Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

 Posłanniczki Sathya Sai 

     Można by pomyśleć, że jest to idealne, zalesione miejsce na koledż dla kobiet, które w przyszłości wydadzą na świat mężczyzn i kobiety o lwich sercach – mężczyzn i kobiety, które przywrócą świetność Bharatowi.

Ale gdzie to wszystko się zaczęło? Gdzie narodziło się marzenie? Przybrało ono kształt w sercu jednej z najszlachetniejszych kobiet naszych czasów, która – pomimo wiejskiego pochodzenia - miała odwagę zwizualizować śmiały, nowy świat. Matka Iśwaramma przekazała swój sen swemu Boskiemu Synowi, Bhagawanowi Śri Sathya Sai Babie. Pragnęła, by kobiety w jej kraju, powszechnie uważane za słabe i bezradne, miały pełną możliwość i zapewnione wszelkie narzędzia edukacji, aby można było ożywić zamierające korzenie tradycyjnych wartości poprzez rozwijanie charakteru i kultury duchowej. Jakie kobiety – takie rodziny, a jakie rodziny – jak powiada Manu – takie społeczeństwo, a jakie społeczeństwo – taki naród, a jaki naród – taki świat. Znamiennym faktem historii jest, że pośród placówek edukacyjnych, uruchomionych przez Bhagawana, najpierw zaistniał Koledż Sztuki i Nauk Śri Sathya Sai (Sri Sathya Sai Arts and Science College) (dla kobiet) w Anantapur w 1968 r. Budynek (obejmujący obecny żeński kampus Sri Sathya Sai Institute of Higher Learning) został wzniesiony w rekordowym czasie dziesięciu miesięcy! Nie dziwi zatem, że dr Bhagavanthan napisał: „Koledż w Anantapur jest konkretną manifestacją czegoś superludzkiego... Jeśli chcecie zobaczyć Boskość w działaniu, możecie znaleźć konkretny dowód w Anantapur!”

Koledż otwarto 8 lipca 1971r., a jego budynek stał się architektonicznym pierwowzorem wszystkich instytucji Sai. Ma on kształt okręgu, symbolizującego spełnienie poszukiwania Boga. Jak to napisał Śri Kasturi: wygląda on „jak modlitwa wznosząca się z serca, jak poemat dziękczynny na cześć Dawcy wszelkiego Dobra.” Ówczesny minister edukacji w okolicznościowym wystąpieniu powiedział: „Kiedy Baba tworzy koledż dla kobiet, możemy być pewni, że nie będzie on tylko jednym z wielu. Będzie światłem przewodnim, lekcją dla innych, wzorem, placówką pionierską.” A co ukochany Bhagawan miał powiedzieć? Bhagawan Baba zakończył swój boski dyskurs mocnym, proroczym stwierdzeniem: „Nasienie zostało zasiane; wykiełkuje ono i rozprzestrzeni się, da wspaniałe owoce, zapewniając schronienie, bezpieczeństwo i środki egzystencji dla wszystkich.”

Nikt nie wiedział, ani nie śnił nawet, że pewnego dnia dokonania owego Żeńskiego Koledżu sprawią, iż otrzyma on status uniwersytetu - i stanie się Instytutem Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai! Kiedy koledż rozpoczynał działalność 22 lipca 1968r., uczęszczało doń zaledwie 125 kobiet. Powoli jednak wzrastała jego siła, co sprawiło, że 8 lipca 1971r. udostępniono nowy, stały budynek, uwzględniający rosnące, edukacyjne potrzeby. Nowy obiekt posiadał sale wykładowe, laboratoria, obszerne audytorium i dobrze zaopatrzoną bibliotekę. W 1971r. liczba słuchaczek wzrosła do 350. Pierwsze studia magisterskie wprowadzono w 1972r. w języku telugu i w tym samym języku była wszelka literatura. Kurs na stopień B.A. (uzyskiwany po zakończeniu studiów humanistycznych – przyp. tłum.) w zakresie handlu oraz wiedzy o domu wprowadzono w latach 1975 i 1976. W roku 1971r. liczba słuchaczek wynosiła 350, podczas gdy w 1981r. było ich już 1250, a zatem w roku, kiedy to dzięki łasce Bhagawana, wspomniany koledż, łącznie z filiami w Prashanthi Nilayam i Brindavan, stał się częścią szacownego uniwersytetu, tj. Instytutu Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai. Kurs magisterski w zakresie literatury i języka angielskiego w 1982r., kurs P.G. w zakresie wiedzy o domu w 1985r., kurs B.A. w 1986r., Laboratorium Komputerowe i Laboratorium Biotechnologii Roślin w 2000 r. uzupełniają obraz rozwoju edukacji akademickiej w Kampusie dla Kobiet. 22 listopada 1981r. inaugurując uniwersytet, Bhagawan w Swoim przemówieniu do młodzieży akademickiej, oznajmił: „Pamiętajcie, że wszyscy ci, których akceptujemy obecnie jako przywódców, których szanujemy jako osoby zajmujące ważne stanowiska, których poważamy ze względu na wiek, też kiedyś byli studentami tak, jak wy obecnie. A zatem, nadejdzie czas, że i wy zostaniecie przywódcami, przejmiecie władzę. Jesteście starszym pokoleniem jutra. Nie zapominajcie o swoim przeznaczeniu....”

