Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

    Takiego zakończenia nie wyobrażałam sobie, ale właśnie o to się modliłam. Żadne z nas nie przegrało. Raye nie kupił kamery, ponieważ już jej nie pragnął  i to nie dlatego, że wywierałam na niego nacisk. Naprawdę życzyłam sobie, żeby postąpił zgodnie ze swoim sumieniem i całkowicie poddałam się Babie. W drodze do domu byliśmy oboje spokojni i napełnieni cichą radością.

    Dwa lata później, gdy przygotowywaliśmy kolejną podróż do Baby, kamera, której tak pragnął Raye, znalazła się w zasięgu jego rąk. Tym razem nie sprzeciwiałam się zakupowi. Pojechaliśmy razem, żeby ją obejrzeć i czuliśmy, że dzięki niej będziemy mogli dzielić się z bhaktami wzniosłymi doświadczeniami. Dokumentując konferencję Sathya Sai, mieliśmy okazję przekazać jej inspiracje tym wszystkim, którzy nie mogli wziąć w niej udziału.

   Teraz już wiem jak radzić sobie z pojawiającą się zapowiedzią konfliktu, ale wciąż proszę Babę o odpowiedź dla mnie i dla wszystkich kobiet przeżywających trudności wywołane wysiłkiem godzenia się z życzeniami mężów. Okazja ku temu pojawiła się 23 grudnia 1989 r., kiedy nasza grupa otrzymała zaproszenie na interview w Prasanthi Nilayam. Jak wspomniałam wcześniej, zapytałam Bhagawana: „Swami, wiele kobiet, szczególnie w USA, stara się przestrzegać Twojego zalecania, odnoszenia się z sympatią do pragnień naszych małżonków. Często jednak robiąc to czujemy, że nie jesteśmy posłuszne wobec niektórych innych Twoich nauk. Jak powinniśmy postępować?”.

    Baba odrzekł: „W domu służcie mężowi i dzieciom. W sercu bądźcie zawsze świadome Boga. Najpierw bądźcie [świadome Boga w sercu], potem działajcie [służcie mężowi i dzieciom]. Módlcie się do Boga jedynie o błogosławieństwo – tylko się módlcie, módlcie”. Ta odpowiedź mojego ukochanego Mistrza, przynosi mi każdego dnia Jego łaskę. „Najpierw bądź, potem działaj. Módl się do Boga tylko o błogosławieństwo – tylko się módl, módl”. Tę instrukcję można zastosować w każdej sytuacji. Kiedy najpierw uświadamiamy sobie naszą prawdziwą tożsamość, a potem działamy bez przywiązania do rezultatów naszych starań, wkraczamy wówczas w niebiański stan bytu nazywany błogością.

    Dzieląc się słowami Baby z innymi odkryłam, że wielu Amerykankom wciąż sprawia trudność dopominanie się o prawo kobiet do równej płacy za taką samą pracę oraz walka o wyeliminowanie wielu innych nierówności – ze spokojną akceptacją tego, że naszą rolą jest spełnianie pragnień mężów. Kiedy omawiałam ten temat na regionalnej konferencji Sai Baby, tuzin lub więcej pań podeszło do mnie po lunchu i zapytało: „A co mają robić nasi mężowie?”. Moje odpowiedzi, dostosowane do określonych warunków każdej z nich, nieznacznie różniły się od siebie. Głównie jednak cytowałam Babę. Mówi On, że rolą męża jest dbanie o żonę i dzieci oraz ich ochrona. Za każdym razem, kiedy odpowiadałam na pytanie: „Co ma robić mąż?”, przypominałam sobie odpowiedź Jezusa, jaką udzielił uczniowi, który zapytał, co ma czynić inny uczeń. Odpowiedź Jezusa brzmiała tak: „Jeśli zechcę, aby pozostał aż przyjdę, co ci do tego? Ty pójdź za mną”[1].

