Bhagawan i Jego wielbiciele 

Słowo wstępne

          Jak określisz słodycz związku pomiędzy Bogiem i Jego wielbicielem?

          Jak wyrazisz czułe, kochające zapewnienie o Jego stałej obecności?

   Posłuchaj, co mówi Bhagawan o tej ponadczasowej, nieśmiertelnej więzi. Ciągła obecność, trwała podpora i nieodłączne towarzystwo.

    Pisma uczą nas, że główne znaczenie słowa Bhagawan pochodzi od aspektu Paramatmy. To, co jest zawarte w Paramatmie, znajduje się w słowie Bhagawan.

   Wedy mówią: „Brahmaiti Param Atmaiti, Bhagawathithi sabdhate”, tzn. pierwiastek obecny w osobie Bhagawana jest taki sam jak ten, obecny w Brahmanie i Paramatmie. Bhagawan jest pełen wszelkiej pomyślności.

(S.S.S. XV p. 21)

Bóg ma wiele imion i form. Sambhartha i Bhartha to dwa z imion Boga. Sambhartha jest Tym, który kreuje świat przy pomocy natury (prakriti). Bhartha podtrzymuje i chroni stworzenie. Jest wspierającym mistrzem, opiekunem.

 (S.S.S. Vol. XXXII p. 192)

Zostajesz bhaktą, gdy Bóg potwierdza twoje oddanie. Ego jest największą przeszkodą na drodze do tej akceptacji. Bóg powiedział: „Jo mad bhakta sa Me prijaha” – „Ten jest Mi drogi, kto jest Moim wielbicielem.”

 (S.S.S. Vol. VIII p. 21)

„Zdefiniowałem Moje oczekiwania wobec wielbicieli. Ci, którzy są Mi szczerze oddani, muszą z jednakowym hartem ducha traktować radość i smutek, zysk i stratę.”                                                          (W.D.O.L. p.52)

Bhagawan posiada siedem właściwości. Oto one:

ajswarja    pomyślność

kirti         – dobre imię

dźńana      mądrość

wajragja  nieprzywiązanie

sriśti          stwarzanie

śtiti          – podtrzymywanie

laja            rozkład  

Kto dysponuje tymi siedmioma właściwościami, nosi w sobie boskość.

Właściwości te w sposób niezawodny cechują  awatarów[1] – manifestację Mahaśakti[2], która trwa w całej swej pełni, mimo że pozornie przekształciła się w Majaśakti[3]. Gdziekolwiek je napotkasz, tam znajdujesz Boskość.     (S.S.S. Vol.I. Vol. p. 200)

Słowo Bhagawan wskazuje na Boskość. Jakie jest wewnętrzne znaczenie tego słowa?

Bha” oznacza promienność, „ga”– tego, który daje, „wa”– mającego możliwości.

Słowo Bhagawan określa zatem tego, który ma moc rozprzestrzeniać światło i promienność w świecie.

           (S.S.S. Vol.XXXII part. II p.189)

Kim jest bhakta? Prawdziwy wielbiciel posiada niezachwianą wiarę. Bez względu na wzloty i upadki w życiu, modli się do Boga o szczęście wznoszące się ponad światem (paraartham), a nie o rzeczy materialne czy o spełnienie ziemskich pragnień (padartham).

(S.S.S. Vol. IX. p.64)

Kto w duchu rozróżniania i wyrzeczenia, pełen pokory i mądrości jest świadomy wiedzy o Rzeczywistości, kto jest nieustannie pogrążony w kontemplacji Mojej boskiej gry, kto przez cały czas i w każdych okolicznościach powtarza Moje imię, kto  roni łzy miłości słysząc z ust ludzi imię Boga, ten jest Moim prawdziwym wielbicielem.

(Pre. V p. 52)

Pan Kriszna oznajmił Ardżunie: „Jesteś Moim wielbicielem i przyjacielem”. Dlaczego tak to wyraził? Odpowiedź na to pytanie jest zrozumiała jedynie dla tych, którzy praktykują duchowość. Gdyby Pan powiedział do Ardżuny: „Jesteś Moim przyjacielem”, Ardżuna nadmiernie spoufaliłby się z Kriszną, ponieważ jego ego zbytnio by urosło. Gdyby Pan powiedział tylko: „Jesteś Moim wielbicielem”, Ardżuna byłby przesadnie uległy. Zagnieździłby się w nim lęk. Tymczasem nie powinien odczuwać ani strachu ani zachęty do nadmiernej poufałości. Dlatego Kriszna użył określenia „wielbiciel i przyjaciel”. Istotą rzeczy jest to, że powinniśmy kontrolować się podczas aktu uwielbienia.

