Dyskurs Śri Sathya Sai Baby wygłoszony w
Prasanthi Nilayam w dniu 15 lutego 1999 roku
Ten jest urzeczywistniony, kto zapomina o
przeszłości, nie martwi się o przyszłość i spełnia swe obowiązki w
teraźniejszości.
(poemat
telugu)
Ucieleśnienia Miłości!
Przeszłość
jest przeszłością, przyszłość jest niepewna, tylko teraźniejszość jest w
naszych rękach. Najważniejszym obowiązkiem człowieka jest żyć w teraźniejszości
i dzielić się radością z innymi ludźmi. Prawdę mówiąc, człowiek jest
najszczęśliwszy ze wszystkich stworzeń. W porównaniu z całym kosmosem człowiek
jest mały jak atom, jednak potrafi ogarnąć ogrom i bezmiar wszechświata, który
rzeczywiście jest wstrząsający. Człowiek osiąga nieśmiertelność dzięki
zrozumieniu jedności mikrokosmosu i makrokosmosu. Jak już wczoraj wspomniałem,
ten, kto zbiera plony miłości z pola swego serca, jest prawdziwym
chrześcijaninem, prawdziwym sikhem, prawdziwym wyznawcą hinduizmu oraz
prawdziwym muzułmaninem. W rzeczywistości jest prawdziwą istotą ludzką na
ziemi. Człowiek nie może istnieć bez miłości. Ta Zasada Miłości to Hiraniagarbha. Znajduje się ona po
prawej stronie ludzkiego ciała, podczas gdy serce fizyczne usytuowane jest po
jego lewej stronie. To serce fizyczne pewnego dnia, w takich czy innych
okolicznościach trzeba będzie opuścić. Znajdujące się po prawej stronie
ludzkiego ciała Hiraniagarbha jest
nieśmiertelne, wieczne i wszechogarniające. Jest ono obecne nie tylko u istot
ludzkich, lecz także u ptaków, zwierząt i wszystkich innych istot żyjących.
Wedy głoszą: „Eswara Sarvabhoothanaam”
(Bóg obecny jest we wszystkich istotach), „Isavaasayam
Idam Jagat” (Bóg przenika cały
kosmos). To w owym Hirania rodzi się
miłość. Zasady reakcji, oddźwięku i odbicia zrodziły się z Hiraniagarbha. Człowiek, nie mogąc zrozumieć swej prawdziwej
tożsamości, marnuje życie w pogoni za chwilowymi, ulotnymi, przemijającymi, efemerycznymi
przyjemnościami. Jak wam wczoraj powiedziałem, złoto traci swą wartość, blask i
tożsamość, gdy zostaje zmieszane z różnymi metalami takimi jak srebro, miedź,
mosiądz. Podobnie rzecz ma się z sercem, które można porównać do złota. Traci
ono swą wartość, blask i tożsamość na skutek związków z metalami doczesnych
pragnień. Taki jest obecny stan świata. Człowiek zachowuje się jak demon,
diabeł i bestia, ponieważ zapomniał o swej boskiej naturze. Boska miłość rodzi
się z Hiraniagarbha. Żyje ona dzięki
dawaniu i wybaczaniu, podczas gdy miłość egoistyczna żyje dzięki braniu i
zapominaniu. Boska miłość ma zasadnicze znaczenie dla człowieka.
Oto
mały przykład który to zilustruje. Gdy Rawana padł na polu bitwy, Hanuman udał
się do Sity, by przekazać jej dobre wieści. Sita niezmiernie się ucieszyła i
zaczęła wychwalać Hanumana: „O Hanumanie, ty jesteś tym Putavarashoura (mężnym), który, stawiwszy czoła wszystkim
przeciwnościom, wkroczył do Lankapura
(stolicy Lanki); ty jesteś tym potężnym, który jednym skokiem pokonał ocean, ty
jesteś Kapirajashikamani (koronnym klejnotem małpiego rodu), który wskazał
Ramie miejsce pobytu Sity”. Hanuman jednak nie znalazł upodobania w tytułach,
jakie nadała mu Sita. Sita mówiła nadal: „O Hanumanie, nie widziałam nikogo
równie cnotliwego. Nikt na tym świecie nie może równać się z tobą pod względem
siły fizycznej”. Nazwała Hanumana również Gunavantha i Balavantha. Tytuły te
nie sprawiały jednak Hanumanowi przyjemności. W końcu Sita pobłogosławiła
Hanumana słowami: „Niech Rama zawsze cię kocha i zamieszka w twym sercu”.
