Wezwanie do uczniów

Pierwszy dyskurs Bhagawana Sathya Sai Baby wygłoszony podczas letnich kursów Summer Showers w 1972 roku

      Gdy wysoko na niebie zbierają się chmury, zwykle towarzyszą im błyskawice. Podobnie, gdziekolwiek mamy do czynienia z edukacją, powinna jej towarzyszyć mądrość. Taką zależność winniśmy uznawać za podstawową prawdę. Zagadnienia edukacji obejmują wiele spraw, takich jak życie w całym jego bogactwie a także wszystko, co jest znaczące na tym świecie. Ponieważ nie widzimy tych spraw jasno i jawią się nam jako w dużej mierze zbrukane, nie widzimy również jasno tego, co jest w edukacji dobre. Każdy myślący człowiek, mający związek z kształceniem czy to nauczyciel, czy uczeń, stoi dziś przed licznymi problemami. Obowiązkiem każdego jest uświadomić sobie, że te problemy są rozwiązywane, a właściwe rozwiązania są w sercach młodych ludzi, napełniając tym samym ich umysły poczuciem boskości. Ponieważ dobre cechy, takie jak poświęcenie, wyrozumiałość, prawda i miłość zostały nieco zepchnięte w cień, społeczeństwo cierpi z powodu rozmaitych postaci zła. Świętym zadaniem dobrej edukacji jest nie tylko korygowanie takich przejawów zła i nadawanie właściwego kształtu społeczeństwu, ale także wykorzenianie wszelkiej nieprawości z umysłów i serc ludzi.

W naszych dzisiejszych metodach nauczania wielką wagę przywiązujemy do polecania uczniom obszernych ksiąg i informacji w nich zawartych. Nie czynimy wysiłków w kierunku poprawienia poglądów i ideologii uczniów. Uczniowie, zaznajamiając się z tymi książkami, zapełniają ich treściami swoje umysły – po brzegi i bez żadnego rozróżniania. Nie wykorzystują właściwie materiału wchłanianego przez ich umysły. Dzisiaj rano wspomniano, że obecny system kształcenia w naszym kraju prowadzi do tego, że uczniowie gromadzą znaczne ilości informacji, ale nie przekształcają ich w użyteczną wiedzę i mądrość. Ja jednak myślę, że naszym uczniom brakuje zdolności rozróżniania, która pozwoliłaby im przyjmować tylko dobre informacje. Gdyby tak postępowali, mogliby przemieniać je w użyteczną wiedzę. Dzisiaj niewątpliwie mamy na uwadze idee i cele dobrej edukacji, ale to nie wystarczy. Musimy także dołożyć starań, by wcielać je w życie.

Odkładając na chwilę sam system kształcenia, muszę stwierdzić, że do umysłów naszych dzieci w imię edukacji wpompowuje się wiele nowych zwyczajów, wiele nowych kultur i wiele nowych idei. Skutek jest taki, że rodzice tych dzieci nie mają być z czego dumni. Ojcowie i matki, których synowie i córki są uczniami i są częścią współczesnego systemu edukacji wiedzą, że dzieci te zachowują się w taki sposób, że stwarzają w domu problemy. Rodzice ci często głowią się jak stawić czoło tym problemom i jak obchodzić się z dziećmi. Ich synowie i córki nie potrafią rozwinąć dostatecznej wiary w siebie. Ojcowie i matki zastanawiają się jaki los czeka ich dzieci. Dzisiaj idee ludzi przyjmują niezwykłą i wypaczoną postać, gdyż w ich umysłach występują pewne zniekształcenia spowodowane gonitwą za zachodnią cywilizacją i zachodnimi poglądami. Na skutek tego przywiązują wielką wagę do chwilowych zysków i przelotnych sukcesów. Życie nie jest czymś tak przelotnym, czy tak błahym, aby się nim bawić. Nie powinno się go marnować na osiąganie niewłaściwych czy wypaczonych celów.  Uczniowie powinni przywiązywać do życia większą wagę i nadawać mu większą świętość niż czynią to obecnie. Umysły i serca uczniów są czułe, słodkie, delikatne i łagodne. Jeśli w tym wieku, gdy ich serca są jeszcze wrażliwe i łagodne, nie przyjmą życiowych wartości, nie będą też mogli przyjąć ich później. Głównym tego powodem jest sposób, w jaki ojcowie i matki opiekują się swoimi dziećmi i idee, jakie im przekazują. Rodzice powodowani ambicją i pragnieniem, aby ich dzieci miały wolność i aby w życiu zajęły wysokie stanowiska, dają im swobodę bez uprzedzania ich, jak bardzo  ta wolność może być niebezpieczna, jeśli będzie niewłaściwie wykorzystywana.