(S.S.S. 1988 p. 182)

Listę pozytywnych cech wielbiciela Pan rozpoczyna w Gicie od „Adwesta sarwabhutanam”, tzn. „Do nikogo nie czuj nienawiści”.

Jeśli odnosisz się ze zrównoważonym umysłem do szczęścia i cierpienia, wówczas problem nienawiści nie pojawia się wcale.

           (D. B. G. p. 57)

Boga nie zdobywa się ani śpiewaniem pieśni nabożnych ani wiedzą, lecz oddaniem.

           (S.S.S. Vol. VII p.246)

Upoważniam cię do przyjęcia honorowego tytułu bhakty. Moja chwała rozprzestrzenia się codziennie dzięki tym, którzy nazywają siebie Moimi bhaktami. Wasza prawość, samokontrola, nieprzywiązanie, wiara, stałość są znakami, poprzez które ludzie odbierają Moją chwałę. Co nie znaczy, że potrzebna jest mi reklama. Ale tak się dzieje w świecie, w którym ludzie oceniają innych raczej pośrednio niż bezpośrednio.

 (D.D. 25.01.1963)

Religijna część bhakti ma dziewięć form oddawania czci:

śrawanam                     (słuchanie)

kirthanam                     (śpiewanie)

wisznusmaranam         (ciągłe pamiętanie o Bogu)

padasewanam (służenie Jego Lotosowym Stopom)

wandanam                   (okazywanie wdzięczności)

arćanam                       (wielbienie)

dasjam                         (poddanie się woli Boga)

snebam                        (przyjaźń)

atmaniwedanam          (oddanie)

Najwyższą formą bhakti jest powierzenie wszystkich spraw Jego Woli.

 (S.S.S. Vol. XX p. 183)

Tylko wtedy możesz pretendować do nazywania się bhaktą, gdy w pełni i całkowicie oddasz się w Moje ręce, bez śladu ego, bez troski o zaspokojenie swojej próżności i pychy.

           (S.S.S. Vol. III p.11)

Bhakti nie ma związku ze strojem i mową. Na podstawie ubioru i formy wyrażania religijności nie możemy nikogo nazwać wyznawcą. Bhakti jest bardziej kwestią wewnętrznej świadomości, raczej odczuwania niż zewnętrznego postępowania lub zachowania.

 (G.V. G.201)

Bhakta musi zignorować swoją tożsamość i odrębność oraz stopić się z ideałem. Jaką indywidualność ma sługa? Nie ma żadnej; nawet jej śladu. Pan jest wszystkim.

 (S.S.S. Vol. VI p. 94)

Człowiek ma boskie dziedzictwo i w swej istocie jest boski. Dlatego w myśli, słowie i czynie manifestuje boskie atrybuty miłości, tolerancji, współczucia i pokory.

 (S.S.S. Vol. VIII p. 156)

Ananjasćijntajantoman jejanah parjupasate teszam nitjabijuthanaam jogakszemam ahamjaham”– „Niosę brzemię szczęścia i dobrobytu istotom, które wielbią Mnie z niezachwianym oddaniem i przez cały czas są do Mnie przywiązane”.

Pojęcie ananja bhakti zostało w pełni i dokładnie wyjaśnione w Bhagawad Gicie. Ananya bhakti jest całkowitym poddaniem się Bogu.

 (S.S.B. 1979 p. 151)

Bhakti nie jest równoznaczne z posiadaniem fotografii przed którą codziennie odprawiasz arathi ani z wołaniem „Baba, Baba”. Prawdziwe bhakti oznacza zmianę twojego postępowania. Bóg jest w tobie. Jest wszechobecny. Rozpoznawszy tę prawdę musisz dojść do wniosku, że ty i Bóg jesteście jednym. Jest to prawda, którą powinieneś zrozumieć.

