AUM to imię Boga
Dwudziesty trzeci
dyskurs Sathya Sai Baby wygłoszony podczas letnich kursów Summer Showers w 1979r.
Bańka na
wodzie rodzi się z wody, chwilowo pływa po niej i znika w wodzie. Podobnie, nara (człowiek) wyłania się z Narajany (Boga) i z powrotem
się z Nim łączy.
Ucieleśnienia miłości!
Koncepcja niezniszczalności Najwyższej Istoty, czyli aspektu Rzeczywistości
nazywanego akszarą, jest możliwa do
przyjęcia przez wszystkie religie i wyznania. Podstawą akceptacji Boga jako
Wiecznej Istoty i jako Kosmicznego Sprawcy Najwyższego Zachwytu jest Jego akszaratwa, czyli niezniszczalność.
Niezniszczalność jest formą Boga, a nazwą tego niezniszczalnego Boga jest Aum (Om),
czyli pierwotne słowo. Aum zawiera
esencję wszystkich Wed i jest źródłem
wszystkich śastr (świętych pism). Stanowi
ono podstawę wszystkich religijnych nauk i złożonej doczesnej wiedzy.
Aum składa się z trzech dźwięków A,
U i M, z których każdy ma głębokie odniesienia. Aum to pierwotne słowo, które daje życie (ćajtanję) wszystkim innym słowom. Wszystkie Wedy, upaniszady i purany na wiele sposobów wychwalają pranawę (Aum).
Nikt nie jest w stanie pojąć czy opisać pełnej formy świętego słowa Aum. To słowo w swej pełni oznacza
Boskość. Jest to śabda brahmamaji
(słyszalna postać Brahmana), ćaraćara maji (przenikająca wszechświat
żywych istot i nieożywionych rzeczy), dźjotir
maji (boskie światło), wang maji
(mowa), nitjananda maji (wieczna rozkosz),
paratpara maji (wykracza poza ten
świat), maja maji (sama matka maja – twórcza świadomość Brahmana) i śri maji (pomyślność). Zatem, Aum
posiada tych osiem ajśwarjów, czyli boskich
skarbów. Jest więc bezcenne i powinno być uznawane za imię Boga.
Świat to kszara, czyli
podlegający upadkowi i zagładzie. Niemniej, w tym zniszczalnym świecie
przejawia się Akszara Parabrahman,
czyli niezniszczalny transcendentalny Brahman.
Brahman przenika świat (kszara), ale nie podlega kszarze (zagładzie).
W garnku mamy glinę, ale w glinie nie ma garnków. Garnki są rezultatem
procesu kalpana (tworzenia), dlatego
podlegają rozpadowi. Niemniej, glina znajduje się w garnkach. Bańka powstaje z
wody na skutek procesu kalpany,
dlatego rozpuszcza się z powrotem w wodzie. Ale w bańce wodnej jest obecna woda
w postaci cienkiej warstwy, która obejmuje sobą powietrze. Analogicznie, akszara przejawia się w stworzeniu i
jest w nim obecna wraz z kszarą. Pokazuje
to Aum.
Lakszmana, Bharata
i Śatrughna w Ramajanie wykazują
cechy związane z dźwiękami A, U i M
składającymi się na Aum. Samo Aum ucieleśnia Rama. W Bhagawad Gicie, Kriszna oświadcza, że
jest pranawą (Aum) we wszystkich Wedach
– „Pranawasja sarwa Wedeszu”.
Patańdźali wychwalał pranawę jako odpowiednie
imię dla Boga – „Tasja waćakah pranawah
(Jego określeniem pranawa)”.
W religii Hindusów nie ma mantry czy sutry, która nie zawierałaby Aum jako jej podstawy. Powinniśmy więc
postarać się zrozumieć głębokie znaczenie świętej pranawy, czyli pierwotnego słowa. Aum jest imieniem
Boga, które może być zaakceptowane przez wszystkich. Chrześcijanie w swoich modlitwach
codziennie mówią „Amen”. To tylko inna odmiana Aum. Aum ma uniwersalne
znaczenie i zastosowanie. Przekracza ono wszelkie bariery czasu, miejsca,
religii i kultury i może być wypowiadane przez każdego.
