Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

     Pan Sastry wstąpił na Uniwersytet Śri Sathya Sai w 1988r. W 1993r. wyróżnił się jako znakomity student kursu magisterskiego, zdobywając złoty medal z fizyki. Następnie ukończył dwuletnie studia technologiczne. Obecnie wykłada na wydziale fizyki Uniwersytetu Śri Sathya Sai Baby w Brindawanie i przygotowuje się do doktoratu z medycyny nuklearnej[1]. Jest utalentowanym artystą i dramaturgiem.

     Pamiętam, że znalazłem się w Puttaparthi pierwszego czerwca 1988 roku. Rozpierała mnie energia i entuzjazm. Moi przyszli koledzy nieustannie rozmawiali o sewadal, o kursach przygotowawczych do sewadal, o klasach balwikas itp., podczas gdy ja dopiero dowiadywałem się o Sai. Nie miałem najmniejszego pojęcia co to jest ‘balwikas’. Chociaż czułem się trochę nie na miejscu, postanowiłem się nie poddawać. Spotkałem chłopca, który miał zostać moim najlepszym przyjacielem. Poradził mi, żebym się nie martwił, bo wszystko pójdzie dobrze. „Postaraj się ze wszystkich sił”.

    Następnego ranka zabrał mnie na suprabhatam[1] do świątyni. Była to jedna z najpiękniejszych chwil mojego życia. Kiedy tam siedziałem, słuchając w cudownej ciszy świergotu ptaków, ogarnęło mnie podniosłe, nieopisane uczucie. Nigdy przedtem nie czułem tak wielkiego spokoju. Można by dyskutować, co o ciszy wie osiemnastolatek, ale powiem wam jedno – zanurzyłem się w błogości. Byłem spokojny i wiedziałem, że jestem w domu. Intuicja podpowiadała mi, że należę do tego miejsca. Po omkarze rozpoczęło się suprabhatam. W myślach rozmawiałem ze Swamim: „Bhagawanie, jeśli będziesz przyjmował do koledżu tylko dobrych chłopców i ulepszał ich, nie będzie to wielkie wyzwanie. Przyjmij osoby takie jak ja, które zbłądziły i zmień je w dobrych ludzi. To by było naprawdę coś. Proszę, weź to pod uwagę i przyjmij mnie do Swojego Instytutu.”

          Działo się to zanim jeszcze zobaczyłem Swamiego, przed egzaminem wstępnym, który miał odbyć się trochę później, o 9:00. Ale modlitwa wypłynęła z mojego serca. Uklęknąłem w mandirze, a potem opuściłem to święte miejsce. Egzamin dopuszczający poszedł mi bardzo dobrze, bo solidnie się do niego przygotowałem. Następnie odbyły się rozmowy. Kiedy nadeszła moja kolej, zapytano jak się nazywam. Odrzekłem: „O.S.K.S. Sastry”. Porosili, żebym to rozwinął. „Śri Krishna Subrahmanya Sastry”, odpowiedziałem. Egzaminatorzy wykrzyknęli: „Krishna i Subrahmanya, obaj w tym samym nazwisku!?” Wyjaśniłem: „Panowie, wszyscy bogowie są jednym.” Ta odpowiedź ich uszczęśliwiła. Jednak następne pytanie zupełnie mnie oszołomiło. „Czy wstąpi pan do naszego koledżu?” Zastanawiałem się, czy w ogóle się tutaj dostanę! I oto nagle podczas rozmowy kwalifikacyjnej, jeszcze przed ogłoszeniem wyników, ofiarowano mi miejsce na uczelni! Nie wiedziałem, co powiedzieć. Oznajmiłem więc, że muszę zapytać o to ojca i że dam im znać. Mój rozmówca wyjaśnił: „Bardzo trudno jest się tutaj dostać. Prosimy o odpowiedź w ciągu tygodnia. Po tym terminie miejsce trafi do innej osoby.” Odrzekłem, że niewątpliwie dam im znać i wyszedłem.