 (S. S. B. 1978, p.220)

Przeznaczeniem człowieka jest przejście od osobowego ja ku wszechobejmującej Jaźni, od Atmy do Paramatmy. Jedynie człowiek ma szansę uwolnić się z koła narodzin i śmierci, w przyjemny sposób służąc Bogu. Ale z powodu niewiedzy wypuszcza z rąk tę okazję i doświadcza smutku i bólu, strachu i zmartwienia.

 (S.S.S. Sept. 81 p. 204)

Bóg jest przędzą w tkaninie, gliną w wyrobach ceramicznych, wodą podtrzymującą fale, złotem w różnorodności biżuterii. Kiedy to zrozumiesz, napełnisz się miłością i szacunkiem dla wszystkich, ponieważ wszyscy są formą samego Boga. Nie wypowiadaj się cynicznie o sadhakach. Nie dyskutuj nigdy o duchowych osiągnięciach innych osób. Wytrwaj na własnej ścieżce.

           (S.S.S. Vol.I Vol. p. 170)

Rozmawiając o oddaniu i wierze powinniśmy pamiętać o różnych rodzajach bhakti, opisanych jako:

sakhja bhakti  (przyjaźń)

śantha bhakti  (spokój)

dasja bhakti   (boski sługa, instrument, oddanie)

watsalja bhakti (kochanie Boga, miłość rodzicielska)

anuraga bhakti (głębokie przywiązanie)

madhura bhakti (słodycz)

Z nich wszystkich najlepsze jest madhura bhakti. Może być uważane za najważniejszy i ostateczny krok. Jest formą Purna Prema, czyli Pełnej Miłości.

 (S.S.B. 1978 p.165)

Bhakti musi uciszyć umysł i uwrażliwić go na wyższe emocje. Bhakti jest słowem używanym jedynie dla określenia adoracji Boga.

 (S.S.S. Vol. IV. p. 2)

Pozwól miłości płynąć pojedynczym strumieniem do oceanu Boskiej Łaski. To jest sadhana zwana bhakti.

 (G.V. p. 20)

Są trzy rodzaje wielbicieli. Pierwszy rodzaj może być porównany z ptakiem, który nurkując w dół żeby podnieść owoc, z powodu pośpiechu niechcący upuszcza swoją zdobycz. Drugi rodzaj można porównać z małpą niezdolną do podjęcia decyzji, który z dwóch owoców wybrać. Bhakta taki waha się, zbyt często zmienia cel i w ten sposób traci wszystko. Trzeci rodzaj może być porównany z mrówką, która powoli, ale wytrwale zdąża ku słodyczy. Taki wielbiciel zbliża się z niepodzielną uwagą bezpośrednio do Pana i zdobywa Jego Łaskę.

 (S.S.S. Vol. I p. 17)

Bhakti nie powinno się ograniczać do czterech ścian pokoju modlitewnego, czy do pięciu minut medytacji. To nieustanna sadhana. Twoje oddanie powinno wyrażać się w formie czci okazywanej wszystkim istotom, ponieważ wszystkie ucieleśniają boskość. Masz widzieć Boga w każdym, nawet w osobach, które uważasz za wrogów. Ćwicz ów pełny, najwyższy rodzaj miłości. Oddanie jest podobne do głowy, obowiązek do tułowia, dyscyplina do stóp. Połącz oddanie z obowiązkiem i podporządkuj go dyscyplinie; wówczas sukces jest pewny.

 (S.S.S. V. VII p.159)

Wedy mówią, że są trzy typy bhakti:

boutika bhakti

ekantha bhakti

ananja bhakti

Boutika bhakti jest związane z fizycznością (dżada). Kiedy człowiek jest zanurzony w medytacji i uwielbieniu, to wszystkie doświadczane przez niego doznania mają charakter przejściowy, ponieważ wypływają z ciała, umysłu i intelektu. Pewnego dnia ciało umrze, przepadną też doznania. Jednakże w pierwszym stadium tego rodzaju oddanie jest konieczne. Podróżując tą ścieżką, człowiek powinien przejść powoli do drugiego etapu, do ekantha bhakti. Jest to oddanie dla jednej formy czy jednego bóstwa oraz umysłowe doświadczanie jego wizji w ścisłym odosobnieniu. Ekantha bhakti jest stanem subtelnym, osiągniętym dzięki skutecznej kontroli umysłu i doświadczaniu samego siebie (antharatma).

