Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

Baba i współcześni Mayo 

 Artykuł opublikowany przez The New Indian Express z dnia 11 lipca 2011 r. 

  Autorem jest S. Gurumurthy, znany komentator problemów politycznych i ekonomicznych. Dla milionów Swoich wyznawców był Bogiem, dla tych, co nie wierzą, nie był tym, za kogo się podawał; dla krytyków był oszustem; dla cyników był podejrzanym. Niemniej, dla Karunanidhi, przekonanego ateisty, był boskim Świętym. Tak wygląda podsumowanie opinii w publicznej debacie na temat Sathya Sai Baby, który odszedł w kwietniu b.r. Jednak większość, zwłaszcza spoza kręgu jego wyznawców, zdaje się przeoczyła wymiar wielkiej duszy skrytej za pochlebstwami lub obelgami — niezrównanego humanistę. Z tej strony Baba nie jest zbyt dobrze znany.

   Wiele mężczyzn i kobiet wielkiej wiedzy, osiągnięć i bogactwa w Indiach i za ich granicami nie zostało do Niego tak po prostu przyciągniętych. Czcili go jako wcielenie boskości. To Jego charyzma stworzyła nie dającą się z niczym porównać organizację prowadzoną przez setki tysięcy wolontariuszy wywodzących się ze wszystkich warstw społecznych – od najwyższych do najniższych. Liczba wolontariuszy zarejestrowanych do wykonywania prac służebnych – od czarnej roboty, do prac biurowych – przekracza 600 tysięcy. Cała praca Baby opiera się na tej oddanej kadrze. Wyższy pracownik państwowy porzuca swoją pracę w IAS[1], aby przyłączyć się do Niego jako urzędnik; młody specjalista informatyczny rezygnuje ze swojej fortuny i zaczyna sprzątać salę bhadżanową; biznesman prowadzący firmę wartą miliard dolarów porzuca swój interes i zajmuje się doglądaniem jednego z projektów Baby. Wymowne jest podliczenie mniej niż 1/6 wszystkich wolontariuszy (gwoli ścisłości 91753): 3173 lekarzy, 9760 inżynierów, 3531 prawników i dyplomowanych księgowych, 18226 profesorów i nauczycieli, 41295 rolników i robotników, 11350 przemysłowców, 3606 bankierów, 71 sędziów, 167 członków ciał ustawodawczych, 261 dziennikarzy. Czy trzeba dalszych świadectw Jego charyzmy, zdolności organizacyjnych i kierowniczych?

   Jego Trust posiada fundusz kilku setek krorów (1 kror = 10 milionów) rupii. Nigdy jednak nie prosił o darowizny, przy czym nigdy nie wahał się odrzucić niewłaściwych darczyńców. Darczyńcy donoszą, że Baba przyjmował ich ofiary dopiero po tym jak odczekali całe miesiące, w ramach testu szczerości ofiarowanego daru. Wszystkie pieniądze, jakie otrzymywał, przekazywał Trustowi z przeznaczeniem dla biednych i ludzi w potrzebie, za Swojego życia i w przyszłości. Nawet niezdeponowana gotówka i złoto z Jego osobistych pokojów w Yajur Mandirze – po Jego odejściu trafiły do Trustu.