Hanuman, podskoczywszy z radości, rzekł: „O matko, nic na tym świecie nie jest
ważniejsze od miłości Boga. Nie zależy mi na żadnym tytule. Proszę jedynie o miłość
Ramy. Bez miłości Pana Ramy nie byłbym szczęśliwy nawet wtedy, gdybym panował
nad całym światem. Moje życie znajdzie spełnienie tylko wtedy, gdy będę miał
Jego Miłość”. Ktoś tak potężny, jak Hanuman nie pragnął niczego poza miłością
Ramy. Miłość jest wszystkim. Wartość człowieka polega na rozniecaniu miłości,
mówieniu z miłością i działaniu w miłości. Na podstawie tego mówi się, że
właściwym przedmiotem studiów dla rodzaju ludzkiego jest człowiek.
Pewnego
razu do Buddy podszedł pandita, chcąc
sprowokować go do dyskusji. Umówili się, że jeżeli pandita zostanie pokonany, wówczas wraz z trzema tysiącami swoich
uczniów przyjmie buddyzm i do końca życia będzie służył Buddzie. Jeżeli
natomiast Budda zostanie pokonany, wówczas będzie musiał służyć pandicie.
Budda, uśmiechając się, rzekł: „Pandita
Samadarshinaha (Prawdziwy pandita jest człowiekiem o zrównoważonym
umyśle). Prawdziwy pandita jednakowo traktuje takie przeciwieństwa życia, jak
ból i przyjemność, radość i smutek. Człowiek, który nosi w sobie złość i ego,
nie może być nazwany panditą. W
takich ośrodkach kultu, jak Haridwar, Rishikesh, Badrinath, Amarnath znajdziesz
Panditów, którzy dają mantry mające zapewnić wyzwolenie duszom zmarłych. Tych
Panditów nie można nazwać prawdziwymi panditami. Wielu jest na tym świecie
ludzi, którzy przestudiowali święte teksty. Jaźni nie można jednakże poznać
dzięki samemu studiowaniu czy siedzeniu u stóp guru. Wielu jest takich, którzy
studiują książki, lecz czy jest ktoś, kto wprowadziłby w życie przynajmniej
jedną z nauk? Wiedza pozbawiona praktyki jest bezwartościowa.
Bhagavad Gita głosi:
Kavim Puraanam, Manushaasi Thaaram
Manoraneeyaamsa Manusmare Dyah
Sarvasya Dhaataara Machintya Roopam
Aaditya Varnam Thamasah Parasthaath.
Kto
to jest Kavi (poeta)? Poeta to ten, kto zna przeszłość, teraźniejszość i
przyszłość, a nie ten, kto zaledwie bawi się słowami. Oznacza to, że tylko Bóg
jest prawdziwym poetą. Jakie jest wewnętrzne znaczenie słowa Purana? Pura oznacza ciało. Boska zasada, która porusza się w całym ludzkim
ciele, została określona jako Purana.
Potem pojawia się Anushaasita, czyli
ten, kto panuje nad umysłem. Możecie uwięzić człowieka który popełnił
przestępstwo, lecz nie możecie przeciwdziałać wędrowaniu jego umysłu po całym
świecie. Nie ma na tym świecie nikogo, kto mógłby rozkazywać umysłowi. Jedynie
Bóg ma moc panować nad umysłem. Dlatego Bóg znany jest jako Anushaasita.” Tymi wyjaśnieniami Budda
zamknął usta pandity i poradził mu, by odrzucił pompę, działanie na pokaz,
pychę oraz ego. Rzekł także, by nie dał się zwieść ziemskiej wiedzy i nakłaniał
go do zdobywania wiedzy boskiej oraz do poddania się Bogu. Budda powiedział: „Dawno
temu podjąłem duchową praktykę, przestudiowałem różne święte teksty w
poszukiwaniu wiedzy o Jaźni. Ostatecznie zrozumiałem, że dla zdobycia tej
wiedzy niezmiernie ważne jest opanowanie zmysłów. Pięć zmysłów to dar od Boga.
