Ciało Bhagawana zostało pochowane z honorami państwowymi
tekst z 27 kwietnia 2011 roku
Puttaparthi, które śpiewało kołysanki dla małego Satji, pieściło Go i pielęgnowało, a potem przez osiem i pół dekady otrzymywało bogactwo Jego miłości i opieki, pogrążyło się w smutku. Ale ten dzień smutku zostanie odnotowany w annałach boskiej historii jako najbardziej znaczący, gdyż został pochowany awatar tej epoki. To na pewno nie było wyborem tej wsi, ale los tak chciał, że smutne Puttaparthi musi przyjąć i ten dar, tak jak przyjmowało w wielkiej obfitości inne dary przez 85 lat.
Taki był boski scenariusz napisany przez Niego i wykonany w niepowtarzalny sposób. Do chwały, szczęścia i błogości, jaką Puttaparthi bez przerwy otrzymywało, doszedł smutek, który ogarnął miliony na całym świecie, gdy przyszło pożegnać Duszę całego stworzenia. Bhagawan porzucił Swe śmiertelne ciało 24 kwietnia 2011 i zostało ono pochowane w Sai Kulwant Hall, w obecności ogromnego zgromadzenia wielbicieli i politycznych osobistości.
Uroczystość zaczęła się wykonaniem alap[1] bhadżanu przez znanego klasycznego wokalistę Pt. Dżasradża, potem przez pół godziny bhadżany śpiewali studenci. Następnie odmawiano wiele modlitw reprezentujących różne religie: chrześcijańską, żydowską, islam, buddyjską i sikhijską i znów śpiewano wybrane bhadżany, tak drogie ukochanemu Bhagawanowi. Studenci ze łzami w oczach wspominali nostalgicznie szczęśliwe dni z ukochanym Swamim. Oddano salwę honorową, a orkiestra policyjna wtórowała końcowym uroczystościom.
Końcową ceremonię związaną z fizycznym ciałem rozpoczął bratanek Swamiego RJ Ratnakar, reprezentujący rodzinę. Tymi wszystkimi obrzędami trwającymi 45 minut kierowało wielu kapłanów. Boskie, fizyczne ciało spoczęło w specjalnej krypcie o rozmiarach 2,13 x 3,66 m. wykonanej w podium, na którym Swami zwykle przebywał podczas darszanów.
Bratanek Swamiego R.J. Ratnakar
Na placach w Puttaparthi zostały ustawione ogromne ekrany, aby wszyscy wielbiciele mogli obserwować ceremonię. Twarze ich wyrażały głębokie wzruszenie i smutek. Nie mogli pogodzić się z odejściem ukochanej osoby.
Boskie ciało przykryte materią w ulubionym przez Bhagawana pomarańczowym kolorze zostało złożone w samadhi (miejscu pochówku) przy wtórze wedyjskich śpiewów. Uroczystości dopełnił symboliczny gest – dar krowy i odzieży. Boskie ciało skropiono specjalną wodą zawierającą wody z różnych świętych rzek Indii, uświęcając tę uroczystość.
Gdy zakończono rytuały, kryptę, gdzie spoczął Bhagawan, zakryła kurtyna. Nieustanny śpiew mantry Sai Gajatri trwał następnie przez ponad pół godziny, po czym kurtynę podniesiono, aby zebrani mogli zobaczyć samadhi awatara tej ery.
W powietrzu rozszedł się wspaniały zapach wibhuti wywołując nostalgię za wspaniałymi dniami, gdy Ukochany Swami przebywał na tym samym podwyższeniu. Ogłoszono, że darszan rozpocznie się o 11:45. Tak jak w Śirdi, samadhi awatara tej epoki zaczęło przemawiać do swych wybranych wielbicieli… i będzie odtąd dawać pocieszenie pogrążonym w smutku wielbicielom z całego świata. Puttaparthi przyciąga nas jeszcze bardziej intensywnie, ponieważ nasz ukochany Pan Śri Sathya Sai będzie przemawiał do nas od tej chwili z tego miejsca.
źródło: http://www.sathyasai.org.pl tłum. B. Posmyk
[1] Alap – W muzyce indyjskiej wstęp wykonywany w dowolnym rytmie, w którym muzyk sygnalizuje publiczności i partnerom typ ragi, który winien ich zainspirować.