Równolegle z przedmiotami związanymi z wiedzą świecką, tutejszy Uniwersytet będzie udzielał nauk w zakresie zasad etyki, moralności, duchowości i praktyk duchowych. Celem kształcenia jest przede wszystkim wpajanie studentom wspomnianych zasad. Zalety, czystość umysłu, trzymanie się prawdy, poświęcenie się Najwyższemu, dyscyplina, oddanie się obowiązkom – te cechy będą kształtowane i promowane na Uniwersytecie. Takie zasady nauczania ustanowione zostały w czasach starożytnych przez mędrców i proroków Indii, a efektem ich pełnego poświęcenia wysiłku jest bezcenne dziedzictwo kultury Bharatu. Jednym ze szczególnych znamion systemu edukacji Sathya Sai opartego na Wartościach Ludzkich jest to, że Bhagawan, wielki boski nauczyciel zaplanował proces ciągłej transformacji swoich studentów.

Edukacja w instytucjach Bhagawana nie kończy się na uzyskaniu stopni naukowych. Wartości, dotyczące miłości i służby, przekazane studentom w trakcie studiów, koniecznie muszą być wdrażane w społeczeństwie i w świecie. Kresem kształcenia w Instytucie Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai jest duchowe wzniesienie się, odkrycie-Siebie oraz służba społeczna. Kształcące się osoby otrzymują wiele korzyści od społeczeństwa, muszą więc zwrócić dług, pracując dla jego dobra. Jest to Sangha Neethi – powiada Bhagawan. Gdyby nasza edukacja pozbawiona była podstawowych ludzkich wartości, takich jak dobro i poświęcenie, młodzi ludzie wyrastaliby z cechami i umysłami samolubnymi, byliby obojętni na cierpienie innych.

Ideał ‘KAŻDY DLA WSZYSTKICH i WSZYSCY DLA KAŻDEGO’ byłby zastąpiony wówczas przez zasadę KAŻDY CZŁOWIEK DLA SIEBIE. W instytucjach Sai studenci nie tylko szkoleni są w zakresie akademickich przedmiotów, ale również w praktyce poznają zasady wzajemnej pomocy oraz służby za pośrednictwem Programu Polegania na Sobie, jak również Programów Służby dla Wsi realizowanych w przerwie obchodów świąt Daśara. Bezpośrednio po utworzeniu w Anantapur Koledżu Sztuki i Nauki Śri Sathya Sai (dla kobiet), instrukcje Bhagawana były takie, że dziewczęta powinny być nauczane wszystkich umiejętności, związanych prowadzeniem domu, jak również powinny uczyć się innych przedmiotów akademickich, ponieważ Jego koncepcja edukacji polega na tym, aby nie zaprzepaścić tradycyjnych wartości hinduskiego społeczeństwa. Tak więc studentki same sprzątają swoje pokoje, zbierają warzywa, zwijają ćapatti/puris, w niedziele sprzątają obejście kampusu, zarządzają punktem aptecznym, dbają o system dostarczania wody, odchwaszczają ogrody itd. Prócz tego zostały one przygotowane do prowadzenia nauki czytania i pisania dla niepiśmiennych pracowników campusu, jak również do prowadzenia zajęć Bal Wikas dla dzieci tych pracowników. Chociaż ten tok zajęć może wydawać się żmudny i wymagający poddania się surowej dyscyplinie, jako że dziewczęta muszą jednocześnie przygotowywać się do egzaminów, które trzeba zdawać pod koniec każdego roku, Bhagawan był bardzo stanowczy, jeśli chodzi o szczegóły dyscypliny, której trzeba bezwzględnie przestrzegać, co mogą zaświadczyć studentki pierwszych lat studiów. Bhagawan nalegał, aby koledż kładł nacisk na troskę o zdrowie fizyczne i czystość umysłu, w takim samym stopniu co na wiedzę i rzetelność. W efekcie Indra Devi przybyła aż z Meksyku, aby nauczać dziewczęta jogi!