Używaj ich w sposób właściwy. Tylko wtedy zdołasz urzeczywistnić Jaźń. Jaki
pożytek ze studiowania świętych tekstów i podejmowania praktyki duchowej,
jeżeli nie potrafi się właściwie korzystać z pięciu zmysłów? Ja opanowałem
zmysły oraz sprowadziłem je na właściwą drogę i w rezultacie doświadczam błogości”.
Budda
dzięki kontroli nad zmysłami oraz właściwemu ich wykorzystaniu osiągnął Nirvanę. Co to jest Nirvana? To nic innego, jak pogrążenie się w błogości. Bańka wodna
powstaje z wody, utrzymuje się na niej i ostatecznie łączy się z nią. Podobnie
rzecz ma się z istotą ludzką, która rodzi się w błogości, w niej jest
podtrzymywana i w niej się rozpłynie. Błogości można doświadczyć dzięki
opanowaniu pięciu zmysłów. To jest prawdziwa sadhana. Nie wystarczy samo recytowanie imienia Pana. Najpierw i
przede wszystkim należy opanować zmysły. W chwili osiągnięcia Nirvany Budda widząc jak jego kuzyn
Ananda płacze, poprosił by się zbliżył, a następnie rzekł: „Anando,
urzeczywistnij swe imię. Powinieneś doświadczać Anandy (błogości). Jesteś
ucieleśnieniem Brahmy. Wszyscy jesteśmy ucieleśnieniami Brahmy”. Mówiąc te
słowa, Budda położył swą rękę na Anandzie i osiągnął Nirvanę. Kto rozumie tę prawdę, może doświadczyć błogości i
osiągnąć boskość. Jeżeli osiągnięcie wyzwolenia jest takie łatwe i proste, to
dlaczego z tak wielkim trudem wam to przychodzi? Oznacza to jedynie, że nie
czynicie żadnego wysiłku, by zrozumieć tę prawdę. Do waszych serc które można
porównać ze złotem, dodajecie metale doczesnych pragnień, w wyniku czego serca
ulegają skażeniu i tracą swoją prawdziwą tożsamość, czyli błogość. Starożytni
twierdzili, że błogość tkwi w wyobrażaniu sobie i doświadczaniu prawdziwej
formy człowieka, którą jest Zasada Atmy.
Właściwe wykorzystanie zmysłów doprowadzi do poznania Atmy. Mędrzec Patandżali powiedział: „Yogaha Chitta Vritti Nirodhana” (Kontrolowanie zmysłów jest
prawdziwą jogą). Wszystkie praktyki duchowe takie jak Dżapa (powtarzanie imienia Pana) i Thapa (wyrzeczenie) będą bezużyteczne, jeżeli nie będziecie panować
nad zmysłami. Możecie odnosić wrażenie, że dla istoty ludzkiej opanowanie
zmysłów jest rzeczą niemożliwą. Kontrola zmysłów nie oznacza tu całkowitego
zaprzestania ich działania. Wypełniajcie swe obowiązki, lecz wszystko co
robicie, czyńcie ze świadomością, że ma to sprawić Bogu przyjemność. Gdy
osiągniecie to uczucie, wszystkie zmysły będą kontrolowane w sposób naturalny.
Ucieleśnienia Miłości!
Uważacie,
że Arpitham (pełne poddanie) jest
rzeczą raczej trudną, według Mnie zaś nie ma nic łatwiejszego. Łatwo jest
zrobić girlandę z kwiatów lub nazrywać w tym celu płatków kwiatowych, lecz
jeszcze łatwiejsze i prostsze jest całkowite poddanie się Bogu. Uważacie je za
rzecz trudną, ponieważ nie posiadacie mocnej i niezachwianej wiary w Boga. BÓG
JEST. Nie ma miejsca, w którym nie byłoby Boga. Każdy bez wyjątku jest
ucieleśnieniem Boga. Jeżeli całkowicie tej prawdzie zawierzycie, nigdy nie
będziecie mieli trudności. Przy ułomnej wierze trudno wam będzie cokolwiek
osiągnąć. Ucieleśnienia Miłości! Wierzcie w Boga i kochajcie Go. Miłość jest
Bogiem. Jeżeli będziecie wierzyć w Boga, wszystkie wasze dążenia uwieńczone
zostaną powodzeniem. Dzięki łasce Boga wykonać można każde zadanie, jakie
trudne by ono nie było. Tak stało się w przypadku Hanumana. Dzięki łasce Ramy
jednym skokiem pokonał on ocean, dotarł do Lanki i odnalazł Sitę. Wróciwszy do
Ramy, przedstawił nieopisane cierpienia Sity: „O Ramo, wysłuchaj mnie, proszę.
