Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

 W czasie darszanów widać wielonarodowość przybywających na nie rzesz ludzi. Kiedyś bardziej rzucała się ona w oczy, ponieważ większość nosiła chusty, szarfy lub przypięte znaczki z symbolem danego kraju. W różnych okresach życia Awatara obserwuje się inną Jego aktywność w stosunku do zebranych tłumów. Kiedyś Swami wybierał grupy osób na osobiste spotkania - interview. Wtedy, gdy ktoś z grupy został zaproszony magicznym słowem 'go' (chodź), posiadanie grupowej chusty było często przepustką do pokoju interview. Kiedyś podziwiałam różnorodność chust i innych oznakowań grup, spisywałam kraje, z których pochodzili napotkani przeze mnie pielgrzymi. Teraz moje zmysły w tym względzie były bardziej spokojne, ponieważ niewiele osób dba o zaznaczenie swojej identyfikacji z grupą, chyba tylko ze względu na małą szansę otrzymania interview. Dla  mnie jest to znak jednoczenia się wielbicieli w jedną rodzinę ludzką, bez podziału na narodowości. Na placu darszanowym wszyscy stajemy się równi, niezależnie skąd pochodzi nasze ciało. Dusza każdego ma swój początek u Boga.

   Każdej niedzieli w aśramie Sathya Sai można wysłuchać znakomitych wykładów prof. Anila Kumara, który przyciąga tłumy spragnionych wiedzy wielbicieli z różnych krajów. Słuchają oni równie chętnie dowcipów i zabawy w grę słów jak i nauk zaczerpniętych z wykładów Sathya Sai. 24 lipca 2005 wysłuchałam takiego właśnie wykładu. Anil Kumar odpowiadał na pytania i wątpliwości osób, które piszą do niego e-maile. Jedno z nich dotyczyło liczby powtarzanych mantr. Kumar odpowiedział, że nie ma na to recepty. Można tę praktykę przyrównać do pudełka zapałek. Aby rozpalić ogień, wystarczy jedna zapałka. Tak samo jest z mantrą, która odpowiednio zaintonowana jest w stanie przyciągnąć łaskę Boga. Prof. Kumar nawoływał, by pracować nad samym sobą. Wysiłek ten porównał do rozbijania  orzecha kokosowego, który ma ciemną skorupę, następnie brązowy miąższ, białą galaretkę i słodką wodę w środku. Rytuał rozbijania orzecha symbolizuje rozbijanie emocji, pragnień i radżasowych tendencji, by cieszyć się boską wodą ze środka. Warstwy w tym orzechu symbolizują  trzy guny - tamas, radżas i sattwę (trzy atrybuty - pasywność, aktywność i  uświęcenie).

    Dwa tygodnie później, 7 sierpnia, Anil Kumar tłumaczył nam, kim jest istota ludzka - po ang. - MAN.

M - symbolizuje Maję czyli iluzję,

A - symbolizuje Atmę czyli świadomość,

N - symbolizuje Nirwanę czyli wyzwolenie. Maja sprawia, że żyjemy w świecie iluzji i nie możemy doświadczyć własnej Atmy. Świat iluzji, dualizmu, przeszkadza nam w doświadczeniu naszej prawdziwej Jaźni, co mogłoby pozwolić nam uzyskać wyzwolenie. Praca nad sobą w kierunku transformacji pozwoli nam wyjść ze świata dualizmu i da możliwość doświadczenia Atmy. Jednorazowe przeżycie tego doświadczenia daje wyzwolenie.

     Następnym słowem wziętym pod rozwagę była istota ludzka po angielsku HUMAN.

H - oznacza Human Value czyli Wartości Ludzkie - jedność myśli, słów i czynów.

U - oznacza Understanding of society -zrozumienie społeczeństwa, efektywne bycie człowiekiem, życie według zasady „Kochaj wszystkich, wszystkim służ”.

M - Mainfull of duty - najważniejszy obowiązek człowieka, to poznać swoją prawdziwą naturę. Pająk buduje sieć bez tytułu magistra. Pszczoły zbierają mód bez doktoratów. Obowiązek człowieka to nie jego profesja. Dlaczego róża pachnie, słońce świeci, miód jest słodki? Istota Ludzka jaśnieje jednością myśli, słów i czynów, świeci wolnością od ego, miłością, współczuciem itd.

A - Ananda of bliss - szczęśliwość błogości. Życie to nie bazar, to nie obfitość detali, które przeszkadzają w osiągnięciu błogości i poznaniu naszej prawdziwej natury. Możliwe to jest poprzez N:

N - Name of God - powtarzanie imienia Boga, które pomaga człowiekowi doświadczać jego prawdziwej natury i osiągnąć miano istoty ludzkiej - HUMAN i wszystkich powyższych stopni, które symbolizują kolejne litery H, U, M, A, N.  