      Nie mogąc znieść cierpień biedoty, Baba postanowił zrobić w 18 miesięcy to, czego rząd nie potrafił w 50 lat, mianowicie zapewnić pitną wodę całemu okręgowi Anantapur – tak, całemu okręgowi! W listopadzie 1995 r. oświadczył: „Dzisiaj jest to ‘Raaltaseema’ (skalisty region). Musi zostać przekształcony w ‘Ratnala Seemę’ (krainę jaśniejącą niczym diament).” I zostało to wykonane w ciągu osiemnastu miesięcy! Oto jak ogromny był to projekt: położenie 2000 km – tak 2000 – rurociągów, zbudowanie 43 zbiorników wody o pojemnościach od 1 do 25 lakhów litrów (1 lakh = 100 tysięcy), wzniesienie 18 rezerwuarów równoważących o pojemnościach od 3 do 10 lakhów litrów – gdzie? – na szczytach wzgórz. Wzniesienie 270 zbiorników wieżowych o pojemności 40 tysięcy do 3 lakhów litrów, zainstalowanie ponad 1500 betonowych cystern o pojemności 2500 litrów, każdy wyposażony w cztery krany do pobierania wody przez wieśniaków. Skutek: woda pitna stała się dostępna dla najbiedniejszego z biednych w 750 wioskach okręgu.  

    W dokumencie 9-tej Komisji Planowania odnotowano z wdzięcznością: Organizacja charytatywna Sathya Sai „podjęła się wyjątkowej inicjatywy zrealizowania własnymi siłami ogromnego projektu zaopatrzenia w wodę… 731 wiosek i kilku miast cierpiących na brak wody i zanieczyszczenia istniejących źródeł w okręgu Anantapur w przeciągu 18 miesięcy.” Trust Baby powtórzył to przedsięwzięcie w okręgach Medak i Mehboobnagar, gdzie woda jest skażona fluorkami. Zapewniono zaopatrzenie w wodę około 450 tysiącom biednych ludzi w 179 wioskach w okręgu Medak i 350 tysiącom w 141 wioskach okręgu Mehboobnagar. W sumie w trzech okręgach skorzystało na tych projektach ponad 1000 wiosek i 2 miliony ludzi. 

    Ale taka pomoc trafiła nie tylko do stanu Andhra Pradeś. Widząc biedotę dotkniętą brakiem wody w Madrasie, dnia 19 stycznia 2002 r. Baba oświadczył: „Bogaci mogą kupić wodę sprzedawaną z beczkowozów. A co mają zrobić biedni? Postanowiłem podjąć się dostarczenia pitnej wody dla Madrasu, niezależnie jak będzie to trudne i kosztowne.” Po tym oświadczeniu Central Trust przystąpił do budowy 63-kilometrowego odcinka 150-kilometrowego kanału w ramach niedokończonego projektu Telugu Ganga. Zakończenie prac zaowocowało zaopatrzeniem w wodę z rzeki Krishna miasta Madras i nawodnieniem 300 tysięcy hektarów ziemi rolniczej w okręgach Nellore i Chittoor. Projekty te kosztowały ponad 500 krorów rupii.

     Przywołajmy kilka innych przedsięwzięć: specjalistyczne szpitale w Puttaparthi i Bangalore wyleczyły ponad milion pacjentów, przeprowadziły ponad 700 tysięcy kardiologicznych i neurologicznych testów diagnostycznych, wykonały ponad 35 tysięcy operacji serca i neurologicznych, tyle samo zabiegów cewnikowania, ponad 40 tysięcy operacji oczu, milion testów laboratoryjnych i krwi. Mimo to w obu tych szpitalach brakuje oddziału najważniejszego dla wszystkich innych szpitali – oddziału wystawiającego rachunki. 

A o czym trwa publiczna debata po śmierci Baby? Nie o trwających pracach związanych z ulżeniem biedocie, schorowanym ludziom czy edukacji. Nie o setkach tysięcy wolontariuszy, których Baba wciągnął do pracy. Lecz o brudach, jakie niektórzy krewni Baby, których On trzymał z dala od Siebie, opowiadają na temat tych, którym Baba powierzył prowadzenie Swoich przedsięwzięć i o około 3500000 rupii, przeznaczonych na budowę Samadhi (Grobowca) Baby, które policja przejęła wywołując tym sensację w mediach. Pamiętacie Katherine Mayo[1], inspektora kanałów ściekowych, jak nazywał ją Mahatma Gandhi?

[tłum. KMB, 2011.07.30]