Obecnie w Instytucie Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai od każdego studenta, niezależnie od tego czy chłopaka, czy dziewczyny, oczekuje się wiedzy na temat podstawowych zasad jogi, związanych z dobrym fizycznym i psychicznym samopoczuciem. Wizyty Bhagawana w tamtych, wczesnych latach były darami łaski. Wpajał On studentkom, że istnieje potrzeba, aby kobiety były ideałem dla społeczeństwa. Dzielił się z nimi Swoją wizją wskrzeszonych Indii, gdzie kobiety, nie będące już więcej „abalas”, ani istotami słabymi, mają być wyposażone w moralną siłę, by dokonać rewolucji kulturalnej.

W trakcie jednej ze swoich wizyt w Anantapur w 1968r. Bhagawan powiedział dziewczętom, że z powodu swojego posłannictwa związanego z podtrzymywaniem i ochranianiem kultury, kobiety powinny być kształcone inaczej niż mężczyźni. „Było to powinnością starszego pokolenia – sugerował Bhagawan – aby zadbać, by studentki miały instytucję chroniącą bezcenne skarby wiedzy mędrców przeszłości.” „Żeński koledż – powiedział – posiada dodatkową odpowiedzialność, by w praktyce stosować i zachowywać bezcenny skarb, jakim są wartości nauk Bharatiya Samskrithi.” Tak więc pod boskim przewodnictwem Bhagawana wprowadzono do programu przedmiot Kultura Indii, którego lekcje miały odbywać się we czwartki.

Błogosławieni byli ci, którzy wówczas żyli, a dla tych, którzy byli wtedy młodzi, było to samo niebo. Boski plan Bhagawana, dotyczący wybawienia ludzkości, polegał na powierzeniu każdemu studentowi misji. Mimo, że nie są obdarzone bliskością Bhagawana w takim samym stopniu jak chłopcy, dziewczęta chciały mieć udział w urzeczywistnianiu Jego planu, jeśli nie przez robienie wielkich rzeczy, to poprzez wykonywanie małych rzeczy w wielki sposób.

Trzeba zrozumieć i docenić, że absolwentki uniwersytetu zapragnęły utworzyć własne stowarzyszenie. W listopadzie 1980r., a zatem rok przed powołaniem do życia Instytutu Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai, po urodzinach Bhagawana, byłe studentki siedziały w grupie na darszanie, zdecydowane bronić swoich racji i modlić się do Bhagawana o to, by utworzył on również stowarzyszenie absolwentek. (Z woli Bhagawana już działało ‘Królestwo Sathya Sai’ dla mężczyzn. Ceremonia inauguracyjna odbyła się 22 listopada tego samego roku.)

Kiedy dziewczęta siedziały cicho obok Mandiru, można było wyczuć ich niepokój – był on prawie namacalny. Niektórym z nich płynęły łzy po policzkach; opanował je strach, że być może Bhagawan wykluczy je, tzn. kobiety ze swej misji. Codzienna rutyna siedzenia i czekania i kiedy Bhagawan przychodził na darszan, kobiety wołały Jednym Głosem, by wysłuchał ich modlitwy. Trwało to przez kilka dni. Na koniec rankiem 26 listopada, kiedy Bhagawan wyszedł na darszan, podszedł natychmiast do absolwentek, które siedziały obok dyrektora i personelu Koledżu Sztuki i Nauki Śri Sathya Sai w Annantapur i powiedział, że przedyskutował problem ze Śri Indulal Shahem. Postanowiono, że stowarzyszenie absolwentek przyjmie nazwę ‘Królestwo Matki Sai’. Młode kobiety odetchnęły z ulgą i łzy radości wypełniły ich oczy. Kompetentnemu urzędnikowi podały listę kandydatek stowarzyszenia i wyjechały do swych rodzinnych stron. Bhagawan nie określił formalnej struktury Królestwa Matki Sai, niemniej już samo podanie nazwy organizacji było – według przyszłych członkiń - wielkim krokiem do przodu, w związku z czym absolwentki zostawiły w biurze rejestracyjnym swoje adresy i numery telefonów. Po upływie pięciu miesięcy, w maju 1981r., nastąpił finał sprawy. Koledż Bhagawana w Anantapur szykował się do Jego wizyty – co zawsze jest wydarzeniem całodniowym, kiedy wszystko musi być w porządku – i oto około godziny 22, w przeddzień wizyty odebrano wiadomość od Bhagawana, że kiedy pojawi się On następnego dnia, tj. 2 maja, chciałby formalnie zainaugurować działalność organizacji Królestwo Matki Sai. Kilka absolwentek, które pracowały w koledżu jako nauczycielki, a także kilka innych kobiet, które kontynuowały naukę w autonomicznym Podyplomowym Centrum i przebywały w hotelu akademickim, wezwanych zostało przez dyrektora do audytorium, gdzie czyniono przygotowania do wizyty Bhagawana, mającej się odbyć następnego dnia.