Widziałem Matkę Sitę otoczoną przez demony i drżącą, jak papuga w klatce”. Słysząc
to, Rama i Lakszmana natychmiast wzięli swe łuki i strzały. Rama rzekł: „Nie
mogę znieść cierpienia Sity. Nie traćmy ani chwili, chodźmy do Lanki”. Reakcja
Ramy nie wynikała z przywiązania do Sity. Sita symbolizuje Prakriti (naturę). Bóg nie może znieść cierpienia natury. Rama
postanowił natychmiast udać się do Lanki, by przynieść ulgę cierpiącej naturze.
Dharma (prawość), Artha (bogactwo), Kaama (pragnienie)
oraz Moksha (wyzwolenie) są uważane
za cztery cele ludzkiego życia (Purushaarthaas).
W rzeczywistości odpowiadają one czterem stanom ludzkiego życia, a mianowicie: Brahmacharya, Grihastha, Vaanaprastha i
Sanyasa. Nie odpowiadają one Purushaarthaas w prawdziwym tego słowa
znaczeniu. Obecnie ludzie błędnie sądzą, że Purusha
odnosi się tylko do mężczyzn. W rzeczywistości jednak Purusha oznacza Atmę,
czyli Chaitanya, czyli Pranę, Jivi. Dla Atmy nie
istnieje rodzaj męski czy żeński. Zatem Purushaarthaa
oznacza tyle co Atma Dharma albo Dharmę Zasady Świadomości,
czyli Dharmę Zasady Życia. To jest prawdziwy Purushaarthaa, pierwszy cel ludzkiego życia. Nie rozumiejąc
prawdziwego znaczenia pojęcia Purushaarthaa,
ludzie inną dharmę przypisują kobietom, a inną mężczyznom. Saayujya (połączenie się) jest prawdziwą Dharmą Atmy i to jest
prawdziwy Purushaarthaa.
Cel
drugi to Artha (bogactwo). Artha nie oznacza pieniędzy ani złota. Zdobywanie
pieniędzy i złota nie jest celem życia. Pieniądze przychodzą i znikają. Prawdziwym
bogactwem jest Mądrość. Advaita Darshanam
Jnanam (dostrzeganie jedności w różnorodności jest prawdziwą mądrością).
Należy zdobywać bogactwo mądrości.
Trzeci
cel to Kaama (pragnienie). Nie odnosi
się to do pragnień zmysłowych. Pragnąć należy wyzwolenia (Moksha Kaama). Należy
pragnąć zrozumienia Zasady Atmicznej oraz osiągnięcia boskości. To są główne
cele ludzkiego życia. Każde słowo Vedanty posiada wiele znaczeń, które z nim są
związane. Ludzie interpretują je w różny sposób. Dzisiaj to, co ludzie
rozumieją przez cztery cele życia, odpowiada Ashrama Dharmas: Brahmacharya, Grihastha, Vaanaprastha, Sanyasa.
Nie odpowiadają one Adhyaatmika Dharma
(Dharmie Duchowej). Prawdziwa dharma to Dharma Duchowa. Tylko ona może
zapewnić Wyzwolenie. Co to jest Wyzwolenie? To nie tylko osiągnięcie Boga.
Wasze myśli, słowa i czyny muszą stanowić jedność z Bogiem. Rzeki Ganges,
Godavari i Saraswathi różnią się nazwami i kształtem, jednak łącząc się z
oceanem, tracą swoją nazwę, kształt i smak. Stają się jednością z oceanem.
Podobnie rzecz ma się w waszym przypadku – gdy połączycie się z Bogiem, wówczas
znikną wszelkie różnice. Doświadczenie takiego niedualizmu jest prawdziwym
celem ludzkiego życia.
Ucieleśnienia
Miłości! Legenda mówi, że gdy Śiva połknął truciznę, by uratować świat, stracił
świadomość i upadł. W rezultacie świat ogarnął żar. W celu ochłodzenia świata
Śiva stworzył Himalaje, które następnie umieścił na swym brzuchu. One
wyciągnęły cały żar z Niego i mógł już się podnieść. To zdarzenie upamiętniają
obchody Śivarathri. To tylko ziemska interpretacja. Prawdę mówiąc, cały świat
jest zawarty w Nim (w Śiwie). Taka boskość nie rodzi się ani nie umiera. Ciało
może podlegać zmianie, lecz Boska Zasada pozostaje taka sama. Miłość nigdy nie
podlega żadnej zmianie. Zawsze pozostaje miłością. Cechą cukru jest słodycz.
