, że w pchnięciu kulą pobiłem rekord, chociaż wcześniej nie trenowałem. Wtedy jednak nie polegałem na sobie, lecz całkowicie poddałem się Bhagawanowi.

     W skoku w dal byłem zbyt pewny siebie i nie poświęciłem Swamiemu nawet minuty. Ponadto perspektywa zostania super zdobywcą i bohaterem szkoły tak bardzo zawładnęła moim umysłem, że nie myślałem o niczym innym. Żeby wyrazić to najprościej, uważałem się za wykonawcę. I to była przyczyna mojego upadku. Zrozumiałem wtedy jedną z najważniejszych życiowych lekcji: ‘Zachowaj skromność, bo nie ty odnosisz zwycięstwa. Oddaj wszystko Jemu, a On cię wywyższy. Złe chwile są dla twojego dobra. Jeśli się skupisz i będziesz postępował zgodnie z Jego naukami, zło wkrótce przekształci się w dobro᾿”.

    To niezwykłe obserwować jak zaczął się zmieniać proces myślowy Pratima zaledwie po kilku miesiącach pobytu w szkole Swamiego.

    „Każdego dnia zaskakiwałem sam siebie”, tłumaczy Pratim. „Zastanawiałem się, dlaczego myślę w ten sposób. Czym jest ten myślowy eksperyment zachodzący w mojej głowie? Bardzo się zmieniłem.

     Oczywiście, najlepszą częścią tego eksperymentu była obfitość okazji podsuwanych nam przez Swamiego. W tamtych latach Bhagawan chętnie monitorował przygotowywane przez studentów programy. Pamiętam, że w XII klasie opracowaliśmy dwa programy w przeciągu czterech dni! Co więcej, dokonaliśmy tego podczas trwania corocznych egzaminów publicznych i nie wpłynęło to ujemnie na ich wynik. Dodatkowe zajęcia zwiększyły naszą koncentrację i pomogły z łatwością zrozumieć zagadnienia. Przyswoiliśmy maksimum wiedzy w minimalnym czasie”.

    „Nie uświadamiałem sobie tego aż do chwili, gdy po egzaminach pojechałem do Gwalioru. Spotkałem się tam ze swoimi starymi przyjaciółmi na meczu Indie – Pakistan. Podczas rozmowy jeden z nich zapytał: ‘Hej, jak ci się podobał test z fizyki?’. Odpowiedziałem, że był całkiem łatwy. Odrzekł: ‘Żartujesz sobie? To był najtrudniejszy orzech do zgryzienia!’”.

     „Dopiero wtedy uświadomiłem sobie różnicę pomiędzy nauką w szkole Swamiego i w innych szkołach. Wykonywaliśmy tu milion rzeczy i jednocześnie pogłębialiśmy wiedzę. Odbywało się to w sposób płynny i wolny od wysiłku. Pewność siebie i kompetencje jakie ten system wbudowuje w nas są nadzwyczajne. Oczywiście, mamy także łaskę Swamiego, który nieustannie otacza nas opieką”.

     „Tamte dwa lata w szkole stworzyły naprawdę solidny fundament wszystkiego, co się wydarzyło i nadal wydarza w moim życiu. Mimo, że poległem we wstępnym teście, pomodliłem się i zobaczyłem skutek szczerej tęsknoty. Dzięki niej potęga modlitwy umocniła się w moim sercu.

     Wkrótce, zupełnie nieświadomie, zaczęła wzrastać we mnie miłość do Pana. Sprawiła, że skupiłem się całkowicie na Swamim. Każdy czyn, każda myśl i każda przygoda miały na celu odkrycie, jak mogę bardziej zbliżyć się do Niego. Sposób w jaki dokonuje się ta cicha i pewna transformacja w szkole Bhagawana jest naprawdę zdumiewający”.

    Po dwu latach zdobywania wiedzy w Wyższej Szkole Średniej Śri Sathya Sai, Pratim dostał się na studia licencjackie z matematyki, a w 2005 r. rozpoczął studia w Instytucie Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai w Brindawanie.

Szczęśliwe dni w Brindawanie

     „Brindawan jest dla mnie miejscem szczególnym, ponieważ tam zacząłem śpiewać. Sposób w jaki do tego doszło jest interesujący. W obecności Boga odbywała się ceremonia upajany[2] i wszyscy byli pewni, że Swami pozostanie w Brindawanie przynajmniej do jej zakończenia. Ale ku naszej konsternacji Swami wyjechał rankiem pierwszego czerwca. Ogarnęła nas cisza i mrok. Siedzieliśmy nadąsani. Zastanawialiśmy się jak sprowadzić Bhagawana z powrotem, gdy nagle nastąpiło poruszenie – ‘Jedzie Swami! Jedzie Swami!’. Wyjechał rankiem i wrócił wieczorem! Do dzisiaj nie przeniknąłem tajemnicy kryjącej się za tą boską grą, ale w moim umyśle pozostał wyraźny obraz nieskrępowanej radości na twarzach wielbicieli, gdy auto Swamiego wjeżdżało na teren aśramu”.

    „Wyznaczono mnie wraz z innym studentem do śpiewania w mandirze. Moim pierwszym bhadżanem było ‘Dimita dimita dim’… Lubię jego wibracje. Wznoszą się do crescendo. Po sesji jeden z nauczycieli pogratulował mi i powiedział: „Swami był pod wielkim wrażeniem twojego śpiewu. Zdawało się, że mówi do mnie: ‘Zobacz, ten chłopak śpiewa bez wysiłku bardzo wysokie tony!’”.

     „Tak więc dzięki Jego łasce moje śpiewanie rozpoczęło się od pozytywnej uwagi. Później zostałem pobłogosławiony nie tylko okazjami do śpiewania, ale również do uczestniczenia w innych zajęciach pozaszkolnych. Dni spędzone w Brindawanie były intensywne i cudowne”.

Przypowieść o paralotniach

     Jedenastego stycznia każdego roku odbywała się inauguracja uniwersyteckich Dni Sportu i Kultury. Jedną z konkurencji był pokaz lotów na paralotniach z napędem. Pratim był podekscytowany i bardzo chciał znaleźć się w drużynie.