Wszystkie wykłady prof. Anila Kumara są nagrywane, spisywane i zamieszczane w internecie pod adresem: www.saiwisdom.com .

     Oprócz niedzielnych wykładów profesora można wysłuchać innych mówców w inne dni tygodnia. Nasza koordynator Organizacji Sai - Majka Quoos - podzieliła się z nami fragmentami wykładu Thorbjörna Meyera. Opowiedział on historię o śmieciarzach. Pewien aspirant duchowy pragnął  osiągnąć wyzwolenie. W tym celu medytował w jaskini przez odpowiednio długi okres czasu, po czym udał się do guru, z prośbą o wyzwolenie. Usiadł w pozycji lotosu przed jaskinią guru i czekał. Kiedy mistrz go zobaczył, powiedział: „Długo medytowałeś ale przyszedłeś do mnie brudny, bo wcale się nie myłeś. Wracaj do medytacji.” Uczeń ponownie wiele dni medytował, po czym wyszorował się i czyściutki zasiadł przed jaskinią guru. Nadjechał śmieciarz i niechcący wyrzucił na niego wszystkie śmieci. Uczeń rozzłościł się, a guru widząc to, ponownie go odesłał. Uczeń dalej medytował a potem wykąpał się. Zasiadł w oczekiwaniu na guru i znowu śmieciarz wyrzucił na niego śmieci. Uczeń pomyślał, że to nie wytrąci go z równowagi, ponieważ czeka na wyzwolenie. Wtedy przybyli inni śmieciarze i wyrzucili na niego swe nieczystości. Tego było za wiele. Znowu się rozzłościł. Guru odesłał go. Ponownie długo medytował, umył się i zasiadł przed jaskinią guru. Nadjechał śmieciarz i obrzucił ucznia nieczystościami, później drugi, trzeci i jeszcze inni. Uczeń tylko się uśmiechał i wkrótce doznał wyzwolenia. W duchu dziękował wszystkim śmieciarzom, ponieważ to dzięki nim mógł osiągnąć wyzwolenie. Thorbjőrn Meyer zakończył tę opowieść morałem, mówiąc, że tak wiele jest w życiu śmieciarzy.

Majka zorganizowała dwa wspaniałe spotkania z Hindusem o nazwisku Venkatesh, pracownikiem aśramu, który został przez Sai Babę wskrzeszony (opowieść o tym w poprzednim numerze). Venkateswaran opowiedział nam historię prof. Kasturiego, który cierpiał na artretyzm, bolały go kolana i całe ciało. Swami wezwał go i polecił udać się do bloków wschodnich i w każdym pokoju wbić gwóźdź w ścianę i powiesić kalendarz. Prof. Kasturi chodził tak po piętrach A,B,C i D wszystkich budynków wschodnich i cały czas powtarzał: „Oj, Baba! Oj, Rama!…” Kiedy powrócił, Swami zapytał go: „Co z twoim kolanem?” Powtarzając imię Boga Kasturi zapomniał o swoich dolegliwościach.  

Venkatesh powiedział nam na spotkaniu o różnym traktowaniu Boga i co to oznacza.

Być w Nim to duchowość.

Być z Nim to edukacja.

Być dla Niego to służba.

     Kiedy służymy z miłością, przychodzi Bóg i pomaga. Wysłuchaliśmy też żartobliwej historii wielbiciela, który modlił się o dużo pieniędzy, aby móc pomagać innym. Przydzielono mu zatem funkcję kasjera w stołówce. Przez jego ręce przechodziło dużo pieniędzy i w tym czasie pomagał ludziom.

    Na świecie jest pięć rodzajów ludzi: prawdziwi, zwierzęcy, demony (rakszasowie), słabi i boscy, a wszyscy oni są również boscy.

     Venkatesh mówił nam, że często zadaje się Swamiemu pytanie jakie miasto jest najlepsze do mieszkania (w j. ang. best city - najlepsze miasto) i gdzie najlepiej mieszkać. Swami odpowiada na to grą słów w j. ang.: The best city is simplicity (Najlepszym miastem jest prostota). Prostota jest mistrzem.

     Wysłuchaliśmy także opowieści z darszanu. Pewnego razu Swami powiedział do wszystkich: ‘teraz jest czas na lunch dla mrówek’. Nikt nie wiedział co to miało znaczyć, była godzina 8:20. Wtedy Swami zmaterializował ciasteczko i skruszył je w dłoni powtarzając ‘lunch dla mrówek’. Nachylił się i rozsypał pokarm. Zewsząd nadchodziły roje mrówek, które zaczęły się posilać. Baba powiedział, że mrówki są lepsze niż ludzie; tak pięknie współpracują, reprezentują boską miłość. 