Nastąpiły gorączkowe przygotowania. Absolwentki wzięły z biura listę z nazwiskami kandydatek, które zamierzały przystąpić do stowarzyszenia Królestwo Matki Sai. Pracując przez całą noc, przygotowały odpowiedni transparent oraz zwój dokumentów, w tym listę członkowską i z zapartym tchem oczekiwały na przybycie Bhagawana.

Bhagawana przyjęto z całym ceremoniałem i zaprowadzono Go do audytorium. A kiedy usiadł, zaśpiewano pieśń modlitewną i przystąpiono do uroczystości. Tak jakby sprawił to zbieg okoliczności, panie K.P. Saileea i Shobana Nair ofiarowały girlandę kwiatów i stanęły obok Bhagawana na czas zapalenia lampy. Okolicznościowe wystąpienie wygłosiła pani Rajeshwari Patel. Podziękowała Bhagawanowi za zaakceptowanie funkcji Duchowego Zwierzchnika (Królestwa Matki Sai) oraz za danie dziewczętom okazji uczestniczenia w Jego misji. Bhagawan poprosił dyrektora, aby w najbliższą niedzielę przywiózł absolwentki do Puttaparthi, gdzie – jak obiecał – zostanie powołana Rada Wykonawcza Królestwa Matki Sai. Czyniąc zadość boskiemu słowu, Bhagawan w niedzielę zaprosił absolwentki do swojego pokoju interview. Dyrektor wyczytywał na głos wszystkie nazwiska. W trakcie tej czynności każda z absolwentek wstawała, oddawała ukłon Bhagawanowi, a następnie siadała. Z kolei Bhagawan mianował panią K.P. Saileea na prezydenta, panią Shobana Nair na wiceprezydenta, a panią Rajheshwari Patel na sekretarza organizacji Królestwo Matki Sai.

Początkowo ze względu na to, że liczba członkiń wynosiła niespełna 150 osób, a najliczniejsza grupa pochodziła z Anantapur, organizacja skupiła swoją działalność w tej miejscowości i w jej okolicach. Realizowano różnorodne programy działalności służebnej. Rozpoczęto od wizyt w Rządowym Szpitalu Ogólnym i w Szpitalu T.B. w mieście, jak również przystąpiono do realizacji programu ‘Nauka Czytania i Pisania’ dla niepiśmiennych dorosłych we wsi Upparapalli; absolwentki prowadziły tam lekcje Bal Wikas, czego kulminacją było przedstawienie (chłopcy ze wsi występowali w różnych rolach) na podstawie sztuki Bhagawana „Ćeppinatlu Ćestara”, wystawionej pod koniec tygodniowej działalności służebnej. Przerwę wakacyjną spędzono, budując domki z cegły w Raptadu.

Korzystając z rady i pomocy medycznej instytucji rządowych, członkinie organizacji Królestwo Matki Sai podjęły również prace sanitarne w wielu wsiach na peryferiach miasta Anantapur, zajmując się dezynfekcją studni, rozpryskiwaniem pestycydów, kopaniem studni, odwiedzaniem domostw, głównie po to, by wpoić mieszkańcom potrzebę troski o higienę i zdrowie, przekazując im proste instrukcje, związane z dietą i higienicznym sposobem życia.

