Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

      Istnieje powiedzenie, że Bóg stworzył człowieka, bo lubi opowieści. Życie z jego nieustannymi zwrotami akcji, wzlotami i upadkami, uśmiechami i łzami jest z całą pewnością źródłem nieustannej radości Stwórcy. To doprawdy niezwykłe szczęście dla nas, studentów i wielbicieli Bhagawana, że Bóg osobiście zstąpił na karty ksiąg naszego życia i stał się jego integralną częścią. Przeglądając strony tej kroniki i przypominając sobie najpiękniejsze momenty, odnalazłem następujący zapis:

    „Wczorajszy dzień był ciemny i ponury, ponieważ moje serce nękały wszelkiego rodzaju obawy i lęki. Dlatego dzisiaj zdecydowałem, że najlepiej będzie, jeśli przedstawię je wszystkie Panu. Napisałem list i wysłałem go do Bhagawana. Później tego samego dnia opadło mnie nowe zmartwienie. Czy Pan otrzyma mój list, czy znajdzie go pośród tysięcy innych, napływających każdego dnia? Zacząłem tracić nadzieję. Pora darszanu, popołudnie… Na szczęście, dostałem miejsce w pierwszym rzędzie. Swami stał naprzeciwko nas z uśmiechem na twarzy, kołysząc się łagodnie w takt muzyki. Spojrzał w moją stronę i powiedział: „Tego ranka otrzymałem twój list”. Przez chwilę nie w pełni pojąłem co powiedział, tak niewiarygodnie to brzmiało. Potem ogarnęła mnie wdzięczność, gdy uświadomiłem sobie, że nie muszę się już niczego obawiać, ponieważ jest ze mną Pan wszechświata, który strzeże każdego mojego kroku i słucha każdej mojej modlitwy. Czy kiedykolwiek zdołam Mu wystarczająco podziękować za ten dar łaski?”

    Niewątpliwie, doświadczanie bezwarunkowej miłości Bhagawana i Jego bezgranicznego współczucia jest największym błogosławieństwem, jakie my, studenci, czerpiemy z pobytu w Instytucie Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai. Daje nam ono niezachwiane przekonanie, że Bóg nie jest abstrakcyjną ideą, lecz żyjącą i kochającą Obecnością, otaczającą nas nieustannie. Jest naszą opoką i źródłem ufności, gdy borykamy się z trudami życia. Oczywiście, będąc z Panem nie możemy zliczyć otrzymanych błogosławieństw. Będąc studentami Bhagawana, otrzymujemy jeszcze coś więcej.

    Słyszy się bardzo często, że rozpoczynając pracę, odkładamy na bok wiedzę uniwersytecką. Ja mam jednak zupełnie inne doświadczenie – lekcje, które przyswoiłem jako student Bhagawana, są dla mnie lekcjami, które zmieniły moje życie. Rozszerzyły moje horyzonty i zmieniły perspektywę patrzenia na wiele spraw. Pierwszą rzeczą jaka przychodzi mi na myśl i która wywarła na mnie głęboki wpływ, gdy jako nowicjusz znalazłem się na kursie magisterskim, był nacisk na stronę praktyczną. Czułem zdziwienie obserwując, jak moi koledzy głęboko angażują się w prowadzenie akademika – zajmują się naprawami, dietetyką, pracują w kuchni i w aptece... Na innych uczelniach studenci skupiają się na gromadzeniu wiedzy i pomijają wszystko inne. Tutaj oczekiwano od nas, że będziemy samowystarczalni i przyjmiemy bardziej zrównoważone podejście do zarządzania i spraw pojawiających się zwykle w miejscach pracy. Chłopcy mający wiele zainteresowań, zajmujący się muzyką, sportem, czy teatrem, nie byli czymś nadzwyczajnym. Zauważyłem także u siebie, że owo holistyczne podejście sprawia, że dojrzewamy emocjonalnie i zdobywamy wiarę w siebie – utrwalamy w sobie cechy cenne w każdej działalności.

     Wkrótce stało się dla mnie oczywiste, że posiadam wiele stron osobowości, o których dotąd nie miałem pojęcia i które prawdopodobnie byłbym zlekceważył, gdyby nie wystawiono mnie na wpływ systemu obowiązującego na uniwersytecie Bhagawana. Czasami miałem wrażenie, że Bhagawan osobiście kieruje wydarzeniami kształtującymi moją pełną osobowość. Pamiętam interesujące zdarzenie. Przez całe życie byłem molem książkowym. Na liście swoich priorytetów nigdy nie umieszczałem sportu i zabaw. Gdy nadeszło coroczne święto sportu i kultury Bhagawan podjął kroki korygujące to ograniczenie. Dzięki niewiarygodnym splotom okoliczności zostałem, chcąc nie chcąc, wciągnięty w zadanie wymagające doskonalej sprawności fizycznej. Nasze ćwiczenia obserwowali instruktorzy z Indyjskiej Akademii Wojskowej w Dehradun[1] i w ciągu miesiąca moja kondycja bardzo się poprawiła! To był prawdziwy zwrot, który utrwalił we mnie poczucie odpowiedzialności za utrzymywanie ciała w dobrym stanie. W szerszym znaczeniu nauczyło mnie ono badania i analizowania, a tym samym nieustannego dążenia do doskonałości. Tamto doświadczenie dało mi pewność, że z Bhagawanem u boku zwycięstwo nie będzie trudne.