Venkatesh opowiedział nam, co na swój temat mówi Sai Baba: „Kiedy byłem Ramą, przybyłem by walczyć z demonami i zniszczyć je. Kiedy byłem Kriszną, odrodzili się Pandawowie i Kaurawowie. Przybyłem, aby uratować pięciu sprawiedliwych. Obecnie, w kali judze, walka nie odbywa się między rodami, ale we wnętrzu każdego człowieka, jako gra w piłkę nożną. Po jednej stronie wystawionych jest sześciu graczy, którymi są Prawda, Prawość, Pokój, Miłość, Niekrzywdzenie i darmiczne praktykowanie tych wartości. Przeciwna drużyna to: pragnienia, złość, chciwość, duma, przywiązania i zazdrość. Jest tylko jedna bramka, którą jest Bóg. Piłka to ciało ludzkie.” Swami przybył, aby unicestwić naszych wrogów wewnętrznych i ocalić każdego człowieka.

Venkatesh radził nam nie ustawać w modlitwie. Twierdził, że modlitwy są wysłuchiwane ale w odpowiednim czasie do ich realizacji. Każdy ma przydzielony harmonogram spełnionych modlitw i według niego następują po sobie kolejno zdarzenia. Opóźnienie w realizacji prośby nie jest odmową. Wszystko musi nadejść w odpowiednim czasie.

Na terenie Puttaparthi, poza aśramiem, znajduje się piękna biblioteka nazwana Shanti, którą pobudował pewien wielbiciel z Danii. Trzy razy w tygodniu są tam wyświetlane filmy na wideo. Pewnego wieczoru mogłam obejrzeć sfilmowany wykład Hislopa, wygłoszony do publiczności w Ameryce, na temat adwajty czyli jedności. Hislop powiedział wtedy, że nasze uczynki czyli nasza karma mogą być porównane do ogrodu, który my jako ogrodnicy zasiewamy. Kiedy siejemy nasiona zbyt gęsto, nie mogą one wzrastać. Ważna jest intencja, a nie pospiesznie na opak rzucane nasiona. Maja to chodzenie po cieniu i w ciemności. Kiedy film się skończył, w drodze powrotnej do pokoju zatrzymałam się przy tablicy z myślą dnia. Dotyczyła ona tych samych spraw, które były tematem wykładu Hislopa.

MYŚL DNIA   05. 08. 2005

Z punktu widzenia mądrości, złudzenie świata (maja) jest nierealne; w przenikliwym umyśle oświeconego świętego, maja jest nieobecna. To jest naprawdę intrygujące zjawisko. Dla zrealizowanej duszy (dżiani), która przekroczyła brzegi ulotnej egzystencji, złudzenie nie istnieje; w oparciu o rozumowanie, jest to niewytłumaczalne; dla zwykłego człowieka maja jest rzeczywistością. Rzucany cień zmniejsza się po trochu z każdym krokiem, który kierujemy ku słońcu, a gdy słońce świeci nad nami, cień wpełza pod nasze stopy i znika. Podobnie, maja staje się coraz mniej rzeczywista gdy podążamy ku zrozumieniu (dźńjana). Kiedy się mocno utwierdzimy w mądrości, maja pada do naszych stóp i znika, stając się zbyt bezsilna, by oszukiwać nas dalej.

- BABA

Wzruszającą historię opowiedziała nam pewna starsza Australijka o pseudonimie Little Heart, która  mieszka w Indiach już 16 lat. W swoim życiu była  zaproszona dwa razy na interview. Na jednym z nich Swami pozostawił ją z grupą pięciu osób w pokoju interview i sam na dłuższą chwilę wyszedł na plac darszanowy. Kiedy powrócił, Australijczycy pytali Go, co robił na zewnątrz pokoju. Baba odpowiedział, że poszedł posłuchać, o czym mówią zebrani ludzie. Słyszał tylko: ‘daj mi, ja chcę,’ itp. Nie znalazła się żadna osoba, która powiedziałaby: „Swami, co mogę Ci ofiarować?” Wszystkim w pokoju interview zrobiło się smutno z tego powodu.

A co my możemy ofiarować Swamiemu, zwłaszcza z okazji Jego urodzin? Wiemy, że nie potrzebuje On żadnych materialnych prezentów, ale praktykowania Jego nauk, przestrzegania Wartości Ludzkich, wychodzenia z cienia ignorancji i doświadczenia Atmy w pełnym słońcu bez cienia maji z wdzięcznością dla wszystkich śmieciarzy, dzięki którym kiedyś w końcu osiągniemy wyzwolenie, czego wszystkim i sobie samej życzę.  

-        Elżbieta Garwacka

powrót do spisu treści numeru 29 - wrzesień-październik 2005