Wtedy pomyślałem, że może, chociaż trochę dowiem się z psychiatrii. Dlatego poszedłem do odpowiedniej szkoły i zostałem psychiatrą. Ale po dziewięciu latach zrozumiałem, że psychiatria nie odpowie na owe głębsze duchowe kwestie.

          ‘Czemu się więc rodzimy? Kto mógłby odpowiedzieć na to pytanie? Jaki jest cel tego życia, skoro wszyscy umieramy z pustymi rękami? Jaki to cel, skoro jest to taka krótka chwila? Spójrzmy w niebo i na gwiazdy. Jesteśmy tutaj na tak krótko! Dlaczego tu jesteśmy? Czy tylko po to, by kupić samochód lub wielki dom? Co to wszystko znaczy? Ciekawe, czy istnieje ktoś, kto mógłby objawić mi coś naprawdę głębokiego na temat sensu życia.’

          Zacząłem wypytywać ludzi. Ktoś zapytany powiedział: „Znam instruktora sztuk walki, który gdy zbliży swoją rękę do twojej sprawia, że czujesz płynące od niego ciepło.” Odpowiedziałem: „To rzeczywiście ciekawe. Ale dlaczego się urodziłem? Dokąd zmierzam?” To mi nic nie pomogło.

Elektryzujące pierwsze spotkanie

          Słyszałem o wielu ludziach posiadających szósty zmysł. Ludzie czuli płynące od nich dobro i życzliwość. Potem usłyszałem o Sai Babie. A historie te były z całkiem innego wymiaru! Wymiaru tego nie da się nawet zmierzyć.

          On znał każdego, kto do Niego przychodził. Wiedział, kim byli – wszystko o nich wiedział i potrafił mówić im o nich samych. Potrafił materializować rzeczy, o których dana osoba myślała!

          Powiedziałem: „Chwileczkę! Mam jakieś naukowe podstawy. Co masz na myśli, mówiąc, że potrafi materializować coś, o czym myślisz? Co znaczy to zmaterializowanie przedmiotu?” Wiecie, co by dla nauki znaczyło, gdyby ktoś taki istniał! Co by znaczyło pokazanie, że materia powstaje z Woli albo z Miłości lub czegoś jeszcze, że człowiek może opanować robienie takich rzeczy.

          Ktoś powiedział: „On potrafi leczyć z chorób, może przebywać jednocześnie w dwóch lub więcej miejscach a nawet wskrzesić zmarłego!” Nie uwierzyłem ani w jedno słowo, ale to mnie zaciekawiło. Jak coś takiego mogło się zdarzyć? „Pojedź do Niego – mówią mi. – Gdy tam pojedziesz, On cię zmieni tak, że już nigdy nie będziesz taki sam. Istnieje wiele dobrych ludzi, którzy są zainteresowani Jego dobrymi przedsięwzięciami. Jedź spotkać się z Nim.”

          Po miesiącu czy dwóch znalazłem się tam. Wylądowałem w Bombaju nazywanym teraz Mumbai. Dowiedziałem się, że Sai Baba będzie na stadionie, gdzie ma się spotkać z pięćdziesięcioma tysiącami ludzi. To było coś, dla mnie jako młodego psychiatry. Po co ludzie mieliby przychodzić i oglądać jakąś osobę, która nie gra na gitarze, nie śpiewa ani nie tańczy? A jednak pięćdziesiąt tysięcy ludzi ma przyjść, by Go zobaczyć! „Muszę to zobaczyć” – powiedziałem.

          Zanim poszedłem na stadion pewien wielbiciel zaprosił mnie na lunch i odpoczynek. Miejsce znajdowało się daleko na przedmieściach Mumbai. Mumbai to siedemnastomilionowe miasto! Trochę tam zjadłem, odpocząłem i nadszedł czas wychodzić. Gdy schodziłem po schodach, ktoś rozwijał tam mały czerwony dywan. Spytałem: „Po co to?” Mężczyzna odrzekł: „Sai Baba przychodzi w odwiedziny.” Powiedziałem: „Musi tu być wielu, wielu Sai Babów.” To naprawdę zabawny świat. Gdy się w niego wstępuje, okazuje się pełen tajemnic.

          Wyszedłem na zewnątrz i skierowałem się ku postojowi taksówek. Nagle mija mnie Sai Baba i idzie do tego samego budynku mieszkalnego. Byłem oszołomiony! Mój naukowy umysł wiedział, że sytuacja ta była prawie niemożliwa. Chodzi o to, że znajdowaliśmy się daleko na przedmieściach. To tak jak gdybym wybrał się do Rzymu, by spotkać Papieża, znalazł się w kawiarence na przedmieściach Rzymu, a gdy wstałem, aby pojechać do Watykanu na spotkanie z nim, on wszedł i usiadł na moim miejscu!

