WIELKANOC
Wielkanoc to jedno z największych świąt w naszej tradycji chrześcijańskiej. Ważne, by dokładnie rozumieć duchowe przesłanie tych świąt, gdyż jest ono pełne znaczenia.Należy mieć także świadomość, że każde święto religijne jest darem od Boga. Ustanowione z Jego Woli, ma służyć jako narzędzie błogosławieństwa dla wszystkich wiernych i oddanych wyznawców. Święta są wspaniałą, zamierzoną okazją do wyjednania łask Bożych, niezbędnych dla naszego postępu duchowego, bez których osiąganie Zbawienia nie jest możliwe.
Święta Wielkanocne zwane także Świętem Zmartwychwstania Pańskiego, posiadają swoją głęboką symbolikę duchową. Zastanowić się można ile pozostaje nam ze świąt tego, co duchowe i sięga głęboko wyciskając wewnętrzne znamię w duszy wyznawców Jezusa. Czy rzeczywiście uczestniczymy w tych świętach świadomie?
Co oznacza ta Wielka Noc, po której nastąpiło Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa?
Noc to okres ciemności, po której następuje jasny, pełen Światła dzień. Noc, o której rozważamy, jest ciemnym okresem życia duszy w ignorancji, w świadomości ciała, z jego tendencją do zaspakajania zmysłowych pragnień, pod kierownictwem ego – z jego fałszywą identyfikacją oraz skłonnością do grzechu.
Czy ta symboliczna NOC – jest ciemnością zdecydowanie negatywną? Na pewno nie!… Ciemna noc naszych dusz jest szczególną okazją do nowych narodzin – powtórnych duchowych narodzin.
Gdy świętuje się Wielkanoc – rozważa się także Zbawienie, nie można tego oddzielić. Co to jest Zbawienie, czy jest to jakieś jednorazowe dokonanie w życiu człowieka?
Zbawienie to proces, bardzo długi proces, polegający na niweczeniu świadomości ciała, za którą odpowiedzialne jest ego i budowanie świadomości duchowej. Istotą tego procesu jest „samopoznanie”, czyli odkrywanie własnej Boskości i osiąganie wyższej świadomości.
Uzyskanie świadomości duchowej i Zbawienie są tym samym.
Koronnym punktem, na którym skupia się kościół w czasie Wielkiego Tygodnia i Świąt jest ukrzyżowanie Pana Jezusa, Jego śmierć na krzyżu i Zmartwychwstanie. Skłania to nas do głębokiej refleksji nad znaczeniem posłannictwa Jezusa na Ziemi.
Jezus powiedział: „Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, ale by świat Zbawić” (Jan XII,47).
Jezus niejednokrotnie składa deklarację:
„Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten który Mnie posłał, Ojciec, On mi nakazał co mam powiedzieć i oznajmić. A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To co mówię, mówię tak, jak mi Ojciec powiedział.” (Jan XII, 49-50)
Sam Bóg Ojciec wyznaczył Jezusa do spełnienia wielkiej misji w dziejach ludzkości, by wznieść ją w ewolucji duchowej.
Bóg Ojciec naucza Swoje dzieci na bazie przykładu, dlatego posłał Jezusa na świat, by Jego życie stało się dla nas lekcją poglądową, by objawić człowiekowi Wieczną Prawdę o nim samym.
Jezus Swoim życiem ziemskim zaświadczył o Boskości człowieka, o wszechmocy Ducha Bożego zamieszkującego każde ludzkie serce. Głosił odwieczną prawdę, że każdy człowiek jest synem Boga i dziedzicem Królestwa Niebieskiego, a Bóg jest Ojcem – Matką każdego stworzenia. Jezus ukazał nam siłę wiary, miłości i oddania oraz bezgranicznego posłuszeństwa wobec Boga Ojca.
Ukrzyżowanie Jezusa – to znamienna nauka dla wszystkich ludzi. Bóg Ojciec w sposób poglądowy pokazał na przykładzie Jezusa, Swego umiłowanego Syna, jak należy rozprawić się z ego – sprawcą grzesznych czynów, by ponownie się odrodzić, w nowej duchowej świadomości, świadcząc w ten sposób o Wszechmocy Ducha Bożego i zwycięstwie życia nad śmiercią.
Znak krzyża jest symbolem „ukrzyżowania ego”, czyli zniweczonego ego, przekreślonego. Krzyż jest świętym znakiem. Posiada silną emanację (promieniowanie). Krzyż oczyszcza, równoważy, ochrania i uświęca. Ważne, by czynić Go z wiarą i świadomie.
Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa to zwycięstwo Ducha nad materią, to Korona Zbawienia, to łaska pełnego urzeczywistnienia, osiągnięcia Nieśmiertelności – czyli życia Wiecznego, bez inkarnowania, bez narodzin i śmierci. To wszystko możemy osiągnąć i my sami w naszym ziemskim życiu, jeżeli weźmiemy przykład z Jezusa. Jest to przesłanie dla nas.
Jezus jest Chrystusem Kosmicznym. Gdy Go krzyżowano (od 600 do 900) było zaćmienie Słońca i grzmiało, gdyż cała Ziemia i cały Kosmos dały wyraz swego zjednoczenia z tym Umiłowanym Synem Boga. Od tej pory stał się Bogiem!
Gdy wymawiamy imię Jezus Chrystus znaczy ono to samo co Bóg!
Imię Jezus – równoważy potęgę Wszechmocy Boga. Siedzi On po prawicy Boga Ojca – w chwale zwycięzcy życia nad śmiercią.
Jezus dostępując łaski pełnej Jedności z Najwyższym, przejął zakres władzy i autorytetu Boga Ojca.
Również i my mamy stać się Chrystusami, namaszczonymi Duchem Świętym. Odrodzenie się w nowej świadomości duchowej to nic innego jak Zmartwychwstanie! Ale nie wcześniej ono nastąpi, najpierw należy ukrzyżować własne ego, gdyż cała ta egzystencja w świadomości fizycznego ciała jest życiem martwym (śmiertelnym). Tylko zrodzeni w świadomości Ducha Świętego, oświeceni Jego Światłem i napełnieni Jego Mocą jesteśmy w stanie przekroczyć Ocean Samsary (uwarunkowanie karmiczne) i osiągnąć życie nieśmiertelne. Jest to prawdziwe życie – w chwale Boga! Życie bez narodzin i śmierci, bez inkarnowania, Życie Wieczne!
Należy jeszcze z uwagą prześledzić zdarzenia, które miały miejsce w czasie Ostatniej Wieczerzy – w Wielki Czwartek.
Jan XIII,4-5 przekazuje nam, że: Pan Jezus „wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany.”
Ale gdy Pan Jezus podszedł do Piotra, on nie chciał się zgodzić na umycie nóg, lecz Jezus mu odpowiedział: „Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną.” (JanXIII,8) Pan Jezus dalej przekazuje: „Ja Pan i Nauczyciel umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili jak Ja wam uczyniłem” (Jan XIII,14-15). Pan Jezus Mistrz Miłości uczy nas pokornego służenia.
Mamy przepasać biodra, co oznacza, by ujarzmić pragnienia i żądze i służyć sobie nawzajem, by dostąpić udziału w Jego dziele Zbawczym, w Jego ponadczasowych zasługach.
W Wielki Czwartek Pan Jezus przekazuje Swój wielki testament przykazania Miłości: „Przykazanie nowe daję Wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami Moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali.” (Jan XIII,34-35)
Mamy się wzajemnie miłować, tak jak Jezus nas umiłował, gdyż całe Jego ziemskie życie było wielką lekcją miłości - hymnem Miłości!
W czwartek Pan Jezus ustanawia także sakrament kapłaństwa i Eucharystii. Kapłan – to ten, kto jest zrodzony z Ducha Świętego. Jest to łącznik pomiędzy Niebem a Ziemią. Mamy być kapłanami, tym żywym chlebem – służyć innym, mówić o Bogu, brać udział w zbawieniu innych. Kapłan to sługa Boży – to wielki charyzmat Ducha Świętego. Dlatego każdy czwartek jest dniem nauczyciela duchowego. Jest dniem, w którym oddajemy cześć naszym przewodnikom duchowym (Guru).
Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy ustanowił Sakrament Eucharystii. Chleb zamienił w Swoje Ciało, a wino w Swoją Krew, rozdawał uczniom i kazał Je spożywać na Swoją pamiątkę.
W Eucharystii zawarta jest moc i uzdrowienie energią duchową Jezusa Chrystusa.
Eucharystia – to symbol dzielenia się. Mamy się dzielić sobą, tak jak Jezus dzielił Swoje Ciało i Krew dla innych. Mamy służyć naszym ciałem, jako instrumentem, boskim narzędziem, by rozprzestrzeniać miłość na cały świat.
Jaja wielkanocne (bez których nie można wyobrazić sobie Świąt Wielkanocnych) – to lingam, symbol Nieskończoności Boga i zaczątek nowego życia.
Alleluja – to okrzyk radości i zwycięstwa nad pokonaniem materii a narodzeniem Ducha.
Niech Jezus Chrystus – Pan tych Świąt, który posiada moc, by odrodzić życie – błogosławi nas pokojem i obdarza wszelką łaską niezbędną dla naszego Zbawienia.
Alleluja.
Irena Szewczyk