Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

     Bhagawan pobłogosławił ją i jej męża, pana T.G. Krishnamurthy – byłego przewodniczącego Organizacji Służebnej Śri Sathya Sai w Tamil Nadu – polecając im otworzyć w dzielnicy T. Nagar[1] w Madrasie Ośrodek Szkolenia Zawodowego Śri Sathya Sai dla ubogich kobiet, pozostający pod opieką stanowej Organizacji Sai.

    W rozmowie z Karuną Munshi w Radiu Sai, pani Krishnamurthy wraca wspomnieniami do błogosławionej podróży, jaką odbyła przed ponad czterdziestoma laty jako córka najgoręcej kochającej boskiej matki, Sai Ma.

Karuna Munshi: Sai Ram, pani Soundarja Krishnamuthy, gorąco witam w Radiu Sai. 

Zesłana przez Boga okazja ofiarowania mangala arathi dla Sai Asztalakszmi we własnej Osobie, po prezentacji w Madrasie.

Soundarja Krishnamurthy: Sai Ram! Jestem bardzo szczęśliwa, że mogę spędzić czas w towarzystwie wielbicieli z redakcji Radia Sai, propagujących z wielkim oddaniem na całym świecie przesłanie Swamiego. Jestem też bardzo wdzięczna za okazję podzielenia się kilkoma boskimi doświadczeniami i niezapomnianymi chwilami z moim Swamim. Wydarzyły się one podczas 40-tu lat spędzonych pod Jego boskimi skrzydłami. Dotyczą mojego życia osobistego i działalności w Organizacji. Swami nieprzeliczoną ilość razy obdzielał miłością i łaską całą moją rodzinę. Jestem pewna, że wszyscy wielbiciele Bhagawana doświadczyli Jego boskiej miłości, ku radości swych serc.

Karuna Munshi: Pani więź z Sai datuje się od czasów Śirdi Baby. Proszę nam o tym opowiedzieć.

Soundarja Krishnamurthy:  Tak. Babcia ze strony ojca była błogosławioną duszą. Miała wielkie szczęście – niemal całe życie spędziła w pobliżu Śirdi Baby. Była świadkiem Jego chwały i boskich gier. Bardzo kochała Boga. Każdego roku przewodniczyła tygodniowym bhadżanom dla Pana Wittali i pielgrzymowała do Pandharpur w Maharastrze, aby otrzymać boski darszan. Podczas jednej z tych pielgrzymek zatrzymała się w Śirdi, pragnąc zobaczyć Babę – dużo słyszała o Jego miłości i współczuciu dla wielbicieli. Śirdi leżało na trasie do Pandharpur, a w tamtym czasie podróże były bardzo trudne. Część dystansu pokonywano pociągiem, dalej jechano wozem zaprzężonym w woły lub konną dorożką, tongą – jak ją wtedy nazywano.

            Podczas darszanu Baba poprosił, żeby przed dalszą podróżą do Pandharpur zatrzymali się na trochę w Śirdi. Skłonił ich do pozostania tam przez miesiąc i nawet, gdy już ostatecznie pozwolił im wyjechać, przetrzymał ich do następnego dnia. Ku wielkiej uldze i zaskoczeniu babci Baba uchronił ją przed bandą rabusiów, która zaatakowała pielgrzymów zdążających do Pandharpur w dniu, w którym babcia chciała wyjechać. Wielu z nich zostało poważnie poranionych. Babcia dziękowała Babie ze łzami w oczach i z Jego błogosławieństwem wyruszyła do świątyni pana Wittali. Tak wielkie były współczucie i miłość Śirdi Baby. Kochał wielbicieli, chronił ich, prowadził i obsypywał łaskami. Wszyscy jesteśmy świadkami wielkiej miłości Baby w Jego obecnej inkarnacji jako Śri Sathya Sai Baby z Puttaparthi.

Karuna Munshi:  Jak została pani przedstawiona Bhagawanowi Śri Sathya Sai Babie?