Nie zmienia się ona bez względu na to, czy dodamy go do kawy, herbaty, wody czy
puddingu ryżowego. To, co pozostaje niezmienne, określono jako Sath (istnienie). Owo Sath znajduje się w was. Miłość jest
jego słodyczą. Miłość tę musimy skierować ku Bogu (Visweswara), a nie ku Wishayas*.
Sath można porównać do cukru, Chith* (Chaithanya) – do wody. Jak cukier dodany do wody staje się syropem,
tak w rezultacie połączenia Sath i Chith powstaje Ananda (błogość). Sath związane jest z Atmą, a Chith – z ciałem. Atma to
Purusha, a ciało – Prakriti (zasada żeńska). Ludzkie życie
to połączenie Purusha i Prakriti. Zatem każda istota ludzka jest
androgyniczna* (Ardhanaareeshwara). Zasada Śivy (Śivathatwa) mówi o jedności Prakriti
i Purusha. Zapominając o tej
zasadzie, człowiek uważa, że to fizyczne ciało tworzą krew, mięśnie i materia zanieczyszczona.
Bez wątpienia posiada ono te składniki, lecz należy pamiętać o tym, że to ciało
przenika boskość. Ciało jest niezbędne, by człowiek mógł dać przykład światu.
Ucieleśnienia Miłości!
Ciało
– to Parvati, a Atma to Eswara. Był pewien duchowy aspirant,
który zwykł powtarzać zaleconą mu przez guru mantrę Śivoham. Pewnego dnia ktoś spytał go o znaczenie powtarzanej
mantry. „Śivoham znaczy Jestem Śivą”
– odparł. Zapytany jednak o związek z Parvati, uderzył się w twarz i odrzekł
takim tonem, jakby popełnił grzech: „Aparaadham,
aparaatham!” (bluźnierstwo). Gdyby
rzeczywiście wierzył w mantrę, którą powtarzał, wówczas zapewne powiedziałby: „Parvati
jest częścią mojej własnej istoty”. Nie mógł on jednak tak powiedzieć, ponieważ
był przywiązany do ciała. Przywiązanie do ciała prowadzi do dwoistości, z powodu
której człowiek cierpi.
Eswara i Parvati istnieją w każdym człowieku. Połączenie tych dwóch aspektów
tworzy Manavatwam (rodzaj ludzki). Manava odnosi się do istoty ludzkiej. Ma
oznacza „nie”, Nava – „nowy”. Zatem ludzkość nie jest nowa, istnieje od dawna i
jest wieczna. Wy jednak nie potraficie zrozumieć tej prawdy. Słowo Manava składa się z trzech sylab: Ma-Na-Va. Ma
oznacza Maję (iluzję), Na znaczy
„bez”, Va – Varthinchuta (postępowanie). Ten jest prawdziwą istotą ludzką, kto
nie pozostaje pod wpływem iluzji. Współczesny człowiek jednak postępuje odwrotnie.
Przynajmniej od dziś starajcie się zrozumieć tę prawdę. Wasze ciało (deha) oraz kraj (desha) można porównać do przedmiotu i odbicia. Jak dbacie o własne
ciało, tak pamiętajcie również o dobrobycie narodu.
Zrozumcie
prawdziwy sens i wewnętrzne znaczenie Śivarathri. (Pokazując wielbicielom Lingam Hiraniagarbha, Bhagavan mówił
dalej...) Jest on obecny w duchowym
sercu (Hridaia) każdego człowieka i
znajduje się po prawej stronie ciała. Zasada Hiraniagarbha rozprzestrzenia się na całe ciało. Przyjmuje ona
kształt, gdy taka jest Moja wola. Kto zobaczy ten lingam podczas jego
wyłaniania się, ten nie będzie musiał się odradzać. Trzeba zobaczyć jego
kształt, gdy się wyłania. Od czasu do czasu mieliście możliwość być świadkami
takich świętych manifestacji, których celem jest uświęcenie waszego życia.