          Wiedziałem, że jest to niezwykła sytuacja. Zawróciłem i zacząłem biec, ale zaraz zatrzymałem się mówiąc do siebie: ‘Dlaczego biegniesz? Przecież nie jesteś Jego wielbicielem ani niczym w tym rodzaju.’ Ale chciałem Go poznać. Wszystko było tak niezwykłe!

          Szybko doszedłem do mieszkania, w którym się znajdował. Było to na dziewiątym piętrze. Przebywał w pokoju z właścicielami tego apartamentu. Wyszedł. W istocie nie zrobił na mnie większego wrażenia. Miał nieco ponad pięć stóp (ok. 1,5 m) wzrostu, ważył około stu ośmiu funtów (54 kg). Pozdrowił ludzi i wyszedł.

          Popędziłem na stadion. Było to wielkie boisko futbolowe. Gdy dotarłem na miejsce, było już za późno, aby wejść. Znajdowałem się przy bramie, jakieś dziesięć, piętnaście rzędów do tyłu, a On daleko ode mnie. Patrzyłem na Niego, a gdy to robiłem, ta Jego mała postać obróciła się i zaczęła iść w moją stronę! Dzieliła nas odległość całego boiska futbolowego. Szedł powoli, powoli, powoli, aż doszedł pod bramę, gdzie stałem. Tu zatrzymał się i trwał w Błogości!

          Było to moje pierwsze przedstawienie się Sai Babie, ale nie rozumiałem, co się wtedy działo. Czułem jakieś poruszenie w sobie, jakąś łączność z Nim. Jak można niczego nie poczuć, jeśli ma się tego rodzaju przywitanie?

Z wizytą u Swamiego w Whitefield

          Pojechałem do Bangalore, pięćset mil (800 km) na południowy wschód od Mumbai, do Jego aśramu. Prowadził letnią szkołę pod nazwą Indyjska Kultura i Duchowość. Na terenie aśramu przebywało około tysiąca uczniów. Byli tam też inni ludzie: profesorowie z całych Indii, jogini i ludzie z różnych stron świata; mieli prowadzić wykłady. On przemawiał co wieczór. Będę oglądał Go w tej atmosferze.

          Któregoś dnia siedziałem całkiem blisko Niego, gdy honorował jednego z przyjezdnych profesorów, który właśnie zakończył serię kilku wykładów. Zakręcił ręką w ten sposób (Sandweiss demonstruje znany ruch okrężny) i z Jego ręki wypadł naszyjnik! Byłem bardzo blisko i doznałem wstrząsu – coś w moim wnętrzu pękło.

          Widuje się iluzjonistów, ale ja wiedziałem, że to nie była sztuczka. W rzeczywistości bardzo się przestraszyłem. Wróciłem do swojego małego pokoju w hotelu i zajrzałem do szafek i pod łóżko, upewniając się, że nie ma tam tego straszydła! Nie wiedziałem, że moje pojmowanie świata zaczęło się walić!

          Ale powiedziałem sobie: ‘Nic mi nie zrobi!’ Wróciłem, a On był słodki, więc strach mnie opuścił. Potem zacząłem słuchać, co mówi. To, co usłyszałem niezbyt mi się podobało. I jest to dość dziwne, że mi się nie podobało. On powiedział: „Dlaczego nie próbujecie być dobrzy?” Powodem, dla którego stwierdzenie to mi się nie spodobało, była jego prostota! Byłem psychiatrą i chciałem usłyszeć jakąś złożoną teorię na temat sensu życia, jego natury, ewolucji ducha, On zaś powiedział: ‘Bądź dobry. Dlaczego nosisz ciasne spodnie i długie włosy, wyglądając jak małpa?’

          A uczniom to się podobało! Byli ubrani schludnie na biało, włosy mieli krótko ostrzyżone, byli umyci i w ogóle wyglądali bardzo czysto.

          Powiedziałem: ‘To zbyt proste.’ Z jakiegoś powodu to mnie naprawdę martwiło. Dzień już się kończył; Swami właśnie zakończył przemawianie. Ja znajdowałem się w pewnej od Niego odległości; dzieliła nas ściana. Cały budynek stał między mną i miejscem, gdzie On przebywał na tyłach tego wielkiego placu przed domem. Siedziałem przygnębiony, gdy nagle On wyszedł zza rogu i podszedł wprost do mnie z rozpromienioną twarzą!

          Dał mi dwa małe cukierki i powiedział: „Słodycze! Słodycze! Jedz!” Podszedł wprost do mnie! Taki kontakt uczynił po raz pierwszy. Popatrzył Swymi rozumiejącymi, wszystkowiedzącymi oczami z radością i miłością. Dał mi te dwa cukierki i stałem się małym chichoczącym dzieckiem.