Celem mądrości jest wolność.

Celem kultury jest doskonałość.

Celem wiedzy jest miłość.

Celem edukacji jest charakter.

Wszyscy z nas mają pragnienie zdobycia czterech cech, mianowicie: mądrości, kultury, wiedzy i wykształcenia oraz osiągnięcia ich celów, mianowicie: wolności, doskonałości, miłości i charakteru. Ale uczniowie powinni zdawać sobie sprawę, że jeśli cechy te nie są przez nich właściwie używane, nie mogą nazywać siebie uczniami. Jako uczniowie i przyszli obywatele macie obowiązek kształtowania przyszłości tego kraju. Skierujcie swoje serca na właściwą drogę poprzez uważne słuchanie bardziej doświadczonych ludzi. Wtedy będziecie w stanie uświadamiać innych i głosić całemu światu starożytną chwałę i kulturę tej ziemi. Nie wątpię, że po tej letniej szkole będziecie potrafili dumnie głosić świętość kultury naszego kraju i niesionych przez nią wartości. Możecie pomyśleć, że w tych kursach uczestniczy tylko około trzystu uczniów z tak rozległych Indii i zwątpić w jaki sposób tak mała liczba ludzi może cokolwiek naprawić i zmienić przerażający bieg, jaki przybrało życie w tym kraju.

Moi drodzy uczniowie!

Do wyszkolenia setek i tysięcy szeregowych żołnierzy może wystarczyć zaledwie niewielka liczba nauczycieli. Są to dowódcy i przywódcy. Analogicznie jak w tym przykładzie, chociaż w tym kraju są tysiące uczniów, wy jako liderzy musicie otrzymać wyszkolenie niezbędne do szkolenia tych wielu tysięcy. Jest to idea, z którą musicie przejść tę letnią szkołę. Jest to pierwsza letnia szkoła, w jakiej uczestniczycie. Mam nadzieję i błogosławię wam, abyście po jej ukończeniu nabyli cnót przywódczych. Wy, którzy tu jesteście, poprzez uczestnictwo w zajęciach musicie rozwinąć pewien zasób sił i charakteru. Dzięki tym siłom będziecie w stanie pokierować swoim krajem. Większość z was pragnie dokonać na tym świecie czegoś szlachetnego i trudnego. Wszyscy, którzy chcą uczestniczyć w takiej pracy muszą przejąć przywództwo i odpowiedzialność. Tym z uczniów, którzy dzisiaj czują, że dobrą rzeczą jest przyjąć taką odpowiedzialność, powiedzie się w przyszłości.