     Ale były też głębsze lekcje, otrzymywane bezpośrednio od Sai Baby. Spędzał z nami w mandirze długie popołudniowe godziny, dając nam okazje do przyglądania Mu się z bliska. To było bardzo pouczające przeżycie. Zainteresowanie z jakim odnosił się nie tylko do spraw uniwersyteckich, ale również do osobistej pomyślności studentów, było prawdziwym objawieniem. Angażował się całkowicie. Każde spotkanie z Nim było intymne i osobiste, dające pewność, że mamy do czynienia z Kimś, kto kocha całą Swoją istotą!  

    Jedna z takich sesji z Babą wyryła się w mojej pamięci. Po trzęsieniu ziemi w Bhudż w Gudżaracie Bhagawan przygotował około 30-tu ciężarówek wypełnionych nowymi ubraniami, namiotami, przyprawami i innymi produktami żywnościowymi i wysłał je ofiarom katastrofy. W międzyczasie, my, studenci, niezależnie od tego, zebraliśmy materiały pierwszej pomocy[2] oraz używane ubrania i też je im wysłaliśmy. Rozpierała nas duma i czekaliśmy niecierpliwie, kiedy zaczną nas klepać po plecach. Wtedy jeden z nauczycieli wspomniał o tym Bhagawanowi. Nie byliśmy zupełnie przygotowani na karę, która na nas spadła. Bhagawana zasmuciło, że wysłaliśmy rzeczy używane! Upomniał nas z bólem w głosie: „Skoro wysłałem nowe dhoti i sari, jak mogliście, chłopcy, zrobić coś tak bezdusznego, jak wysłanie starych ubrań?” Byliśmy upokorzeni tym niespodziewanym zwrotem zdarzeń, lecz jednocześnie czuliśmy, że jesteśmy świadkami czegoś bardzo wzniosłego, że Bhagawan pozwolił nam rzucić bezcenne spojrzenie w głębiny Swego boskiego serca. Dla nas te ofiary były zupełnie obcymi istotami, ludźmi bez twarzy. Ale nie dla Bhagawana. Były Jego dziećmi, integralną częścią Jego istoty. Podkreślił, co w swoim entuzjazmie straciliśmy z oczu, że każda ludzka istota jest ucieleśnieniem Boskiego Pierwiastka i dlatego zasługuje na szacunek we wszystkich okolicznościach. Tej lekcji żaden z nas nigdy nie zapomni. To złoty sekret umiejętności przewodzenia, której nauczyliśmy się od Mistrza mistrzów i Przewodnika przewodników.

     Gdy wspominałem to zdarzenie, mój umysł cofnął się do czasu, gdy stałem na rozdrożu życia, zaraz po ukończeniu studiów inżynierskich w Indyjskim Instytucie Technologii w Chennai. Drżę na myśl jak potoczyłaby się moja egzystencja, gdybym wybrał studia lub pracę w jakimś innym miejscu, a nie na uniwersytecie Bhagawana. Być może byłbym jeszcze jednym nikomu nie przydatnym spacerowiczem, podążającym niespiesznie od kolebki do grobu. Ale teraz moje życie, jak życie bardzo wielu innych, którzy mieli szczęście nazywać siebie studentami Bhagawana, posiada określony kierunek i dążenia. Historią naszego życia nie będzie pogoń za pustymi celami, takimi jak pieniądze, władza czy sława, lecz wprowadzanie ludzi na drogę wskazaną przez Bhagawana – na drogę służenia, oddania i miłości. Będzie opowieścią o takiej przemianie naszego życia i życia ludzi wokół nas, która umożliwia stosowanie w praktyce ponadczasowych zasad uniwersalnej, nieśmiertelnej religii, Sanathana Dharmy. Będzie opowiadała o realizacji wizji Bhagawana o świecie zjednoczonym w duchu ‘braterstwa ludzi i ojcostwa Boga’.

Student (2000 – 2002 r.). Wydział Zarządzania Instytutu Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai. W kampusie Prasanthi Nilayam. Obecnie, starszy kierownik zakupów i rachunków w Centralnym Truście Śri Sathya Sai w Prasanthi Nilayam.

Źródło: Fragrance 2005 (80th Birthday Offering).

  Tłum. J.C.

[1] Dehradun – stolica stanu Uttarakhand, w dolinie rzeki Doon, pomiędzy Himalajami a pasmem Siwalik

[2] Materiały pierwszej pomocy – ręczniki, gąbki, grzebienie, mydła, szczoteczki do zębów, bandaże samoprzylepne, worki foliowe, pasty do zębów, pilniki do paznokci, nożyczki.