          Spostrzegłem dwie rzeczy. Po pierwsze to, jak słaby jest nasz system uczuciowy. Weźmy nasze lęki i depresje, o których myślimy, że nas tak bardzo przytłaczają. Oczywiście tak silnie odczuwamy, gdy jesteśmy w trakcie ich przeżywania. Ale jeśli spotykasz kogoś takiego, jak On, promieniejącego energią, miłością i błogością, zmywa to tamte uczucia w minutę, w sekundę! Umysł jest niczym wobec tej siły. Nigdy nie spotkałem nikogo, kto miałby na mnie taki wpływ, czy też sprawił, by przeniknęła mnie taka Błogość i Miłość.

          Po drugie zrozumiałem, że jest to prawdopodobnie coś, co jest potencjalnie w każdym z nas – wielka wewnętrzna moc. Jak jednak odkryć tę moc? Byłoby to naprawdę coś.

          Tak więc siedziałem na ziemi na terenie aśramu pogrążony w myślach. Miałem zamknięte oczy i myślałem: ‘Boże, te prawa, które rządzą wzrostem duchowym są bardziej rzeczywiste niż prawa fizyki!’ Byłem facetem z naukowym zacięciem, a tu spotkałem prawa bardziej rzeczywiste niż te, które dotąd znałem.

          Usłyszałem szelest przed sobą, a gdy otworzyłem oczy, zobaczyłem stojącego przede mną Swamiego. Pomyślałem, że odpowiada na moje myśli. Nigdy nie wiadomo, kiedy się Go zobaczy, ale oto miałem Go przed sobą. Było to bardzo niezwykłe. I był to drugi przypadek tego rodzaju kontaktu z Nim. Pomyślałem: ‘Lepiej zacznę myśleć o prawach, które są bardziej rzeczywiste niż prawa fizyki – o prawach rządzących rozwojem duchowym.’

„Jesteś czystą Miłością”

          Tak więc trzydzieści trzy lata później wciąż mam tyle samo pytań! Jednak przybyłem tutaj, by powiedzieć wam kilka rzeczy o naukach Sai Baby; o Jego przesłaniu: ‘Człowiek ma ogromne wewnętrzne Moce i Miłość.’

          Kiedy ktoś podchodzi do was i promieniuje tą błogością, nagle stajecie się częścią tej błogości i chichoczecie jak dziecko.

          Pewnego razu byłem w Rosji próbując znaleźć wydawcę książki, jaką napisałem o Sai Babie: Sai Baba – Święty i psychiatra (ja jestem tym psychiatrą, a Swami – Świętym). Był rok 1989 lub 1990 a Rosja i Stany Zjednoczone nie kumplowały się. Będąc tam, zastanawiałem się, dlaczego nie jestem przestraszony. Myślę, że mój pokój był na podsłuchu, ale poza tym czułem się tam całkiem dobrze. Wziąłem miesięcznik wydawany w aśramie Sai Baby. Były w nim Jego Dyskursy. Przeczytałem pierwszy akapit i na tym poprzestałem; nie mogłem czytać dalej, gdyż cała psychiatria i duchowość zawierała się w tym fragmencie!

          A brzmiał on następująco: Mężczyzna czy kobieta przepełnieni miłością mają wielki spokój umysłu, są czystego serca i nie podlegają wpływom niekorzystnych warunków, niepowodzeń i strat. ‘Osoba przepełniona miłością’ – czym jest ta miłość? Czy ta osoba ma wielki spokój? Niektórzy ludzie uważają, że jeśli zdobędziemy spokój umysłu w tym życiu, uczynimy wielki krok w obszarze świadomości. Gdy tylko mamy wielki spokój umysłu, nie ma w nas strachu, zmartwień, złości ani przygnębienia. Człowiek pełny miłości ma wielki spokój umysłu, jest czystego serca, bezpretensjonalny, prosty, skromny, bez wygórowanych ambicji; nie jest pompatyczny, lecz czysty, prosty i bezinteresowny – czystego serca, nie poddający się niepomyślnym okolicznościom, niepowodzeniom i stratom.

          Kto z nas nie zareaguje, gdy ktoś nas oszukuje, albo się na nas gniewa i wypowiada brzydkie słowa? A co, gdy w rodzinie mamy problem uzależnienia od narkotyków, albo nasz współmałżonek pogniewa się na nas i odejdzie? Co, jeśli popadniemy w nałóg, albo nasze dzieci mają problemy? Gdy utracimy siłę naszych ramion, albo oślepniemy, albo zaatakuje nas nowotwór? Co, jeśli wiemy, że musimy umrzeć? Kto może trwać ponad tym wszystkim nieporuszony? Kto potrafi znaleźć tę Moc? Skąd ona pochodzi?