Życie zaczyna płynąć zgodnie z wzorem wyznaczonym przez Boga 

   Po powrocie do Hyderabadu otrzymałem pierwsze z serii doświadczeń przeznaczonych mi przez Boga. Niespodziewanie spotkałem na dworcu mojego ojca. Jechał z Wishakapatnam i przybył tu o tej samej porze co ja. Opowiedziałem mu o wszystkim. Poradził, żebym zapytał babcię jak powinienem postąpić i zrobił to, co mi powie. Wyobraźcie to sobie, babcia ukończyła zaledwie trzy klasy, ale mimo braku formalnego wykształcenia, jest tak mądrą kobietą, że jej słowa mają moc decydowania. Gdy byliśmy dziećmi czytała nam święte eposy: Ramajanę, Mahabharatę i Bhagawatę. Na początku martwiłem się, że nie uczestniczyłem w programie balwikas. Później zdałem sobie sprawę, że dzięki niej wzrastałem w wartościach stanowiących cel tego kursu. Nasza rodzina jest bardzo ortodoksyjna, szanujemy tradycje. Kiedy zapytałem babcię, czy mam wstąpić na Uniwersytet Sai, odrzekła bez wahania: „Tak, ucz się tam.”

   W Puttaparthi znalazłem się w czerwcu 1988 r. i w szedzie dwudziestym otrzymałem pierwszy darszan Swamiego. Swami przemawiał do wielbicieli z dystryktu Krishna w Andhra Pradesh. Pamiętam, że przyjechał czerwonym mercedesem. Nigdy tej chwili nie zapomnę.

Pan Rama do Sai Ramy: intuicyjny wgląd  

          Zanim przystąpiliśmy do Sai, byliśmy wyznawcami Śri Ramy. To, co się wtedy wydarzyło, miało decydujące znaczenie. Przed Swamim wystąpiło dwóch mówców. Jeden z nich był wyznawcą Śri Ramy i podobnie jak ja pochodził z Hyderabadu. Wyraził przekonanie, że Rama i Swami są jednością. Swami zmaterializował dla niego pierścień i opowiedział, jak ów człowiek przygotowuje swój posiłek. Selekcjonował ziarna i każde z osobna wypełniał boską energią, śpiewając nad nim imię Pana Ramy. Potem je gotował i zjadał tylko te, które pobłogosławił. Ani mniej, ani więcej.

   Oddanie tego człowieka ogromnie mnie wzruszyło. Po raz pierwszy widziałem Bhagawana. Jak już wcześniej wspomniałem, byliśmy wielbicielami Ramy. I oto Swami opowiadał o Ramie i o oddaniu dla Ramy oraz o tym, jak ważne jest to oddanie. To mi uświadomiło, że jest Bogiem. To było naturalne przejście, nigdy później nie miałem wątpliwości. Po prostu uwierzyłem, że Swami jest tą samą Istotą co Rama. Przed wyjazdem z domu ojciec dał mi obrazek na którym byli Rama, Lakszmana, Sita i Hanuman. Od razu umieściłem go na moim akademickim ołtarzyku.

Szczęśliwy początek – uczę się bezpośrednio od Boskiego Rektora 

    Dwudziestego czwartego czerwca Swami zapragnął do nas przemówić, a ponieważ były nas setki, zaprosił nas do audytorium. Swami każdego roku witał studentów i podawał im najistotniejsze informacje. To było cudowne doświadczenie. Każdy nowy student pragnął przed rozpoczęciem nauki spotkać Bhagawana.

   Swami przedstawił nam filozofię i cele Uniwersytetu. Wskazł, jak powinniśmy postępować i co możemy zrobić, żeby stać się idealnymi studentami. Polecił nam zrezygnować z dawnego towarzystwa. „Wskażcie mi osoby, z którymi przebywacie, a powiem wam kim jesteście.” Pamiętam, jak Swami mówił, że przede wszystkim powinniśmy postarać się o dobre towarzystwo, to znaczy, odrzucić znajomości, których nie warto podtrzymywać. Zalecił nam także omijać kino. Przekazał nam wiele drobnych lecz bardzo istotnych rad, mającym nam pomóc stać się studentami Sai.

Życie w kampusie Brindawan: początek sagi błogosławionych lat 

   Zainstalowałem się w kampusie Brindawan. Swami przyjechał do nas po dwóch miesiącach na urodziny Ganeszy[2]. W pokoju interview rozdał nam wibhuti i swoją fotografię z ręką uniesioną w geście błogosławieństwa i przesłaniem ‘Nie bój się, przecież jestem tutaj’. Umieściłem ją na ołtarzyku obok obrazka Pana Ramy. Ten boski dar upewnia mnie, że Pan jest zawsze ze mną.