Soundarja Krishnamurthy:  Dzięki mojej starszej siostrze, pani Rukmani Ramachandrudu, która miała szczęście trafić pod skrzydła naszego ukochanego Bhagawana Śri Sathya Sai Baby. Wszyscy w mojej rodzinie – tata, mama i siostry, w sumie siedmioro – jesteśmy oddanymi wielbicielami Śri Śirdi Sai Baby. Jak już powiedziałam, babcia spędziła miesiąc z Śirdi Sai Babą, wcześniejszą inkarnacją Bhagawana.  Zdarzyło się, że w 1967 r. mój szwagier, z zawodu lekarz, otrzymał w Anantapur stanowisko okręgowego oficera medycznego. W tamtych czasach Bhagawan dosyć często odwiedzał tę miejscowość, monitorując rozwój wznoszonego tam koledżu dla dziewcząt. Swami zatrzymywał się w domu oddanego wielbiciela pana Damodara Rao. Podczas jednej z takich wizyt moja siostra i jej rodzina otrzymali darszan naszego Pana. Wprawił ich w błogość. Gdy weszli do rezydencji pana Rao, Swami natychmiast zaprosił ich na interview. Ku ich najwyższemu zdumieniu przytoczył wiele wydarzeń ze Swojej poprzedniej inkarnacji jako Śirdi Baba. Oznajmił, że byli wówczas Jego wielbicielami i teraz do Niego wrócili. Moja siostra została przeniesiona w inny świat, jej radość nie miała granic. To ona przywiodła nas wszystkich do Swamiego. Właśnie w Whitefield, w Brindawanie – rezydencji Baby w Bangalore – przeżyliśmy pierwsze interview u stóp Boskości. Swami pobłogosławił nas wszystkich. Miłość, współczucie i łaska jakimi nas obdarzył są nie do opisania. Można ich tylko doświadczyć. Spędził z nami niemal godzinę mówiąc o duchowości, materializując dla każdego z nas wisiorek i błogosławiąc nas darem boskiego wibhuti. To było pamiętne interview. Od tamtej chwili nie mieliśmy odwrotu. Całkowicie poddałam się Swamiemu i będę Mu służyła do ostatniego oddechu. Wciąż czujemy wszechobecność Bhagawana. Swami jest tutaj. Kochamy Cię, Swami!

Karuna Munshi:  Kiedy została pani kulturalną ambasadorką Organizacji Sai? Jak to się stało, że przywiodła pani do Pana setki dziecięcych artystów i muzyków, aby zaprezentowali Mu swoje talenty? 

Soundarja Krishnamurthy:  Wszystko zaczęło się od mojej teściowej, wówczas przewodniczącej jednej z Sewa Samithis i od pani Shanthammy, pierwszej duchowej koordynatorki w stanie Tamil Nadu. Organizowały programy kulturalne z udziałem dzieci z Balwikas i prezentowały je Swamiemu. Na początku lat siedemdziesiątych ośrodków Balwikas było niewiele. Pomagałam pani Shanthammie i teściowej w przygotowaniu występów, ponieważ bardzo interesowałam się teatrem i muzyką. Prezentowanie ich przed Swamim sprawiało mi wielką radość. Skoro wstąpiłam do Organizacji jako właścicielka biura, to pomagałam im te programy przygotowywać. Z błogosławieństwem Swamiego było ich ponad czterdzieści. W tamtych czasach wielbiciele nie przybywali tak tłumnie jak dzisiaj i Bhagawan spędzał z dziećmi i z muzykami mnóstwo czasu, pytając o ich rodziców i zdyscyplinowanie. Badawczo przyglądał się każdej scenicznej postaci, sprawdzał makijaż i kostiumy. Zadawał dzieciom pytania na temat odgrywanych osób, wieku, etc. i obdarzał ich łaską. Czy tamte błogosławione dni w bliskości Swamiego kiedykolwiek powrócą?

Karuna Munshi:  Dlaczego ta praca wyzwoliła w pani taką pasję?

Soundarja Krishnamurthy:  Wiemy, że Bhagawan napisał wiele sztuk teatralnych, nawet gdy był jeszcze małym chłopcem. Reżyserował przedstawienia i występował w nich, komponował wiersze i bhadżany. Przewodził grupom bhadżanowym śpiewającym we wsiach imiona Boga, szczególnie wczesnym rankiem. Była też historia z Rushyendramani, artystką, która nie wzięła udziału w przedstawieniu wystawionym w Bukkapatnam. Zastąpił ją nasz mały Sathya. Grał tak pięknie, że gość honorowy poczuł ogromne zdziwienie odkrywając, że zamiast doświadczonej tancerki wystąpił mały chłopiec. Zainteresowanie Swamiego działalnością kulturalną rozpaliło w moim sercu gorące pragnienie, żeby przynieść Mu radość programami z udziałem dzieci.

Karuna Munshi:  Musi mieć pani mnóstwo wspomnień związanych z występami.

Soundarja Krishnamurthy:  Tak! Każde przedstawienie przynosiło niepowtarzalne doświadczenia związane ze Swamim. Bhagawan zawsze mnie błogosławił i pozwalał je prezentować w Swojej boskiej obecności – w Prasanthi Nilayam, Brindawanie lub Madrasie. Zawsze przywiązywałam dużą wagę do przygotowań każdego przedstawienia i prezentacji, ponieważ Bhagawan jest perfekcjonistą we wszystkich sferach. Czytałam wiele książek i dyskursów Bhagawana związanych z tematami wystawianych sztuk, chcąc sprostać ustanowionym przez Pana standardom drobiazgowości i perfekcji. Ściśle egzekwowałam odpowiednie stroje, limit wieku (nie więcej niż 12 lat) i dyscyplinę oraz starałam się zaszczepić w umysłach dzieci pobożność, przypominając im o obecności Swamiego podczas prób. Jesteśmy jak jedna kochająca się rodzina – ukochana rodzina Swamiego.