W Prashanti Nilayam zorganizowano kilka medycznych i okulistycznych obozów, na których setkom mieszkańców wsi udzielono bezpłatnych porad lekarskich. Po operacjach oczu zapewniano darmową pomoc np. dbano o zaopatrzenie w okulary z ciemnymi szkłami. Zorganizowano również obóz dla osób niepełnosprawnych, na którym lekarze specjaliści przebadali kilkuset pacjentów, którzy później zostali zaopatrzeni w protezy kończyn. (Po utworzeniu Instytutu Wyższych Nauk Medycznych Śri Sathya Sai działalność związana z obozami medycznymi została przeniesiona do innych miasteczek i miast.) Z okazji sześćdziesiątych urodzin ukochanego Bhagawana, członkinie Królestwa Matki Sai wybudowały 60 bezkominowych pieców „chulha” w sześćdziesięciu domach w Subbamma Nagan w Puttaparthi. Zrealizowały one również programy dotyczące zorganizowania grupowych zaślubin w boskiej obecności Bhagawana w Prashanti Nilayam. Koszty wszelkich przedsięwzięć pokryte zostały wyłącznie przez członkinie organizacji, które nigdy nie przyjęły żadnych datków.

Na samym początku działalności, gdy organizacja Królestwo Matki Sai dopiero się rozwijała, Bhagawan potwierdził, gdy Go o to zapytano, że jeśli podejmuje się dobrą robotę, pieniądze pojawią się automatycznie. Powiedział Radzie Wykonawczej, aby nie niepokoiła się finansami, a zajęła się wytyczeniem jasnych celów, związanych ze służbą. Począwszy od 1981 r. aż do chwili obecnej organizacja Królestwo Matki Sai jest samofinansująca, a jej fundusze pochodzą z dobrowolnych datków członkiń.

A kiedy już organizacja się rozrosła, jej członkinie zaczęły podejmować działalność służebną na rzecz społeczności w swoich miejscach zamieszkania – na co Bhagawan zawsze kładł nacisk. Działalność charytatywna powinna zaczynać się w domu. A ponieważ przybywało młodzieży studiującej, wywodzącej się z różnych miast i miasteczek w Indiach, można było planować inne przedsięwzięcia, które wymagały większego udziału wolontariuszy.

Po upływie kilku lat Bhagawan zmienił nazwę organizacji Królestwo Matki Sai na Posłanniczki Sathya Sai (Messengers of Sathya Sai), ponieważ zdawało się, że wyraz „królestwo” może powodować nieporozumienia, aczkolwiek w swoich dyskursach Bhagawan w dalszym ciągu posługuje się poprzednią nazwą!

Obecnie organizacja Posłanniczki Sathya Sai zrzesza 2500 zarejestrowanych członkiń.

Wprawdzie członkostwo w Posłanniczkach Sathya Sai przysługuje kobietom, które zaliczyły wszystkie przedmioty w instytucie i doskonale opanowały filozofię, jak również nauki Bhagawana, niemniej istotne jest, że do organizacji tej należy wiele innych absolwentek. Członkinie mieszkają we wszystkich stanach Indii, z wyjątkiem stanu Jammu i Kaszmir. Największa liczba członkiń pochodzi z Andhra Pradesh, Tamil Nadu oraz Karnataka, zajmującego trzecią lokatę. Są też członkinie z innych krajów takich, jak Stany Zjednoczone (największa liczba członkiń), Nepal, Anglia i Kanada, która zajmuje drugą pozycję. Pod koniec roku oczekuje się od każdej członkini złożenia raportu ze swojej działalności służebnej, pełnionej przez okres minionych dwunastu miesięcy. Co roku zbiorczy raport z takiej działalności kobiet prezentowany jest Bhagawanowi 25 grudnia, kiedy to kobiety z organizacji Posłanniczki Sathya Sai gromadzą się przy Lotosowych Stopach Pana na dorocznych uroczystościach. Nie jest rzeczą możliwą składanie wyczerpującego raportu z działalności służebnej organizacji Posłanniczki Sathyi Sai, istotne jest jednak, że inspirację stanowi zasada: „Pomagaj zawsze, nigdy nie krzywdź”. (ang.: „Help Ever, Hurt Never”) Trudno byłoby nawet sporządzić katalog wszelkiej, regularnej działalności służebnej. Absolwentki zajmują się również na zmianę przez cały rok zapewnianiem bezpieczeństwa; gdziekolwiek Bhagawan się znajduje – w Prashanti Nilayam czy też w Brindavan. Ponadto już od kilku lat w kampusie w Anantapur publikuje się książki na temat Bhagawana w alfabecie Braile’a.