W przypadku ekantha bhakti umysł się roztapia i pozostaje w bezruchu. Bóg jest wszędzie, w każdej istocie. W spokojnej wodzie odbicie słońca pozostaje wyraźne, w wodzie poruszonej czy mętnej jest zamazane. Podobnie, obraz Boga nie pojawi się w umyśle wypełnionym upodobaniami i uprzedzeniami.

 (S.S.S. Vol. XI p. 239)

Oddanie musi być stałe, nieprzerwane, podobne do przepływu oleju z jednego naczynia do drugiego.

 (Pre. V. p. 54)

Słowo bhakti pochodzi od rdzenia „bhaj”. „Bhaja sewajam”, oznajmił Shankara. „Służba jest oddaniem.” Służba Bogu jest prawdziwą formą oddania. W „Wiwekaćudamani[4]” powiedział: „Swaswarupa darszanam bhakti” „Wewnętrzne poznanie naszej prawdziwej rzeczywistości jest bhakti”. Mędrzec Narada zdefiniował bhakti jako nieustanny przepływ oddania, pochodzący z powtarzania Boskiego imienia. Człowiek wypełniony najwyższym poświęceniem pozostaje w stanie upojenia. Zapomina o ciele i całkowicie zanurza się w boskiej miłości. Radha interpretowała oddanie jako ciągłą, niezachwianą miłość do Boga. Słowo Radha zawiera cztery sylaby: ra, aa, dha, ra. Jeśli czytasz wyraz zaczynający się od ra oznacza on Radhę; jeśli od aa, oznacza bazę (adhara); jeśli od dh wskazuje na ciągły przepływ (dhara); aa oznacza uwielbienie, cześć (aradhana). A więc Radha to ramanudża, nieprzerwany strumień uwielbienia do Boga. Wallabhaćarja[5] czyni rozróżnienie między stałym przepływem oddania i oddaniem spływającym kroplami. Kiedy serce wielbiciela całkowicie wypełnione jest miłością do Boga nieustannie śpiewa on Jego imię.

 (S.S.S. Vol. XXIX p. 1/3)

Sarwada sarwakaleszu sarwatra Harićinthanam”. „Myśl o Bogu zawsze i wszędzie.” Madhwaćarja[6] opisywał prawdziwe oddanie jako dostrzeganie w Bogu prawdziwego przyjaciela. Oddanie to manifestacja miłości do Boga uznawanego za największego przyjaciela.

 (S.S.S. Vol. XXIX p. 14)

Bhakti nie zna kastowości, wszystko chroni, wszystko uszlachetnia. Nie ma kast wyższych i niższych. Według Wed, cukrowa lalka jest cała z cukru. „Puruszasutha[7]” oznajmia, że cztery kasty pochodzą z czterech części boskiego ciała. Oznacza to, że wszyscy są jednakowo wysoko urodzeni i równie ważni.

 (S.S.S. Vol. II p.263)

Prawdziwe bhakti przezwycięża wszystkie przeszkody i na podobieństwo rwącej rzeki przelewa się przez granice i brzegi, pokonując wszystko, co stoi na drodze. Trudności są stwarzane dla wzmożenia tęsknoty oraz odsiania ludzi szczerze oddanych od pozostałych.

 (.S.S.S. Vol. II p.184)

Są dwa rodzaje bhakti, jeden to sahadżabhakti, drugi to wiseszabhakti .Sahadżabhakti zadowala oddawanie czci, śpiewanie pieśni nabożnych (bhadżany), powtarzanie boskiego imienia (namasmarana), akceptacja obowiązującego kodeksu postępowania (wratha), pielgrzymowanie, itp. Wiseszabhakti pragnie czystości charakteru, poskromienie popędów oraz praktykowania współczucia, miłości, pokoju i niekrzywdzenia. Kładzie także nacisk na dociekanie Prawdy.