            Chciałabym w tym miejscu opowiedzieć o pięknym i pamiętnym przeżyciu związanym z przedstawieniem „Dwunastu alwarów (zanurzonych w Bogu świętych) z południowych Indii, wielbicieli Pana Wisznu”. Ku naszej wielkiej radości generał Mahadevan, lider Organizacji Służebnej Sai w stanie Tamil Nadu, otrzymał zgodę Swamiego na prezentację tego przedstawienia podczas 65-tych obchodów urodzin Pana. Tego samego dnia dr Shankar Dayal Sharma inaugurował działalność Szpitala Superspecjalistycznego. Oto przykład boskiej gry skłaniającej nas do kochania nieprzewidywalności Pana i zanurzania się w oceanie Jego niezgłębionej miłości.

            Ponieważ na urodziny Swamiego i na uroczystość inauguracji spodziewano się ogromnej rzeszy wielbicieli, my, związani z przedstawieniem, przyjechaliśmy cztery dni wcześniej. Bhagawan, przepięknie się uśmiechając, podchodził do nas każdego dnia na darszanie, błogosławił nas i odchodził. Cztery lub pięć darszanów później zaczęliśmy tracić ducha, sądząc, że nasza sztuka nie zostanie wystawiona. Nie pamiętam czy było to dwudziestego pierwszego wieczorem czy dwudziestego drugiego rano. Swami przywitał nas na darszanie czarującym uśmiechem i powiedział: „Martwicie się, czy wasze przedstawienie zostanie pokazane czy nie. Tak, wasze przedstawienie zostanie pokazane jutro wieczorem. Czekam tylko na inaugurację szpitala”. Byliśmy oszołomieni i jednocześnie ogromnie uradowani.

            Następnego dnia rozpoczęły się obchody urodzin Swamiego, połączone z ceremonią huśtawki. Miała także wystąpić legendarna wokalistka śpiewająca pieśni w indyjskim stylu klasycznym, pani M.S. Subbulakshmi. Zastanawiałam się jak do tego będzie pasowało nasze przedstawienie. Byłam jednak pewna, że Swami dotrzyma słowa i pobłogosławi dzieci. Nasza radość nie miała granic, kiedy Swami ogłosił, że dwudziestego trzeciego wieczorem, po porannych obchodach, dzieci z Balwikas wystąpią w spektaklu. Taki jest nasz Pan... ucieleśnienie miłości. Swami cieszył się przedstawieniem, pobłogosławił dzieci rozdając im sari i prezenty oraz materializując wisiorki dla aktorów grających główne role. Następnie poprosił je, żeby przyłączyły się do studentów na podwyższeniu i obejrzały pokaz fajerwerków. Brakuje mi słów, żeby opisać miłość Swamiego. Kochamy Cię, Swami, kochamy Cię!

            Czasami Swami prosił o powtórzenie przedstawienia. Wyobraźcie sobie naszą ekstazę! Każda chwila związana z przedstawieniami pozostawiła niezatarte wspomnienia. Wystawiliśmy między innymi: Ocean opowieści (katha) o Sai – niepowtarzalne doświadczenie; Wielbiciel Boga, Prahlada; Wielbicielka Boga, Mira; Sampurna (kompletna) Ramajana; Wielbiciel Boga, Markandeja; Wielbiciel Boga, Ambariśa; Wielbiciel Boga, Ramadas; Nawawidha Bhakti; Jedność wierzeń religijnych; oraz Dwunastu alwarów  – świętych z południowych Indii, wielbicieli Pana Wisznu. Ostatnie przedstawienie zostało zaprezentowane podczas pierwszej rocznicy mahasamadhi Swamiego. Oparliśmy je na tekstach Awwaijary[2], świętej poetki z południowych Indii. Swami zawsze lubił opowieść o oddaniu Awwaijary.