Życie jest potężną
rzeką, a pragnienia stanowią jej wodę. Myśli są niezliczonymi falami na tej
rzece. Aspiracje to liczne krokodyle, a iluzje – wiry rzeczne. Tylko jogin może przekroczyć tak straszną
rzekę, gdyż tylko on panuje nad zmiennym umysłem. „Jogah ćitta-writti nirodhah (joga
to panowanie nad stanem umysłu)”
– jak mówi Patańdźali. W zwykłej rzece
wody może przybywać lub ubywać, ale rzeka życia, z ciągle mnożącymi się
pragnieniami jako jej wodami, nie zna ubywania. Może stać się tak szeroka, że
staje się bezbrzeżnym przestworem niekontrolowanych, burzliwych wód. Dlatego do
przekroczenia takiej rzeki bezwzględnie konieczna jest łódź. Łodzią, która
przewiezie was przez tę rzekę jest Aum, czyli imię Boga. Starożytni riszi (mędrcy) z łatwością przekraczali
wzburzoną rzekę życia za pomocą łodzi pranawy.
Pranawa posiada moc ratowania świata
przed pralają (potopem, unicestwieniem).
Aby spełnić nasze
pragnienie w sprawach doczesnych, podążamy różnymi ścieżkami. Doświadczanie
spełnienia pragnień zawsze ma trzy etapy: prijam,
modam i pramodam (przyjemność, zadowolenie i zachwyt). Oto ilustracja.
Usłyszeliście, że na targowisku są dostępne smaczne owoce mango. Sama ta wiadomość
przynosi wam uczucie przyjemnego przewidywania, sprawiając, że cieknie wam
ślinka. Przyjemność ta w rzeczywistości jest doświadczaniem prijam. Jest ono iluzoryczne i jest
wywoływane głównie przez myśl czy wyobraźnię. Następnie idziecie na targ i
kupujecie mango. Kupowanie tych owoców także dostarcza wam pewnej przyjemności
i radości, które nazywa się modam. To
uczucie także nie jest trwałe i nie może was usatysfakcjonować. W końcu
zjadacie mango i doświadczacie radości zaspokojenia. Jest to końcowe doświadczanie
szczęścia i nazywa się pramodam.
Ale nawet pramodam nie jest trwałym przeżyciem,
jeśli przedmiot pragnienia jest przyziemny. Człowiek dostępuje prawdziwego i
trwałego szczęścia tylko wtedy, gdy pragnie Boga i podąża prowadzącą do Niego ścieżką.
Gdy umysł jest niezachwianie skupiony na Panu, prijam, modam i pramodam nabierają boskiego charakteru i
obdarzają człowieka błogą nieśmiertelnością.
Pragnienie
przedmiotu, zdobycie go i korzystanie z niego (prijam, modam i pramodam) w filozofii traktuje się jako
etapy związane z trzema innymi etapami: śrawaną
(słuchaniem), mananą (rozmyślaniem o
tym, co się usłyszało) i nididhjasaną
(osadzaniem tego w sercu). Samo wysłuchanie świętych słów na nic się nie zda.
Po nim powinno nastąpić podsumowanie i głęboka kontemplacja.
Śrawanę można porównać do
czynności gotowania w kuchni, mananę
– do przenoszenia gotowej potrawy do jadalni, a nididhjasanę – do spożywania i przyswajania w ludzkim ciele.
Pożywicie się dopiero wtedy, gdy zjecie potrawę. Podobnie, tylko nididhjasana może pomóc wam osiągnąć dźńanę.
Dostąpić wiecznej
błogości atmy możecie tylko wtedy,
gdy będziecie podążać tą trojaką ścieżką śrawany,
manany i nididhjasany, co pozwoli wam pojąć naturę trzech gun (sattwy,
radźasu i tamasu), wizualizować świętą Triadę (Brahmę, Wisznu i Śiwę) i
dostrzec ulotność trzech światów.
Pamiętajcie, że
powinniście połączyć się z Bogiem tak jak bańka na wodzie łączy się z wodą, z
której pochodzi i nieustannie intonujcie w waszym wnętrzu parnawę!
tłum. K.B.
Bhagawatgita, rozdz. 7,
v. 9.