    To „mną” jest Jaźnią, Atmą. Mamy za nią podążać, zrealizować ją, ale nigdy tego nie osiągniemy zastanawiając się i martwiąc o to, co robi ktoś inny – nawet nasz własny mąż. Baba powtarza nam, że kobieta jest duchową przewodniczką domu, ale to nie oznacza, że ma wygłaszać kazania lub wywierać nacisk. Najlepiej uczymy innych przykładem własnej skromności, bezinteresownej służby i miłości. A co jeśli mąż przestaje czynić wysiłki, aby wzrastać duchowo? „Ja” w końcu dotrze do niego mimo wszystko. Nie przegra. Baba zapewnia nas, że nikt nie zostanie stracony. Wcześniej czy później urzeczywistnimy naszą prawdziwą Jaźń, naszą boską Jaźń. Możemy mu w tym pomóc, uznając jego boskość, podważając jego przekonanie, że moc ego może przyćmić Rzeczywistość i służąc mu tak, jak byśmy służyły samemu Babie.

   Swami wielokrotnie opowiadał nam o oddaniu żony Kabira, służącej temu świętemu poecie. Pewnego razu tkając na krosnach Kabir zerwał nić. Chcąc połączyć obydwa końce przędzy wezwał żonę, żeby przyniosła mu lampę, chociaż dochodziło południe jasnego, słonecznego dnia. Czy powiedziała: „Daj spokój, kochanie. Bądź rozsądny. Lampa nie pomoże ci dostrzec nici w świetle dziennym”. Nie, bez słowa przyniosła lampę. Kiedy przekonał się, że lampa jest bezużyteczna, polecił odnieść ją na miejsce, a żona to zrobiła. Jaki rezultat przyniosło jej postępowanie? Po pierwsze, spokój i harmonia w domu nie zostały naruszone, po drugie, mąż i żona zachowali spokój. Żona nie uległa żądaniu ego, domagającego się od niej wyrażenia opinii. Bardzo możliwe zresztą, że nawet nie pozwoliła sobie mieć jakąś opinię. Potwierdziła, że ona i jej mąż są emanacjami tego samego Źródła i że jego ocena sytuacji była równie dobra jak jej. Przestrzegała świętej nauki traktowania męża jak Boga i wiedziała, że wola Boga i jej to jedno.

   Tym, co najbardziej niepokoi większość z nas, jest myśl, że jesteśmy wykorzystywane i źle traktowane. Traktujemy się jak wycieraczki, po których stąpa mąż, a nawet wyciera w nie nogi. Zapominamy jednak o prawdziwym celu życia. Jesteśmy tutaj po to, żeby uwolnić się od zmysłów, umysłu i ego. Nie przybyłyśmy tu po to, żeby odpoczywać w fizycznym ciele otoczone wygodami, dla zdobycia sławy i bogactwa. Obecnie wiele z nas ma mężów, którzy zapewniają nam wszystko, co jest potrzebne do komfortowego, a nawet luksusowego życia. Ale nie służmy im, ponieważ jesteśmy im to winne. Służmy im, ponieważ jesteśmy to winne sobie. Kiedy robimy to, co jest naprawdę najlepsze dla nas, automatycznie robimy to, co jest najlepsze dla innych.

    Wiele lat temu, znajdując się w grupie dyskutującej o książce „Kurs cudów”, przypomniałam sobie głęboką konsternację uczestników słuchających następującego cytatu:

    „Rozpoznaj to, co nie ma znaczenia i jeśli bracia poproszą cię o zrobienie czegoś ‘oburzającego’, zrób to, rozumiejąc, że nie ma to znaczenia. Jeśli odmówisz, twoi oponenci zorientują się, jakie to dla ciebie ważne. Tylko ty decydujesz, co jest ‘oburzające’. Prośba brata kierowana jest do ciebie, więc dlaczego chcesz mu się sprzeciwiać? Odmawiając mu, odmawiasz sobie i zubożasz was oboje…

    Nikomu czytającemu tę książkę nie trzeba tłumaczyć, że nie odnosimy się tutaj do czegoś nielegalnego lub niemoralnego. Ludzie podążający ścieżką duchowości unikają nielegalnych i niemoralnych czynów, podobnie jak dzikich zwierząt lub kogoś o morderczych skłonnościach, ponieważ sprzeciwienie się prawom duchowym lub prawom państwowym jest ogromnie szkodliwe dla duchowego szczęścia.