   Swami udzielił nam darszanu w głównej alei, biegnącej przed ‘Trayee Brindavan’. Zgromadziła się tam cała starszyzna i goście. My, studenci, staliśmy za nimi.

   Kiedyś, gdy siedziałem obok krzaka krotonu czekając na darszan, Bhagawan wyszedł i rzekł do jednego z wielbicieli: „Pragniesz syna. Wiem o tym.” Nagle oderwał z krotonu gałązkę i rzucił nią w tego człowieka, mówiąc: „Zjedz połowę, a resztę daj żonie. Zjedz też gałązkę.” Mężczyznę ogarnęła radość. Robiąc to wszystko, Swami stał naprzeciwko mnie i przez chwilę mogłem dotykać Jego stóp. Potem, przechodząc obok nas, udał się na darszan. Byłem uszczęśliwiony. Po darszanie w szedzie „Sai Ram” (w miejscu, gdzie obecnie stoi Sai Ramesh Hall) Bhagawan wrócił do nas. Ponownie stanął przede mną, i rozmawiał z tym samym dżentelmenem. Zapytał: „Zjadłeś? Dałeś żonie? Zjadłeś gałązkę?” A potem dodał: „W przyszłym roku przyjedź tutaj z synem.” Potem, wracając do świątyni, zwrócił się do nas z pytaniem: „Chłopcy, czy któryś z was chce mieć syna?” Odpowiedzieliśmy jak jeden mąż: „Nie, Swami”. Zapytał ponownie: „Czy któryś chce mieć córkę?” „Nie, Swami”, odrzekliśmy równocześnie. Wówczas, uśmiechając się tajemniczo, stwierdził: „Syn to wiedza, córka to spokój. Chciałem dać wam wiedzę i spokój. Ale ich nie chcecie. Cóż mogę zrobić?” Wtedy wykrzyknęliśmy: „Swami, prosimy, chcemy Swamiego”!

   Pierwsze spotkanie z Bogiem jest najdroższe, pozostaje z nami na zawsze. Przeżyłem wiele przepięknych chwil i stopniowo całkowicie poddałem się Bhagawanowi.

I Swami spełnił moją prośbę! Przyszedł, podpisał rysunek, obdarzył mnie błogosławieństwem dotykając mojej głowy, a potem mi go zwrócił. Od tamtej chwili nie czułem żadnej różnicy pomiędzy Sai a Panem Ramą. Na moim ołtarzu obraz Pana Ramy stał obok lotosowych stóp Pana Sai Ramy, na których złożył On swój podpis. 

          Te trzy lata, które spędziłem w Brindawanie jako Jego student, były najlepszymi latami mojego życia. Potem, na szczęście, Swami ofiarował mi pracę wykładowcy.

    Nie przypominam sobie, żebym się kiedykolwiek martwił o naukę czy zabawę. Przez cały czas byliśmy skupieni na Swamim. Swami przychodził i rozmawiał z nami, błogosławiąc nas cudownymi szansami. Zwykł pytać: „Jacyś nowi chłopcy?” Każdy mógł podnieść rękę i mówić w Jego obecności. Bhagawan uczył nas osobiście. Brindawan przypominał poligon. W budynku Trayee Bhagawan szkolił mówców i pieśniarzy, wspierał artystów. Dzięki Jego błogosławieństwom i łasce wielu studentów rozwinęło swoje talenty.

Pokrzepiające i odkrywcze sesje w Trayee 

 Najpiękniejszymi chwilami były wieczorne przesłania Bhagawana. Czuliśmy, że zwracając się do nas, obdarza nas nektarem boskości. Jedyni ci, którzy tego doznali, wiedzą co to znaczy być na sesji w Trayee Brindavan, gdy Swami poświęca swój czas studentom. Pewnego dnia rozmawiał z nami o miłości Gaurangi[1] do Pana Kriszny. Czuliśmy oddanie Gaurangi, ponieważ Pan wyrażał je osobiście. To było wzruszające i budujące!