Prócz organizowana obozów medycznych (w różnych miejscowościach takich, jak Cuddapath, Guntur, Bangalore itd.), Naryan Sevy (pomoc dla wsi), programów EHV (Wychowanie w Wartościach Ludzkich), darmowego kształcenia dla osób o skromnym statusie ekonomicznym, wizyt lekarskich w oddziałach onkologicznych, domach dla osób niepełnosprawnych umysłowo i fizycznie, placówkach dla chorych na trąd, szkołach dla niewidomych, domach dla seniorów i sierocińcach, posłanniczki zbierają pieniądze i dary rzeczowe dla ofiar kataklizmów takich, jak cyklon Orissa, trzęsienie ziemi w Gujarat, jak również dla Fundacji Obrony Narodowej (the National Defence Fund) w trakcie wojny Kargil. Ponadto należałoby wymienić udział w programie ochrony środowiska i w programie zalesiania, jak również udział kobiet z organizacji Posłanniczki Sathyi Sai z Uttar Pradesh wraz ze społeczeństwem w działaniach na rzecz zapobiegania okrucieństwu wobec zwierząt. Wiele działaczek organizacji Posłanniczki Sathya Sai z całych Indii sponsoruje kształcenie dzieci z rejonów zacofanych. W rejonach plemiennych zainicjowały one również zajęcia Bal Wikas. Posłanniczki Sai w Hyderabad realizują edukacyjny program dla dorosłych z ubogich rodzin, a także prowadzą szkolenie zawodowe dla nastolatków, będących w trudnej sytuacji. Posłanniczki Sai w Chennai organizują też miesięczne obozy medyczne – zapewniające dostęp do lekarza ogólnego, stomatologa i do akupunktury, a w wiosce rybackiej Chinnaadi Kuppam, posłanniczki z innych krajów czynnie uczestniczą w pracach Centrum Sai. Kobiety w USA, Kuwejcie, Singapurze, Izraelu, Anglii i Kanadzie wdrażają program Edukacja w Zakresie Ludzkich Wartości, szerząc nauki Swamiego dotyczące Educare (wdrażanie boskich wartości). Członkinie w różnych krajach pomagają ofiarom kataklizmów, pracują jako wolontariuszki i finansowo wspierają ośrodki rehabilitacji, szpitale oraz placówki opiekuńcze dla seniorów. W krajach takich, jak Filipiny i Australia, pomagają w organizowaniu lub pracują jako wolontariuszki na obozach medycznych. Będąc szczególnymi odbiorczyniami boskiej łaski i miłości Bhagawana, posłanniczki przekonane są, że powinny dzielić tę łaskę i miłość z ich braćmi. Ich działalność służebna może być duża lub mała, zależnie od siły i możliwości, ale nigdy nie ustaną one w urzeczywistnianiu zadania: SŁUŻBA LUDZKOŚCI jest SŁUŻBĄ BOGU.

Posłanniczki Sathya Sai podejmują się różnego rodzaju działalności służebnej, traktując to jak pokorny i pełen miłości dar, składany u Boskich Lotosowych Stóp Ukochanego Bhagawana, z wdzięcznością Panu za wszystko, co im dał i czego ich nauczył – co jest boskim, duchowym celem, szlachetną ścieżką i pełną miłości drogą.

Deklaracja na dole formularza członkowskiego organizacji Posłanniczki Sathya Sai, jaką każda kandydatka podpisuje, sumuje wszystko: „Uroczyście niniejszym przysięgam starać się bezustannie przez całe moje życie podtrzymywać najwyższe ideały życia moralnego i duchowego, jakie miałam przywilej poznać w trakcie studiów w Instytucie Wyższego Nauczania Śri Sathya Sai, w Anantapur. Z wdzięcznością dla uczelni i z dozgonnym oddaniem jego Założycielowi, naszemu Panu, Bhagawanowi Śri Sathya Sai Babie, ofiaruję siebie z całkowitym oddaniem u Jego Lotosowych Stóp na rzecz służby społeczeństwu.”

z http://media.radiosai.org/Journals/Vol_02/10May15/02_Cover_Story/cover_story.htm tłum. hb