    Baba wyraził to wszystko bardzo prosto i zwięźle: „Najpierw bądź, potem działaj”. Po pierwsze, pamiętaj o swojej boskości i boskości wszystkich innych istot. Następnie postępuj zgodnie z tą świadomością. Nie chodzi o to, żeby osądzać, czy twoje postępowanie lub innych jest poprawne czy nie. „Nie istnieją reguły”. Rozpoznając co jest naprawdę cenne i nie akceptując nic mniejszego, modlimy się tylko o najwyższy cel, jakim jest samorealizacja. Sumienie prowadzi nas wtedy poprzez czyny pozostające w harmonii z wiedzą o boskim Ja. Celem naszego działania nie są korzyści dla innych i pomniejszanie siebie, ani też przynoszenie korzyści sobie i pomniejszanie innych. Celem jest urzeczywistnienie Jaźni, w ten sposób przynosząc dobro i chwałę wszystkim.

**************

    „Ludzie bez zająknięcia rozprawiają o wolnej woli. Jest tylko jedno miejsce przeznaczone na prawdziwą wolność i jest nim duchowe serce. To miejsce stałe i niezmienne. Dopóki umysł rządzi człowiekiem, będą różnice i rozróżnianie. Wynika to z kaprysów umysłu i nie jest oznaką indywidualnej wolności…

    Każda rozmowa o wolności człowieka w tym zjawiskowym świecie odnosi się do szalonej, egoistycznej wolności. Tę egoistyczną wolność można wykorzystywać w pewnych relacjach, takich jak postawa mężczyzny wobec żony i dzieci. Lecz każdy despotyczny sposób postępowania wobec nich można opisać wyłącznie jako parodię wolności. To znak głupoty. Takie samolubne zachowanie jest niegodne kogoś, kto nazywa siebie ludzką istotą. Człowiek może wznieść się na wyższy poziom jedynie wtedy, gdy zrezygnuje z despotycznego postępowania. Musicie przyznać innym tę samą wolność do jakiej rościcie sobie prawo. Wolność jest współzależna i nigdy nie powinna być absolutna i nieograniczona”.

Sathya Sai Baba

Boski dyskurs wygłoszony w Brindawanie 

31.05.1990

Rozdział 19

Gniew jako wyzwanie

   Pewnego dnia, gdy bardzo ciężko pracowałam nad zadaniami, które słusznie przypadły mi w udziale, kilkakrotnie zadzwonił telefon. Ponieważ numer do naszego domu i Centrum Sai Baby był taki sam, często odpowiadałam na pytania o Bhagawana, co było cennym przywilejem. Niestety, wykorzystywali go również agresywni sprzedawcy, mający nadzieję wzbudzić zainteresowanie właścicieli domu określoną usługą lub przedmiotem, o których w przeciwnym wypadku nigdy by nie pomyśleli. Ich telefony były coraz częstsze i stosowali coraz subtelniejsze metody mające na celu doprowadzenie do sytuacji, w której zaczniemy traktować ich jak przyjaciół lub znajomych i wysłuchamy ich oferty sprzedaży.

     Zatem, gdy po raz dziesiąty tego ranka przerwałam pracę, żeby odpowiedzieć na telefon, usłyszałam w słuchawce pytanie: „Czy mogę rozmawiać z właścicielem firmy?”. Natychmiast poczułam współczucie. Najwyraźniej ta osoba połączyła się ze mną przez pomyłkę.