          Ta moc przychodzi z miłości do Pana! Jest to Bóg kochający was i wy kochający Boga. Tajemnica zawiera się w kochaniu Boga, co daje ufność w siebie. Ufność w siebie generuje ogromną wewnętrzną Moc. Ale najpierw musimy znaleźć łączność z Nim.

          Zastanawiałem się: ‘Dobry Boże, jak można znaleźć tę Miłość? Jak odnajduje się Boga?’

          Pewnego razu usłyszałem opowieść od osoby, która pracuje w amerykańskiej Radzie. Pani ta przyjechała z Południowej Afryki i wstąpiła do księgarni w aśramie. Są tam setki tytułów w czterdziestu lub więcej językach. Jest to olbrzymia księgarnia. Kupiła książkę, wyszła na zewnątrz i otworzyła ją. Wewnątrz był list od Sai Baby! List napisany był po niemiecku. Ten język znała, co sprawiło, że list stał się jej bliższy. Było tam napisane: „Przeżywasz swoje życie na promyku światła. Odgrywasz zabawną grę słonia z myszą. Słoń patrzy na mysz i myśli, że to mysz. Ale ty nie jesteś myszą i nie jesteś słoniem. Nie jesteś nawet ludzką istotą – jesteś Bogiem! Jesteś wszechobejmującym Światłem, które oświetla cały wszechświat! Jesteś wszechwiedzącą Mocą; jesteś czystą Miłością!”

          List nosił przyszłą datę – z wyprzedzeniem około tygodnia. I tego właśnie dnia Sai Baba wybrał ją z tłumu i przyjął na audiencji. Tam powiedział jej to samo: „Jesteś wszechobejmującym Światłem, które oświetla cały wszechświat! Jesteś wszechwiedzącą Mocą; jesteś czystą Miłością!”

          Czy tym naprawdę jesteśmy? Większość z nas myśli, że jesteśmy ciałem. Ale w rzeczywistości jesteśmy wszechobejmującym Światłem, które oświetla cały wszechświat. Słyszałem jak Swami mówi: „Przybyłem, aby wam pokazać, kim jesteście. Mogę to wszystko robić, gdyż nie mam ograniczeń. A tym samym w rzeczywistości i wy jesteście! Przyszedłem, aby stanąć przed wami i to wam pokazać.”

          „Swami, czy Ty jesteś Boski?” On odpowiada: „Tak, jestem. I ty także! Nie jesteś nieznaczącą, małą osobą. W istocie jesteś Boski. Podnieść się i odkrj to – oto cel twojego życia!”

          Posiadamy olbrzymią wewnętrzną Moc w postaci naszej Miłości.

Wszystko mieści się w umyśle

          Dlaczego więc nie wiemy tego? Dlaczego myślimy, że tarzamy się w błocie? Jak się z tego wydostać? Nie wiemy z powodu ignorancji. Kluczem jest zrozumienie umysłu. Byłem psychiatrą i sądziłem, że wiem coś na temat umysłu. Umysł ma liczne zdolności – jest wspaniały. Ofiarowuje nam udogodnienia w codziennym życiu: możemy kupić dom, możemy nauczyć się kierować samochodem i możemy robić cudowne rzeczy dla siebie. Ale istnieje problem w relacji naszego umysłu i naszej duchowości. Musimy poznać słabości umysłu, gdyż może stać się przeszkodą.

          Zatem, umysł jest bardzo dobrą rzeczą i nie chcemy go zniszczyć, ale musimy zrozumieć także jego słabości. Główną słabością jest to, że umysł myśli, iż świat zewnętrzny, albo przedmioty świata zewnętrznego przynoszą szczęście. To po prostu nie tak! Świat przynosi szczęście na krótko, ale nie przynosi szczęścia z zewnątrz. A myślimy, że tak właśnie się dzieje, dlatego zwracamy się na zewnątrz.

          Posłużę się prostą ilustracją psychiatry siedzącego z pacjentem. Pacjent jest zmartwiony, gdyż nie ma dość pieniędzy, by zakupić ładny fotel. Ze starego wychodzi bawełna i jest już wyblakły, dlatego się mu nie podoba. Psychiatra mówi: „Siedzisz we wspaniałym, pięknym fotelu, takim właśnie, jaki chcesz mieć.” Osobę tę przepełnia radość i jest bardzo, bardzo szczęśliwa. Ale fotel nie zmienił się. Zmieniło się coś w środku pacjenta. Pacjent odnalazł wewnątrz siebie miejsce, które jest pełne szczęścia – nieskończonej błogości i trwałego szczęścia.