      Innym przedstawieniem, które chciałam wystawić podczas wizyty Bhagawana w Madrasie, było ‘Aśtalakszmi’, opisujące znaczenie wszystkich inkarnacji Bogini Mahalakszmi. W tamtych czasach Swami odwiedzał Madras co roku. Uznałam za pewnik, że tym razem postąpi tak samo. Niestety, musiałam czekać niemal cztery lata, żeby zaprezentować je Swamiemu. Nigdy nie przestałam czekać na Swamiego. Co roku wymieniałam zgodnie z wiekiem biorące w nim udział dzieci. Wszyscy mi radzili, żebym zmieniła program, ale postanowiłam być cierpliwa. Byłam szczęśliwa mogąc pokazać je Swamiemu po czterech latach czekania. Czułam, że to test Bhagawana mierzący głębię mojej miłości, cierpliwości i niewzruszonej wiary. Przedstawienie bardzo Mu się podobało i generał Mahadevan, lider Organizacji Sai w stanie Tamil Nadu, poprosił, żebym ofiarowała Swamiemu arathi. W tamtych czasach był to rzadki przywilej – kobiety nie mogły czynić tego publicznie. Tak więc moja wytrwałość przyniosła owoce. Prezentując Panu spektakle, doświadczyłam wielu boskich lil.

Karuna Munshi:  Gdy była pani bardzo chora, Bhagawan zagrał wobec pani rolę lekarza. Co się stało? Może się pani podzielić z nami tym zdarzeniem?

Soundarja Krishnamurthy:  Och, tak, tak! W 1980 r. mój najdroższy Pan, kochający miłością tysiąca matek, zaopiekował się mną, gdy czułam się bardzo źle z powodu przyjmowania niewłaściwie ustawionej dawki leku na tarczycę W ciągu miesiąca straciłam prawie 15 kg i bardzo osłabłam. Biegałam po lekarzach i pytałam, co się ze mną dzieje, czy wyzdrowieję czy nie? Rodzina uważała, że niepotrzebnie się martwię. Prosiłam męża, żeby powiadomił o moim stanie Swamiego, gdy pojedzie służbowo do Prasanthi Nilayam. Nie chciałam kłopotać Bhagawana swoimi osobistymi sprawami podczas audiencji. Tym razem poprosiłam męża, żeby przywiózł mi wibhuti. Oczywiście, Swami wiedział o wszystkim. Z uśmiechem zmaterializował je dla mnie i wręczył mężowi list, który do mnie napisał. W liście polecił mi dbać o zdrowie, bo w przeciwnym razie jak zdołam dla Niego pracować? List podniósł mnie na duchu i zdecydowałam, że za zgodą lekarza przestanę przyjmować ten lek. Nie przekonał go mój stan fizyczny, ale stopniowo zaczął zmniejszać dawki preparatu i w końcu całkowicie z niego zrezygnował, mówiąc: „Matko, może ci pomóc tylko Bóg!” Tak, Swami naprawdę mi pomógł, bo któż inny poza Bogiem mógłby to uczynić? Dokładnie w tym samym czasie Swami odwiedził Madras. Wskutek działań ubocznych leku nie byłam w stanie wstać i udać się do Sundaram na darszan Swamiego. Swami wysiadł z samochodu przed ceremonią purnakumbham, spojrzał na stojących w rzędzie urzędników, pragnących Go powitać i zapytał mojego męża: „Gdzie jest Soundarjam?” Swami zawsze nazywa mnie Soundarjam, a nie Soundarja. Mąż odpowiedział: „Swami, jest bardzo słaba i nie ma siły wstać. Przywiozę ją do Swamiego na wieczorny darszan”. Lecz Swami natychmiast mu przerwał mówiąc: „Nie, nie. Przyjadę do waszego domu i wyzdrowieje”. Kiedy mąż przekazał mi wiadomość o odwiedzinach Bhagawana, nie wiadomo skąd wzięłam siłę. Wstałam, ubrałam się w podarowane mi przez Swamiego sari, wysprzątałam cały dom z pomocą synów i członków rodziny, przygotowałam jedzenie i z radością czekałam na Swamiego. Gdy tylko usłyszałam Jego nadjeżdżający samochód, pobiegłam Go przywitać. Swami zatrzymał mnie mówiąc: Ochesaanuga, melliga, melliga – „Czyż nie przyjechałem? Zwolnij, zwolnij”. Mówiąc to wszedł do domu śpiewając Ninu Paalimpa Nadachi Vachinaanu – „Przyszedłem cię ochronić”, co przypominało popularne Kritis[3] Tjagaradży, a potem zażartował: Nadachi raaledhule...Car-u lone vachaanu Bengaluru nunchi – „Nie przyszedłem pieszo. Przejechałem samochodem, całą drogę z Bangalore”. Natychmiast rzuciłam Mu się do stóp. Swami zmaterializował wibhuti i z uśmiechem rzucił we mnie chusteczką. O Boże! Wciąż stoją mi przed oczami uświęcone chwile spędzone tamtego dnia ze Swamim. Za każdym razem gdy myślę o współczuciu Swamiego mam w oczach łzy.