    Zapytałam: „Do jakiej firmy pani dzwoni?”. Po drugiej stronie drutu zapadła długa cisza. W końcu, prawdopodobnie po sprawdzeniu listy, kobieta odpowiedziała: „Do firmy ‘Leslie Raya Thomas’”.  Uświadomiłam sobie, że to tylko kolejna rozmowa handlowa, uwzględniająca działalność Raya jako pośrednika handlu nieruchomościami. Być może znalazł się na liście przedsiębiorstw, która została sprzedana w celu wykorzystania w sprzedaży telefonicznej.

     W tym momencie, gdybym była czujna, mogłabym zdecydować się na dalsze współczucie, powiedzieć jej, że pan Thomas jest nieobecny i zakończyć rozmowę. Jednak, zanim zorientowałam się co robię, odpowiedziałam z gniewem: „Raya Thomasa nie ma tutaj i nie prowadzi firmy” i wyłączyłam się.

   Byłam głęboko skruszona, ponieważ  pozwoliłam, aby kontrolę nade mną przejęły złe emocje. Nie mogłam nic zrobić, żeby zadośćuczynić tej osobie, którą tak źle potraktowałam, więc pomodliłam się do Baby, żeby mi wybaczył i uwolnił od gniewu. Mogłam powiedzieć, że byłam zmartwiona lub zirytowana, ale uznałam, że lepiej będzie, jeśli nazwę to uczucie gniewem, bo tym właśnie było.

    Baba powtarza, że nigdy nie możemy usprawiedliwiać gniewu. On sam od czasu do czasu udaje gniew, żeby zwrócić naszą uwagę i wybić nas z beztroskiego traktowania własnych błędów, nigdy go jednak nie odczuwa. Zastanawiałam się jak to robi. „Skoro Jego życie jest przesłaniem, to mogę dążyć do tego, aby żyć tak samo jak On”. Dlatego modlę się, aby wskazał mi drogę.

   Przez 36 godzin nie byłam w stanie wybaczyć sobie i pozwolić, żeby to zdarzenie wycofało się na najdalsze obrzeża świadomości. Było nieustannie obecne w moich myślach, więc przez cały czas modliłam się do Baby, żeby uwolnił mnie od samopotępienia i nauczył jak unikać gniewu.

    Mój ukochany Pan, w swoim bezgranicznym współczuciu, przyszedł do mnie we śnie. Był to słodki, przyjemny sen, który sam w sobie okazał się lekcją. Mógł odnieść się do mnie szorstko i powiedzieć, że powinnam być mądrzejsza. I miałby rację. Ale On zawsze naucza ujmująco i z miłością, chyba że osoba której przekazuje wiedzę nie chce słuchać Jego uprzejmych słów i łagodnej zachęty.

    W tym śnie Baba przyszedł do mnie w odwiedziny. Dom był duży i Baba miał w nim własną sypialnię z łazienką, oddzieloną od reszty pomieszczeń. Zaprosiłam na popołudnie dużo wielbicieli, aby otrzymali darszan Bhagawana, a On zgodził się z nimi porozmawiać. Dom stał na zboczu, a na zewnątrz sypialni Baby znajdował się duży taras. Zbliżał się czas przybycia gości, więc spojrzałam w stronę pokoju Swamiego, aby zobaczyć czy wyszedł. Ku mojemu zdumieniu stanął na tarasie w aksamitnym bordowym szlafroku, z potarganymi włosami, najwyraźniej nie przygotowany na przyjęcie wielbicieli.

    Poczułam się jak pobłażliwa matka. Pomyślałam, że jest bardzo przystojny i beztroski. Nawet nie przyszło mi do głowy, żeby się martwić o zebranych czy krytykować Babę za opieszałość w przygotowaniu się do wizyty. Wkrótce wszedł do środka, a za chwilę zobaczyłam klucz wystający z dziurki od klucza w drzwiach Jego pokoju. Uświadomiłam sobie, że próbując otworzyć drzwi, popchnął klucz za mocno. Przeszłam przez dzielący nas łącznik, podeszłam do drzwi i położyłam dłoń na dziurce, a wtedy klucz uruchomił mechanizm blokujący, drzwi się otworzyły i Baba wyszedł.