 (S.S.S. Vol. V p. 298/299)

Bhakti czyli oddanie mędrca (dżńani) jest określane jako bezpośrednie (sahaja bhakti), podczas gdy bhakti innych osób nosi miano oddania pośredniego (gouna bhakti). Dżńani rozpoznaje  Pana jako własną Atmę. Bhakti jest przywiązaniem lub miłością do Boga (anurakti). Kriszna powiedział „Pudżjaeszwanurago bhaktihi”– „Bhakti jest uczuciem do Czcigodnego.”

 (G.V. G.121)

Bhakti nie mierzy się zewnętrznymi oznakami, takimi jak płacz czy radosna euforia. To wewnętrzna rewolucja, transformacja wszystkich wartości i światopoglądu.

 (S.S.S. Vol. II p. 203)

Bhakti wiąże się z upasaną[8] – byciem tuż obok, odczuwaniem obecności Pana, dzieleniem słodyczy z Boskością. Tęsknota za upasaną zachęca cię do pójścia na pielgrzymkę, do budowania lub odnawiania świątyni, do poświęcania obrazków.

 (S.S.S. Vol. III p.97)

Bhakti nie jest syropem z limonki, którego używasz jedynie wtedy, gdy masz gorączkę. Bhakti jest codziennym posiłkiem człowieka, witaminą konieczną dla fizycznego i umysłowego zdrowia. Kontemplacja Boga jest głównym daniem, jak ryż, reszta to przystawki, przekąski i inne dodatki. Weź tabletkę namasmarany, a wszystkie doświadczenia codziennego życia, zarówno dobre jak złe, zostaną dobrze strawione.

 (S.S.S. Vol. III p. 212)

Bhakti prowadzi człowieka ku mądrości wynikłej z urzeczywistnienia jedności nazywanej Bogiem. Oddanie przemienia się w mądrość, tak jak dzieciństwo przekształca się w starość i owocuje. Bhakti wyjawia ci, że Bóg jest w każdym. Miłość, która wzbiera w twoim sercu ku Bogu, płynie do wszystkich, jako że wszyscy są ucieleśnieniami tej samej boskiej jaźni.

 (S.S.S. Vol. X p. 109)

Bhakti prowadzi do mocy (śakti), a moc obdarza cię umiejętnościami (jukti). Posiadane umiejętności pomagają ci utrwalić przywiązanie (rakthi) do odpowiednich obiektów. Ostatecznie bhakti owocuje wyzwoleniem (mukthi).

 (S.S.S. Vol. I p. 63)

Bhakti jest stanem umysłu, w którym człowiek nie posiada osobnej egzystencji, nie jest oddzielony od Boga. Nawet oddech wielbiciela jest Bogiem. Podobnie jak ryba może żyć tylko w wodzie, tak człowiek może żyć tylko w Bogu, w pokoju i w szczęściu. W innym środowisku jego udziałem jest jedynie strach, szalone zmagania i smak porażki. 

(H. p.37)

Miłość i poświęcenie (prema i thjaga) są najważniejszymi ideałami w życiu. Kochaj wszystkich, nawet tych, którzy cię nienawidzą. To jest wykładnik twojego oddania.

 (S.S. March 97 p. 62)

Dzisiejszy człowiek ma wybitne osiągnięcia na polu intelektualnym, naukowym i technicznym. Ale dzięki tym dokonaniom nie urzeczywistni Boga. Tylko ci osiągają boskość, których oddanie jest czyste, wolne od egoizmu. Bóg odpowiada tylko na szczerą, jednokierunkową miłość i na całkowite oddanie.

 (S.S.S. Vol. XX p. 182)

Dowodem na to, że spadł deszcz jest mokra ziemia. Podobnie, dowodem prawdziwego oddania jest spokój umysłu. Raz uzyskany spokój chroni przed szturmem porażek i pozwala zachować równowagę w obliczu strat i hańby.

 (S.S.S. Vol. V p. 308)

Bóg daje ci wszystko o co tylko prosisz, a zatem uważaj i proś Go o właściwe rzeczy.

 (S.S.S. Vol. II p. 230)

Nic nie może ci przeszkodzić w poszukiwaniu Boga. Ze względu na Boga przygotuj się na każde poświęcenie, przyjmij każdą trudność.