Jeżeli nie zdołacie rozpoznać waszych obowiązków, nie będziecie zdolni skorygować waszych metod. Weźcie przykład przywódcy, który jest bardzo uzależniony od picia. Jak może on szerzyć cnotę unikania alkoholu? Jak może głosić zakaz picia? Analogicznie, jak nauczyciele i uczniowie, którzy ulegają złu mogą pracować dla dobra społeczeństwa i korygować je? Jeśli chcecie przyjąć na siebie odpowiedzialność i mówić  innym, aby naprawili swoje złe postępowanie, pierwszą rzeczą jaką należy zrobić jest naprawienie własnych błędów i zmiana sposobu życia tak, by nie pozostały już żadne wady. Zatem to, co powinniście zrobić to oczyścić własne serca, a potem zająć się obszarami wokół was, na przykład waszą wioską. Po oczyszczeniu mieszkańców wioski, możecie przejść do okręgu; po oczyszczeniu okręgu możecie przejść do stanu, a po oczyszczeniu stanu, możecie stać się przywódcami w swoim kraju. Jeśli zechcecie zostać przywódcami bez tych wstępnych przygotowań, doznacie rozczarowania i nie będziecie mogli nimi zostać. Metody nauczania będziecie mogli zmieniać i nasycać je miłością i pokojem, które są zasadniczymi cechami dobrego obywatela, dopiero gdy zrozumiecie i uznacie odpowiedzialność i obowiązki obywatela.

Dla uczniów i innych członków społeczeństwa edukacja powinna stanowić rodzaj społecznego ideału. Powinna ona tworzyć pomost, po którym będziecie iść do swojego celu. Jeśli ten pomost edukacji nie będzie dostatecznie mocny, będzie on szkodził ludziom. Uczniowie powinni pójść drogą reorganizacji i nadać edukacji siłę, jakiej potrzebuje. Rozwijając postawę, w której dominują uprzedzenia i przywiązania, nie będziecie mogli czerpać szczęścia ze swoich czynów. Będziecie je mogli czerpać jedynie poprzez rozwijanie właściwego widzenia spraw i rzeczy. Dzisiejsza edukacja jest ukierunkowana na dostarczanie tym, którzy przez nią przechodzą pewnej dozy chwilowego szczęścia, chwilowego piękna i chwilowej przyjemności. Zachowanie się dzisiejszych uczniów nie jest w żaden sposób kontrolowane.

Zasady kształcenia, które nie łączą uczniów z ich rodzicami w przyszłości przyniosą nam wszystkim nieszczęście. Jednym z najważniejszych aspektów kultury Indii jest uznanie matki i ojca jako równoważnych Bogu. Jeśli nie zasłużymy na miłość matki i ojca, od kogóż innego możemy oczekiwać takiego uczucia? Dlatego powinniśmy rozwijać postawy, poprzez które będziemy mogli rozbudzać taką miłość i szacunek. W przyszłości, kiedy staniecie się ojcami i matkami, wasze dzieci będą was szanować tylko wówczas, gdy wy sami będziecie potrafili szanować własnych rodziców. W każdym naszym czynie i w każdej naszej myśli jest odbicie i echo. Jeśli aspirujecie do szczęścia, przyjemności i pokoju i pragniecie ich w swojej przyszłości, musicie obecnie zachować w życiu pewne zasady. Musicie te zasady wcielać w życie teraz, aby przyniosło to wam pokój i zadowolenie w późniejszych etapach życia. Na kulturę Indii składają się pewne rytuały i pewne praktyki przekazane nam poprzez wieki. Dzisiaj uczniowie uważają te obrzędy, z których część stanowi istotę kultury Indii, za głupie. Myślą, że sami są bardzo mądrzy a te rytuały są bezsensowne.

Dzisiaj wielu wielkiej sławy naukowców wymyśla gadżety i latanie na księżyc. Wydają wielkie pieniądze na takie rzeczy, ale nie mają spokoju umysłu. Liderzy i ludzie na szczytach społeczeństwa myślą, że mają wszystko. Ale niestety, nie mają spokoju. Dlaczego tak się dzieje? To pytanie musimy sobie zadać i znaleźć na nie odpowiedź. Można umieć policzyć gwiazdy i polecieć na księżyc. Ale jeśli ktoś nie potrafi wejrzeć w głąb siebie, jakże ktoś taki może znaleźć szczęście? Nasza kultura i tradycje umożliwiają nam dowiedzenie się kim jesteśmy i pomagają zrozumieć siebie. Przede wszystkim powinniście mieć wiarę w siebie, a dopiero później doznacie zadowolenia z siebie. Gdy już macie zadowolenie z siebie, musicie nabyć cnotę poświęcenia siebie i dopiero po poświęceniu siebie dochodzicie do samorealizacji, urzeczywistnienia siebie. Zatem, aby dojść do samorealizacji, najważniejszą rzeczą jest wiara w siebie.  W tych wszystkich czterech sytuacjach, mianowicie wiary w siebie, zadowolenia, poświecenia i urzeczywistnienia siebie, wspólnym odniesieniem jest ja, czyli jaźń. Aby zrozumieć siebie, musicie dowiedzieć się od doświadczonych ludzi, co oni o tym wiedzą. By wam umożliwić poznanie znaczenia jaźni, na cały miesiąc licząc od dzisiaj zaprosiliśmy ludzi, którzy doświadczyli jaźni i opowiedzą wam o tych przeżyciach.