    Powiedział, że chce zaostrzyć ołówek. Pokazałam Mu, gdzie znajduje się temperówka i patrzyłam jak na próżno próbuje doprowadzić do styku ołówka z ostrzem. Pomogłam Mu w tym z miłością i radością. Wzbudziłam w sobie tak gorące uczucie do Bhagawana, że wypełniła mnie błogość. Ofiarował mi chwalebny przywilej kochania i pielęgnowania Go jak gdyby był moim dzieckiem. Gdy uśmiechnęłam się w ciemnościach otulających pokój, wróciło do mnie kilka wspomnień. Jednym z nich była moja pierwsza wizyta w Puttaparthi. Nazwał mnie wtedy „matką”, wskazując jasno, że moją rolą jest kochać i opiekować się. Po kilku wizytach powiedział do mnie: „Wszystkie dzieci są twoje”.

A teraz, w tym śnie, odpowiedział na moją modlitwę. Pokazał jak bez gniewu radzić sobie z drobnymi przeciwnościami. Ponieważ przebywa w sercach wszystkich, muszę tylko utrzymywać pamięć o tym i reagować na wszystkich jak na Niego.

    Dzięki temu doświadczeniu mój smutek i samopotępienie zniknęły i tryskałam radością. Potem pojawił się sprawdzian. Pewnego wieczoru poszłam późno spać, czując, że moje ciało potrzebuje pełnego nocnego odpoczynku. Zapadałam w głęboki sen, gdy wyrwał mnie z tego stanu dzwonek stojącego przy łóżku telefonu. Potrzebowałam kilku sekund, żeby obudzić się na tyle, by móc inteligentnie rozmawiać. Czując, że zrobię to uprzejmie i z miłością, podniosłam słuchawkę i powiedziałam: „Halo”.  Słowa jakie usłyszałam w odpowiedzi można by nazwać nieprzyzwoitymi, gdyby nie były takie patetyczne. Było oczywiste, że telefonem zabawia się nastolatka. W ciągu sekundy uświadomiłam sobie, że jeśli nie nagrodzę jej złego postępowania włączeniem się w rozmowę, będzie to najlepsza rzecz jaką mogę dla niej zrobić. Łagodnie i szybko odłożyłam słuchawkę. Dziękując Babie za test i prosząc Go, aby w swojej wielkiej mądrości zmienił i poprowadził moją rozmówczynię w stronę bardziej dharmicznej aktywności, ponownie spokojnie zasnęłam.

**************

    „Pierwszym krokiem na drodze do duchowości jest oczyszczenie mowy. Mówcie łagodnie, bez gniewu. Nie przechwalajcie się swoim wykształceniem ani osiągnięciami. Bądźcie skromni, służcie z radością. Mało mówcie. Praktykujcie ciszę. To was uchroni przed kłótniami i stratą czasu”.

    „Miła i łagodna rozmowa pomaga bardzo w medytacji. Rozwijajcie taki charakter, bo charakter przeżywa ciało. Zalety są siłą i chwałą człowieka. Charakter jest potęgą”.

   „Jestem obecny w każdej istocie. Ludzie zapominają o mnie, jak gdybym istniał poza nimi. Nie rozumieją, że jestem wewnętrznym rdzeniem każdej istoty. Nęci ich wiara, że świat zjawiskowy jest prawdziwy. Goniąc za zmysłowymi przyjemnościami, wpadają w smutek i ból”.

   „Gdyby skoncentrowali na mnie całą swoją uwagę, rozpoznając, że pragnę wszystko i wszystkich, wówczas pobłogosławiłbym ich pokazując, że są mną a Ja jestem nimi”.