 (S.S.S. Vol. VII p.444)

Pieczęć bhakti sprawia, że modlitwy osiągają miejsce swego przeznaczenia – trafiają do Boga. Nic nie zdziałają girlandy, fanfary, stosy kwiatów czy świąteczne uczty. Pieczęcią która sprawia, że modlitwa dociera szybko jest czyste  serce.

 (D.D.29.3.65)

Bhakti jest najłatwiejszą drogą dla wszystkich. Nie wymaga opanowania świętych tekstów. Nie nakazuje odprawiania rytuałów i ofiar. Omija nieuchwytne poszukiwanie jedności w różnorodności. Dzięki doskonaleniu miłości do Boga, zmysły w naturalny sposób podporządkowują się dyscyplinie.

 (S.S.S. Vol. XXII p.36)

Słowa „joga” i „kszema” używane przez Krisznę znaczą: joga – zdobycie pożądanego obiektu; kszema – zachowanie zdobyczy. Dyscypliną, dzięki której możesz go zachować jest medytacja skupiona wyłącznie na Bogu (ananja ćintha). Ona czyści twój umysł i czyni cię bhaktą.     Bhakta jest rozpoznawany po następujących znakach:

rozmawia o Bogu

śpiewa o Bogu

widzi tylko Boga

spędza z Bogiem swój wolny czas.

 (G. V. p. 184)

Bhakti bez żadnych innych myśli czy uczuć nazywane jest ananja bhakti. Kiedy ogarnia cię zmartwienie, biegniesz do Boga. Kiedy obezwładniają cię trudności, ratujesz się w Bogu. Gdy radość powraca, porzucasz Go. Bhakti nie jest chwilową niewolą. To niczym niezmącona kontemplacja Boga bez wprowadzania jakichkolwiek innych  myśli czy uczuć.

 (G. V. p. 223)

Bhakti nie jest uniformem zakładanym w czwartkowe popołudnia na śpiewanie badżanów. Bhakti oznacza rozwijanie postawy pokory, szacunku dla rodziców, nauczycieli, starszych i innych. To postawa umysłu nieustannie obecna.

 (S.S.S. Vol. III p. 231)

Gdy pojawiają się straty czy klęski lub krzyżują plany, bhakta obwinia Boga. Inni przeciwnie, modlą się do Pana i proszą Go o ochronę. Jeśli przez cały czas pokładasz w Bogu całkowitą wiarę, dlaczego miałby odmówić ci Swej łaski?

 (P. v. P. 16)

Bhaktha jest podobny do igły nieustannie przyciąganej przez magnes. Ale igła musi znajdować się odpowiednio blisko i być wystarczająco czysta. Stoisz daleko i narzekasz, że łaska nie nadchodzi. Nie zeskrobałeś błota i rdzy, utrudniających jej przyciąganie, dostępne dzięki procesowi skruchy. Podchodzisz blisko na jakiś czas, potem nurzasz się brudzie. Wcale nie mam na myśli fizycznego brudu. Nie mierzę odległości w milach i metrach. Jestem z tobą, zawsze przy tobie. Tylko musisz być Mnie świadom i korzystać z Mojej obecności.

(SSS VII p.24)

Oddanie (bhakti) nie jest oznaką słabości. Stanowi dowód odwagi, mądrości, rozróżniania. Ono samo może ci przynieść szczęśliwość i pokój (soukjam i śanti). Dziś lub jutro, wszyscy się z tobą zgodzą w tym punkcie, ponieważ wszyscy gorąco pragną je posiadać. W swojej ignorancji próbują różnych innych środków, ale uleczyć ich może tylko bhakti.

 (S.S.S. VOL. II p. 49)

Oddanie jest podstawą wszystkich religii. Śpiewu, ofiarowywania kwiatów czy pielgrzymowania do świętych miejsc nie można uznać za bhakti. Są to dobre uczynki, pomagające je rozbudzić. Prawdziwe oddanie otwiera drogę do mądrości (dźńany). Ci, którzy dyskutują co jest ważniejsze w urzeczywistnieniu Boga, bhakti czy dźńana, wędrują w ciemności, ponieważ ich argumenty wyrastają z niewiedzy. Niedojrzały i dojrzały owoc mają różne smaki, ale są tym samym. Niedojrzały owoc ostatecznie dojrzewa.