Być może w tym miesiącu spotkacie się z pewnymi niedogodnościami, z którymi musicie sobie poradzić. Pożywienie i wygody mogą wam nie odpowiadać. Musicie wszystko to znieść i to znieść z przyjemnością, gdyż takie szkolenie jest bardzo ważne w waszym życiu. Ta dyscyplina jest faktycznie pierwszym krokiem w samorealizacji. Nazwałem ją pierwszym krokiem waszego szkolenia dlatego, że dzisiaj istnieje bardzo wielu ludzi, którzy nie potrafią znieść trudności i niewygód, a mimo to pragną osiągnąć większe i bardziej subtelne cele. Obecne studia i dyscyplina, której się podporządkujecie doprowadzą was do szczęścia i błogości. Jeśli nie zdołacie poradzić sobie z małymi trudnościami, jak możecie wykształcić się na ludzi, którzy mają wykorzeniać społeczne zło? Któregoś dnia spotkacie się z trudnościami. Napotkacie także smutek i wielkie niedogodności. O wiele lepiej jest stanąć twardo wobec tych trudności i poznać je, gdy jesteście młodzi. Wówczas w późniejszym swoim życiu takie trudności będziecie potrafili znieść ze względną łatwością. Na tej letniej szkole musicie przyjmować rozmaite trudności, z jakimi się spotkacie, jako element waszej edukacji i radośnie je znosić. Niektórzy ludzie robią fizyczne ćwiczenia, żeby zachować silne ciało. Wykonując takie ćwiczenia, czujecie zmęczenie i doświadczacie niewygód, ale gdy skończą się, wasze mięśnie nabierają sił. Oczywiście, wszystkie trudności i przeszkody, z którymi możecie się spotkać, będą stanowiły ćwiczenia prowadzące do waszego szczęścia w późniejszym życiu.

Drodzy uczniowie!

Jest to wasz dom, a w ciągu tego miesiąca, jaki spędzicie w tym domu, musicie nabyć niezbędnej mądrości i wiedzy, a następnie przekazać tę wiedzę waszym kolegom i społeczności, w której żyjecie. Tym samym będziecie głosić wielkość i chwałę naszej kultury.

Jest jeszcze jedna sprawa. Zgodnie z naszymi regułami, przypisujemy wielką wagę ciszy i czystości. Jeśli musicie rozmawiać, możecie to robić ale łagodnie i z opanowaniem. Lepiej nie wychodźcie na zewnątrz kampusu. Te wskazania są narzędziami, za pomocą których powinniście kształtować wasze przyszłe życie. Przyzwyczailiśmy się traktować lato jako czas wakacji. Nie jest to właściwe. Uczniowie, którzy są tutaj nie powinni traktować tego jako miesiąca wakacji lecz jako święty okres. Sposób naszego świętowania tych dni nie będzie polegał na spożywaniu słodyczy, lecz na wypełnianiu naszych umysłów i serc sprawami odnoszącymi się do boskości. Starajcie się przyswajać sobie wszystko, co nauczyciele będą wam mówić. Nie wystarczy przyswajać tego, co uczą, lecz musicie także wcielać w życie maksymy głoszone przez tych nauczycieli.

tłum. K.B.

 

Stwórz darmową stronę używając Yola.