                                                             Sathya Sai Baba

                                                             Sai Awatar, t. 2

   „Gniew i nienawiść mogą zostać użyte do odepchnięcia zła prześladującego aspiranta. Bądźcie źli na to co wam przeszkadza. Nienawidźcie nawyków, które was brutalizują. Dążcie do najwyższej mądrości i wizualizujcie Pana we wszystkich rzeczach i działaniach. Taka praktyka sprawia, że ludzkie narodziny stają się wartościowe. Nie szukajcie w innych błędów, ponieważ inni są manifestacjami Pana, którego poszukujecie i chcecie zrealizować. Dostrzegacie w nich tylko własne błędy”.

   „Kiedy zdobędziecie mądrość, ego odpadnie jak ogon kijanki. Musi jednak odpaść w odpowiednim czasie. Jeśli zostanie odcięty, biedna kijanka umrze. Nie martwcie się więc o ego. Rozwijajcie mądrość, rozróżnianie, poznajcie efemeryczną naturę wszystkich przejawionych rzeczy – wówczas ego przestanie być widoczne”.

   „Człowiek może zdobyć słodycz mądrości trzymając się bardzo dobrego towarzystwa lub nawet pozostając samotny, jak w medytacji. Słodyczy mądrości nie można wszczepić z zewnątrz. Musi wyrastać z wnętrza. Na tym polega transformacja wewnętrznej natury, zdobyta w walce z wewnętrznymi wrogami”.

Sathya Sai Baba

Sadhana, wewnętrzna ścieżka

Rozdział 20

Jezus i Baba

    Dwa tysiące lat temu na Ziemi pojawił się Jezus Chrystus i nauczał, że jest Synem Boga i że my, podobnie jak On, jesteśmy dziećmi Boga. Za nazywanie się Synem Bożym został okrzyknięty bluźniercą i zaledwie kilku z tych, których nauczał, potrafiło zaakceptować to synostwo. Odwoływanie się Chrystusa do Ojca i do „Tego, który Go przysłał” zapisane zostało więcej niż stukrotnie w Ewangeliach św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza i św. Jana, wraz ze czterdziestoma odniesieniami, w których określał Siebie jako Syna Bożego.

   Jego najzdolniejszym uczniem był prawdopodobnie apostoł Jan. Rozumiał, że Jezus, utożsamiając się z Bogiem, nie mówi w Swoim imieniu. Jan potwierdza to zrozumienie i akceptuje słowa Jezusa takimi oto słowami: „Umiłowani, teraz jesteśmy dziećmi Boga, a to, czym będziemy, jeszcze się nie ujawniło. Wiemy, że kiedy się objawi Chrystus, będziemy tacy jak On, ponieważ ujrzymy Go takim, jakim jest”. (Pierwszy list św. Jana Apostoła 3:2)

   Jezus powiedział do Swoich uczniów: „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz [jeszcze] znieść [tego] nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy”. (Ewangelia wg św. Jana 16:12,13)

   Żyją teraz na naszej planecie miliony osób mających pewność, że ów Duch Prawdy przybył pod postacią Śri Sathya Sai Baby. Chociaż mogą przytoczyć wiele przepowiedni, chociaż wiedzą, że wiele zdarzeń (cudów) pozostaje poza granicami percepcji ludzi poznających świat wyłącznie za pomocą pięciu zmysłów, chociaż mogą się powołać na tysiące odrodzonych istnień ludzkich, to dla mnie najważniejszym znakiem ze wszystkich jest to, że Baba identyfikuje się z Ojcem.

