Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

       Uczniowie! Jesteście dziedzicami Prawdy i prawości. Różni ludzie głoszą te dwie zasady na różne sposoby. Prawda i prawość są wieczne. Nie zmieniają się z upływem czasu. Jakie były w przeszłości, takie są teraz i takie też będą w przyszłości. Może ktoś zapytać: po co głosić ideały, które są niezmienne, obecne zawsze? Pan oznajmił w Bhagawad Gicie: „Kiedykolwiek zanika Prawość, a odżywa nieprawość inkarnuję się.” Prawość jest niezniszczalna. Zanika nie sama prawość, lecz jej praktykowanie. To tak, jakby chmura chwilowo przesłoniła słońce. Słońca nie widać, lecz jest ono na swoim miejscu i świeci, gdy chmura się przesunie. Prawda jest słońcem. Jej blaskiem jest prawość. Prawda i prawość są nierozdzielne. Zawsze są razem, jak materia i energia.
      Słońce Prawdy oświeca świat blaskiem prawości. Najważniejszym obowiązkiem młodych ludzi jest dzisiaj podtrzymanie Prawdy i prawości. Uczniowie pytają dziś co jest ich obowiązkiem. Większość uważa, że to praca czyni człowieka. Co wobec tego z bezrobotnymi? Czy nie są oni w ogóle ludźmi? Prawość nie odnosi się do płci. Jest ona przejawem jedności myśli, słów i czynów. Ta sama jedność jest cechą Prawdy. Prawda dotyczy wyrażania. Prawość odnosi się do praktyki. Obecnie nauczanie przeważa nad praktyką. Praktyka jest nader ważna. Gdy prawość nie jest praktykowana, wówczas wydaje się, że zanikła. Prawość jednak nie może zaniknąć.
      Obecnie uczniowie za swój podstawowy obowiązek powinni uważać wspieranie Prawdy i prawości. Łatwo o nich mówić, trudniej stosować je w życiu. (W związku z tym Swami opowiedział o zdarzeniu mającym miejsce w Delhi podczas panowania króla Akbara). Akbar miał bardzo mądrego ministra Birbala, który na pytania króla zawsze potrafił udzielić satysfakcjonujących odpowiedzi. Inni ministrowie i dygnitarze, widząc jak bardzo władca nad nim polega zazdrościli Birbalowi. Pewnego dnia, korzystając z nieobecności Birbala  w sali przyjęć, głównodowodzący wojskami powiedział królowi: „Wasza Wysokość! Jest wśród nas wielu takich, którzy mają bogate doświadczenie, proszę więc pytać o radę także nas. Dlaczego Wasza Wysokość pyta o wszystko Birbala?” Kiedy indziej Akbar, przyszedł do sali przyjęć i zapytał o Birbala. Wówczas głównodowodzący rzekł, że Birbala nie ma, a on gotów jest odpowiedzieć na wszystkie pytania króla. Inni złożyli podobną deklarację. Akbar zgodził się i zadał dygnitarzom pierwsze pytanie, lecz ostrzegł ich, że odpowiedzi muszą być satysfakcjonujące. Pierwsze pytanie brzmiało następująco: „Jaki kwiat jest najlepszy?” Dowódca wojsk odparł, że najlepszym kwiatem jest róża. Inni ministrowie wymienili jaśmin, ćampak i nazwy innych kwiatów. Króla nie zadowoliły udzielone odpowiedzi. Zadał następne pytanie: „Jakie mleko jest najlepsze?” I tym razem udzielono mu różnych odpowiedzi, które nie satysfakcjonowały króla. Zadał więc trzecie pytanie: „Co jest najsłodsze na świecie?” Wielu odparło, że cukier palmowy; ktoś inny stwierdził, że najsłodszy jest miód. Król przeszedł do czwartego pytania. Brzmiało ono następująco: „Jaki liść jest najważniejszy?” Zebrani dawali różne odpowiedzi, z których król nie był zadowolony. Wtedy do sali wszedł Birbal. Akbar zadał mu cztery powyższe pytania.
Król: Jaki kwiat jest najlepszy na świecie?
Birbal: Najlepszy jest kwiat bawełny. Z niego otrzymuje się bawełnę, z której przędzie się włókna i tka materiały. Zatem kwiat bawełny ma trwałą użyteczność dla ludzi. Inne kwiaty mają wartość tylko przez pewien czas, a utraciwszy zapach, stają się bezużyteczne.
Król: Jakie mleko jest najlepsze na świecie?
Birbal: Najlepsze jest mleko z piersi matki, ponieważ odżywia dziecko.
Król: Jaka rzecz jest najsłodsza na świecie?
Birbal: Słodka mowa. Można nią zmienić każdego człowieka i dać wiele radości. Ludzie rzucają kamieniami w kraczącą wronę, lecz chętnie słuchają głosu kukułki. Słodycz mowy jest słodsza nad wszystko.
Król: Jaki liści jest najlepszy?
Birbal: Liść betelu jest najlepszy, Wasza Wysokość. Liść ten ofiarowuje się podczas wszystkich uroczystych okazji, takich jak np. ślub. Liść betelu uważany jest za święty i pomyślny. Inne liście nie mają szczególnej wartości.
      Wszyscy zebrani byli zadziwieni  inteligentnymi odpowiedziami Birbala, które usatysfakcjonowały króla. Akbar stwierdził, że nie zadowoliły go odpowiedzi udzielone przez zebranych, lecz wyraził uznanie dla odpowiedzi Birbala. Dworzanie zrozumieli, dlaczego władca tak bardzo liczył się z opinią Birbala.

tłum. Fryderyk Listwan