 (S.S.S. Vol. VI p.78)

Narada[9] głosił, że oddanie, bhakti, jest wielbieniem Pana w duchu bezgranicznej miłości. Wjasa[10] utrzymywał, że oddanie jest okazywaniem czci Bogu z miłością i adoracją. Mędrzec Garga[11] wskazywał, że bhakti jest służeniem Najwyższemu z czystym umysłem i mową. Jadźnawalkja[12] twierdził, że na prawdziwe bhakti składa się kontrolowanie umysłu, zwracanie go do wewnątrz i radowanie się błogością łączności z Panem. Mędrcy w różny sposób opisują naturę oddania, lecz jego podstawową cechą jest miłość.

 (S.S.S. Vol. XIX p. 173)

Bhakta jest wypełniony boską miłością. To, co wydaje się karą, przyjmuje z wdzięcznością jako coś, co przyniesie mu dobro. Nawet gdy Pan zdaje się być zagniewany, Jego współczucie jest oczywiste. Także w karze widać boską dobroć. Dlatego nikt nie powinien czuć się skrzywdzony, że wyznaczono mu karę. Nawet kara prowadzi do Boga. Okazany gniew ochrania wielbiciela. Prawdziwy bhakta rozpoznaje tę prawdę i przyjmuje wszystko co się wydarza jako przeznaczone mu dobro.

 (S.S.S. Vol. XIX p.174-175)

Esencją bhakti jest miłość, a nie formalne ćwiczenia, takie jak recytowanie imienia Pana (dżapa) czy innego rodzaju obrzędy. Trzeba wielbić boskość obecną w każdej istocie. Miłość jest Bogiem. Żyj w miłości. Miłość jest środkiem wiodącym do urzeczywistnienia skoncentrowanej w nas duchowej szczęśliwości. Nie trzeba jej nigdzie szukać.

 (S.S.S. Vol. Xix. P. 181)

Bhakti, oddanie, jest zwracaniem umysłu do Boga. Oddanie jest życiem z wizją Boga przed oczami. Iluzją (moha) jest egzystencja w świadomości ciała. W związku z tym, wielbiciele Pana są bhaktami; miłośnicy oraz czciciele świata i obiektów materialnych są zwyczajnymi ludźmi.

 (S.S.S. Vol. XXII p. 175-176)

Słowo Bhagawan oznacza tego, który przenika wszystko. Jeśli tak, to czy może istnieć jakieś szczególne, przydzielone Mu miejsce? Jest wszechobecny. Można stanowczo twierdzić, że Bóg jest wszędzie. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę czas, nie wolno nam głosić, że Bóg był obecny w danej chwili, lecz w innej nie istniał. Czy ktoś, kto nie posiada początku ani końca może być ograniczony w czasie? Ze względu na Jego wszechobecność i wszechprzenikliwość, opisuje się Boga jako ducha lub mieszkańca obecnego we wszystkim (sarwatmaka). Każde słowo użyte do opisu Boga jest pełne znaczenia.

 (S.S.S. Vol. XXII p.182)

Żeby podążać ścieżką oddania (bhakti marga) człowiek nie potrzebuje osiągnięć naukowych, bogactwa ani ascetycznych umartwień.

     Powiedz Mi, jaki był rodowód Walmiki[13]?

                                majątek Kućeli[14]?

                                uczoność Sabari[15]?

                                wiek Prahlady[16]?

                                status Gadżaradży[17]?

                                osiągnięcia Widury[18]?

Wszystkim, co mieli i czego potrzebowali, była miłość. Łaska Boga jest jak ocean: ogromna i nieograniczona.

 (S.S.S. Vol. 1 p 46)

Pewnego razu, podczas serdecznej rozmowy z Ardżuną, Kriszna wygłosił następujące zdanie: „Ardżuno, jesteś Moim najukochańszym przyjacielem. Z tego powodu przekazuję ci najwyższą tajemną wiedzę.” W świecie jest wielu samozwańczych bhaktów. Pan ich nie akceptuje. Otrzymanie od Boga tytułu bhakty jest wielkim szczęściem, najwyższą pochwałą. Bhakta musi roztopić serce Pana i otrzymać od Niego ów dowód uznania. Przypisanie sobie tytułu daje kiepską satysfakcję, pozbawioną prawdziwej radości. To alpa thrpthi, a nie atma thrpthi.