Tylko wówczas możecie zrozumieć boskość w człowieczeństwie. Ten lingam nie
rozbije się nawet jeżeli rzuci się go z siłą z dużej wysokości. To jest Amruthatwam
(nieśmiertelność). Jest niezmienny. Nigdzie więcej na świecie nie można
zobaczyć takiej manifestacji. Jest ona możliwa tylko dzięki Boskości.
(Po
zaśpiewaniu bhadżanu Śiva, Śiva, Śiva Anaraada, Bhagavan
kontynuował dyskurs).
Przez
minione 20 lat wielbiciele nie mieli przywileju oglądania na własne oczy Lingodbhavam (stwarzania lingamu),
ponieważ przy okazji takiego wspaniałego spektaklu w Poornachandra Hall zbierały się zawsze setki tysięcy ludzi.
Powstawał tumult, gdyż Poornachandra Hall
nie może pomieścić tak dużej liczby ludzi. Powodowało to wiele niewygód i
przeszkadzało wielbicielom. W celu uniknięcia takiej sytuacji zaprzestałem
stwarzania lingamów (Lingodbhavam).
Nie tylko to; powstają trzy rodzaje lingamów: Bhur, Bhuvah i Suvaha. Bhur odnosi się do materializacji (ciała), Bhuvaha – do wibracji (Prany),
Suvaha do promieniowania (Atmy). Często mówię, że nie jesteście
jednym, lecz trzema: tym, kim myślicie, że jesteście (ciałem fizycznym), tym,
za kogo uważają was inni (ciało mentalne) oraz tym, kim jesteście w
rzeczywistości (Atmą). Podczas
każdego Śivarathri mogą się wyłonić
wszystkie trzy lingamy. Nawet teraz zaczęły się tworzyć inne lingamy, lecz nie
dopuściłem do tego, ponieważ jest wiele rzeczy, które należy wam powiedzieć. W
przyszłości będziecie świadkami o wiele większej liczby manifestacji Boskości.
Zrozumcie, że tej błogości można doświadczyć tylko w bezpośredniej bliskości
Boga i nigdzie indziej. Niech nie wprowadzi was w błąd fakt, że Ja mówię,
śmieję się, chodzę, jem, jak wy. Nie dajcie się zwieść poczuciu ciała.
Wszystkie moje czyny są bezinteresowne, bezinteresowne, bezinteresowne. Nie ma
we Mnie nawet śladu egoizmu. Wierzcie mocno w tę prawdę. Jeżeli będziecie mieć
mocną wiarę, wszystkie wasze pragnienia spełnią się bez waszych próśb,
niezależnie od tego, gdzie będziecie. Cierpią tylko ci, którzy nie mają pełnej
wiary. Rozwijajcie zaufanie do siebie samych. To jest pierwsza sadhana, którą
musicie podjąć.
Naprawdę
wy wszyscy macie niezwykłe szczęście.
Dzisiaj jest Somavaaram (poniedziałek), ulubiony dzień Eswary (Somasekary). Oto dlaczego Śiva
wysławiany jest jako Someshwara i Somesekara.
Moje ciało także urodziło się w poniedziałek. W każdej świątyni Śivy w
poniedziałki odmawiane są specjalne modlitwy. Hanumanowi oddaje się cześć we
wtorki (Mangalavaaram). Kiedy Ravana
padł na polu bitwy, Hanuman pobiegł do Sity, by przekazać jej dobre wieści.
Sita niezmiernie się ucieszyła i pobłogosławiła Hanumana, mówiąc: „Nie wiem,
jaki jest teraz dzień, ponieważ jednak przyniosłeś tak oczekiwane pomyślne
wiadomości, niech dzień ten nazywa się Mangalavaaram
(wtorek) i niech w tym dniu oddawana ci będzie cześć”. W Erze Treta (Treta Yuga) nazwy dni,
takie, jak poniedziałek, wtorek, nie istniały. Powstały one później. W kulturze
Indii każde pojęcie ma wewnętrzne znaczenie, Hindusi wszakże nie czynią żadnego
wysiłku, by je zrozumieć i podążają złą ścieżką. Kultura jest ważna. Musimy ją
podtrzymywać.
Ucieleśnienia
Miłości! Zrozumcie prawdę, że miłość jest Atmą, a Atma jest miłością.
tłum.
Fryderyk Listwan – Kraków
Objaśnienia:
Androgyniczność – dwupłciowość
Chith (Ćit) – świadomość absolutna
Vishaya (Wiszaja) – świat zmysłów