   Innym razem Swami opowiadał nam w jaki sposób Mahawira[2] zapanował nad zmysłami. Na zakończenie zapytał: „Ilu z was chce kontrolować zmysły jak Mahawira? Podnieście ręce do góry i złóżcie mi przyrzeczenie.” Pamiętam, że wszyscy podnieśliśmy ręce. Zainspirował nas sposób w jaki Swami przedstawił życie Mahawiry oraz potęgę uzyskanej przez niego kontroli. Gdy mówił o oddaniu pasterek, czuliśmy jak Kriszna tańczy, a one za Nim tęsknią. Wyobraźcie sobie, Swami opisywał uczucia gopik przez dwie, trzy godziny! Po tym była sesji pytań i odpowiedzi. Rozmawialiśmy z Panem o wszelkiego rodzaju sprawach duchowych i ziemskich.

    Była z nami Boska Matka Sai. Była tam, aby być naszym przewodnikiem, gdy ktoś się martwił, że ma niewłaściwe myśli. Uwalniała nas od dylematu, jaki wybrać kurs lub jaką podjąć pracę. Rozwiązywała nasze problemy rodzinne. Tłumaczyła jak ważne są poranne i wieczorne modlitwy.

   Swami zachęcał nas do zastanawiania się, dlaczego robimy coś w określony sposób. Mówił, że powinniśmy poznać kryjące się za tym racjonalne powody, bo nie ma sensu postępować rutynowo nie mając przed oczami celu. Pamiętam jak zwracał się do nas: „Przychodźcie codziennie na suprabhatam, a obdarzę was najwyższą łaską.” Pewne rzeczy pojmujemy od razu, inne przynoszą nam radość i zrozumienie dużo później.

Kolega uśmiechnął się tylko i wziął wafelek. Swami poszedł dalej. Po chwili wrócił, odebrał mu wafelek i dmuchając przekształcił go w ogromny diament. Potem rzekł: „Widzisz, gdybyś to zjadł, zraniłbyś sobie gardło!” Uśmiechnął się i puścił diament w obieg. Kamień był zbyt duży, żeby go objąć palcami. Rzucał jasny, oślepiający blask. Gdy wszyscy go obejrzeli, Swami ponownie wziął go do ręki i dmuchnął. Diament zmienił się w wafelek i wrócił do Vijaya Sai.

    Przeżyłem wiele niezwykłych momentów. Pewnego dnia Swami nagle nas zapytał: „Co mam w ręku?” Odrzekliśmy: „Swami, nic.” Rzekł wtedy: „Ech, przyjrzyjcie się dobrze.” „Swami, niczego nie widzimy”. Wówczas Swami oświadczył: „W tej ręce mieści się wszystko.” W następnej chwili stworzył pierścień z kosmiczną formą Boga. W środku pierścienia była postać Śirdi Baby, a wewnątrz Śrdi Baby był Swami. Otrzymał go jeden z chłopców.

   Pamiętam także, że w pobliżu furtki, naprzeciwko rezydencji Baby, rósł krzew tulasi[1]. Kiedyś Swami zerwał z niego listek i zaczął się nim bawić, zapraszając nas do Trayee. Gdy usiedliśmy, kiwnął na bardzo starego wyznawcę, pana Kakade, autora książki „Shirdi to Parthi” i zapytał go: „Skończyłeś książkę?” Odrzekł: „Tak, Swami.” „Dobrze, chodź i przeczytaj nam kilka rozdziałów”, polecił mu Pan. Mężczyzna był wzruszony. Stanął obok Swamiego i zaczął czytać. Swami pozwolił mu przeczytać o jednym czy dwóch doświadczeniach. Cały czas bawił się listkiem tulasi. Zapytał studentów: „Co to jest?” Powiedzieliśmy: „Swami, to liść tulasi.” Wtedy Swami dmuchnął na niego i liść zamienił się w pierścień, który Swami dał panu Kakade.