 (G.V. G.60)

Są cztery typy poszukujących Mnie osób. Pierwszych nieustannie niszczą atakujące ciało choroby; to ludzie dążący do materialnego dobrobytu (artha). Drudzy zadręczają się zmaganiami o powodzenie, władzę, potomstwo, mienie, itp.; to poszukiwacze bogactwa (artha – arthi). Trzeci tęsknią za urzeczywistnieniem Atmy, czytają święte księgi, święte teksty, przebywają w towarzystwie duchowych aspirantów (sadhaków), postępują zgodnie z wytycznymi mędrców, zawartymi np. w „Sadaćarze”[19] i są nieustannie motywowani pragnieniem osiągnięcia bliskości (sannidhi) Pana. To ludzie wytrwale poszukujący Absolutu (dżidżńasu). Czwarty typ wielbicieli to ci, którzy wiedzą o swej jedności z Panem (dżńani) i są zanurzeni w pierwiastku jaźni.

 (G.V. p.69)

Bhakti, joga i dżńana są podobne do drzwi prowadzących do tej samej sali. Niektórzy przychodzą jedną, drudzy inna drogą, lecz wszyscy trafiają w to samo miejsce. Dźńani postrzega wszystko jako boską substancję. Bhakta widzi świat jako zabawę (lilę) Boga. Karma jogin dostrzega wszystko jako służbę dla Boga. To kwestia uzdolnień, upodobania i poziomu rozwoju.

 (S.S.S. Vol. I p. 202 – 203)

Baba powiedział, że duchowi aspiranci powinni rozwijać szesnaście cech. Oto one:

1.  całkowite oddanie

2.  gotowość radowania się cierpieniem

3.  wolność od przywiązań do przemijającego

4.  gorliwe służenie Panu

5.  poprawne postępowanie

6.  miłosierdzie

7.  reputacja bez skazy

8.  nie splamiony charakter

9.  pełne zadowolenie

10.                    posiadanie dobrych cech

11.                    wyposażenie w owoce wiedzy

12.                    posiadanie wszelkich zalet

13.                    dojrzała mądrość

14.                    samokontrola

15.                    ozdobiony chwalebnymi cechami społecznymi

16.                    całkowita pokora i poddanie się

Jeśli posiada te cnoty jest Mój, a Ja jestem Jego.

 (S.S.S. Vol. I P. 168)

tłum. E. A.



[1] Awatar – inkarnacja Boga

[2] Mahaśakti – Najwyższa potęga

[3] Majaśakti – potęga złudzenia

[4] „Wiwekaćudamani”  – „Najwspanialszy klejnot rozróżniania”  – słynne dzieło Adi Shankara, przedstawiające filozofię niepodzielności

[5] Wallabhaćarja – XV/XVI w – głosił filozofię czystej niepodzielności

[6] Madhwaćarja – XIII/XIV w – święty, głosił filozofię Rzeczywistości

[7] „Puruszasutha” – ‘Kosmiczna Istota” – 10.90 hymn Rig Wedy

[8] Upasana – sanskr. dosł. siedzenie w pobliżu.

[9] Narada – mędrzec, wychowawca Kriszny

[10] Wjasa – autor „Mahabharaty”

[11] Garga – kapłan w domu Narady

[12] Jadźnawalkja – mędrzec, który przekazał królowi Dżanace najwyższą wiedzę

[13] Walmiki – mędrzec, autor Ramajany – zanim stał się mędrcem, prowadził życie rozbójnika

[14] Kućela – biedny bramin, wielbiciel Kriszny

[15] Sabari  – w Ramajanie, prosta kobieta, wielbicielka Ramy

[16] Prahlada – mały chłopiec, syn demona Hiranjakaśipu, wielki wielbiciel Boga od samych narodzin

[17] Gadżaradża – król słoni, napadnięty przez krokodyla, pomodlił się do Boga i otrzymał pomoc

[18] Widura – W Mahabharacie minister Kaurawów słynący   z mądrości. Pochodził z niskiej klasy śudrów

[19] Sadaćara – „Hymny o świętym życiu” autorstwa Śri Madhwaćarji

 

Stwórz darmową stronę używając Yola.