Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

    Tą historią dzieli się dr Sara Pavan (Prasanthi Nilayam), anestezjolog z Australii, od 1993 r. pracujący w Szpitalu Superspecjalistycznym. Jego relację udostępnił na forum SaiGroup-BombaySrinivasan Mumbai Srinivasan.  

          Wczoraj, [we wtorek] 27 września 2011 r., odwiedziłem … Szkołę Podstawową, gdyż jeden z moich znajomych powiedział mi coś zadziwiającego, o czym opowiedział mu jego syn, który chodzi do czwartej klasy. Co to było, wyjaśni się za chwilę, ale było to na tyle intrygujące, że z tym znajomym pojechaliśmy do owej podstawówki. Gdy weszliśmy na jej teren, znajomy poprosił o spotkanie ze swoim synem. Prowadzono akurat ćwiczenia do występów na Dorocznym Mityngu Sportu i Kultury, który zawsze odbywa się 11 stycznia, dlatego wszystkie dzieci wyprowadzono na boisko. Właśnie w tej gromadzie dzieciaków znajdował się jego syn K. Kiedy do nas podszedł kazałem mu usiąść obok mnie i po prostu zacząłem go wypytywać. 

Ja: Powiedz mi, co się stało w ostatni piątek.                                                 

K.: Swami przyszedł do naszego internatu. (Tutaj ‘Swami’ odnosi się do Bhagawana Śri Sathya Sai Baby.)                                                                      
Ja: Nie! Powiedz dokładnie. Co się wydarzyło?                                                

K.: Był środek nocy. Nie było prądu. (Ostatnimi czasy zdarzało się mnóstwo wyłączeń prądu w ramach strajków, jakie ludzie organizują dla wsparcia niejakiego KCR[1], który żąda wydzielenia z Andhra Pradeś osobnego stanu Telangana.) Chciałem pójść do toalety, ale bałem się [iść tam po ciemku]. Wtedy przyszedł Swami.                                                                             

Ja: W jaki sposób przyszedł? (Źle się czułem w roli przesłuchującego dziecko, ale byłem naprawdę zaintrygowany.)

K.: Po prostu pojawił się. Miał na sobie białą szatę. Wziął mnie za rękę.          

Ja: Którą rękę.                                                                                               K.: Tę (pokazuje mi swoją prawą rękę). Wtedy miałem na ręce jakieś żółte pęcherze. Następnego dnia zniknęły. (Kazał mi dotknąć te miejsca na dłoni, gdzie były ‘żółte pęcherze.’ Pęcherzy nie było, ale w tych miejscach skóra zdawała się grubsza – taka, jaką dostaje się po ciągłym pocieraniu o twardy przedmiot.)                                                                                                       

Ja: Czy pęcherze były bolesne? Co to były za pęcherze?                                  

K.: Nie wiem. Nie były bolesne. Potem On śpiewał ‘Why fear when I am here’ (Nie trzeba się bać, gdy Ja tu jestem.)                                                            

Ja: Znasz tę piosenkę?                                                                                    K.: Tylko troszkę. Ale On zaśpiewał ją całą. Trzymał mnie za rękę i szliśmy w kierunku łazienki. Gdy przechodziliśmy przez magazyn, włączyli światło i On odszedł.                                                                                                           

Ja: W jaki sposób odszedł?                                                                              K.: Błyskawicznie. Bardzo szybko.                                                                   Ja: Hejże K.! Przecież wiesz, że Swami znajduje się w Samadhi [grobowcu]. Co czułeś, gdy Go zobaczyłeś?                                                                          

K.: Początkowo byłem zaskoczony. Ale bałem się, a chciałem pójść do toalety. Dlatego ucieszyłem się. Teraz już mnie to nie dziwi.                          

Ja: Dlaczego?                                                                                                  K.: Bo Swami przychodzi codziennie…                                                              

Ja: Codziennie? Czy wczoraj też był?                                                              K.: Tak. R. zranił sobie kolana. Swami przyszedł w nocy, pogłaskał go i ułożył do snu.                                                                                                            

Ja: Czy R. też widział Swamiego?                                                                    K.: Tak.                                                                                                          Ja: Zatem tylko ty i R. widujecie Swamiego codziennie?                                  K.: Nie. W niedzielę wieczorem wszyscy siedzieliśmy w klasie. I znów zgasło światło. Nauczyciel wyszedł, by sprawdzić, co się stało. W klasie było tylko jedno światło – na ołtarzu paliła się lampka. Ponieważ baliśmy się, do klasy przyszedł Swami i stał. Pozostał tam do czasu, aż wrócił nauczyciel.                

Ja: Kto Go widział?                                                                                          K.: Cała klasa.                                                                                                 

Ja: Czy powiedzieliście o tym nauczycielom i pani dyrektor?                          K.: Tak.                                                                                                           Ja: I co powiedzieli?                                                                                         K.: Powiedzieli: „Bardzo pięknie.”                                                                  Ja: W jaki sposób Swami stał? (K. wstał i pokazał mi. Swami błogosławił prawą ręką, a lewa wskazywała stopy. Była to dokładnie poza Śri Wenkateśwary – Pana z Tirupati.)                                                                                              

    Po tym K. pobiegł do swoich kolegów. Odtworzyłem naszą rozmowę niemal dosłownie, tak jak ją usłyszałem. Byłem oszołomiony. A K. opowiedział wszystko tak prosto – tak jak ktoś, kto widywał pewne zdarzenie w życiu codziennym. Nic nie było powiedziane w podniosłym tonie. Po prostu zatkało mnie.                                                                                                               

    W sercu odczuwałem wielką radość. Wspomniałem, co powiedział Jezus: ‘Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie i nie przeszkadzajcie im: do takich bowiem należy królestwo Boże.’ Tu oto Pan przychodził do dzieci! Przypomniałem sobie niektóre sny, jakie miałem w ostatnich kilku dniach. Swami powiedział mi w nich jak bardzo cieszą Go dzieci ze Szkoły Podstawowej. Nawet po tych snach ta opowieść małego chłopca przyprawia mnie o dreszcze. Te dzieci rzeczywiście musiały Go uszczęśliwiać!!                

[ tłum. KMB, 20111017].