Bóg osobiście dba o każdego ucznia  

  Pewnego dnia jeden z moich kolegów nie czuł się najlepiej. Swami rozmawiał z każdym studentem. Zwykle pytał skąd jest i co studiuje. Zauważył, że chłopiec jest blady i przygnębiony, więc spytał go, co się stało. Student milczał. Wtedy Swami upewnił go: „Nie martw się, zajmę się tym.” Następnie zmaterializował pierścień z wizerunkiem małego Kriszny leżącego na liściu i ssącego kciuk. Zapytał chłopca: „Chcesz to?”. Chłopiec, który był wielbicielem Pana Kriszny odpowiedział: „Tak”. Swami dał mu pierścień, lecz on był wciąż nieszczęśliwy. Uśmiechnął się tylko w milczeniu. Następnego wieczora Swami zawołał go ponownie. Chłopiec owinął pierścień nitką, ponieważ był za luźny. Swami, materializując pierścień, zwykle mówi: „Widzisz, doskonale pasuje”, ale ten pierścień nie pasował. Swami powiedział: „Ech, chodź tutaj” i zabrał mu pierścień. Zapytał: „Dlaczego obwiązałeś go nitką? Widzisz, wszystko co wam daję napełnione jest mocą. Posiada wibrację, która was chroni. Modyfikując ją w jakiś sposób, zmniejszasz intensywność celu, dla którego go ode mnie otrzymałeś. Niepotrzebnie się w to wtrąciłeś.” Potem Swami usunął nitkę i rzekł: „Cóż, myślę, że ten pierścień ci się nie podoba. Wiem, że nie lubisz małego Kriszny, lubisz młodego Krisznę.” Po czym dmuchnął i pierścień się zmienił. Widniał na nim teraz wizerunek młodego Kriszny. Chłopiec był zachwycony.

   Swami wpływał w ten sposób na wiele osób. Każdy mógł z Nim rozmawiać. Pamiętam jak jeden z kolegów podniósł rękę, żeby coś powiedzieć, ale gdy wstał ogarnęła go trema i zaczął drżeć. Swami przytulił go do Siebie i zachęcił: „Teraz mów. Nie martw się.” Chłopiec powiedział: „Swami, nie chcę niczego poza Twoją miłością.”

  Następnego dnia Swami rzekł: „To, co otrzymujecie ode Mnie, jest talizmanem. Daję wam łańcuszek lub pierścień, żeby was chronił.” Wtedy po raz pierwszy usłyszałem jak Pan opowiada o doświadczeniach wyznawców oraz o tym, jak się nimi opiekuje. Powiedział, że dał komuś pierścień, dzięki czemu ten człowiek nie zginął w Rosji. „Pierścień zniknął i wrócił do Mnie, lecz on był bezpieczny. Te rzeczy, w chwili zagrożenia, przypominają wam o Mnie i przyciągają Mnie do was. Nie myślcie, że moje podarunki są bez znaczenia. Ważna jest moja miłość. Wszystko, co wam daję, wypływa z miłości i służy waszemu dobru, dlatego to dostajecie.”

   Swami nakłonił studenta do mówienia wzbudzając w nim pewność siebie. Chłopiec za pierwszym razem trząsł się, lecz za drugim mówił o wiele lepiej. Pamiętam, że przytoczył opowieść o wydrążonym flecie. Modlił się, aby Swami go zmienił, a potem tchnął w niego Swój słodki oddech i stworzył boską muzykę. Swami był bardzo szczęśliwy i pobłogosławił go.

Niezapomniany urok Brindawanu 

    Tak, Brindawan przypominał poligon, na którym wraz ze Swamim przeżywaliśmy wspaniałe chwile. Każdy dzień był cudownym dniem nauki i wzrastania w boskiej miłości. Każdego dnia Swami mógł poprosić któregoś z wykładowców o wykład, a potem samemu dać boski dyskurs. Były to zwykle dwugodzinne lub dwuipółgodzinne sesje, podczas których narodziło się wielu dobrych mówców i pieśniarzy. Swami prosił, abyśmy śpiewali bhadżany w Trayee Brindawan. O wiele później – w czwartki i w niedziele – zaczęliśmy śpiewać je na zewnątrz, by w końcu czynić to każdego dnia. Przedtem Swami poprawiał pieśniarzy, tłumaczył jak mają wymawiać wyrazy i łączyć je z odpowiednimi dźwiękami. Wyobraźcie sobie, że Bóg uczy was śpiewania bhadżanów i osobiście was doskonali!

     To były naprawdę najszczęśliwsze dni mojego życia.

z H2H tłum. J.C.