   Jezus utożsamiał się z Ojcem jako Jego Syn i mógł powiedzieć o tym zaledwie kilku osobom. Baba identyfikuje się z Ojcem i nakłania Swoich wielbicieli, aby utożsamiali się z Nim. W dyskursie z 23 listopada 1983 r., wygłoszonym z okazji Jego urodzin, powiedział: „Bóg nie jest ani odległy, ani odrębny od was. Jesteście Bogiem. Jesteście Sat–Ćit–Anandą (Istnieniem, Świadomością, Błogością). Jesteście wszystkim… Od tego dnia przechowujcie w pamięci tę modlitwę i nieustannie ją powtarzajcie:

Jestem Bogiem. Nie różnię się od Boga…

Jestem niepodzielnym Najwyższym Absolutem.

Jestem Istnieniem – Świadomością – Błogością.

Świadomość Uniwersalnego Absolutu jest tym samym co stan Uniwersalnego Absolutu”.  

    Jezus był oczerniany i prześladowany przez tych, którzy byli zbyt otępiali duchowo, aby zaakceptować Jego lub własne synostwo. Misja Jezusa została w dużym stopniu źle zrozumiana przez wielbicieli, którzy przyjęli, że Jezus jest Synem Bożym, ale nie potrafili przyjąć, że oni także są Synami Bożymi. Obecnie Śri Sathya Sai Baba jest oczerniany przez tych, którzy nie mogą zaakceptować ani Jego Boskości, ani swojej własnej oraz czczony przez niektórych, którzy akceptują Jego Boskość, ale nie swoją. Obie te grupy nie rozumieją znaków. Jezus nie był jedynym Synem Boga i Baba nie jest jedynym Najwyższym Absolutem, jeśli definiujemy „jedyny” jako „lepszy od innych” lub „jedyny w swoim rodzaju”. Jeśli jednak wybierzemy definicję „jedyny, jako pojedynczy, jeden”, to zbliżymy się do właściwej interpretacji. Najwyższy Absolut jest jedynym istniejącym bytem. Nie istnieje nic na zewnątrz, poza Nim i oddzielonego od Niego. Jego stała identyfikacja Siebie jako Ojca, jako Całość, Wszystko co jest, wskazuje nam wzór do naśladowania. My również jesteśmy Tym. Pod koniec Swojej misji Jezus oświadczył: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy”. (Ewangelia wg św. Jana 10:30) Jedyną prawdziwą identyfikacją jest "Ja". Jezus i Baba są Jednym, a my jesteśmy jednością z Nimi.

***************

   „Ofiarujcie wszystko, co posiadacie: umiejętności, intelekt, dobytek w służbie Bogu. Wtedy wasze ego zostanie wymazane”.

            „Kiedy przekreślimy ‘ja’ (‘I’ po angielsku), stanie się ono symbolem krzyża. Ukrzyżujcie ego. Wówczas boska natura przejawi się sama bez żadnych ograniczeń”.

 Sathya Sai Baba

Aforyzmy Sathya Sai Baby

„Interview! Interview! – Rozmowa! Rozmowa!”. Do rozmowy z Bogiem w ciele fizycznym rwą się wszystkie serca.

Lecz ile osób dąży do prawdziwego, wewnętrznego spotkania, do inner view?

Bóg stara się wyjaśnić, że „kiedy znajdujemy się w polu Jego widzenia, dochodzi do wystarczającego spotkania”, ale musimy zacząć najcenniejsze ze wszystkich spotkań, spotkanie wewnętrzne”.

„Dlaczego przybyłem? Nie do Prasanthi, ale dla tego rozległego świata?

Czy to życie ma być niespełnione, jak wielu, którzy żyli i umarli?”. 

Ale nasze inner view zasłaniają pragnienia, gniew, nienawiść, egoizm i zazdrość – więc każda myśl staje się pokusą.

Może dojść do interview i nasze serca napełnią się po brzegi radością.

Ale inner view jest tym, czego potrzebujemy, bo wtedy przywiązujemy Boga do siebie okowami miłości, poświęcenia i służby dla całej ludzkości.

Wtedy, z interview lub bez, będzie nas zawsze trzymał za rękę.

J. Jagadeesan

tłum. zespół redakcyjny

 

[1] Ewangelia wg św. Jana 21:22